Λίγες ώρες μετά τις επιθέσεις στο Παρίσι οι αναλύσεις -από τα Αριστερά κυρίως- για τα βασικά αίτια που προκάλεσαν το νέο αιματοκύλισμα στην πόλη του φωτός, εστίασαν αποκλειστικά στην περιθωριοποίηση των μουσουλμανικών κοινοτήτων στη Δύση, που σε συνδυασμό με τις πολεμικές συρράξεις στην Μέση Ανατολή δημιουργούν ένα εκρηκτικό μείγμα.
Σαφώς υπάρχει ρατσισμός που παράγει κοινωνικές αδικίες απέναντι στους μουσουλμάνους και στους λαούς της Ανατολής, αλλού μεγαλύτερος και αλλού μικρότερος, αλλού πιο έντονος και αλλού λιγότερο. Μπορεί να ξεκινά από τη δυσκολία να βρεις δουλειά και να καταλήγει σε κοροϊδία για το πως προσεύχεσαι. Δεν είναι επίσης ψέμα πως η Ευρώπη έχει βάλει το χέρι της για τις θλιβερές καταστάσεις στις χώρες από τις οποίες έρχονται τα προσφυγικά ρεύματα.
Λείπει όμως κάτι για να συμπληρωθεί η εικόνα με όλους τους βασικούς λόγους που κρύβονται πίσω από τις επιθέσεις των τζιχαντιστών, οι οποίες αυξάνονται όπως και τα θύματά τους.
Από τις αναλύσεις παραλείπεται η κριτική στη θρησκεία, που άλλωστε είναι το «ιδεολογικό υπόβαθρο» των τζιχαντιστών. Η Αριστερά ειδικά θα έπρεπε να περιλαμβάνει στις αναλύσεις την κριτική στη θρησκεία και να μην περιορίζεται μόνο στην “κακή” Δύση. Φαίνεται όμως, ότι έχει πάρει απόσταση από την αγαπημένη της κάποτε ρήση του Μαρξ, που είχε χαρακτηρίσει τη θρησκεία «όπιο του λαού» και στην προκειμένη αποδεικνύεται πως είναι κάτι πολύ χειρότερο, η κινητήριος δύναμη για εγκλήματα δίχως όρια.
Η Αριστερά καλά κάνει φυσικά και διεκδικεί η Ευρώπη να μη γίνει φρούριο, όπως και να μη την πληρώσουν οι πρόσφυγες που φεύγουν για να γλιτώσουν από τους τζιχαντιστές και τους συναντάνε πάλι στην Ευρώπη. Είναι εξίσου σημαντικό ωστόσο μαζί με τους φασίστες της Δύσης να αντιμετωπιστούν ιδεολογικά και οι φασίστες της Ανατολής.
Δεν αποτελούν μεμονωμένα περιστατικά οι τελευταίες επιθέσεις στο Παρίσι, ώστε να μας επιτρέπουν να μιλάμε απλά για κάποιους τρελαμένους. Στο όνομα του Ισλάμ οι τζιχαντιστές προχωρούν σε συστηματικές επιθέσεις ενάντια όσων σκέφτονται διαφορετικά και υπηρετούν σχέδια θανάτου με τόση αφοσίωση, αποδεχόμενοι ακόμη και το κόστος της δικής τους ανθρωποθυσίας.
Οι επιθέσεις αυτοκτονίας και η μαζική σφαγή αμάχων, έχουν γίνει «κουλτούρα» και συνδέονται απευθείας με την αντίληψη για τη θρησκεία. Και δεν θα σταματούσαν οι τζιχαντιστές να επιδιώκουν την επιβολή της, ακόμη κι αν αύριο σταματούσαν όλες οι κοινωνικές αδικίες σε βάρος των μουσουλμάνων.
Είναι ξεκάθαρο ότι δεν τα βάζουν με το σύστημα, αλλιώς δεν θα σκότωναν απλό κόσμο. Θέλουν να σαρώσουν κάθε διαφορετικό πολιτισμό και τον καθένα που σκέφτεται διαφορετικά με στόχο να επιβάλλουν το δικό τους «σύστημα» που θα ρυθμίζει κάθε πτυχή του δημόσιου και ιδιωτικού βίου. Θέλουν απλά να βγάλουν το ζυγό από πάνω τους και να τον περάσουν στους άλλους.
Έχουμε απέναντι μια φασιστική αντίληψη για τη θρησκεία, αλλά φοβόμαστε να το πούμε και να την αντιμετωπίσουμε. Ακόμη χειρότερη ήταν η αντίδραση που ακολούθησε την επίθεση τον Ιανουάριο στο Charlie Hebdo, το οποίο είχε κατηγορηθεί -πάλι από τον αριστερό και αναρχικό χώρο- για μονομανία με τους Άραβες και τους Μουσουλμάνους. Ελάχιστες ήταν οι φωνές που αναφέρονταν στην καταπάτηση της ελευθερίας του λόγου.
