Δύσκολη εποχή για καλλιτέχνες. Όχι πως όλοι οι υπόλοιποι κλάδοι δηλώνουν ανέμελοι κι ευχαριστημένοι, ωστόσο πάντα για κάποιον λόγο η τέχνη ένιωθε λίγο πιο ευάλωτη. Λίγο πιο αδικημένη. Λίγο πιο “μη απαραίτητη”. Δεν ταυτίστηκε ποτέ με την επιβίωση πόσο μάλλον με μια πλουσιοπάροχη ζωή. Ο εκάστοτε καλλιτέχνης μπαίνει αυτομάτως σε ένα αόρατο περιθώριο ως ένας άνθρωπος κάπου μεταξύ παλιμπαιδισμού, ουτοπίας κι ενηλικίωσης την οποία στα μάτια των πολλών αδυνατεί τελικά να φτάσει. Ο καλλιτέχνης πρέπει πάντα να αποδεικνύει τον εαυτό του στους άλλους. Ότι δεν είναι ελέφαντας. Ότι δουλεύει. Ότι το επάγγελμά του δεν είναι χόμπι. Ότι παράγει έργο. Ότι έχει σπουδάσει κάτι. Ότι έχει μια “κανονική δουλειά”. Ότι αυτό που κάνει δεν είναι παιδική χαρά.
Θα μου πεις και τι το κακό έχουν οι παιδικές χαρές; Θυμάστε όταν ήμασταν παιδιά που όλα μας κέντριζαν το ενδιαφέρον και νιώθαμε τα πάντα στο έπακρο; Πού πολυτέλειες τώρα για τέτοια “παιδιαρίσματα”! Κι όμως. Συνήθως ο καλλιτέχνης από μία τέτοιου είδους ανησυχία και περιέργεια, σχεδόν παιδική, παρακινείται επιδιώκοντας την ίδια τη ζωή. Δεν μπορεί να μη δημιουργεί, δεν μπορεί να μην αναζητά, δεν μπορεί να μην αναλύει, δεν μπορεί να μη δρα, δεν μπορεί να μην εμπνέεται, δεν μπορεί χωρίς συναισθήματα κι αυτά τα τελευταία δεν τα νιώθει μόνο, του αρέσει και να τα εκφράζει και να τα προκαλεί. Καλώς ή κακώς όμως δεν μπορεί και να μην αμείβεται.
Δυστυχώς υπάρχει μια γνωστή κατάρα η οποία δεν είναι άλλη από τον συνδυασμό των λέξεων “νέος” και “καλλιτέχνης”. Ο νέος καλλιτέχνης αντιμετωπίζει όλες τις παραπάνω δυσκολίες στον υπερθετικό βαθμό και πολλές φορές όντως αδυνατεί να βγάλει τα προς το ζην μέσα από την τέχνη του, μέσα από το επάγγελμά του. Παρ’ όλα αυτά δεν μπορεί να σταματήσει, δεν αντέχει να σκέφτεται τον εαυτό του κάπως αλλιώς, πάντα θα ψάχνει τρόπους να ασχολείται με ό,τι διατηρεί μέσα του την παιδική ανησυχία του ζωντανή και την υπαρξιακή του αναζήτηση σε εγρήγορση.
Στο πλαίσιο του συνδυασμού ανησυχίας κι επιβίωσης, λοιπόν, μία νέα καλλιτέχνιδα, η Έλλη Πράντζου, την οποία ίσως κάποιοι γνωρίζουν κυρίως από τη μέχρι τώρα αρθρογραφική και συγγραφική δραστηριότητά της, μας συστήνει τη νέα της προσπάθεια. Η Έλλη σπούδασε υποκριτική, έγραψε, γράφει και θα γράφει πάντα πολύ, μα ήρθε η ώρα να βρει τρόπους ώστε να συνδυάσει το τερπνόν μετά του ωφελίμου. Κάπως έτσι γεννήθηκε η ιδέα του νέου της project “In a Heartbeat” το οποίο, όπως φανερώνει από μόνο του το όνομα, πήρε σάρκα και οστά μέσα σε μια στιγμή, μέσα σε έναν παλμό, χωρίς πολλή σκέψη αλλά σίγουρα με πολλή καρδιά.
