Η επόμενη μέρα των γαλλικών εκλογών, ο νικητής και η στρατηγική ήττα της αριστεράς, του Βαγγέλη Γούλα

Κατέρρευσε λένε κάποιοι η Λεπέν γιατί δεν μπόρεσε να κερδίσει καμία περιφέρεια. Ας το δούμε καλύτερα.

Την επόμενη μέρα, το συμπέρασμα των περιφερειακών εκλογών είναι ότι o δικομματισμός τελείωσε και το  Εθνικό Μέτωπο της Λεπέν σταθεροποιήθηκε ως δύναμη που μπορεί να διεκδικήσει την εξουσία.

Η μάχη των προεδρικών εκλογών έχει ήδη ξεκινήσει

Δυο μέρες μετά τον δεύτερο γύρο των περιφερειακών εκλογών η δημοσκόπηση που δημοσιεύει η Φιγκαρό για τις προεδρικές του 2017 δείχνει την Λεπέν να είναι άνετα στο δεύτερο γύρο. Η δημοσκόπηση δίνει μάλιστα και πρώτο κόμμα το εθνικό μέτωπο στον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών εάν υποψήφιος της δεξιάς είναι ο Νικολά Σαρκοζι, ενώ στην περίπτωση που υποψήφιος της δεξιάς είναι ο Άλεν Ζυπέ η Λεπέν έρχεται δεύτερη με μικρή διαφορά .

Και στις δυο περιπτώσεις η πρόθεση ψήφου για τον δεύτερο γύρο δείχνει τον δεξιό υποψήφιο να επικρατεί με μεγάλη διαφορά εναντίον της Λεπέν. Είναι όμως ξεκάθαρο ότι η δυναμική είναι από την πλευρά της Λεπέν και ενάμιση χρόνο πριν τις προεδρικές, κάνεις δεν μπορεί να προβλέψει την συμπεριφορά ενός μεγάλου μέρους του εκλογικού σώματος, απογοητευμένου από τον δικομματισμό και την λιτότητα.

Και στις δυο περιπτώσεις ο Φρανσουά Ολάντ βρίσκεται εκτός δευτέρου γύρου, αναμενόμενο όπως αναμενόμενα ήταν και τα καταστροφικά για τους σοσιαλιστές  αποτελέσματα των περιφερειακών εκλογών.

Παρά το ελπιδοφόρο 11% που δίνει η δημοσκόπηση στον Ζαν Λυκ Μελανσόν σε περίπτωση που είναι υποψήφιος, το μέτωπο της αριστεράς ήταν ο άλλος μεγάλος χαμένος των εκλογών που πέρασαν  με ένα μέσο ορό 6%. Μια μεγάλη ήττα που προϊδεάζει  ένα αβέβαιο μέλλον για τον συνασπισμό κομμάτων της αριστεράς που βρίσκεται πολύ κοντά στην διάλυση.

Χαρακτηριστικό πάντως αυτών των εκλογών ήταν το ότι ένα 60% των εργαζόμενων απείχε όπως επίσης απείχε και το 66% των νέων μέχρι 25 ετών.

Ο πραγματικός νικητής, η ακροδεξιά

Ας δούμε όμως πιο αναλυτικά τα συμπεράσματα που βγαίνουν από τις περιφερειακές εκλογές ξεκινώντας από τον πραγματικό νικητή, το  εθνικό μέτωπο της Λεπέν.

«Κατέρρευσε  η Λεπέν στον δεύτερο γύρο» βιάστηκε να γράψει η Εφημερίδα των συντακτών, γιατί δεν μπόρεσε να κερδίσει καμία περιφέρεια .

Η Λεπέν πέτυχε  ένα ιστορικό σκορ με  6.800.000 ψήφους. Με 6,8 εκατομμύρια ψήφους στο δεύτερο γύρο,  το Εθνικό Μέτωπο  υπερέβη το ρεκόρ του 2012. Τότε που η Μαριν Λεπεν στις προεδρικές έλαβε 6.420.000 ψήφους στον πρώτο γύρο.  Σε αυτές τις περιφερειακές εκλογές, το Εθνικό Μέτωπο έχει συγκεντρώσει 6.018.000 ψήφους στον πρώτο γύρο. Αύξησε κατά  800.000 ψήφους την δύναμη του μεταξύ του πρώτου και του δεύτερου γύρου, παρά το κάλεσμα για δημοκρατικό μέτωπο από την κυβέρνηση .

