Βρέθηκε νεκρός στο δωμάτιο του ξενοδοχείου του την Τετάρτη, ενσαρκώνοντας το νόημα της μουσικής του, από την αρχή ως το τέλος του. Στη ροκ, που όλα συμβαίνουν έντονα αλλά διαρκούν για λίγο, ο Johnny Winter, μας δείχνει τι ακολουθεί σε περίπτωση που σπάσεις επιτυχώς το ένδοξο “Live fast, die young”.
Ως ένας από τους πιο ταλαντούχους κιθαρίστες που η Columbia αγάπησε και προώθησε, ο Johnny Winter, άρχισε να ροκάρει την Αμερική, από τα 16 του, όταν πρωτοέφτιαξε ένα συγκρότημα με τον αδερφό του, φτάνοντας στα 24 του να παίζει στο Filmore East, όπου μερικά χρόνια αργότερα θα πάταγαν το πόδι τους οι John Lennon και Frank Zappa. Ακριβώς έναν χρόνο μετά, εκδίδονται οι πρώτοι του δίσκοι με την Columbia, τιτλοφορούμενος ο ένας μάλιστα με το όνομά του. Χωρίς να το ξέρει, στον δεύτερο, ονόματι “Second Winter”, δίνοντας όλο του το πάθος, αφήνει ιστορία μαζί με τον Chuck Berry στο “Johnny B. Goode” και τον Bob Dylan στο “Highway 61 Revisited” .
Φήμες λένε ότι έχει παίξει με τον Jimi Hendrix και τον Jim Morrison, αλλά ο ίδιος τις διαψεύδει, λέγοντας εμφατικά πως ούτε καν έχει συναντήσει τον Morrison ποτέ στη ζωή του. Αντ’ αυτού όμως, συνάντησε τον μπλουζίστα των ονείρων του Muddy Waters και πήραν φωτιά οι καρδιές και τα stage, χαρίζοντάς τους τρία Grammys.
Έχοντας διανύσει ήδη μια πέραν του ικανοποιητικού καριέρα, και ενώ θα μπορούσε άνετα να ξεκουραστεί και να χαρεί τα κέρδη του, τραγουδώντας μια στο τόσο για να τα αυξήσει, ο Johnny Winter αποδεικνύει στην πράξη πως «Τα blues είναι ανάγκη». Έτσι δεν παύει, μέχρι το 2011, να εκδίδει albums και να περιοδεύει ανά τον κόσμο, τραγουδώντας για χειμώνες γεμάτους έρωτα και παγωνιά, καλώντας μας να χορέψουμε ξυπόλητοι με το άτομο που θέλουμε δίπλα μας.
Στη μεγαλύτερη πόλη του κόσμου, που όσοι κάνουν το αμερικάνικο όνειρο πραγματικότητα, γίνονται διάσημοι, είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις ποιοι το θέλουν πραγματικά και ποιοι κατασκευάζονται για να το θέλουν. Το καταλαβαίνεις όμως, σίγουρα, όταν κάποιος τινάζει τη σκόνη από το δερμάτινο jacket του, σε ό,τι νεοσύστατο θέλει να ονομάζεται ροκ, κλείνοντας τα μάτια του στο μοναδικό μέρος όπου κάθε αυθεντικός bluesman έκλαψε μόνος και έγραψε μουσική: στο απλό δωμάτιο ενός τυχαίου ξενοδοχείου…
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.