Οι ηθοποιοί του ιαπωνικού θεάτρου Καμπούκι μαθαίνουν από μικρή ηλικία να υποδύονται τη γυναίκα. Είναι οι λεγόμενοι Οnnagata και ειδικεύονται σε αυτό. Οι ηθοποιοί του Καμπούκι περνούν με ευκολία από ρόλους αντρικούς σε ρόλους γυναικείους και είναι μια παράδοση που περνάει από τον πατέρα στο γιο. Πρωταρχική τους υποχρέωση να περιποιούνται τις φαβορίτες, τα φρύδια και τα χέρια τους. Και μοναδικός τους σκοπός η τέλεια ενσάρκωση της γυναίκας όσον αφορά στις κινήσεις, στις εκφράσεις του προσώπου, στην ενδυματολογία, στο μακιγιάζ, στα αρώματα.
Κάποιοι παλιοί ηθοποιοί, αφοσιωμένοι στους ρόλους Οnnagata, συνήθιζαν να ντύνονται και εκτός σκηνής με γυναικεία ρούχα. Στο Καμπούκι οι μαυροφορεμένοι άνθρωποι – οι Kuroko – ήταν οι βοηθοί των ηθοποιών.
Ένα αληθινό κοστούμι Καμπούκι ζυγίζει πολλά κιλά. Κάτω από το βαρύ κοστούμι που τον σφίγγει, ο ηθοποιός πρέπει να κατευθύνει με μεγάλη θέληση τα χέρια και τα πόδια του. Και ταυτόχρονα να επιδεικνύει τα μεγαλόπρεπα μανίκια του κοστουμιού του καθώς και την ικανότητά του να περιστρέφεται γύρω από τον άξονα των ποδιών του. Αυτό απαιτεί σκληρή εξάσκηση.
Οι ηθοποιοί της περιόδου Έντο (1600-1868) ονομάζονταν «ζητιάνοι της Καβάρα». Οι συνθήκες ζωής τους ήταν άθλιες. Οι άνθρωποι του λαού τους έβλεπαν με δέος και περιφρόνηση. Όσοι ασχολούνταν με το Καμπούκι έπρεπε να επιδιώκουν από κοινού την αισθητική της σκληρότητας. Η τεχνική με την ονομασία Marubonmoro απαιτεί την πιο σκληρή εξάσκηση και υποβιβάζει τον ηθοποιό στο επίπεδο του αντικειμένου. Η τεχνική αυτή όμως ήταν αρχικά για έργα που είχαν γραφτεί για να παίζονται με έναν αφηγητή και κούκλες, καθώς υπήρχε στη θεματολογία των έργων το στοιχείο του υπερφυσικού.
Τα έργα του Καμπούκι, τον παλιό καιρό, διαρκούσαν μια ολόκληρη μέρα. Ο θίασος έφτανε και τους 100 άνδρες ηθοποιούς.
Οι θεατές μπορούσαν να φάνε, να πιουν, να κινηθούν μέσα στο χώρο κι αν δεν τους άρεσε το θέαμα πετούσαν αντικείμενα στους ηθοποιούς.
Το πρόγραμμα του Καμπούκι αρχίζει με περιγραφή της δράσης στη σύγχρονη γιαπωνέζικη γλώσσα, γιατί η γλώσσα του Καμπούκι είναι αρχαϊκή, που απαγγέλλεται ή τραγουδιέται. Δεν έχει βέβαια τις δυσκολίες που έχει το θέατρο Νο και ο θεατής μπορεί να καταλάβει τι διαδραματίζεται.
Το Καμπούκι χρησιμοποιεί ξύλινα σήμαντρα και την πασαρέλα ανάμεσα από το κοινό, ώστε να επιτρέπονται δραματικές είσοδοι και έξοδοι. Το Kabuki εκτελείται σε μια μεγάλη, περιστρεφόμενη σκηνή και διαθέτει γραφικά σκηνικά και καταπακτές για αιφνιδιαστικές εισόδους. Στο Kamite (αριστερά της σκηνής) θα δείτε τους σημαντικούς ή υψηλόβαθμους χαρακτήρες, ενώ στο shimote (δεξιά σκηνή) τους υποδεέστερους χαρακτήρες. Οι ηθοποιοί εκτελούν kata (μορφές).
Το παλιό Κabuki ήταν σε μεγάλο βαθμό μια δημοφιλής ψυχαγωγία για τις μάζες. Οι καλλιτέχνες άνδρες συχνά εκδίδονταν και στις γυναίκες είχε απαγορευτεί η είσοδος. Το παλιό Καμπούκι διέθετε βία, μελόδραμα, ερωτικό πάθος, αλλά εξαφανίστηκε μαζί με το παλιό καθεστώς της Ιαπωνίας.
Μετά την Αποκατάσταση, οι πατριάρχες του Καμπούκι άρχισαν ν’ αναζητούν πλούσιους πατρόνες. Θέσπισαν νέα μέτρα που καταργούσαν τις δυσάρεστες όψεις της παράδοσης του Καμπούκι μπροστά στο αλλόφυλο κοινό θέλοντας να το εκσυγχρονίσουν και να προσελκύσουν τους ξένους.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.