Το όνομα της Ελένης Πορτάλιου μου ήταν αόριστα μόνο γνωστό πριν από τον Σεπτέμβρη του 2014, όταν και είχα την ευκαιρία (τη χαρά, είναι η πιο σωστή λέξη) να παρευρεθώ σε μια παρουσίαση της ποιητικής συλλογής της στο σπίτι της Μεσοποταμίας, στο Μοσχάτο.
Εκτός από την ατμόσφαιρα της συγκεκριμένης βραδιάς, εκτός από τις αναγνώσεις της ίδιας της Ε. Πορτάλιου και του ηθοποιού Απόλλωνα Μπόλα και τη μουσική συνοδεία του Γιώργου Καραγιάννη, εκείνο που με είχε συγκινήσει ήταν ο ίδιος ο ποιητικός της λόγος: η εξαιρετική εικονοπλασία, στημένη με λιτά, διακριτικά υλικά (όχι φανφάρες κι εύκολες λύσεις, δηλαδή), αλλά αποτελεσματική, η σοφία που μπολιαζόταν άλλοτε με μελαγχολία κι άλλοτε με αισιοδοξία, ο τρόπος με τον οποίο το προσωπικό και το ερωτικό/συναισθηματικό διαπλεκόταν με το πολιτικό. Είχα πει πως θα έγραφα ένα κείμενο για εκείνη τη βραδιά (και το συγκεκριμένο βιβλίο), αλλά για διάφορους λόγους το αμέλησα – επανορθώνω τώρα.
Η δομή της συλλογής (τέσσερις διαφορετικές ενότητες) θυμίζει εν πολλοίς έναν απολογισμό ζωής, ένα αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα ή και ένα bildungsroman – το λεγόμενο μυθιστόρημα διαμόρφωσης. Μέσα σε αυτό το κείμενο – που φαίνεται να έχει γραφτεί συνειδητά ως ένα συμπαγές ποιητικό “σώμα”, αλλά του οποίου το κάθε κομμάτι μπορεί και αξίζει να διαβαστεί χωριστά – ιστορείται η ζωή μιας γυναίκας από τα παιδικά της χρόνια σε μιαν ακατανόμαστη, παραθαλάσσια “Μικρή μας πόλη”, ως τη μετακόμιση στην Αθήνα, τους πρώτους έρωτες, την πολιτική δραστηριοποίηση, τις απώλειες φίλων και κοντινών προσώπων, την απόκτηση της σοφίας (που έρχεται με ένα τίμημα) την αισιόδοξη ματιά προς τα μπρος.
Το ότι η Ε. Πορτάλιου έχει καταφέρει να χωρέσει όλα αυτά, και, μάλιστα, με εικόνες πολύ ζωντανές και ενίοτε λεπτομερείς, σε ενενήντα περίπου σελίδες και υπό τη μορφή μιας αλληλουχίας ποιημάτων, αντί ενός ογκώδους πεζού, είναι ένα επίτευγμα από μόνο του. Επιπλέον, παρότι δεν λείπουν οι αναφορές σε συγκεκριμένα πρόσωπα, μέρη, γεγονότα και έργα τέχνης, παρότι το “φάντασμα” της ιστορίας πλανάται μονίμως πάνω από τη ζωή της κεντρικής ηρωίδας, η αφήγηση καταφέρνει τελικά να έχει έναν κάπως άχρονο και ατοπικό χαρακτήρα, ο οποίος βοηθά τον αναγνώστη να ταυτιστεί πιο εύκολα με το αφήγημα στο σύνολό του και με τα επιμέρους κείμενα που το απαρτίζουν.
Ο λόγος της Ε. Πορτάλιου ρέπει κάποιες φορές προς το κοινότοπο (με εκφράσεις όπως “το παράθυρο της καρδιάς” ή “η πανοπλία της αγάπης” ή το προτελευταίο ποίημα, που απεικονίζει άδικα τους σημερινούς νέους – τις σημερινές νέες- συνολικά ως μια απολίτικη, αφελή “χαμένη γενιά”), αλλά σε γενικές γραμμές είναι όχι απλώς άρτιος τεχνικά αλλά βαθιά συγκινητικός (τόσο σε επίπεδο μορφής όσο και σε επίπεδο περιεχομένου) και γεμάτος γλαφυρότητα και δυναμισμό.
Ελένη Πορτάλιου – Ίχνη Ζωής (Εκδόσεις Μικρή Άρκτος, 2014)
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.