Συνολικά, είχε 358 εκλεγμένους, τρεις φορές περισσότερους από ότι το 2010. Μεταξύ των εκλογών του 2010 και του 2015, κατάφερε να τριπλασιάσει τον αριθμό των περιφερειακών συμβούλων σε έδρες από 118 σε 358. Το Εθνικό Μέτωπο, ήταν μπροστά  σε έξι περιοχές στον πρώτο γύρο, πρώτο σε 8 διαμερίσματα  στο δεύτερο γύρο με τα ποσοστά του να είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακά στην Vaucluse, όπου συγκέντρωσε την απόλυτη πλειοψηφία με 51,28% των ψήφων. Η Λεπέν έχει επιβάλει το πολιτικό της σχέδιο και οι ιδέες της ακροδεξιάς κυριαρχούν στην πολίτικη σκηνή. Tο  Εθνικό μέτωπο,  παρουσιάζεται ως μόνη  αντιπολίτευση, ενώ το όλο πολιτικό σύστημα που απέτυχε να δώσει απαντήσεις και να υπερασπιστεί τα συμφέροντα του λάου προσπαθεί να αποτρέψει την Λεπέν από την κατάκτηση της εξουσίας .

Η οικονομική ολιγαρχία αποφάσισε να υποστηρίξει την Λεπέν για την προεδρία. Οι δηλώσεις του προέδρου του Medef συνδέσμου βιομηχάνων  μας έδειξαν τις προθέσεις τους. “Ενδιαφέρουσες οι θέσεις τις Λεπέν αλλά διαφωνούμε με το οικονομικό της πρόγραμμα ” δήλωσε δίνοντας στην Λεπέν ένα μεγάλο δώρο, ενισχύοντας ένα αντισυστημικό προφίλ. «Καλύτερα ο Χίτλερ παρά το  Λαϊκό Μέτωπο» της αριστεράς  έλεγαν το ‘36. Αλλά σήμερα το «Λαϊκό Μέτωπο» δεν υπάρχει, θα πρέπει να δημιουργηθεί σίγουρα όμως όχι στη βάση των εκλογικών συμμαχιών  με τεχνοκράτες που αυτο-αποκαλούνται σοσιαλιστές και φέρουν ένα μεγάλο μέρος της πολίτικης ευθύνης για την κατάσταση της χώρας. Η μονή ελπίδα είναι αυτό το μέτωπο να δημιουργηθεί από ένα λαϊκό εργατικό αντιφασιστικό κίνημα .

Φυσικά, σε περίπτωση που η Λεπέν βρεθεί κοντά στην διακυβέρνηση, θα κάνει στροφή 180 μοιρών σχετικά με τις δηλώσεις της υπέρ της εργατικής τάξης και ποτέ δεν θα εγκαταλείψει το ευρώ. Απλά γιατί το ευρώ είναι ένας μηχανισμός για τη διατήρηση των συμφερόντων της ολιγαρχίας που πρεσβεύει και της  κυριαρχίας του φαύλου κύκλου (που η Λεπέν ποτέ δεν αμφισβήτησε)  χρέος –  λιτότητα , με συνέπειες την απώλεια της αγοραστικής δύναμης των εργαζομένων και τα υψηλότερα κέρδη για τις μεγάλες επιχειρήσεις. Θυσίες για τους πολλούς ,προνόμια για τους λίγους.

Η δεξιά του Σαρκοζι (les républicaines ) ήταν πρώτη δύναμη σε περιφέρειες αλλά δεύτερος νικητής αυτών των εκλογών όντας διαλυμένη από εσωτερικά σκάνδαλα και ίντριγκες για την εξουσία  καταφέρνει να αναστηθεί χαρεί στην ψήφο αντι-Λεπέν και στην δημιουργία του λεγόμενου δημοκρατικού τόξου στο όποιο όμως αυτοί δεν συμμετείχαν.  Ο Σαρκοζί δεν απέσυρε τις λίστες του στις περιφέρειες όπου υπήρχε μονομαχία σοσιαλιστών Λεπέν , ενώ οι σοσιαλιστές το έκαναν δίνοντας μια μεγάλη και απρόσμενη νίκη στην Δεξιά.

