Ίος: δεν είναι μόνο το νησί των clubbers

Έλα λοιπόν απ’ την αρχή να ζήσουμε τα χρώματα
Ν’ ανακαλύψουμε τα δώρα του γυμνού νησιού
Ρόδινοι και γαλάζιοι τρούλοι θ’ αναστήσουν το αίσθημα
Προσανατολισμοί, Οδυσσέας Ελύτης.

Το γυμνό νησί˙ θα μπορούσε αυτό να ήταν το όνομά του, μια ξέρα στο Αιγαίο ανάμεσα σε τόσες άλλες, Σίκινος, Σαντορίνη, Ηρακλειά, Πάρος. Όπου και αν κοιτάξεις έναν βράχο αντικρίζει το μάτι σου και το λιγοστό πράσινο μοιάζει τυχαία να φύτρωσε εκεί ή καταλάθος ενάντια σε κάθε εμπόδιο της αιγαιοπελαγίτικης φύσης. Η Ίος ή Νιος, σκέφτεσαι όταν την πρωτοβλέπεις, είναι σαν θαύμα που οι κάτοικοι έχτισαν και μετέτρεψαν σε δικό τους τόπο και δικό τους παράδεισο.

Για αυτό το παραδοσιακό Κυκλαδίτικο νησί που τόσο διαφέρει από τα παραδοσιακά, άλλα και τόσο μοιάζει έχουν ειπωθεί πολλά. Το νησί των χίπις, το νησί του αέναου πάρτυ, το νησί με τα 365 ξωκλήσια και τα 365 κλαμπ εκεί που η διασκέδαση ξεκινά από τις 4 το μεσημέρι στις παραλίες του νησιού και τελειώνει το άλλο πρωί στα σοκάκια της Χώρας. Νεαρόκοσμος, ποτό, δυνατή μουσική, μεθυσμένοι που διαγωνίζονται στα σφηνάκια, εμετοί.

Πολλά από αυτά κλισέ πια, άλλα όχι. Είχα ακούσει και εγώ για το νησί, και κακά προϊδεασμένη κατέβηκα στο ξερονήσι για να φύγω με την άποψη ότι η Ίος δεν είναι αυτό που λένε, ούτε αυτό που φαίνεται.

Η πρώτη εντύπωση με το που αντικρίζω το λιμάνι και έπειτα τη χώρα είναι αρνητική. Κακάσχημα rooms to let, σουβλατζίδικα, εστιατόρια και μπαρ με κράχτες, μαγαζιά με σουβενίρ, μίνι μάρκετ, κλαμπ και ελληνάδικα συναντώ στην αρχή της χώρας, μια εικόνα που προσπαθώ να αποφύγω και επιταχύνω. Ανεβαίνω τα πλακόστρωτα σοκάκια σαν τρελή. Το βήμα μου ανοίγει όσο βλέπω μαγαζιά και Άγγλους τουρίστες τόσο πιο γρήγορα πάω. Ψάχνω την αιγαιοπελαγίτικη γραφικότητα, τις γερόντισσες που συζητάνε στα σοκάκια και κουτσομπολεύουν την κίνηση του νησιού και χαίρονται-το χειμώνα εδώ δεν θα υπάρχει ψυχή, τα καφενεία με τους ντόπιους του νησιού να πίνουν τον ελληνικό τους, τις μικρές πανέμορφες αυλές, καμιά μπουγάδα, γάτες να αλωνίζουν στους άσπρους τοίχους και τα πλακόστρωτα, τα σοκάκια που ξαφνικά σε οδηγούν σε αδιέξοδο και στην αυλή κάποιου σπιτιού.

Ευτυχώς λίγο πιο πάνω και κατευθυνόμενη για την διασημότερη εκκλησία του νησιού, την Παναγία την Γκρεμιώτισσα, τα αντικρίζω. Τα σοκάκια των Κυκλάδων με τα σπίτια κολλητά το ένα στο άλλο, με τους άσπρους τοίχους και τα μπλε τους παράθυρα και πόρτες. Εδώ χωράνε μόνο τα αναγκαία, τα μικρά και τα όμορφα. Εδώ η βαβούρα των τουριστών μεταμορφώνεται σε ησυχία, σε μυρωδιές από το φαγητό της γιαγιάς που τώρα απόγευμα χαζεύει στην αυλίτσα της εσένα γεμάτη καλή περιέργεια, φωνές παιδιών που παίζουν, η τηλεόραση σε κάποιο σπίτι, συζητήσεις μέσα σε αυλές- «πάρε τον παππού σου να του μιλήσεις σε θέλει».

