Μία από τις αγαπημένες συνήθειες, στα μέρη μας, είναι να ζητάμε τα ρέστα. Να κοιτάμε επικριτικά ξένες καμπούρες και να αφήνουμε στην άκρη τη δική μας, όσο… τροφαντή κι αν είναι.
Το εμείς, το εγώ χάθηκε στο δρόμο και όταν επικαλείται, αυτό γίνεται στο πλαίσιο μίας διεκδίκησης και όχι μίας παραδοχής. Ο β’ πληθυντικός δίνει και παίρνει όχι μόνο στα τηλεοπτικά πάνελ, αλλά και σε όλα τα τραπέζια των συζητήσεων.
Μας χτυπάει άσχημα, όταν ο Πρωτόπαπας, τα ρίχνει στον Γεωργιάδη και αυτός με τη σειρά του στον Βαρεμένο, αλλά δυσκολευόμαστε να παραδεχτούμε πως, αν όχι την ίδια στιγμή, τότε σίγουρα λίγο αργότερα, ή λίγο νωρίτερα, θα επαναλαμβάνεται ή θα έχει επαναληφθεί αντίστοιχα, το σκηνικό στο δικό μας σαλόνι, με τον Κώστα να την «πέφτει» στον Μήτσο και αυτός με τη σειρά του στον Γιάννη.
Η τηλεοπτική μας οθόνη καθρεπτίζει το είδωλο μίας κοινωνίας, που στηρίχθηκε πάνω σε αυτό το μοτίβο σκέψης. Η λογική της ανάθεσης ευθυνών και παράλληλα αποποίησης τους, συνέδραμε σημαντικά στη διαμόρφωση μίας πορείας, που σταδιακά απέκλειε από την κοινωνική ευημερία ολοένα και μεγαλύτερα τμήματα κόσμου, ενώ παράλληλα ενσωμάτωνε πληθώρα προβλημάτων χωρίς να τα επιλύει.
Στη θέαση εκατοντάδων ανθρώπων, να περιμένουν σε γιγάντιες ουρές για λίγα λαχανικά, η διαδικτυακή διαπίστωση ήταν «κοιτάξτε που μας φέρατε, σε εποχές του ’40 και του ‘50». Όσον αφορά το δεύτερο σκέλος, βάσει μεγέθους, πράγματι έχουν δίκιο. Όμως όταν το πρόβλημα ακόμα μπουσούλαγε, ουδείς πλην ελαχίστων έδειξε να ενδιαφέρεται. Προτίμησε να δώσει τη στήριξη σε ένα σύστημα, το οποίο του εξασφάλιζε την προσωπική του βόλεψη και που ο τροχός τον ευνοούσε. Η ρόδα όμως γυρίζει και η άλλη πλευρά, ήταν τρομακτική στην όψη. Ήταν πολύ σκληρό να βλέπουμε τη γιαγιά μας, να κοντοστέκεται για ώρες, ούτως ώστε να πάρει ένα ματσάκι μαϊντανό.
Όταν ένας συνάδελφος στη δουλειά, μας τραβούσε από το μανίκι, για να προλάβουμε το κύμα των μειώσεων, των απολύσεων, της κατάργησης και καταπάτηση κάθε εργασιακού δικαιώματος, σφυρίζαμε σκοπίμως αδιάφορα, αποδεχόμενοι πως «έτσι είναι η ζωή βρε αδερφέ, εμείς θα την αλλάξουμε;» Πλέον όμως ούτε αυτός κάθεται στην καρέκλα του, ενώ καθημερινά η σκανδάλη μοιάζει ελκυστική σε όσους βλέπουν να ορθώνονται μπροστά τους αναρίθμητα οικονομικά εμπόδια, τα οποία θέτουν ζήτημα επιβίωσης. Δεν θυμάμαι, εδώ και πολλά χρόνια πιο δραματική ιστορία, από αυτή ενός ανθρώπου που αφού πρώτα έδωσε τέλος στη ζωή της μητέρας του, την οποία αδυνατούσε πια να φροντίσει, αποφάσισε να κόψει το νήμα και του δικού του βίου.
Κάποιοι άλλοι αριθμοί, που έφτασαν στα χέρια μας χτες, δεν είναι λιγότερο ζοφεροί. Μιλούν για άνοδο της ανασφάλιστης εργασίας ίση με 7%, τη στιγμή που η ανεργία έχει ξεπεράσει προ πολλού το φράγμα του 20% και έχει βάλει πλώρη για την πρώτη θέση, σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Με άλλα λόγια είτε θα πεινάς, είτε θα τρως κόκκαλα των 200 και 300 ευρώ, είτε θα φεύγεις για άλλες Πολιτείες, μεταφορικά και κυριολεκτικά.
Αυτή η εποχή, έσπασε το αβγό του φιδιού, όπως αποκαλείται η Χ.Α, αυτή η εποχή, ετοιμάζεται να φωλιάσει και άλλες ασθένειες στα σπλάχνα μίας ήδη βαριά άρρωστης κοινωνίας. Η διάμετρος ενός φαύλου κύκλου διογκώνεται και θα διογκώνεται, όσο λειτουργούμε σε μία λογική διαιρεμένων ευθυνών, μέχρι τον μηδενισμό. Όταν η πράξη θα αλλάξει, και θα πάψει να λειτουργεί αφαιρετικά, όταν θα σταματήσουμε να ασχολούμαστε με το τι έγινε, έχοντας φυσικά γνώση του και κατ΄ επέκταση κρίση οποιασδήποτε, δίπλα από το δήθεν προσπάθειας σωτηρίας, όταν θα γείρει το χέρι μας, προς τον ισοπεδωμένο εαυτό μας, τότε σταδιακά θα κτιστεί μία αλυσίδα που σφίξει εκείνη με τη θηλιά της, τους τωρινούς δήμιους μας.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.