Επιπλέον ενδιαφέρον παρουσιάζει ότι από τα στοιχεία που δημοσιεύει το protagma προκύπτει ότι το σύνολο των εξώφυλλων της εφημερίδας για το διάστημα 2005-2015 (τεύχη 655 μέχρι 1177), μόλις το 1,3% έβαζε στο «στόχαστρό» του τον ισλαμισμό και μόλις το 7% ασχολούταν με τη θρησκεία γενικότερα, ποσοστό που αντιστοιχεί σε 38 τεύχη. Ακόμη και ο Χριστιανισμός πιο συχνά απασχόλησε το Charlie Hebdo με 21 τεύχη έναντι 7 που ήταν μόνο για το Ισλάμ. Κι όμως, το Charlie Hebdo για 7 μόνο τεύχη θρήνησε 10 νεκρούς, ενώ σκοτώθηκαν κατά την επίθεση και 2 αστυνομικοί.
Αν ο λόγος που οι αναλύσεις από την Αριστερά και πέρα και παραλείπουν την κριτική στη θρησκεία και το πως αυτή μπορεί να χρησιμοποιηθεί οφείλονται στη φοβικότητα μη χαρακτηριστούν ρατσιστικές, τότε γίνεται μια ιδεολογική υποχώρηση που δίνει μεγαλύτερο χώρο ακόμη στο πρόβλημα. Είναι άλλο να υπερασπίζεσαι τα δικαιώματα του κάθε ανθρώπου, άλλο να μην ασκείς κριτική στο τι πιστεύει. Είναι άλλο να ταυτίζονται λανθασμένα οι πρόσφυγες με τους τζιχαντιστές, είναι άλλο να μη κάνεις κριτική στους τζιχαντιστές επειδή έχουν κοινή καταγωγή με τους πρόσφυγες.
Οι θρησκείες αποτελούν σημαντικό κομμάτι της πολιτικής, είναι πολιτική. Πάντα μετρούσαν πολλούς υποστηρικτές και σε πολλές περιπτώσεις ήταν ένα από τα θεμελιώδη κοινά χαρακτηριστικά για τη συγκρότηση και μακροημέρευση των εθνών. Σπάνια οι διαδικασίες που τις συνόδευαν προχωρούσαν τη σκέψη των ανθρώπων μπροστά. Αντίθετα συχνά στο όνομά τους έγιναν αιματηροί πόλεμοι. Έτσι και τώρα.
Στην προκειμένη, οι επιθέσεις γίνονται από τους υποστηρικτές μιας σκληροπυρηνικής και νεοσυντηρητικής εκδοχής του Ισλάμ και πιστεύουν πως οτιδήποτε διαφορετικό πρέπει να εξαλειφθεί. Η ισότιμη θέση των γυναικών στην κοινωνία, η σεξουαλική απελευθέρωση, η αθεΐα είναι ελευθερίες στις οποίες όχι απλά εναντιώνονται, αλλά θέλουν να τις αφανίσουν.
Συνεπώς, ξέχωρα από τη δυτική καταπίεση που δημιουργεί αξιοποιήσιμες συνθήκες για να αυξηθούν οι τζιχαντιστές, είναι σημαντικό να βάζουμε στο κάδρο και το ρόλο που μπορεί να παίξει η (κάθε) θρησκεία. Όπως έχει σημασία στις αναλύσεις να τονίζεται ότι οι αγώνες είναι σημαντικό να δίνονται στο όνομα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και όχι στο όνομα αναπόδεικτων πιστεύω.
Η βία που επιμένει να χρησιμοποιεί η Δύση δεν είναι φυσικά η λύση για να ανακοπεί η απήχηση των τζιχαντιστών. Πρέπει να επιστρατευθούν ιδέες και όχι άρματα μάχης. Οι ιδέες είναι αυτές που τσακίζουν κάθε φορά τον φασισμό και ο τζιχαντισμός δεν είναι τίποτα λιγότερο από ένα φασιστικό κίνημα. Η Δύση αυτή τη στιγμή αδυνατεί να προτάξει ιδέες και έχει ήδη προλάβει να ηττηθεί στο πιο βασικό κομμάτι του πολέμου. Οι ιδέες μπορούν να προκύψουν και να ασκήσουν πίεση μόνο από τα κάτω.
Όσον αφορά το που στοχεύουμε, ίσως το σκίτσο του Charlie Hebdo να συμπυκνώνει το νόημα των διεκδικήσεων: «Φίλοι σας ευχαριστούμε για τις προσευχές σας, αλλά όχι άλλες θρησκείες παρακαλούμε. Πίστη στην μουσική, τα φιλιά, τον έρωτα, την χαρά. Το Παρίσι έχει να κάνει με την ζωή».
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.