Η κατάρα που δεν ξόρκισε ούτε ο Ομπράντοβιτς

Ο Ζέλιμιρ Όμπραντοβιτς σε ό,τι κι αν κάνει βάζει φαρδιά πλατιά την υπογραφή του. Στις επιτυχίες, οι ομάδες του έχουν τη δύναμη του Γολιάθ και το αγωνιστικό πνεύμα του Δαυίδ. Στις αποτυχίες, χαρίζουν την αίσθηση ότι αργά ή γρήγορα θα κάνουν το come back. Πόσες φορές άλλωστε το είδαμε να συμβαίνει με τον Παναθηναϊκό;

Τον αποκλεισμό από την Παρτιζάν στο τοπ 16 του 2008, διαδέχτηκε η κατάκτηση του τρεμπλ το 2009, ενώ κάτι ανάλογο συνέβη, το 2010 όταν θύτης έγινε το Μαρούσι κι ο Παναθηναϊκός σάρωσε τα πάντα στο πέρασμά του την επόμενη χρονιά.

Ο Ομπράντοβιτς άφησε τη στάμπα του ξανά στο ματς της Φενέρ με την Αρμάνι.  Ποιος τον είδε και δεν τον φοβήθηκε, όταν τα ‘βάλε με τον… άμοιρο Αρτεάγκα. Ο τελευταίος είχε προλάβει να στρώσει με αγκάθια το δρόμο του για το ματς, λέγοντας ότι έγινε απόπειρα δωροδοκίας του από ιδιοκτήτες ομάδας. Το πρόβλημα ήταν ότι στους δύο από τους τρεις τελικούς που αναφερόταν, έπαιζε ο Παναθηναϊκός του Ομπράντοβιτς…

Η έκρηξη του Ζοτς, παρότι φάνηκε για λίγο ότι αφύπνισε τους παίκτες της Φενέρ, δεν απέτρεψε  την ήττα κι ένα οδυνηρό αποκλεισμό για την ομάδα που επισφραγίστηκε στη Βασκονία με τη συντριβή από την Λαμποράλ (Κούτσα φέτος).

 Άλλη μια προσπάθεια εκατομμυρίων κατέληξε στα σκουπίδια, παρότι στην Πόλη ήρθε ο “Μεσσίας” των 8 ευρωπαϊκών τίτλων, της μεγάλης αυτοκρατορίας του Παναθηναϊκού, των αμέτρητων τίτλων. Η διαφαινόμενη αποτυχία της Φενέρ έρχεται να προστεθεί σε πολλές ακόμα και ο πόθος για τη συμμετοχή σε final 4, πόσω μάλλον την κατάκτησή του, παραμένει ευσεβής.

Το τουρκικό μπάσκετ σημειώνει τεράστια βήματα προόδου τα τελευταία χρόνια. Καλύτερα, γήπεδα, καλύτεροι παίκτες, εκτόξευση του μάρκετινγκ. Οι ομάδες των γειτόνων μας ξεκινούν κάθε χρόνο με γεμάτες τσέπες και φέρνουν ό,τι καλύτερο μπορούν για να γεμίσουν τα ρόστερ τους. Η Φενέρ είναι γεμάτη μεγάλα ονόματα. Κλέιζα, Μπογκντάνοβιτς, ΜακΚάλεμπ είναι μερικοί μόνο από τους σούπερ σταρ που έχει στη διάθεσή του ο Ομπράντοβιτς, που έχει κατακτήσει ήδη ένα τίτλο (Σούπερ Καπ),  όμως για την ώρα βλέπει τους βασικούς τους στόχους να χάνονται. Ευρωλίγκα τέλος, ενώ στο πρωτάθλημα βλέπει την πλάτη της Μπάνβιτ του μέχρι πρότινος alter ego του, Δημήτρη Ιτούδη.

Δεν τα πήγε μόνο η Φενέρ άσχημα στην Ευρωλίγκα. Πιο κάτω στον όμιλο της βρίσκεται ακόμα η Εφές Πίλσεν με 2 νίκες όλες κι όλες, ενώ η Γαλατά αν περάσει θα το έχει καταφέρει με πολύ κόπο, ιδρώτα και χτυποκάρδια μέχρι τέλους. Είναι πολύ σημαντικό για την Τουρκία ότι έχει τρεις ομάδες στο τοπ 16, αλλά δεν είναι αρκετό. Οι επενδύσεις για να μπορέσουν να πιάσουν θέλουν επιτυχές και μέσα στο παρκέ Κι όσο αυτές δεν έρχονται τόσο η γκρίνια θα γίνεται περισσότερη.  Η πίεση για νίκες και τρόπαια στην Ευρωλίγκα, γίνεται αφόρητη κι αποτυπώνεται από συζητήσεις από τις κερκίδες μέχρι τα social media. Μπροστά σε αυτή την πίεση οι διοικήσεις των ομάδων λυγίζουν.

