Η “Πόρτα” έρχεται να μας μιλήσει για τη φρικαλεότητα του πολέμου. Τον πόλεμο που η γενιά μας δεν έζησε υπαρκτά, αλλά υπάρχει και υπήρχε δίπλα μας πάντα.
Ένα κορίτσι με όνειρα θέλει να χαρεί τη ζωή της και να βιώσει όλες τις εμπειρίες που της προσφέρονται, όπως κάθε νέο πλάσμα. Πώς θα αλλάξει μέσα από τα δεινά που μπορεί να φέρουν τα στρατόπεδα και όλη αυτή η κατάσταση; Το παρόν και το μέλλον παίρνουν σάρκα και οστά, προσπαθώντας να μας εμφυσήσουν όσα έχει ζήσει και έχει νιώσει η πρωταγωνίστρια μας. Πως θα επηρεάσει τη ζωή, τα συναισθήματα και τη ψυχοσύνθεσή της; Τελικά, πόσο μπορεί να στιγματίσουν τους ανθρώπους αυτά τα γεγονότα;
Το μονόπρακτο αυτό αποτελεί μια αντιπολεμική κραυγή, φωνάζοντας “Όχι πια πόλεμοι”! Πρωταγωνίστρια, η Εύα, η οποία δέχεται μια αποζημίωση για την ομηρεία της κατά τη διάρκεια του πολέμου και θυμάται όσα έζησε εκείνη την εποχή.
Η Εύα ενσαρκώνεται από την Κλαίρη Μπάμπαλη, την Έλενα Πετροπούλου και την Πέννυ Μποεδώφ με τα κείμενα και τη σκηνοθεσία της Φωτεινής Νταφοπούλου. Η Εύα στο τώρα, η Βαγγελίτσα μικρή και τα συναισθήματά της συνθέτουν αυτή τη πρωτόγνωρη και δημιουργική παράσταση. Οι συντελεστές της “Πόρτας” μας μίλησαν για όσα έχουμε να δούμε.
Πείτε μας δυο λόγια για την ηρωίδα της παράστασης..
Έλενα: Η ηρωίδα μου ε; Η αγαπημένη μου Βαγγελίτσα με την οποία κατά την διάρκεια των προβών έχω δεθεί και έχω αγαπήσει τόσο πολύ. Ένα κορίτσι τρυφερό, ανέμελο, με όνειρα. Ένα κορίτσι που χαίρεται την ζωή, τον έρωτα και που βρίσκει καταφύγιο στα ποιήματα και στους έρωτες για να ξεφύγει αρχικά απ την “αστική” ομηρία της. Μέσα από διάφορα γεγονότα οργανώνεται στην αντίσταση και κει βλέπει την φρίκη που γέννα ο πόλεμος, άλλα πάντα αντιμετωπίζει τα πράγματα με μια αισιοδοξία και με μια ελπίδα που στις μέρες μας λείπει… Είναι ένα έργο που θα το αφιέρωνα “στις Βαγγελίτσες του κόσμου όλου” …
Πένυ: Η ηρωίδα μου, δεν είναι πάρα τα συναισθήματα της μιας και μοναδικής ηρωίδας του έργου. Της Εύας, όπου ενσαρκώνονται για να εκφραστούν μέσα από την κίνηση, τον χορό. Συναισθήματα που ακολουθούν την πορεία της, που γεφυρώνουν το τότε με το τώρα. Το μετά…
Φωτεινή: Σαν σκηνοθέτης μπορώ να μιλήσω και για τους δυο ρόλους. Οι δυο αυτοί ρόλοι αφορούν το ίδιο πρόσωπο, αλλά σε διαφορετικές περιόδους της ζωής του. Ωστόσο η Εύα Μ (μεγάλη) σε πολλά σημεία των αφηγήσεων της συναντιέται με την Εύα Ν (νεαρή) αφού διατηρεί ακόμη έντονη την αγάπη για τη ζωή, την κομψότητα αλλά και την τάση για αυτοσαρκασμό και τη σταθερή αντίθεσή της σε ηρωικές κορώνες!
