Καταδικάζεις;

Τον Δεκέμβρη του 2008, το μόνιμο ερώτημα που καλούνταν να απαντήσουν οι αριστεροί στους δημοσιογράφους ήταν αν καταδικάζουν τη βία στις διαδηλώσεις. Αν την καταδίκαζαν, περνούσαν το τεστ δημοκρατίας. Αλλιώς θεωρούνταν υπόλογοι για ό,τι είχε συμβεί και υποκινητές για ό,τι θα επακολουθούσε στους δρόμους της πόλης.

Τους ζητούσαν την καταδίκη της βίας “απ΄ όπου κι αν προέρχεται” αλλά περισσότερο, της βίας των διαδηλωτών. Την ίδια ώρα σε δεύτερη μοίρα περνούσαν ο δολοφονημένος Γρηγορόπουλος, οι κυβερνητικές ευθύνες και οι λόγοι που μεταπολιτευτικά ζήσαμε την εντονότερη κοινωνική αντίδραση.

Το διλημματικό ερώτημα “καταδικάζετε ή όχι;” ήταν στρατηγική επιλογή της κυβέρνησης, που υλοποιούταν από τα “δικά” της ΜΜΕ. Με αυτό τον τρόπο κατάφερε να εγκλωβίσει την κουβέντα σε τηλεοπτικές αντιπαραθέσεις, υποχρεώνοντας την αριστερά σε απολογητικό ρόλο και διφορούμενες τοποθετήσεις.

Η ωμή διαστρέβλωση των γεγονότων και ο εκφοβισμός, αποτέλεσαν τα κυρίαρχα συστατικό της μιντιακής προπαγάνδας, για τις ανάγκες της οποίας το MEGA, όπως αποδείχτηκε εκ των υστέρων, προσέθεσε στην αναπαραγωγή του γνωστού βίντεο από τη νύχτα της δολοφονίας του Αλέξη και ειδικά εφέ, ενισχύοντας έτσι τον ισχυρισμό πως οι ειδικοί φρουροί βρέθηκαν αντιμέτωποι με συνθήκες που θα μπορούσαν να… δικαιολογήσουν την πράξη τους.

Έξι χρόνια μετά, ο ίδιος μηχανισμός ενεργοποιείται ξανά, μπροστά στην όψη μιας εκκολαπτόμενης εξέγερσης. Τα ρεπορτάζ για την κατάληψη της ΓΣΕΕ, συνοδεύτηκαν από τηλεοπτικά πλάνα αρχείου που έδειχναν επεισόδια. «Η Αθήνα καίγεται από τους αναρχικούς», ήταν το μασημένο συμπέρασμα. Ενώ αυτή τη φορά από τον διάλογο περισσεύει το δίκαιο του αιτήματος του Ν. Ρωμανού να σπουδάσει.

Η κυβέρνηση παίζει με τη φωτιά. Ο Ρωμανός συμπληρώνει 27 μέρες απεργίας πείνας, με τη ζωή του να κρέμεται από μια κλωστή. Μια κλωστή, που τραβά ο Αθανασίου, την ώρα που το κίνημα στους δρόμους μεγαλώνει. Ήδη δεκάδες δημόσια κτίρια τελούν υπό κατάληψη, οι κινητοποιήσεις είναι καθημερινές και οι ανακοινώσεις στήριξης και διεκδίκησης πολλαπλασιάζονται.

“Η δημοκρατία σας βρωμάει φασισμό», φωνάζουν στις πορείες για τον Νίκο Ρωμανό οι χιλιάδες αλληλέγγυοι στον αγώνα του. Φωνάζουν για ΄κείνον, φωνάζουν και για τους ίδιους. Οι νέοι γιατί τους πήραν το μέλλον, πριν καλά-καλά το ονειρευτούν, οι μεγαλύτεροι γιατί βλέπουν την ιστορία να επαναλαμβάνεται. Η απαγόρευση συναθροίσεων είναι ένα από τα μέτρα που εδραιώθηκαν και η αυξημένη καταστολή που καθρεφτίζεται στα ματωμένα – μελανιασμένα πρόσωπα των φοιτητών, παραπέμπει σε άλλες εποχές…

Παρότι μιλάμε για ξεκάθαρη καταπάτηση δικαιωμάτων από την κυβέρνηση, το παιχνίδι θα παιχτεί ξανά στο όνομα της δημοκρατίας. «Σας καλώ να καταδικάσετε», είπε απευθυνόμενος στο ΣΥΡΙΖΑ για την ανακοίνωση της 5^ης ΕΛΜΕ που καλεί τους μαθητές σε εξέγερση, ο Άδωνις Γεωργιάδης. Το δίλημμα μπαίνει ξανά, μόνο που επεκτείνεται: Καταδικάζεις αυτόν που αντιστέκεται;

Η κουβέντα αυτή τη φορά πρέπει να είναι ουσιαστική. Πάνω στην αδικία σε βάρος του Ρωμανού, συμπυκνώθηκε η οργή της σημερινής κοινωνίας. Είναι η σταγόνα που ξεχειλίζει το ποτήρι όπως και τον Δεκέμβρη τότε. Αλίμονο, αν πρέπει να χάνονται ζωές για να σηκωθεί ο κόσμος από τον καναπέ του. Το θάρρος όμως του Ρωμανού έδωσε θάρρος σε όλους.  Κι είναι σημαντικό να σταθούμε σε όλα όσα ώθησαν τον κόσμο να κατεβεί ξανά στο δρόμο. Να ακουστούν τα θέλω του και να αντιστραφεί το δίλημμα. Καταδικάζεις την κινδυνολογία των ΜΜΕ ή αποδέχεσαι να ζεις με το φόβο; Χωράει ο φόβος σε μια δημοκρατία;