Πρόκειται για ένα σχεδιαστικό-καλλιτεχνικό project σε συνεργασία με το κατάστημα “Teesney” της Θεσσαλονίκης, που συνδυάζει σκέψεις, συναισθήματα κι εικόνες με ρούχα κι αγαπημένα αντικείμενα προσπαθώντας να εμποδίσει την καθημερινότητα από το να γίνει ρουτίνα. Minimal doodles και δικά της quotes “λερώνουν” t-shirts, hoodies, tote bags και κούπες με την προοπτική να εξαπλωθούν και σε άλλα προϊόντα γεμίζοντας τις συνήθειές μας με μικρά μηνύματα ή –σε επόμενα σχέδια- προβληματισμούς που αφορούν όλους μας.
“Τι θέλεις να πεις μέσα από αυτό που ξεκίνησες;”, τη ρωτάνε συχνά, “ποιος είναι ο στόχος;”
Πάντα ο στόχος είναι κάνοντας όλα όσα αγαπάμε να γεμίζουμε τις ζωές μας με όμορφες εικόνες και συναισθήματα μέσα από πράγματα και σκέψεις που μας εκφράζουν. Και κάτι τέτοιο μπορείς εύκολα να το πετύχεις αν εντάξεις μικρά ερεθίσματα ακόμη και στα πιο συνηθισμένα, πολυχρησιμοποιημένα, καθημερινά αντικείμενα. Ή ίσως ακριβώς σε αυτά. Είναι όμορφο να βλέπεις κομμάτια του εαυτού σου ακόμη κι όταν κρατάς την κούπα με τον καφέ σου το πρωί πριν τη σχολή ή τη δουλειά, όταν φοράς το αγαπημένο σου μπλουζάκι, όταν κρατάς την πάνινη τσάντα σου κι ετοιμάζεσαι να τη γεμίσεις βιβλία, ψώνια ή και τα δύο. Είναι όμορφο το καθετί που έχεις επιλέξει να το έχεις επιλέξει με βάση το τι έχει να πει για εσένα, το πόσο ταυτίζεσαι με αυτό, το πόσο “δικό σου” το αισθάνεσαι, το τι μνήμες κι ατμόσφαιρες σου ξεσηκώνει. Κάτι τέτοιο θα την ακούσεις να σου απαντάει.
Πλέον έχοντας δοκιμαστεί σε πολλές καλλιτεχνικές εκφάνσεις, πολλές φορές χωρίς κανένα πρακτικό αντίκρισμα, τόλμησε να κάνει ένα ακόμη βήμα ελπίζοντας οι άνθρωποι που θα το γνωρίσουν να βρουν σε αυτό δικά τους κομμάτια.
Κάπως έτσι, παίζοντας κυρίως με μαύρο και μπορντό σε άσπρο φόντο τα doodles και τα quotes του “In a Heartbeat” συνδυάζουν τα πιο αντιθετικά φωτεινά, σκοτεινά και πάντα παθιασμένα κομμάτια της ψυχής μας. Την παρορμητικότητα της καρδιάς, την υπερανάλυση του μυαλού, τον ενθουσιασμό για ζωή, τον έρωτα, τη φαντασία, την παιδικότητα. Κι αυτά είναι μόνο η αρχή αφού είναι άβυσσος οι ψυχές μας κι αυτές αποτελούν τον πιο προκλητικό καμβά που θα μπορούσε να διαθέτει ένας καλλιτέχνης.
Αν θέλετε κι εσείς να γνωρίσετε το νεογέννητο “In a Heartbeat” μπορείτε να επισκεφτείτε τις παρακάτω σελίδες ώστε με τη στήριξή σας να το βοηθήσετε να μεγαλώσει!
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.