Το Αλμανάκ είναι μια παράσταση επίκαιρη και θίγει όλα αυτά τα θέματα που στην σημερινή εποχή μας προβληματίζουν, μας εμποδίζουν να ζήσουμε ελεύθερα και να έχουμε δικαίωμα επιλογής στην ίδια την ατομικότητα μας. Αλλά τα ερωτηματικά που γεννιούνται δεν έχουν τέλος. Τι είναι η Ελλάδα, που πάμε, οι κοινωνίες γίνονται οδοφράγματα, η γραφειοκρατία αναγκάζει εναν πολίτη να διαλύσει τις ζωές των άνθρωπων του για να μην χασει τα παντα, ένας παπάς που δεν μιλάει για την αγάπη αλλά για όλα τα άλλα όπως συνήθως. Και πολλά άλλα πρόσωπα που εναλλάσονται μέσα σε αυτό το κοινωνικό χάος οπου ενα μικρο κορίτσι λέει στο κοινό οτι δεν θέλει να πεσει να κοιμηθεί αλλά θέλει να ζησει διαφορετικά από τον τρόπο που της όρισαν οι καιροί. Αυτό το ρολο ενσαρκώνει η Βέρα Μακρομαριδου γιαυτό λοιπον την βρήκαμε και μάθαμε ποια είναι η θεατρική ομάδα εν εξάλλω που έρχεται να μας παρουσιασει στο στούντιο Μαυρομιχάλη την παράσταση Αλμανάκ.
Πείτε μας λίγα λόγια για εσάς.
Γεννήθηκα στην Αθήνα το 1990 και συγκεκριμένα ζω και μεγαλώνω στην Καισαριανή. Την πρώτη μου επαφή με το θέατρο την θυμάμαι.. .στην πιλοτή του σπιτιού μου! Όπου το παιχνίδι με τους φίλους μου κατέληγε να είναι παράσταση -με κείμενα, κοστούμια κτλ- με κοινό… τους γείτονες! Στα 13 μου άρχισα να θέλω συνειδητά να μάθω πράγματα για το θέατρο και πήγα στην ερασιτεχνική ομάδα εφήβων της Καισαριανής, με πρώτη μου δασκάλα την Βίβιαν Σιμάτου. Στα 18 πέρασα στο τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών αλλά επειδή μου έλειπε η “πράξη” ταυτόχρονα γράφτηκα και στην Δραματική Σχολή από την οποία αποφοίτησα στα 22 μου. Από τότε, ας πούμε, ότι εργάζομαι και υπάρχω στον χώρο…
Το να γίνει μια ομάδα θέλει τρόπο η κόπο;
Θέλει “θέλω”! Θέλει μεράκι για αυτό που κάνεις και κυρίως αγάπη και εκτίμηση για τα άλλα μέλη της ομάδας. Χρειάζονται κοινοί κώδικες, κοινή αισθητική… ίδια “σχολή” που λέμε! Μια ομάδα για να είναι γόνιμη πρέπει να μην μοιάζει, αλλά να ταιριάζει! Να μην ταυτίζεται, αλλά να συμφωνεί… Στην περίπτωση των “εν εξάλλω” αυτό είναι πιο εύκολο γιατί μας συνδέει χρόνια φιλία… Τα βασικά μέλη γνωριζόμαστε και από την καλή και από την ανάποδη! Φυσικά, όλο αυτό είναι δύσκολο όχι τόσο να γίνει, όσο να αντέξει! Αν λείπει η βάση ίσως δεν ταιριάξεις, αν γνωρίζεσαι… ίσως παραγνωριστείς! Χρειάζονται ίδιοι στόχοι, σεβασμός και ευγένεια σε όλη την συναναστροφή κατά την διάρκεια της όποιας συνεργασίας. Θέλει, λοιπόν, και κόπο και τρόπο για να γίνει μια ομάδα και να μείνει… να μην συσταθεί για ένα μόνο έργο και μετά διαλυθεί.
Συμμετέχετε σε μια παράσταση που θα ανέβει σε λίγες μέρες. Τι γίνεται στο Αλμανάκ;
Το “Αλμανάκ” ,όπως λέει και η συγγραφέας Μαριάννα Κάλμπαρη, είναι ένα έργο “σκέψεις-λέξεις-εικόνες- με αφορμή τα τελευταία χρόνια της ζωής μας”. Είναι ένα έργο σπονδυλωτό, με σκηνές και μονολόγους που συνδέονται με νοηματικές “γέφυρες”. Συνδέονται όλα τα γεγονότα σε έναν ημερολογιακό άξονα, όπως γίνεται και στο βιβλίο “Αλμανάκ”, που θα μπορούσε κανείς να πει πως μοιάζει με τον Καζαμία. Στο “Αλμανάκ”, λοιπόν, βλέπουμε την Ελλάδα από το 2008 έως τώρα… (το έργο γράφτηκε το 2013). Ένα έργο κοινωνικοπολιτικό έργο με πολύ οικείες εικόνες, που όμως θεωρώ μπορούν να αφυπνίσουν και να προβληματίσουν.