Από το 2012 έχουν μείνει στο ρόστερ της Φενέρ μόλις 3 παίκτες (Ονάν, Μπογκντάνοβιτς, Πρελντζίτς), ενώ φέτος αποχώρησαν 7, μεταξύ των οποίων οι Σάτο, Μπατίστ, Τρίποκοβιτς και Άντερσεν. Φέτος επίσης είναι η τρίτη φορά που στον πάγκο της ομάδας κάθεται διαφορετικός προπονητής (Σπάχια και Πιανιτζιάνι οι προηγούμενοι).

Ανάλογη  η κατάσταση στην Εφές, των τεσσάρων παικτών από το 2012 (Μπαλμπάι, Γκονλούμ, Σαβάνοβιτς και Μπάρατς), των τεσσάρων διαφορετικών προπονητών μέσα στην τελευταία τριετία, οι δύο Έλληνες (Ζούρος και Αγγέλου, ο τελευταίος προετοιμάζει το έδαφος για την άφιξη του Ντούσαν Ίβκοβιτς), αλλά και των 9 αποχωρήσεων το καλοκαίρι , μεταξύ των οποίων οι Βούγιασιτς, Μπάρατς και Φάρμαρ.

Στην Γαλατά τα πράγματα είναι λίγο περισσότερο σταθερά σε ορίζοντα διετίας όμως.  Οι διαφορές με το περυσινό ρόστερ περιορίζονται σε 4 προσθαφαιρέσεις (τόσοι έφυγαν – τόσοι ήρθαν) συν τον Μενσα Μπονσού.  Αντικατέστησε τον Τζαουάι λόγω του προβλήματος που είχε με την καρδιά του, αποτελώντας την τελευταία κι έκτακτη προσθήκη. Το 2012 το ρόστερ είναι… αγνώριστο. Η ομάδα του Τζαμόν Γκόρντον, γνωστού και από το πέρασμά του στον Ολυμπιακό, έχει από τότε στις τάξεις τη μόνο τον Αμερικανό και άλλους δύο παίκτες (Ελντεμιρ και Κοκσάλ), ενώ αντί του Οκτάι Μαχμούτι, τα τελευταία δύο χρόνια στο τιμόνι βρίσκεται ο Εργκίν Αταμάν.

Το κοινό στοιχείο, της ανακύκλωσης παικτών και προπονητών από τις τρεις βασικές εκπροσώπους της Τουρκίας στην Ευρωλίγκα, προκύπτει από την ίδια ψύχωση. Ψύχωση για κυριαρχία στην Ευρώπη.  Η μουρμούρα στο γήπεδο και τα social media, μεταφέρεται στα γραφεία των ομάδων, με συνέπεια προπονητές και παίκτες, παρότι πρωτοκλασάτοι και πετυχημένοι στην προηγούμενη καριέρα τους, να μουντζουρώνουν το βιογραφικό τους με μια απόλυση.

Ευτυχώς, ακόμα στον αθλητισμό τα λεφτά δεν καθορίζουν τον πρωταθλητή. Οι Τούρκοι δεν έχουν βρει το συστατικό της επιτυχίας, γιατί επιμένουν στην ίδια αναποτελεσματική πρακτική. Ο Πιανιτζιάνι που είχε πέρυσι για κόουτς η Φενέρ, δεν έχτισε τη Σιένα σε μια νύχτα, αλλά σε έξι χρόνια. Ο διάδοχός του, Ομπράντοβιτς κατάφερε σε αρκετές περιπτώσεις να  πάρει την Ευρωλίγκα με την πρώτη, αλλά μεγαλούργησε όταν έμεινε για χρόνια στον Παναθηναϊκό, φτιάχνοντας τη δική του σχολή.

Σίγουρα υπάρχουν κι άλλα αιτίες για το πρόβλημα. Όπως η υποχρεωτική χρησιμοποίηση δύο γηγενών παικτών στην πεντάδα σε πρωτάθλημα και κύπελλο, που δένει τα χέρια των προπονητών. Δεν είναι όμως η αρχή του νήματος. Κατηγορούμε για πολλά το ελληνικό μπάσκετ, αλλά η εμπιστοσύνη που δείχνει στους προπονητές και τις ομάδες τους, ίσως είναι ένα από τα ελάχιστα που έχουν ν’ αντιγράψουν πια αναπτυσσόμενα πρωταθλήματα όπως το τουρκικό. Τα υπόλοιπά τα έχουν.