Η γκλοπιά του μπάτσου είναι το πρόσωπο της εξουσίας

Δε θέλω να φωνάζω μόνο γραπτώς μέσα από μια οθόνη. Και δεν περιορίζομαι σε γραπτές φωνές ούτε πιστεύω πως είναι αυτές αρκετές για να αλλάξει ο κόσμος. Ωστόσο δεν είναι κακό να χρησιμοποιεί κανείς ό,τι μέσο διαθέτει προκειμένου να επικοινωνήσει, να εκφραστεί, να αντιδράσει, να αντισταθεί, να ξεσηκωθεί και να ξεσηκώσει. Είναι μάλιστα η στιγμή που όλα τα παραπάνω πλέον αποτελούν επιτέλους μονόδρομο για όλους κι όποιος δεν το βλέπει ή δε θέλει να το δει δεν έχει πια καμία απολύτως δικαιολογία.

Η αδικία, η επιθετική βία σε κάθε μορφή κι η καταστολή είναι κλισέ έννοιες για την εξουσία. Πράγμα που σημαίνει ότι δεν ξυπνήσαμε ξαφνικά σε ένα τέτοιο καθεστώς, κανένα τέτοιο καθεστώς δε βρίσκει πρόσφορο έδαφος σε υγιή συστήματα ώστε να ανθίσει μέσα σε ένα βράδυ. Όσο υπάρχει εξουσία το μόνο που αλλάζει στις κοινωνίες είναι το πόσο φανερά θα συμβαίνουν όλα τα παραπάνω ή το πόσο θα διαρκούν ορισμένα φαινομενικά διαλείμματα ενδιάμεσα κάποιων ελαχίστων ανέγγιχτων από την επήρειά της τους οποίους μάλιστα όλοι οι υπόλοιποι είθισται να μην τους αφήνουν πολλά περιθώρια ουσιαστικής αλλαγής. Όσα, λοιπόν, βιώνουμε σήμερα, που ομολογουμένως τα βιώνουμε προκλητικότερα από κάθε άλλη φορά, δεν είναι παρά αποτελέσματα μιας γενικότερης εικόνας που υποθάλπει στους κόλπους της όλα εκείνα τα κατάλληλα στοιχεία τα οποία οδηγούν στον φαύλο κύκλο της επανάληψης μιας ιστορίας ανίκανης προφανώς να μας διδάξει το παραμικρό.

Κι εγώ πονάω όταν βλέπω το πώς έχει δομηθεί ολόκληρος ο κόσμος κι η γκλοπιά του μπάτσου είναι απλώς επισφράγιση της πραγματικότητας που χτίσαμε. Κι εγώ πονάω βλέποντας πως η ζωή είναι για τους λίγους κι η γκλοπιά του μπάτσου είναι η επισφράγιση της πραγματικότητας που χτίσαμε. Κι εγώ πονάω όταν βλέπω από τη μία πλευρά άστεγους ανθρώπους, από την άλλη “λίγο πιο υποφερτή φτώχεια” και πάνω στον σβέρκο μου τη χυδαιότητα των ζάμπλουτων σαπιοκοιλιάδων κι η γκλοπιά του μπάτσου είναι η επισφράγιση της πραγματικότητας που χτίσαμε. Κι εγώ πονάω όταν βλέπω κάθε συμπλεγματικό βιτσιόζο να παριστάνει τον μάγκα από θέση ισχύος γνωρίζοντας ότι ο φόβος που σπέρνει τον διατηρεί αλώβητο κι η γκλοπιά του μπάτσου είναι η επισφράγιση της πραγματικότητας που χτίσαμε.