Περπατώντας θα βγεις ψηλά, Γκρεμιώτισσα και πιο πάνω αλλά τρία μικρότερα εκκλησάκια μέχρι την κορφή κορφή που είναι ο Άγιος Νικόλας. Εδώ, τα ηλιοβασιλέματα κόβουν την ανάσα και δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από τα δίπλα της Σαντορίνης, εδώ η Χώρα είναι στο πιάτο σου και ολόκληρη η Ίος μαζί.

Και έπειτα θα συνεχίσεις προς τα κάτω και προς την περιοχή των μύλων. Δεκατρείς έχει συνολικά η Χώρα, οι δυο πρώτοι και πιο κοντινοί είναι και οι πιο καλοδιατηρημένοι, εκεί μπορείς να καθίσεις είτε για φαΐ είτε για ποτό στο όμορφο μαγαζάκι στα σκαλάκια (Steps).

Τα ομορφότερα θέλουν λίγο περισσότερο ψάξιμο και δεν είναι τόσο φανερά, όπως το «Βάλσαμο» ένα κούτσικο μπαράκι που το ανακάλυψα όταν στα στενά άκουσα τον ήχο του «Dance me to the end of love», o «Λόρδος Βύρων» –εστιατόριο με πανέμορφη αυλή, ωραία ατμόσφαιρα και ωραίο φαγητό που είναι πάντα γεμάτο και καλό είναι να χετε κλείσει τραπέζι, το τσιπουράδικο «η Νιος» που παίζει Μάλαμα και Θανάση και προσφέρει ούζο και μεζέ.

Από παραλίες η Ίος προσφέρει τεράστια ποικιλία, 40 λεπτά από την Σαντορίνη εδώ μπορείς να κάνεις μπάνιο με τις ώρες ξαπλωμένη στις χρυσές αμμουδιές του νησιού. Μυλοπότας, Μαγγανάρι, Ψάθη, Αγία Θεοδότη, όλες αρκετά ήσυχες πεντακάθαρες και πανέμορφες, οι περισσότερες είναι και οργανωμένες αφήνοντας σε όμως να έχεις την επιλογή να αράξεις πιο κει χωρίς πληρωμένη ομπρέλα.

Τρία πολύ όμορφα μέρη: το εκκλησάκι της Αγίας Ειρήνης λίγα μέτρα πιο μακριά από το λιμάνι-είναι και το εκκλησάκι που θαυμάζεις καθώς μπαίνεις στο νησί με το πλοίο και για μένα και το πιο όμορφο, ο τάφος του Ομήρου και το δημοτικό θέατρο Οδυσσέας Ελύτης που κάθε καλοκαίρι έχει παράσταση.

Τελικά, η Ίος δεν είναι μόνο το νησί των πάρτυ και της νεολαίας. Εδώ μπορείς να βρεις μέρη για όλα τα γούστα, εδώ δυστυχώς ο τουρισμός σε κάποια σημεία έχει αλλοιώσει την γραφικότητα του νησιού και την παραδοσιακή ομορφιά όπως για παράδειγμα ιρλανδική παμπ στην μέση του Αιγαίου με πέτρα αλά Ιρλανδία και πράσινα παράθυρα, αλλά ευτυχώς οι Νιώτες έχουν σιγά σιγά καταλάβει ότι μόνο το «1 shot with 1 € στους 1 € στην τσέπη μου και έπειτα ξερνάω τουρίστες» περισσότερο πλήττει το νησί, παρά το ωφελεί όταν το πραγματικό διαμάντι του νησιού είναι το γαλάζιο της, οι θάλασσές της. Το καλό οι Νιώτες είναι έξυπνοι και ανοιχτοί και απ’ ό,τι φαίνεται τα συνδυάζουν όλα και κάνουν τα πάντα ώστε το αυτό το γυμνό νησί να πάει παραπέρα.