Δυο γενιές αντιπαρατίθενται σε αυτή τη παράσταση. Σε ποιο πλαίσιο; Τι έχουν να θυμηθούν και τι έχουν να μάθουν η μία στην άλλη;
Έλενα: Ναι είναι δυο γενιές , είναι το ίδιο πρόσωπο σε μικρή ηλικία και το ίδιο πρόσωπο σε μεγάλη ηλικία, που η μια μπαίνει στην άλλη και την συμπληρώνει. Έχει ζήσει την φρίκη του πολέμου, την φρίκη των στρατόπεδων εργασίας και όλα τα δείνα που γέννα ο πόλεμος και που στιγματίζει γενιές ολόκληρες. Αυτό την ακολουθεί σε όλη της την ζωή και όσο και να προσπαθεί να αποδράσει απ’ τις μνήμες της, τόσο αυτές την στοιχειώνουν και την ακολουθούν για το υπόλοιπο της ζωής της
Φωτεινή: Έτσι κι αλλιώς οι γενιές έχουν διαφορές μεταξύ τους και λίγες ίσως ομοιότητες. Στην “Πόρτα” η γενιά της Εύας Ν μπαίνει στο κάδρο του πολέμου, που αυτό και μόνο, σαν κύριο χαρακτηριστικό αυτής της γενιάς, τη σημαδεύει και όχι μόνο. Διότι ο πόλεμος, τόσο για τις γενιές που τον ζουν, αλλά και για τις μεταγενέστερες, είναι μια ουτοπική και διαστροφική τυραννία, στην οποία υποβάλλονται οι λαοί, με αποφάσεις που παίρνουν τα εκάστοτε αφεντικά τους. Έτσι ένα μήνυμα που πρέπει ΠΑΝΤΑ να περνάει απ τη μια γενιά στην άλλη είναι ΟΧΙ ΠΙΑ ΠΟΛΕΜΟΙ…
Ο εαυτός μας έρχεται σε αντιπαράθεση με το μέσα μας, το παρελθόν και το μέλλον. Θα μπορούσες να πεις, πως τελικά όσο μεγαλώνουμε μαθαίνουμε ή συνεχίζουμε να πέφτουμε στα ίδια λάθη;
Έλενα: Ε, όσο μεγαλώνουμε γινόμαστε και πιο σοφοί, μαθαίνουμε απ’ τα λάθη μας και προσπαθούμε να μην τα επαναλάβουμε. Κάπως έτσι πάει ή μάλλον κάπως έτσι πρέπει να ναι. Η ηρωίδα που υποδύομαι σαφώς και μαθαίνει, αναθεωρεί και ωριμάζει. Μια φυσική εξέλιξη των πραγμάτων.
Πένυ: Μεγαλώνοντας αυξάνεται η συνειδητότητα του ανθρώπου. Μαθαίνει μέσα από τα λάθη να βλέπει τις καταστάσεις από άλλη γωνία. Πιστεύω όμως πως το μαθαίνει σαν τεχνική που δεν αυτοματοποιείται. Κατά περίπτωση ίσως χρησιμοποιεί την ”τεχνική” αυτή, αλλά δύσκολα αλλάζει η ”πρώτη μας ύλη”. Για να γίνει αυτό θέλει πολύ, μα πάρα πολύ δουλειά με τον εαυτό μας.
Φωτεινή: Παρατηρώντας την Εύα σε μια πορεία, όπως αυτή εξελίχθηκε σε “περιπέτεια”, χωρίς εκείνη να την έχει επιδιώξει, βλέπουμε πως η ζωή μας δίνει τα μαθήματά της και πάντα από μας εξαρτάται, πώς θα τα αξιολογήσουμε και ποιάς εφαρμογής θα τύχουν τα μαθήματα αυτά. Όσο για τα λάθη μας. Ε, αυτά είναι η γοητεία της ζωής! Αρκεί να μην είναι πολλά και συχνά επαναλαμβανόμενα!