Το βατερλό των σοσιαλιστών

Οι σοσιαλιστές πριν τις προηγούμενες περιφερειακές εκλογές,  το 2009, είχαν 20 από τις 22 περιφέρειες (έκτοτε υπήρξε μείωση του αριθμού των περιφερειών και σύμπτυξη τους σε 13). Είχαν την απόλυτη πλειοψηφία στο κοινοβούλιο ,στην γερουσία και σε 3 χρόνια κατάφεραν να χάσουν όλες τις εκλογές, καθώς εφάρμοσαν μια δεξιά πολιτική λιτότητας και αυταρχισμού. Υπεύθυνοι οι μεταλλαγμένοι νεοφιλελεύθεροι σοσιαλιστές του Βαλς και του Μακρόν που νομοθετούν την περιστολή συνταγματικών δικαιωμάτων για τα συνδικάτα , την απελευθέρωση της αργίας την Κυριακή , την καταστροφή της εργατικής νομοθεσίας και της αντιδημοκρατική περιστολή θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων με τον νόμο έκτακτης ανάγκης που θέλουν τώρα να ενσωματώσουν στο σύνταγμα.

Η άνοδος της Λεπέν οφείλεται ακριβώς σ’ αυτή την πολίτικη των σοσιαλιστών. Οι ψηφοφόροι των σοσιαλιστών ψηφίζουν Λεπέν, απογοητευμένοι από την αντιλαϊκή πολίτικη των σοσιαλιστών και παρασυρόμενοι από τις λαϊκιστικές υποσχέσεις του Εθνικού Μετώπου, το  όποιο έχει ενσωματώσει κομμάτια από αριστερά προγράμματα σε συνδυασμό πάντα με μπόλικη δόση ρατσισμού και ξενοφοβίας.

Μπορεί το Εθνικό μέτωπο να μην κέρδισε καμιά περιφέρεια, οι ιδέες του όμως έχουν ήδη κερδίσει, αφού εφαρμόζονται από τους σοσιαλιστές και μάλιστα με την ψήφο και τις  ευλογίες των κομμουνιστών βουλευτών όσον άφορα την  επιβολή του νόμου έκτακτης ανάγκης. Οι νεοφιλελεύθεροι σοσιαλιστές, αυτοαποκαλούνται «αριστερά», αλλά ψηφίζουν και εφαρμόζουν πολιτικές Θάτσερ στον οικονομικό τομέα και ακροδεξιές πολίτικες με επίθεση στα κινήματα και στα κοινωνικά δικαιώματα. Δεν υπάρχει καμιά εγγύηση ότι οι νόμοι που τέθηκαν σε ισχύς  με την κατάσταση εκτάκτου ανάγκης δεν θα ενσωματωθούν στο σύνταγμα . Ο ίδιος ο Ολαντ θέλει αναθεώρηση του συντάγματος, στηριζόμενος στον φόβο του κόσμου.

Ο Ολάντ έχοντας χάσει το παιχνίδι ενόψει εκλογών του 2017 οικειοποιείται προγραμματικές θέσεις της δεξιάς και τη Λεπέν. Επίσης παρεκκλίνει του συμφώνου σταθερότητας ανακοινώνοντας χιλιάδες προσλήψεις στα σώματα ασφάλειας (πράγμα που καταγγέλλει ο Ρέντσι και θέλει να παρεκκλίνει κι αυτός από το πλαίσιο λιτότητας, ενώ οι δικοί μας εφαρμόζουν το μνημόνιο κατά γράμμα). Στο πλαίσιο της Εθνικής ενότητας  δεξιά και εθνικό μέτωπο  πέρασαν πολλά από τα μέτρα που ήθελαν αλλά ήταν αδύνατο να γίνει μέχρι τώρα.

Το δημοκρατικό τόξο εναντίον της Λεπέν, η εθνική ενότητα όπου έχουν προσχωρήσει και οι κομμουνιστές, ποτέ δεν προϊδέασαν για προοδευτικές εξελίξεις .