Κι εγώ πονάω όταν συναντάω καθημερινά το ξεδιάντροπο πρόσωπο της ακραίας εκμετάλλευσης στον εργασιακό τομέα κι η γκλοπιά του μπάτσου είναι η επισφράγιση της πραγματικότητας που χτίσαμε. Κι εγώ πονάω όταν βλέπω τη χωρίς τέλος πολτοποίηση των ανθρώπων από τη νηπιακή ακόμη ηλικία, πονάω όταν βλέπω την προεξοφλημένη τους πορεία προς την καταπίεση του εαυτού και τη δολοφονία των ονείρων τους κι η γκλοπιά του μπάτσου είναι η επισφράγιση της πραγματικότητας που χτίσαμε. Κι εγώ πονάω που μας έχουν κάνει να πιστεύουμε πως δε γίνεται αλλιώς ή που φοβόμαστε να τολμήσουμε το κάτι διαφορετικό κι η γκλοπιά του μπάτσου είναι η επισφράγιση της πραγματικότητας που χτίσαμε. Κι εγώ πονάω που αντί για παιδεία μπουκωνόμασταν από πάντα με σανό κι εξειδίκευση κι η γκλοπιά του μπάτσου είναι η επισφράγιση της πραγματικότητας που χτίσαμε. Κι εγώ πονάω όταν διαπιστώνω πως στα μάτια της πλειοψηφίας αυτός ο τρόπος ζωής είναι ο μόνος δυνατός και φυσιολογικός κι η γκλοπιά του μπάτσου είναι η επισφράγιση της πραγματικότητας που χτίσαμε.

Τίποτε δε φυτρώνει, όμως, εν μία νυκτί κι αυτό καλό είναι να το βάλουμε πια καλά στο μυαλό μας. Όταν εδώ και δεκαετίες ξεχειλώνεις τα όριά σου κάνοντας τα στραβά μάτια μέχρι να αλληθωρίσεις απέναντι σε κάθε αδικία που λαμβάνει χώρα δίπλα σου επειδή “δε σε αφορά” ή όταν επιλέγεις να διατηρείς τον μονόφθαλμο επειδή και καλά υπερισχύει από τους τυφλούς ενώ το σύστημα μέσα στο οποίο καλείται ακόμη κι ο μονόφθαλμος να λειτουργήσει είναι το ίδιο τυφλό τότε δεν μπορείς άνθρωπε να πέφτεις από τα σύννεφα όταν έρχεται η στιγμή να θερίσεις πλέον ολοφάνερα όσα σπόρο σπόρο φύτευες με την ανοχή σου τόσον καιρό.

Πολλοί δηλώνουν πως δεν είναι όλες οι κυβερνήσεις ή δυνάμει κυβερνήσεις το ίδιο. Δεν καταλαβαίνουν όμως -κι αυτό είναι που μας φτάνει κάθε τόσο σε σημεία ακραία- ότι πλέον δεν αρκούν ούτε οι προθέσεις, ούτε οι ελάχιστες εξαιρέσεις, ούτε οι προσπάθειες μεσοβέζικων προσωρινών λύσεων, ούτε η ελπίδα εναπόθεσης της ζωής στα χέρια κάποιου Μεσσία, ούτε η λογική που λέει “το μη χείρον βέλτιστον” εφόσον εκείνο που στην ουσία αποδεδειγμένα πια έχει αποτύχει είναι ολόκληρο το σύστημα. Δε γίνεται να θεωρούμε επιτυχημένη μια κατάσταση η οποία μας οδηγεί κάθε φέτος να ζούμε χειρότερα αναπολώντας τα λιγότερο αίσχη κάποιων εποχών μα μην μπορώντας παράλληλα να αποφύγουμε άλλα αίσχη άλλων εποχών. Δε γίνεται να θεωρούμε επιτυχημένη μια κατάσταση που κάνει κύκλους γύρω από τον εαυτό της αρνούμενοι να παραδεχτούμε ότι δοκιμάστηκε κι απέτυχε μην τυχόν και μας πούνε ουτοπιστές. Δε γίνεται να θεωρούμε δίκαιο τρόπο οργάνωσης μιας κοινωνίας την πλήρη παράδοση της ζωής μας σε λίγους εκλεκτούς -των οποίων οι ζωές ελάχιστες φορές έχουν οποιαδήποτε πρακτική ομοιότητα με τις δικές μας- προσευχόμενοι κάθε φορά να μην κάνουν κατάχρηση της απόλυτης εξουσίας που τους παραχωρήσαμε. Κι αν πετύχουν οι δεήσεις πέτυχαν αλλιώς στις επόμενες εκλογές η “δυναμική” μας ψήφος θα προσεύχεται για κάποιον επόμενο ή θα στηρίξει κάποιον μονόφθαλμο ώστε να μην απομακρυνθούμε πολύ από την ασφάλεια των δοκιμασμένων.