Ποια είναι η ομηρεία που έχουν οι πρωταγωνίστριές μας;
Έλενα: Ξεκινάμε βλέποντας την “αστική” ομήρεια της πρωταγωνίστριας. Τι θα πει ο κόσμος αν κάνω αυτό; Να κάνω αυτό που πρέπει ή αυτό που θέλω; Εγκλωβισμένη λοιπόν στα αστικά στερεότυπα της κοινωνίας προσπαθεί να αποδράσει γιατί αντιλαμβάνεται ότι η ζημιά σε τέτοιες περιπτώσεις είναι τεράστια και δύσκολα επανορθώνεται. Τα στερεότυπα που μας έχει επιβάλει η ίδια η κοινωνία μας δυστυχώς δηλητηριάζουν ομάδες ανθρώπων, διαστρεβλώνοντας έννοιες και ιδέες και παρασύροντας το μυαλό σε λάθος δρόμους. Έπειτα έρχεται ο πόλεμος. Εκεί μιλάμε για πραγματική ομήρεια και σώματος και νου. Καταναγκαστική εργασία σε στρατόπεδα, εκμετάλλευση, πόνος, απώλεια, φρίκη. “Είσαι όμηρος, έχεις πεθάνει και δε στο έχουν πει, σου έχουν αφαιρέσει ό,τι ανθρωπινό, ένα άδειο κουτί γίνεσαι.” όπως πολύ σωστά λέει και η ηρωίδα μου, η Βαγγελίτσα μου.
Φωτεινή: Πέρα απ την ομηρεία της Εύας Ν στο στρατόπεδο εργασίας στη Βιέννη, που είναι η “πολεμική” ομηρεία, έχουμε και την “αστική ομηρεία” της, την οποία ζούσε, την πάλευε, ώσπου κατάφερε να “αποδράσει”, αποκτώντας την προσωπική της ελευθερία. Σ’ αυτό λειτούργησε καταλυτικά ο ίδιος ο πόλεμος. Αλλά… απ’ τη μια ομηρεία στην άλλη!
Θα μπορούσαμε να πούμε πως η ομηρεία αυτή μπορεί να συγκριθεί με τους σύγχρονους εγκλωβισμούς που αντιμετωπίζουμε;
Έλενα: Βέβαια και συγκρίνονται. Έχουμε γεμίσει με ανεκπλήρωτες επιθυμίες, όπως πολύ σωστά λέει και ο αγαπημένος μου Χρόνης Μίσσιος “κάναμε το σώμα μας ένα απέραντο νεκροταφείο δολοφονημένων επιθυμιών και προσδοκιών”. Θα πω κάτι που έχω ξαναπεί. Να μην ζήσουμε τα λάθη του παρελθόντος. Η κρίση είναι πρώτα ηθική, κρίση άξιων και θεσμών και ύστερα οικονομική.
Φωτεινή: Καμία ομηρεία δεν είναι λιγότερο ή περισσότερο κακή. Άλλωστε ζούμε με ομηρείες πολλών ειδών. Την οικονομική, την κοινωνική, τη πολιτική την πνευματική. Κάγκελα γύρω μας… παντού… Ο συντηρητισμός, ο αυταρχισμός, η αστική υποκρισία και η συνεχής απειλή της υποτιθέμενης ειρήνης μας από τους ιμπεριαλιστές απανταχού του πλανήτη, είναι οι σύγχρονες ομηρείες μας.
Συντελεστές
Κείμενα-Σκηνοθεσία: Φωτεινή Νταφοπούλου
Χορογραφίες: Πέννυ Μποεδώφ
Φωτισμοί-Video: Γιώργος Κουρμούζας
Οργάνωση παραγωγής: Φωτεινή Νταφοπούλου
Παίζουν (με σειρά εμφάνισης): Κλαίρη Μπάμπαλη, Έλενα Πετροπούλου
Χορεύει η Πέννυ Μποεδώφ
Πληροφορίες
Είδος: Μονόπρακτο, Βιογραφικό
Διάρκεια: 70 λεπτά
Παραστάσεις
Από 18 Φεβρουαρίου έως 24 Μαρτίου 2016
Ημέρες και Ώρες Παραστάσεων
Πέμπτη: 20:30
Τιμές εισιτηρίων
Γενική είσοδος: 10 ευρώ
Φοιτητικό-ανέργων: 5 ευρώ
Πληροφορίες για τη παράσταση μπορείτε να βρείτε και εδώ.
ΘΕΑΤΡΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑΣ
Παραμυθίας 27 και Μυκάλης, Κεραμεικός
2103457904, 6983697341, 6977618347
http://www.paramithias-theater.gr/
Επισκεφτείτε τη σελίδα του θεάτρου στο facebook: Θέατρο Παραμυθίας
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.