Η “Κουκλίτσα”

Αυτό που με εξοργίζει περισσότερο είναι όταν η πραγματικότητα υπερβαίνει τη φαντασία μου.

Διαβάζω σε νεανικό περιοδικό ποικίλης απολιτίκ, και κάποιες φορές σεξιστικής ύλης με μοναδικό του ατού 2-3 καλούς bloggers και ευφάνταστα φωτογραφικά αφιερώματα, την “άποψη” μιας αναγνώστριας με τίτλο: «Κάτω ο ρατσισμός στις 30άρες!!!!»

Και λέει η “Κουκλίτσα” τα εξής:

«Κατά καιρούς πέφτω πάνω σε σχόλια..που θεωρούν πως οι 30άρες είναι ξοφλημένες…από και ως που βρε παιδιά;Η κάθε ηλικία έχει τη χάρη της και δεν κατάλαβα γιατί οι γυναίκες θεωρείται πως στα 30 παίρνουν την κατιούσα..ειδικά τα τελευταία χρόνια που όλες οι κοπέλες προσέχουν τον εαυτό τους!Προσωπικά είμαι 30…και οι περισσότεροι με περνάνε από 18-25 επίσης…είμαι μόνη αλλά δεν είμαι ούτε απελπισμένη(βλ.μοναχικό κυκλάμινο:Ρ) ούτε θεωρώ πως πρέπει να πάρω γουρούνι στο σακί επειδή και καλά(για κάποιους)πάτησα τα 30…!Τα 30 είναι ένας αριθμός και μερικοί άνθρωποι έχουν την ικανότητα να είναι επιθυμητοί σε όλες τις ηλικίες γιατί η γοητεία πηγάζει από την ψυχή σου και όχι από το πόσα κεράκια έχει η τούρτα σου!Επίσης όσοι εδώ μέσα έχουν γράψει πως οι άντρες και καλά…μετά τα 30 είναι θεοί…δεν έχουν γνωρίσει μάλλον κάτι 30άρηδες με φαλάκρα,μπάκα κτλ..για μην πω και για τα προβλήματα στύσης .Υγ: Δεν τα χω εννοείται με όλους τους άντρες απλά με εκείνους που λόγω ηλικίας χαρακτηρίζουν υποτιμητικά τις γυναίκες!»

Εδώ, θέλω να σας παρακαλέσω να μη σχολιάσετε αρνητικά τη σύνταξη της “Κουκλίτσας” γιατί η κοπέλα ήταν εμφανώς συναισθηματικά φορτισμένη την ώρα που έγραφε τη διακήρυξη των δικαιωμάτων της κάθε πονεμένης τριαντάρας. Επίσης, κανείς δεν πληροφόρησε την “Κουκλίτσα” μας ότι τα γραπτά μένουν και μπορούν να αποτελέσουν αποδεικτικό απύθμενης βλακείας. Αλλά σε μια εποχή όπου ο καθένας μπορεί να μας πληροφορήσει, μέσω facebook, απ’ το αν μαγείρεψε γιουβέτσι για βραδινό και του έπεσε βαρύ μέχρι να μας παραθέσει “πιστοποιητικά” περί αεροψεκασμού απλών πολιτών από σκοτεινά κέντρα εξουσίας, οι “Κουκλίτσες” ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια.

Λοιπόν, “Κουκλίτσα”, σε εσένα μιλάω: Το ότι κάποιοι προσπαθούν να σου κολλήσουν την ταμπέλα του “ξοφλημένου θηλυκού” δεν είναι δικό μας πρόβλημα. Μοιράσου το με τον ψυχαναλυτή σου, με τον παπά που σε εξομολογεί, με τις κολλητές σου ή τη μαμά σου, που είμαι σίγουρη ότι σε διαβεβαιώνει ότι είσαι μια “πανέμορφη κουκλίτσα” και ταυτόχρονα μια “χειραφετημένη γυναίκα”.

Το ανησυχητικό, “Κουκλίτσα”, είναι ότι μέσα από αυτό το botox αυτοπεποίθησης, που μας πετάς στα μούτρα, κραυγάζουν οι ανασφάλειες της συντηρητικής κοινωνίας που σε έχει αναθρέψει. Δε συμβιβάζεσαι με τίποτα λιγότερο από “Πρίγκιπα με λευκό άλογο” και είσαι τόσο πιο απελευθερωμένη,  σε σχέση με τη γιαγιά σου (;), ώστε δε χρειάζεται να πάρεις γουρούνι στο σακί. Η γοητεία, που πηγάζει από τη ψυχή σου, δε μας πείθει γιατί στο τέλος βγαίνει το πραγματικό σου πρόσωπο, η αληθινή σου ταμπέλα. Και είναι αληθινή γιατί προσπαθώντας να κρύψεις, τόσο μάταια, την απελπισία σου, άφησες τη χριστιανική, γεμάτη ταμπού και συναισθηματικές απαγορεύσεις ελληνικότατη κοινωνία να στη “φορέσει”.  Στρέφεσαι με τόσο μένος και τέτοια κακεντρέχεια ενάντια στους επικριτές της ηλικίας σου – “Κουκλίτσα” κακά τα ψέματα-, σε έχουν πληγώσει τόσο πολύ τα σχόλια τους που θες να τους πληρώσεις με το ίδιο νόμισμα. Και γίνεσαι φτηνή, πάρα πολύ φτηνή…