Δε γίνεται να συνεχίσει μια ολόκληρη κοινωνία να ζει υπό το λυπηρό σύνδρομο που έχουν κάποιοι κακοποιημένοι άνθρωποι οι οποίοι διαρκώς μπλέκουν σε κακοποιητικές συμπεριφορές επειδή είναι οι μόνες που έχουν μάθει να διαχειρίζονται. Γιατί κι αν χτες ήταν κάπως καλύτερα από ό,τι σήμερα για μερικούς που έχουν μάθει να αρκούνται στα μη χειρότερα, να που για άλλους δεν ήταν. Και κάπως έτσι σήμερα βρισκόμαστε φεσωμένοι με τον φανερό πια εκφασισμό ενός έτσι κι αλλιώς αποτυχημένου κατασκευάσματος που επιμένουμε να ονομάζουμε εμμονικά δημοκρατία.

Οι εξουσίες πάντα θα βαράνε στο ψαχνό. Είτε ύπουλα μέσω της ήδη εδραιωμένης άδικης “κανονικότητας” που έχεις συνηθίσει είτε φανερά μέσω της ακραίας “κανονικότητας” που θέλουν να επιβάλουν. Με συγχωρείς που απορρίπτω και τα δύο. Γιατί αν το καλοσκεφτείς χτίζεις πάντα πρώτα τα θεμέλια για να φτάσεις στην ταράτσα. Δε μου αρκεί, λοιπόν, να γκρεμίσω μια ταράτσα που ανά πάσα στιγμή μπορεί εύκολα να ξαναφτιαχτεί όταν το πρόβλημα είναι στα θεμέλια μόνο και μόνο επειδή το πρόβλημα στα θεμέλια δεν είναι εμφανές με γυμνό μάτι.

Κάθε γκλοπιά μπάτσου στο ψαχνό είναι το πραγματικό πρόσωπο της εξουσίας. Αν περιμένεις από κάποιον με εξουσία να σε προστατεύσει εσύ είσαι αφελής, όχι εγώ. Αν περιμένεις από κάποιον με εξουσία να νοιαστεί για τα δικά σου προβλήματα εσύ είσαι αφελής, όχι εγώ. Αν περιμένεις από κάποιον με εξουσία να μην την καταχραστεί στεκόμενος υπεράνω εσύ είσαι αφελής, όχι εγώ. Κι αν βρεις ποτέ κάποιον με εξουσία αδιάφθορο περίμενε τη σύντομη πτώση του κι άλλα χιλιάδες χρόνια μετά ώσπου να βρεθεί ο διάδοχός του.

Οι άνθρωποι δεν είμαστε τέλεια όντα αγγελικά πλασμένα. Πώς ακριβώς φαίνεται έξυπνο στο πλαίσιο ενός ατελούς όντος με αδυναμίες, πάθη και τρωτά σημεία να δημιουργείς εξουσιαστές κι εξουσιαζόμενους; Πώς είναι δυνατόν να σου περνάει από το μυαλό ότι αυτό, το ατελές ον, αν του δώσεις την ευκαιρία να εκμεταλευτεί δε θα το κάνει;

Καμία κοινωνία και κανένα σύστημα δεν εξασφαλίζει την τελειότητα εφόσον δεν είμαστε τέλειοι εμείς οι ίδιοι. Εκείνο που θα έπρεπε, όμως, να σκεφτούμε σοβαρά είναι το ότι πλέον οι ατέλειές μας πρέπει να συνυπάρχουν ή ακόμη και να συγκρούονται επί ίσοις όροις. Μέχρι τότε κάθε γκλοπιά μπάτσου θα μας θυμίζει με τον πιο αισχρό τρόπο το έτσι κι αλλιώς υπάρχον πρόσωπο της εξουσίας.