Σε δυο χρόνια από τώρα που θα θέλατε μα είστε;
Θα ήθελα να είμαι εδώ! Στην Ελλάδα σίγουρα, αλλά οι συνθήκες θα ήθελα να είναι πιο ανθρώπινες για όλους μας. Να είναι πιο ποιοτικός και ίσως και ποιητικός ο τρόπος ζωής μας. Προσωπικά θα ήθελα η ζωή μου να μην είναι στάσιμη , στην έδρα μου, αλλά όχι στα ίδια. Να έχω εξελιχθεί ως άνθρωπος, ως άνθρωπος σε σχέση με τους γύρω μου και να έχω εξελιχθεί και στο επάγγελμα. Θα ήθελα πολύ να καταφέρω να ζω μόνο από αυτό το επάγγελμα, κάτι που μόλις από την αρχή αυτής της σεζόν -σχεδόν- το καταφέρνω και το θεωρώ ευτύχημα!
Η ομάδα Εν εξάλλω πώς ξεκίνησε και πώς εξελίχθηκε;
Η ομάδα “εν εξάλλω” ξεκίνησε το 2013 με αφορμή το έργο που είχε γράψει η Μαρία Βασιλοπούλου (ιδρυτικό μέλος της ομάδας), “Μετά φόνου και πάθους”. Από την Μαρία λοιπόν, εμένα και την Έλενα Γιαννακάκη συστάθηκαν οι “εν εξάλλω”. Το “Μετά φόνου και πάθους” ανέβηκε σε σκηνοθεσία του δασκάλου μας, Κωνσταντίνου Κωνσταντόπουλου, με εμάς και άλλους τρεις ηθοποιούς. Ακολούθησε το “Εγώ,γιατρέ μου” της Νατάσσας Αναγνώστου, με τον πυρήνα να παραμένει ίδιος και τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας να αλλάζουν, ανάλογα με τις ανάγκες του έργου. Το “Αλμανάκ” είναι το τρίτο, κατά σειρά, έργο της ομάδας και αυτή την φορά είμαστε εννιά! Είμαστε πολύ χαρούμενοι που ο κύκλος ανοίγει και εξελίσσεται. Μας αρέσει πολύ το έργο της κας Κάλμπαρη και ο χώρος που μας φιλοξενεί-το studio Μαυρομιχάλη.
Πιστεύετε ότι η νέα γενιά ηθοποιών θα μπορέσει να γυρίσει την πλάτη της στο παλιό;
Είμαστε σίγουροι ότι θέλουμε να γυρίσει την πλάτη της στο παλιό; Και αν το παλιό είναι το σημείο αναφοράς μας; Φυσικά, το θέατρο και κάθε τέχνη πορεύεται με τον παλμό της εποχής αλλά η εποχή μας δεν είναι σε όλα της ωραία γιατί οι νέοι άνθρωποι δεν ξέρουν να μιλήσουν ελληνικά… Εννοώ την ξενολατρία που φαίνεται στον τρόπο που εκφράζεται η γενιά μου! Αν λοιπόν η νέα γενιά ηθοποιών δεν ξέρει να μιλήσει, να μην γυρίσει την πλάτη της στο παλιό… Αν ξέρει, σημαίνει ότι είδε και έμαθε από το παλιό, απέρριψε ό,τι δεν χρειαζόταν και θα γεννήσει κάτι νέο και δικό της. Με αυτή την γενιά θα ήθελα να πορευτώ.. Να γίνονται ομάδες και παραστάσεις γιατί κάτι θέλεις να πεις και δεν γίνεται αν δεν το πεις, όχι μονάχα από ιδιοτέλεια…
Ποιά θεατρική μορφή ενσαρκώνετε στην παράσταση;
Ενσαρκώνω το “κοριτσάκι”, δηλαδή ένα παιδί… Ένα παιδί που παραλαμβάνει ένα κόσμο που δεν τον θέλει, που παρατηρεί και καταλαβαίνει πως κάτι δεν πάει καλά! Ως παιδί δεν έχει προλάβει να γίνει μέρος του συστήματος και να αλλοτριωθεί, έτσι βλέπει τα πράγματα γύρω της πιο καθαρά. Αντιλαμβάνεται με αγνότητα σε νου και ψυχή πως κάτι πρέπει να αλλάξει, πως τα πράγματα είναι τελματικά και έτσι ενηλικιώνεται μέσα της, βιαστικά και νωρίς! Μου αρέσει που το κοριτσάκι λειτουργεί παράλληλα με τα γεγονότα, καθ΄όλη την διάρκεια του έργου, αν και στην αρχή το είχα φοβηθεί πολύ!
Τι είναι η Ελλάδα σύμφωνα με το έργο και τι ρόλο παίζει η κοινωνία;
Είναι η Ελλάδα που πουλήθηκε… Η Ελλάδα μετά τον πόλεμο, τον εμφύλιο, την Χούντα που βολεύτηκε! Που, δικαίως, ήθελε να πάρει μια ανάσα ευημερίας γιατί είχαμε, ως λαός, περάσει δύσκολα… αλλά την παραπήρε την ανάσα, δυστυχώς! Η ιστορία επαναλαμβάνεται αλλά οι άνθρωποι δείχνουν να μην καταλαβαίνουν ακριβώς, με αποτέλεσμα να μην ξεσηκώνονται ή αν καταλαβαίνουν να υπάρχουν σοβαροί λόγοι που δεν ξεσηκώνονται! Οι θεσμοί της κοινωνίας, φαίνεται να λειτουργούν παραπλανητικά για τον λαό, συνθέτοντας έτσι μια κοινωνία μουδιασμένη, που κανείς δεν παίρνει έμπρακτα θέση ενώ όλοι βάλλονται μέσα σε αυτήν, ο καθένας από την μεριά του!
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.