Η κυβέρνηση λοιπόν, ερμηνεύοντας κατά το δοκούν την ήττα έβαλε πλώρη για ακόμα πιο δεξιές νεοφιλελεύθερες πολίτικες. Επιχειρείται μια στροφή προς το κέντρο κατάργηση τού σοσιαλιστικού κόμματος-που μόνο το όνομα θυμίζει σοσιαλισμό- και η δημιουργία ενός δημοκρατικού πόλου μια αμερικανοποίηση δηλαδή της πολίτικης σκηνής με κόμμα δημοκρατικών και κόμμα ρεπουμπλικάνων. Επιπλέον οι οικολόγοι πράσινοι που είχαν φύγει από την κυβέρνηση Ολαντ, κάνουν μια ακόμα πιρουέτα με άνοιγμα προς τον Φρανσουα Ολαντ με στόχο όπως λένε την συγκρότηση ενός ενιαίου προοδευτικού πόλου… και να πάρουν επίσης και κανα – δυο υπουργεία . Όλα αυτά, μετά το μασκαραλίκι της διάσκεψης για το κλίμα και της καταστολής των διαδηλωτών εκ μέρους της κυβέρνησης Βαλς -Ολαντ.

Αυτό όμως στο οποίο όλοι ελπίζουν και ποντάρουν είναι η δεύτερη θέση πίσω από την Λεπέν στον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών και η νίκη στον δεύτερο γύρο βασιζόμενοι στο δημοκρατικό μέτωπο και στον εκβιασμό των ψηφοφόρων με τον “μπαμπούλα” του εθνικού μετώπου. Δεν χρειάζεται καν να έχουν πρόγραμμα. Πρόκειται για  την χρεοκοπία της 5ης Γαλλικής δημοκρατίας.

 Από την ταξική πάλη στην εθνική ενότητα

Δυστυχώς η αριστερά είναι η μεγάλη απούσα από τις εξελίξεις πιασμένη στην φάκα της εθνικής ενότητας και της κατάστασης έκτακτου ανάγκης. Αν δεν υπάρξει συνταρακτική αλλαγή ,άλλη πρόταση από την αριστερά, τα χειρότερα έρχονται.

Στον πρώτο γύρο των  περιφερειακών , στις 6 Δεκεμβρίου πήρε  μόνο περίπου το 4,5 % των ψήφων. Στο δεύτερο, το αριστερό μέτωπο εξέλεξε 40 περιφερειακούς συμβούλους σε όλη τη Γαλλία, σε σύγκριση με τους  110 στις προηγούμενες εκλογές.

Το Μέτωπο της αριστεράς δεν έκανε εθνική καμπάνια με μια ενιαία στρατηγική άλλα σε κάθε μια από της 13 περιφέρειες κατέβαινε  με διαφορετική σύνθεση , αλλού σε συνεργασία  με τους οικολόγους , αλλού ήταν μονό κομμουνιστές. Χαρακτηριστικό παράδειγμα υπήρχε περιφέρεια όπου κατέβαιναν μόνοι του τους οι κομμουνιστές του Λόρεν από τους υπόλοιπους υποψηφίους του Μετώπου της αριστεράς . Υπήρχαν δηλαδή δυο ξεχωριστά ψηφοδέλτια .

Η στρατηγική μεταβλητής γεωμετρίας τόσο τώρα όσο και στις προηγούμενες τοπικές εκλογές, απέτυχε παταγωδώς και τα αποτελέσματα είναι ορατά.

Δυστυχώς η αριστερά και ειδικά η ηγετική ομάδα των κομμουνιστών λειτουργούν ως δεκανίκι των σοσιαλιστών και αδυνατούν να συμβάλουν στο να δημιουργηθεί η εναλλακτική απέναντι στην νεοφιλελεύθερη κυβερνητική πολίτικη. Όσο η αριστερά δεν απεγκλωβίζεται από τις συμμαχίες με τους σοσιαλιστές, όσο ακολουθεί την πολιτική του μικρότερου κακού, δεν θα καταφέρει ποτέ να γίνει η ηγεμονική δύναμη που θα εκφράσει την εργατική τάξη.