Δες τώρα κατάματα την αλήθεια:

Από μικρή ονειρευόσουν να γίνεις διευθύντρια. Στο δημοτικό, διευθύντρια σχολείου. Μεγαλώνοντας ονειρευόσουν να γίνεις διευθύντρια σε μια επιχείρηση σαν αυτή της νονάς σου. Διάβαζες πολύ στο σχολείο για να τα καταφέρεις να περάσεις σε σχολή marketingκαι επικοινωνίας. Αλλά, ας το παραδεχτούμε, δεν ήσουν τόσο έξυπνη. Ήσουν, απλώς, καλή μαθήτρια.

Με το που είδες τις βάσεις αντιλήφθηκες ότι απέχεις πολύ από το όνειρο σου. Πως να σε καλύψει η γαλλική φιλολογία; Δε το έβαλες κάτω. Έκρυψες τον πόνο της αποτυχίας σου και άρχισες να διατυμπανίζεις σε γνωστούς και φίλους, ότι ποτέ δε σ’ ενδιέφεραν οι πανελλήνιες. Είχες, ήδη, αυτό που ήθελες: έτοιμη επιχείρηση για να διευθύνεις, το ανθοπωλείο του μπαμπά σου.

Ως έγκριτο και αναγνωρισμένο μέλος αυτής της κοινωνίας, με δική σου επιχείρηση και δικό σου αυτοκίνητο, έχεις άποψη για τα πάντα. Γιατί φροντίζεις και ενημερώνεσαι, όχι από τα κανάλια και τις εφημερίδες αλλά από το internet. Ακούς έντεχνο και Χατζηγιάννη, που είναι έντεχνος, αλλά κατακρίνεις με σθένος την “πλάκα” του Ρέμου στο πάρτι των μεγαλολαμόγιων. Πόσο διακαώς θα επιθυμούσες ο κολλητός σου αντί να σε κερνάει freddocappuccinoστο Θησείο, να έχει πρόσκληση για αυτό το πάρτυ και να σε κερνάει σαμπάνια 28.000 ευρώ.

Και πάντα προσέχεις, όπως όλες οι φίλες σου, όπως κάθε κοπέλα σ’ αυτή την ηλικία. Τα μαλλιά σου να μη φριζάρουν, τη longchampνα μη φαίνεται μαϊμού, το κραγιόν σου να είναι “στα χρώματα που θα φορεθούν”. Και δίνεις αγώνα καθημερινά με τη δίαιτα του αστροναύτη, με δίαιτες μεταβολισμού, με τη δίαιτα που σε λίγο θα σε οδηγήσει στην ανορεξία, για αυτά τα τέσσερα παραπάνω κιλά που σου έχουν κάτσει στην περιφέρεια, στη ζυγαριά, στον καθρέφτη, στη ψυχή σου…

Αλλά αυτό που θα ήθελες, πραγματικά, είναι να φας μια οικογενειακή πίτσα και για επιδόρπιο δίλιτρο παγωτό βλέποντας μια ταινία αγκαλιά με τον άνθρωπό σου. Αυτόν που δεν ξέρεις γιατί δεν εμφανίζεται στη ζωή σου και καταλήγεις στο ότι «όλοι οι άντρες είναι γουρούνια», γιατί πως αλλιώς να εξηγήσεις αυτή την απέραντη μοναξιά. Και τον ονειρεύεσαι κάθε βράδυ, όπως όταν ήσουν μικρή και ονειρευόσουν να γίνεις διευθύντρια στο σχολείο σου, αλλά δεν επιτρέπεις στον εαυτό σου ούτε καν να αυνανιστεί και έτσι ξεσπάς σε κλάματα μέχρι τα ξημερώματα…

Δεν πειράζει, κλάψε “Κουκλίτσα”. Αλλά, το επόμενο πρωί σήκω από το κρεβάτι σου και “πάλεψε”. Όχι με το να κοινοποιείς φτηνά σχόλια σε φτηνά μέσα γιατί το μόνο που θα λάβεις είναι φτηνά likeκαι φτηνά dislike. Κοίτα πίσω σου και συγχώρεσε τον εαυτό σου για ό,τι δεν κατάφερε, ξαναψάξε τι είναι αυτό που τώρα θες και ετοιμάσου να το διεκδικήσεις. Εσύ ξέρεις, καλύτερα από εμένα, ότι οι πρίγκιπες ανήκουν στα παραμύθια και ότι οι άνθρωποι όταν απειλούνται γίνονται πολύ σκληροί. Πόσω μάλλον όταν απειλούνται οι ταμπέλες τους…