Συνήθως όταν κάποιος καλλιτέχνης δημιουργεί κάτι που δεν ανταποκρίνεται στις προσδοκίες σου, απογοητεύεσαι και σου δημιουργείται η αίσθηση ότι πιθανά μελλοντικά του σχέδια θα σε απογοητεύσουν εξίσου. Όταν όμως ο καλλιτέχνης λέγεται Woody Allen, τότε το πιο πιθανό είναι να σου δημιουργηθεί ανυπομονησία περιμένοντας τον επόμενο μεγάλο θρίαμβο.
Εξηγούμαστε. Στο δικό μου το μυαλό υπάρχει ένας άτυπος εμπειρικός κανόνας για τον Woody Allen, που λέει ότι όταν μία ή δύο (στη σειρά) ταινίες του δεν μου αρέσουν, η τρίτη θα με γοητεύσει. Και βέβαια το αντίστροφο. Έτσι λοιπόν μετά το αντιπροσωπευτικό του χαρακτήρα του Woody Allen, ‘Hollywood Ending’, το ‘Melinda and Melinda’ με απογοήτευσε. Μετά από αυτό όμως ήρθε το ‘Match Point’ και στα καπάκια το ‘Scoop’ που μου δημιούργησαν προσδοκίες, τις οποίες το ‘Cassandra’s Dream’ διέλυσε, ενώ στη συνέχεια το ‘Vicky Cristina Barcelona’ και ‘Whatever Works’ εκτόξευσαν και πάλι στα ύψη τον πήχη, με το ‘You Will Meet a Tall Dark Stranger’ να με “γειώνει” για ακόμα μία φορά.
Όταν λοιπόν κατάλαβα τα… κόλπα του Allen ήξερα ότι μετά το ευφυέστατο ‘Midnight in Paris’, το ‘To Rome with Love’ θα ήταν ό,τι ακριβώς περίμενα. Απογοήτευση.
Το να συνεχίσει την περιήγησή του στις πόλεις της Ευρώπης (όπου ο ίδιος έχει δηλώσει πως ο κόσμος τον εκτιμά περισσότερο απ’ ό,τι στις ΗΠΑ), είναι κάτι που σίγουρα σε γοητεύει και σε ενθουσιάζει, μιας και πρόκειται για ασύγκριτης ομορφιάς πόλεις, ωστόσο αυτή τη φορά οι ιστορίες του Allen ήταν αρκετά προβλέψιμες.
Ποθημένα και φαντασιώσεις για ακόμα μία φορά κυριάρχησαν στους πρωταγωνιστικούς ρόλους, με τον ίδιο τον Woody Allen να είναι ο μόνος που προσφέρει γέλιο με το ιδιόρρυθμό του αυτό χιούμορ. Και όποια άλλη σκηνή γέλιου υπήρξε στην ταινία μάς ήταν ήδη γνωστή από το trailer.
Από κει και πέρα το θέμα της ταινίας, που ήταν οι μύχιοι πόθοι και φαντασιώσεις των ηρώων, εκτυλίχθηκαν με έναν αρκετά κουραστικό τρόπο, μιας και προκειμένου να μοιραστούν σε δύο ώρες, τέσσερις διαφορετικές ιστορίες, οι σκηνές συνήθως δεν ξεπερνούσαν τα 2-3 λεπτά, με αποτέλεσμα το πλάνο να πάει από τη μία ιστορία στην άλλη, εντελώς αποσπασματικά (π.χ. ενώ οι ιστορίες ξεκινούσαν την ίδια ώρα, στη μία μπορεί να παρουσίαζε την εξέλιξη σε 2-3 μέρες, ενώ στην άλλη να έμενε στην πρώτη μέρα).
Αναφορικά με την ολοκλήρωση των ιστοριών, κάθε τέλος ταινίας του Woody Allen είναι περίεργο. Σε κάποιες υπάρχει προφανής κατάληξη (Annie Hall, Match Point, Whatever Works) και σε άλλες σε κόβει απότομα, ενώ εσύ προσπαθείς να καταλάβεις τι έχει γίνει (You Will Meet a Tall Dark Stranger).
Έτσι λοιπόν και στην τελευταία του ταινία σε καμία από τις τέσσερις ιστορίες δεν υπάρχει κάποια κορύφωση, κάποια ένταση και στη συνέχεια κάποια λύση. Απλά σταματούν οι φαντασιώσεις χωρίς μάλιστα να εξηγούνται βασικά ερωτήματα (τι ήταν τελικά ο Alec Baldwin πέρα από αφηγητής; Η φωνή της λογικής του Jack; Πώς η “αθώα” χωριατοπούλα ξεπέρασε κάθε αναστολή και έκανε σεξ με έναν τελείως άγνωστο και στη συνέχεια πώς ενώ μία ολόκληρη μέρα δεν μπορούσε να βρει το δρόμο για το ξενοδοχείο, στην επόμενη σκηνή ήταν μέσα στο δωμάτιο; Παραήταν ελλιπής η εξήγηση για το πώς ο Roberto Benigni έγινε διάσημος εν μία νυκτί).
Ωστόσο για να αναφερθούν και τα καλά στοιχεία, τα τοπία και η μουσική για ακόμα μία φορά έδειξαν πόσο έξυπνος, εφευρετικός και δημιουργικός είναι στα 76 του χρόνια ο Woody Allen, από τον οποίο σίγουρα περιμένουμε το επόμενο αριστούργημα.
Υ.Γ. Μιας και έπιασε τη Μεσόγειο, ας ελπίσουμε ότι κάποια μελλοντική ταινία του θα γυριστεί στην Ελλάδα
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.