Με το Μέτωπο της Αριστεράς στο 4,5%, κάποιοι εξακολουθούν να πορεύονται στο ίδιο μοτίβο με τον ίδιο λόγο με τους ίδιους εκλογικιστικούς μικροκομματικούς  υπολογισμούς, χωρίς καμία αυτοκριτική.

«Ο λαός δεν ψηφίσει σωστά, ας αλλάξουμε λοιπόν τον λαό»

Η γαλλική Αριστερά πρέπει να επαναπροσδιορίσει τη στάση της έναντι της ζώνης του ευρώ, της ΕΕ και των αντιδημοκρατικών υπερεθνικών οργάνων της. H συμφωνία του Μάαστριχτ,της Λισσαβόνας, το σύνταγμα της ΕΕ, εξυπηρετούν νεοφιλελεύθερες πολίτικες , ενισχύουν την λιτότητα και υπονομεύουν  την λαϊκή κυριαρχία.

Ξέχασαν οι σύντροφοι  πώς η ΕΚΤ και η Επιτροπή στραγγάλισε τον ελληνικό λαό το περασμένο καλοκαίρι; Ξέχασαν οι σύντροφοι  την εκτροπή της λαϊκής βούλησης που εκφράστηκε  στη Γαλλία με το δημοψήφισμα του 2005 και στην Ελλάδα το 2015 με το Όχι που έγινε Ναι.

Ξέχασαν οι σύντροφοι  ότι οι άνθρωποι υποφέρουν λόγω  της χρηματιστικής ολιγαρχίας και της ΕΚΤ;

Η γαλλική Αριστερά δεν πρέπει να αφήσει την άκρα δεξιά για να προσεταιριστεί  το θυμό και τη αγανάκτηση  του λαού. Πρέπει να προτείνει ένα συνολικό σχέδιό  να διεκδικήσει την άσκηση της πολιτικής εξουσίας από μια ευρεία λαϊκή συμμαχία.

Με άμεση έξοδο από το αδιέξοδο πρόγραμμα, που υλοποιείται από μια κυβέρνηση σοσιαλιστών. Με ξεκάθαρο πρόγραμμα ανατροπής αυτών των πολιτικών, σύγκρουσης με την γαλλική αλλά και ευρωπαϊκή ολιγαρχία, έξοδο από το ευρώ και ανάκτηση εθνικής κυριαρχίας.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση και η ζώνη του ευρώ η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση όπως ευαγγελίζονται κάποιοι,  η Ευρώπη φυλακή για τους κάτοικους της προωθεί την θεσμοθέτηση των νεοφιλελεύθερων πολιτικών, μνημονίων, τη φτώχειας και την «αγιοποίηση» της λιτότητας για την εργατική τάξη.

Σε αυτό το σημείο καμπής για το κίνημα, τους ταξικούς αγώνες και τις κοινωνικές απαιτήσεις, είναι ζωτικής σημασίας η γαλλική αριστερά να βγάλει τα σωστά συμπεράσματα από την ήττα της ελληνικής αριστεράς , το αδιέξοδο και φαύλο κύκλο των υποχωρήσεων. Το συμπέρασμα είναι κοινό , αλλαγή πολίτικης μέσα στην ευρωζώνη δεν γίνεται , είτε πρόκειται για την  Ελλάδα είτε για την Γαλλία.

Κοινό σημείο  Ελλάδας και η Γαλλίας είναι το ναυάγιο των ευρωλάγνων και του ευρωκομουνισμού ως δεκανίκι της πεθαμένης πανευρωπαϊκά σοσιαλδημοκρατίας και η επικράτηση της νεοφιλελεύθερης αριστεράς ,και δυο απίθανων τύπων “σοσιαλιστής” ο ένας, “αριστερός” ο άλλος, που εξαπάτησαν ψηφοφόρους λέγοντας άλλα και κάνοντας ακριβώς τα αντίθετα . Η χρήσιμη “αριστερά ” για το σύστημα.

*Ο Βαγγέλης Γούλας είναι γραμματέας του Ελληνογαλλικού συλλόγου “Ελλάδα  Γαλλία  Αντίσταση”