Η “Μάνα”

Ανεβαίνω τρεις ορόφους φορτωμένη με χαρά και ένα κουτί παστάκια και καθώς ανοίγω την πόρτα του δωματίου, τη βλέπω κλαμένη:

–   Είσαι καλά; Έγινε κάτι;
–    Συνειδητοποίησα κάτι για τον εαυτό μου: Δεν είμαι έτοιμη να γίνω μάνα!
–    Ναι… δε λέω ότι διαφωνώ, κάθε άλλο… Απλώς, είναι λάθος στιγμή αυτή για να συνειδητοποιήσεις κάτι τέτοιο.
–    Δεν καταλαβαίνω. Σου λέω ότι δεν…
–    Ρίξε μια ματιά γύρω σου: που βρισκόμαστε;
–    Σε δωμάτιο νοσοκομείου.
–    Σωστά, πολύ σωστά. Και αφού εσύ είσαι στο κρεβάτι, άρα εσύ είσαι η νοσηλευόμενη. Και δεν είσαι εδώ γιατί σου αφαίρεσαν τα κρεατάκια, μόλις γέννησες ένα μωρό!
–    Ναι, αλλά δεν το θέλω. Δεν είμαι έτοιμη να γίνω ΜΑΝΑ.
–    Ωραία να το γυρίσουμε πίσω. Για κοίτα, έχει κάρτα αλλαγής;
–    Με κοροϊδεύεις;
–    Όχι, συζητάμε πολύ σοβαρά για το ενδεχόμενο να το γυρίσουμε πίσω, αφού δεν το θέλεις.
–    Πάρ’ το εσύ, σε παρακαλώ! Τόσα χρόνια φίλες είμαστε, μοιραζόμαστε τα πάντα.
–    Βιβλία, παπούτσια, τη φωτογραφική μου, το μωρό σου. Πας καλά, παιδί μου; Δικό σου είναι. Εσύ το ήθελες.
–    Τώρα δεν το θέλω. Πήρα μια λάθος απόφαση. Υπήρξα επιπόλαιη στο παρελθόν…
–    Ενώ τώρα, αυτή σου η στάση, να προσπαθείς να μου φορτώσεις το νεογέννητο παιδί σου ξεχειλίζει από ωριμότητα. Ηρέμησε, έλα να το πάρουμε αλλιώς: Άχου το, μωρέ, μωρέ τι ωραίο μωράκι! Σκέτη γλύκα! Καλέ τι όμορφο αγοράκι που ‘σαι εσύ!
–    Κοριτσάκι είναι.
–    Ε, από πού να το καταλάβω; Όλα καραφλά είναι.
–    Φοράει ροζ.
–    Εγώ δεν είμαι ρατσίστρια.
–    Δε μπορώ. Δεν το θέλω. Δεν το αγαπώ.
–    Μη λες τέτοια πράγματα και βιώνει από τώρα το παιδί την απόρριψη. Άστο να μεγαλώσει πρώτα. Έλα μωρέ, βλακείες λες… είναι που… έχεις επιλόχεια κατάθλιψη.
–    26 παραπάνω κιλά έχω.
–    Θα κάνεις δίαιτα και θα τα χάσεις.
–    Έχω και πόνους στη μέση.
–    Είναι από την κατάκλιση.
–    Και ένα βάρος στο στήθος.
–    Θα θηλάσεις και θα σου φύγει.
–    Έχω και ημικρανίες.
–    Και ένα νεογέννητο μωρό έχεις, αλλά να μην το κάνουμε θέμα, λες.
–    Αχ! γιατί μου το θύμησες; Πάνω που είχα αρχίσει να ξεχνιέμαι…

Σιωπή.

–    Ρε παιδί μου, σοβαρέψου! Εσύ δεν έλεγες ότι ο σκοπός της γυναίκας είναι να γίνει μάνα, να δώσει ζωή με τη ζωή της;
–    Ναι, αυτό ακόμα το πιστεύω. Να δώσει ζωή με τη ζωή της αλλά όχι και να την πληρώσει με τη δική της. Ήδη από τώρα, αυτό το μωρό φέρεται πολύ εγωιστικά. Πεινάει, κλαίει. Χέζεται, κλαίει. Θέλει να το πάρουν αγκαλιά, κλαίει. Ούτε ένα λεπτό δε μ’ έχει αφήσει σε ησυχία. Πότε θα βρω χρόνο για μένα; Πότε θα ασχοληθώ με την καριέρα μου;
–    Την ποιά σου;
–    Την καριέρα μου, μάλιστα. Πότε θα βρω χρόνο να αφοσιωθώ στους πίνακες μου; Πότε θα εκθέσω; Θα τρέχω όλη την ώρα πίσω από ένα νιάνιαρο, μην τυχόν και πάθει βαβά.
–    Ε, έτσι είναι η ζωή. Δεν μπορούμε να τα ‘χουμε όλα. Δε γίνεται και καριέρα και μωρό.
–    Ωραία γι αυτό σου λέω… Να αφήσουμε το μωρό και να κρατήσουμε την καριέρα;
–    Που να το αφήσουμε; Θα βγεις στη Μεσογείων και θα αρχίσεις να τρέχεις με το νυχτικό και αν σε προλάβει η μαία θα της πεις «Α! δε θα το χρειαστώ άλλο. Μπορείτε να το κρατήσετε.»

