Ποιος Θεός ποια βροχή
Στην οδό την Ιπποκράτους
Άνθρωποι μοναχοί
Πίσω απ’ τα παράθυρά τους
Προσπαθούμε να φανταστούμε πως θα ήταν παλιά, αυτή η οδός, οδός ορόσημο της πόλης, οδός χιλιοπερπατημένη, οδός σύνορο μεταξύ Εξαρχείων και Λυκαβηττού, μεταξύ Αλεξάνδρας και Ακαδημίας, μεταξύ «Παλιάς» και «Νέας Πόλης» (Νεάπολη). Ιπποκράτους.
Ανηφόρα. Όπως η ζωή μας.
«Άλλαξε» θα σε προφτάσουν να σου πουν οι άνθρωποί της, που την έχουν δει και στα καλά και στα άσχημά της. Τα σάρωσαν όλα και εδώ ο χρόνος, ο καιρός και τέλος η κρίση.
Γειτονιά και κέντρο διερχομένων ταυτόχρονα, παλιά ένας όμορφος ανθρώπινος και αρκετά εμπορικός δρόμος. Εδώ, «κατέβαιναν κάθε Σαββατοκύριακο οι Αθηναίοι να χαζέψουν, ειδικά τα παλαιοπωλεία και τα παλαιοβιβλιοπωλεία είχαν την τιμητική τους όπως και τα μικρά συνοικιακά μαγαζιά», μας λέει παλαιοβιβλιοπώλης.
«Τα περισσότερα είναι κλειστά πια. Ό,τι κλείνει δεν ξανανοίγει» προσθέτει η Αναστασία που έχει μαγαζί με αντίκες. Μας προτρέπει να έχουμε από πολλές πηγές να πίνουμε νερό, εννοώντας ότι είναι μεγάλο ρίσκο να τα περιμένεις όλα από ένα μόνο μαγαζί και από μία μόνο δουλειά.
Η αλήθεια είναι ότι σε αυτό τον δρόμο τα κλειστά μαγαζιά είναι πια περισσότερα από τα ανοιχτά που αντιστέκονται, ακροβατώντας, όμως, κι αυτά πολλές φορές μεταξύ της ύπαρξης και της ανυπαρξίας.
Ρεπορτάζ: Κατερίνα Καραβία, Κώστας Παπαντωνίου
Από πατέρα σε γιο ή κόρη, οι περισσότεροι ιδιοκτήτες κληρονόμησαν τα μαγαζιά των πατεράδων τους, τον κόπο και το βίος τους ολόκληρο, έμαθαν δίπλα τους την δουλειά, για να τα δουν μετά το 2010 όπου «χτύπησε» η οικονομική κρίση να καταρρέουν. Κάποιοι τα έκλεισαν κάποιοι ακόμη αγωνίζονται να τα κρατήσουν ανοιχτά.
«Η Βιοτεχνία ξεκίνησε να λειτουργεί το 1968 και το 2002 μου την παρέδωσε ο θείος μου. Τα πρώτα χρόνια ήμασταν 8 συνολικά άτομα που δούλευαν, συνέταιροι και υπάλληλοι. Πλέον έχουμε μείνει δύο», αναφέρει με εμφανή στεναχώρια ο Μελέτης που φτιάχνει χειροποίητα αμπαζούρ. Πέραν των συνεπειών που έχει προκαλέσει η κρίση αποδίδει την κατάληξη της Βιοτεχνίας στην στροφή της αγοράς σε πιο φτηνές λύσεις, όπως αυτές προσφέρονται από κινέζικα μαγαζιά.
«Ναι, η κατάσταση αυτή με έχει κουράσει πολύ. Δεν μπορώ όμως να κλείσω το μαγαζί. Θα ρθεί κι εμένα η σειρά μου, αλλά όχι ακόμη», λέει ο Μώυς που έχει παλιό χαρτοπωλείο. Είναι σκυθρωπός και με το βλέμμα πάντα προς τα κάτω. «Έχουμε προσπαθήσει τόσο πολύ και δεν έχει βγει τίποτα», συμπληρώνει.
Παρόμοια είναι όσα ακούμε στον «Ζαχαρία», ψιλικατζίδικο, με ρίζες στο 1938. «Έτσι όπως το πάνε θα μας αναγκάσουν να κλείσουμε στο τέλος», λέει ο Δημήτρης, ιδιοκτήτης του. Απέναντι από το ψιλικατζίδικο, υπάρχουν ακόμη οι ταμπέλες ενός φούρνου άλλης εποχής, δείγμα ότι ο χώρος έχει να νοικιαστεί πολύ καιρό.
Διάβασε αν θέλεις ακόμη:
Η απόγνωση και η απελπισία είναι τα συναισθήματα που κατακλύζουν τους μαγαζάτορες της Ιπποκράτους. Ειδικότερα τους παλιούς, εκείνους που θυμούνται καλά τα παλιά ωραία χρόνια, τότε που υπήρχε ελπίδα.
Τώρα οι μέρες έχουν ανάκατα συναισθήματα. «Άλλοτε γελάμε και άλλοτε κλαίμε» μας λέει ο ιδιοκτήτης τυροπιτάδικου «Μακεδονία» που πουλά εδώ και 30 χρονιά από τις καλύτερες και χορταστικότερες σπανακοτυρόπιτες της Αθήνας.
Δεν είναι όλοι έτσι όμως. Έξω από Παλαιοπωλείο, στέκεται ένας κύριος, που δεν δείχνει καταβεβλημένος.«Με ρωτάνε πώς κι είσαι με το κέφι όλη την ώρα; Εσύ προβλήματα δεν έχεις; Προφανώς και έχω, όπως ο καθένας μας. Ας πούμε ότι χρωστάω 500 ευρώ, αν το σκέφτομαι θα αλλάξει αυτό; Όχι. Ευτυχώς με το χιούμορ, έχω καταφέρει να γλιτώσω αρκετά εγκεφαλικά».
Στο παλαιοπωλείο μας λέει ότι προσέχει τα πράγματα που είναι έξω. «Κάποια είναι αξίας, άλλα όχι. Έτσι ή αλλιώς η κλεψιά είναι άσχημο πράγμα, παραβιάζει τη γαλήνη σου».Γράφει ακόμη στίχους και κάποτε ήταν κι εκείνος δημοσιογράφος, όμως άφησε τον χώρο «γιατί τα πάντα ήταν κατευθυνόμενα». Η ραδιοφωνική εκπομπή που έκανε είχε όνομα «η Οδός Ονείρων» με «τεκμηριωμένα μουσικά αφιερώματα». Έδειξε να αναπολεί εκείνα τα χρόνια, όπως σίγουρααναπολούν τις παλιότερες εποχές οι άνθρωποι της Ιπποκράτους. Είναι ξεκάθαρο ότι ο δρόμος έχει πάψει προ πολλού να είναι Οδός των Ονείρων.
Μάλλον περισσότερο είναι των χαμένων…
Διάβασε αν θέλεις ακόμη:
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.