Φυλάς την εβδομαδιαία ευτυχία σου στην πίσω τσέπη του τζιν σου.
Δευτέρα απόγευμα: Ανηφορίζεις τρέχοντας την Πανεπιστημίου. Να προλάβεις να πάρεις τις φωτοτυπίες με τις σημειώσεις για το μάθημα. Πρέπει να τρέξεις να γυρίσεις νωρίς σπίτι, να φας κάτι πρόχειρο μπροστά στην τηλεόραση και να στρωθείς στο διάβασμα. Ένα πρεζάκι σου ζητάει ένα ευρώ για να πάρει κάτι να φάει. «Σιγά μην πάρει να φάει!» σκέφτεσαι. Μ’ ένα γρήγορο ελιγμό τον αποφεύγεις να μην σε αγγίξει. Συνεχίζεις τρέχοντας.
Τρίτη πρωί: Χτυπάς το εισιτήριο και χώνεσαι τελευταία στιγμή πριν κλείσουν οι πόρτες στο βαγόνι. Ένας γέρος, κοντά στα ογδόντα, παρακαλεί για τη βοήθεια σου. Κάηκε το σπίτι του, λέει, και κοιμάται στο δρόμο. Στρέφεις το βλέμμα σου αλλού για να μην αντικρίσεις τη μιζέρια του. Δεν αντέχεις άλλο. Κοιτάς έξω από το παράθυρο τις μουντές πολυκατοικίες που εναλλάσσονται, καθώς το τραίνο τρέχει.
Τετάρτη μεσημέρι: Ξυπνάς αργά γιατί δεν έχεις μάθημα. Να πλύνεις τα πιάτα, να βάλεις ένα πλυντήριο και μετά να αρχίσεις διάβασμα. Φτιάχνεις καφέδες όλο το βράδυ για να μείνεις ξύπνια. Και κάπου νωρίς τα ξημερώματα, ακούς μια γυναίκα να ουρλιάζει στο δρόμο λέξεις και άναρθρες κραυγές, που δε βγάζουν νόημα. Το μόνο που ακούγεται ξεκάθαρα μια απαίτηση: «Θέλω να φύγω!» ούρλιαζε. Ανοίγεις μανιασμένη το παράθυρο και της φωνάζεις: «Και εγώ θέλω να βγάλεις το σκασμό!» Πίνεις μια γουλιά καφέ και συνεχίζεις το διάβασμα.
Πέμπτη απόγευμα: Έκλεισαν πάλι τους σταθμούς του κέντρου, γιατί έχουν πορεία. Κατεβαίνεις στο Μέγαρο και πρέπει να τρέξεις όλη τη λεωφόρο, μετά να κόψεις από Κολωνάκι που είναι ανοιχτά, για να προλάβεις το μάθημα. Ένα μικρό χεράκι χώνεται στην παλάμη σου. Δυο τσιγγανάκια που τραγουδούν με ένα ξεκούρδιστο ακορντεόν σε πιάνουν να χορέψεις. Τους ρίχνεις ένα βλέμμα αυστηρό και απομακρύνεσαι τρέχοντας. Βγάζεις ένα υγρό μαντηλάκι και σκουπίζεις την παλάμη σου.
Παρασκευή αργά το βράδυ: Ήρθε επιτέλους η ώρα να εξαγοράσεις την εβδομαδιαία σου ευτυχία. Βγαίνεις με τις φίλες σου σ’ ένα καφενείο στα Εξάρχεια να πιείτε φτηνά κρασιά. Και όλο γεμίζεις το ποτήρι σου με το υπόλοιπο της ευτυχίας που είχες κρατημένο στην πίσω τσέπη του τζιν σου. Αλλά η ευτυχία δεν έρχεται γιατί δε σε πιάνει το κρασί και δε μεθάς. Ίσως, σ’ απασχολούν πολλά και θέλεις να τα διώξεις. Και όλο και αγχώνεσαι μην τυχόν δεν ευτυχήσεις απόψε.
Σε πλησιάζει ένας τύπος μ’ ένα πλατύ χαμόγελο και σου λέει διάφορα χαριτωμένα και αστεία. Αλλά ούτε που γυρνάς να τον κοιτάξεις. Σου βάζει κορδέλες απ’ την πραμάτεια του στα μαλλιά σου για να σε κάνει όμορφη, μήπως και χαμογελάσεις. Μα συνεχίζεις να μην του δίνεις σημασία, χασκογελώντας με τις φίλες σου. Και αυτός περιμένει ένα βλέμμα σου, ένα χαμόγελο, την αποδοχή σου και να αγοράσεις τις κορδέλες του. Τον διώχνεις μ’ ένα νεύμα γιατί πολύ σε κούρασε αυτός ο τύπος. Αρχίζεις πάλι το κρασί μήπως και ευτυχήσεις αλλά και πάλι τίποτα.
Λοιπόν, θέλω να σε ρωτήσω κάτι: Είσαι σίγουρη ότι ψάχνεις την ευτυχία στο σωστό μέρος; Γιατί δε νομίζω ότι βρίσκεται στην πίσω τσέπη του τζιν σου.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.