Σιωπή.

–    Έχω διαβάσει κάπου ότι σε κάποιες φυλές στην υποσαχάρια Αφρική αν η μητέρα δε μπορεί να μεγαλώσει το παιδί προβλέπεται από το νόμο πως μπορεί να το πνίξει.
–    Ναι, επειδή είναι νομάδες και περπατάνε, και εγώ δεν ξέρω πόσα, χιλιόμετρα τη μέρα. Και αφού η λεχώνα πρέπει να μετακινηθεί γιατί έχει να φροντίσει καμιά δεκαριά ακόμα, επιλέγουν να θανατώσουν το νεότερο για να ζήσουν τα υπόλοιπα. Και επιπλέον δεν έχουν τρόπους αντισύλληψης. Δεν καταλαβαίνω, όμως, γιατί το αναφέρεις. Το ψήνεις για Μήδεια;
–    Τρόποι αντισύλληψης… Τι ωραία που ήταν τα χαπάκια μου!
–    Παιδί μου βλαμμένο είσαι; Εσύ δεν αποφάσισες να σταματήσεις τα αντισυλληπτικά για να γίνεις μάνα;
–     Όχι για να γίνω μάνα. Για να νικήσω το θάνατο!
–    Εεεε;
–    Είναι αυτή η κρίση των σαράντα… Έβλεπα τα νιάτα μου να φεύγουν. Κάθε μέρα έκανα ένα βήμα πιο κοντά στην εμμηνόπαυση. Και στο θάνατο. Θα πέθαινα και δε θα άφηνα πίσω μου τίποτα, για το οποίο θα με θυμούνται οι άνθρωποι.
–    Ωραία, τώρα θα αφήσεις έναν άλλον άνθρωπο και με σφραγίδα γνησιότητας το DNA σου.
–    Σιγά το κατόρθωμα! Όλοι κάνουν παιδιά. Το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο: ξαπλώνεις, ανοίγεις τα…
–    Ναι, ξέρω πως γίνεται. Παρακάτω.
–    Εγώ ήθελα να με θυμούνται για το έργο μου. Να λένε μια μέρα για τους πίνακές μου ότι στην εποχή μου συγκλόνισα τα πλήθη, άλλαξα τον τρόπο με τον οποίο οι άνθρωποι έβλεπαν τη ζωή, την κοινωνία, τη θρησκεία, την πολιτική…
–    Ή λάθος εποχή διάλεξες να καλλιτεχνήσεις ή λάθος τέχνη. Ή θα τηλεμεταφερθείς στην Αναγέννηση ή γίνε τηλεπαρουσιάστρια.
–    Πάλι με κοροϊδεύεις!
–    Όχι καθόλου, αυτή τη στιγμή συμπάσχω.

Σιωπή.

–    Λοιπόν, για να τελειώνουμε: πολλοί άνθρωποι παράγουν κατά λάθος αντί για το έργο των ονείρων τους, ένα παιδί. Κάποιοι, μάλιστα, το παράγουν γιατί δεν έχουν διερωτηθεί αν έχουν κάποιο κρυφό πόθο να παράγουν κάτι άλλο πέρα από το “κανονικό”, αυτό που κάνουν όλοι. Από τη στιγμή, όμως, που βρέθηκες κι εσύ σ’ αυτή τη θέση, μην κάνεις το λάθος τους.
Δε λέω, δεν είναι εύκολο να είσαι γονιός. Πάρε παράδειγμα τους γονείς μας: και εκείνοι έκαναν λάθη. Και οι δικοί τους γονείς έκαναν άλλα λάθη.  Πρέπει να ψάξεις να βρεις τον τρόπο, δοκιμάζοντας μέσα από τα λάθη, να γίνεις καλός γονιός. Είναι και αυτό μια τέχνη. Μια τέχνη που δε διδάσκεται, εμπειρικά τη μαθαίνεις. Όμως, το ερώτημα που πρέπει να απαντήσεις σ’ αυτή την τέχνη, όπως και σε κάθε άλλη, είναι: ποιος είναι ο στόχος σου; Ο στόχος σου είναι να φορτώσεις σ’ αυτό τον άλλο άνθρωπο, που εσύ δημιούργησες, ό,τι δεν μπόρεσες εσύ στη ζωή σου να υλοποιήσεις ή μήπως να του δώσεις όλα τα εφόδια για να πραγματοποιήσει στο μέλλον τους δικούς του κρυφούς πόθους;

Σιωπή που σπάει από κλάμα. Όχι του μωρού, της μάνας:

–    Ναι, στόχος… Ο στόχος μου. Ο στόχος για το παιδί μου. Πρέπει να βρω το στόχο για να… Ο στόχος μου είναι…
–    Καλά, άσε, τον βρίσκεις και αύριο τον στόχο. Έλα τώρα, να σε βοηθήσω να την ταΐσουμε.
–    Αχ! Νίκη τι ωραία που τα λες. Πολύ λογοτεχνικά. Μήπως να γίνεις συγγραφέας;
–    Το προσπαθώ αλλά έχω την εντύπωση ότι μόνο εσύ με διαβάζεις.