Συνήθως πληρώνω τους λογαριασμούς μέσω e–banking. Η μαγεία του να αποφεύγω με ένα κλικ πρωινά ξυπνήματα, διαδρομές και αναμονή σε ουρές έχει χαρίσει στο e–banking μία θέση στο Top 10 των απλών-πραγμάτων-που-με-κάνουν-να-χαίρομαι-δυσανάλογα-πολύ, όπως είναι το παγωτό cream & cookies και οι αδέσποτες γάτες.
Η ΔΕΗ και η ΕΥΔΑΠ, όμως, δεν δέχονται πληρωμές με e–banking αφού έχει λήξει ο λογαριασμός. Και αυτές τις εποχές οι λογαριασμοί λήγουν συνέχεια. Έτσι, περίπου μία φορά στους δύο μήνες περνάω το εφιαλτικό-πρωινό-των-λογαριασμών.
Το εφιαλτικό-πρωινό-των-λογαριασμών είναι εφιαλτικό κατ’ αρχάς απλώς επειδή είναι πρωινό. Με τα ξυπνητήρια είμαστε μαλωμένοι από τότε που πήγα σε ένα μάθημα Φιλοσοφίας στο πανεπιστήμιο στις 8 το πρωί και ένας θεόμουρλος που παρίστανε τον καθηγητή ισχυρίστηκε – μπροστά σε 80 αγουροξυπνημένους πρωτοετείς – ότι «ο κόσμος είναι ένα αυγό» και ότι «πρέπει να σπάσουμε το τσόφλι για να καταλάβουμε το σύμπαν». Μετά από αυτή την τραυματική εμπειρία, αποφάσισα ότι η νύχτα είναι πολύ πιο ασφαλής.
Τέλος πάντων, θέλω να πω ότι κάθε πρωινό είναι de facto εφιαλτικό για μένα, αλλά το εφιαλτικό-πρωινό-των-λογαριασμών είναι ακόμη πιο εφιαλτικό διότι περιλαμβάνει την ύψιστη Τραγωδία, την ανείπωτη Κατάρα, τον μέγα Τρόμο: τη συναλλαγή με δημόσιους υπαλλήλους σε γκισέ.
Αν δεν έπρεπε να πληρώσω τη ΔΕΗ και την ΕΥΔΑΠ, θα πλήρωνα άνετα έναν ψυχοθεραπευτή να μου βρει από πού προέρχεται αυτή η φοβία με το Δημόσιο και τα γκισέ. Από την άλλη, αν δεν έπρεπε να πληρώσω τη ΔΕΗ και την ΕΥΔΑΠ, δεν θα υπήρχε η φοβία εξαρχής. Μάταιες υποθέσεις: μία φορά το δίμηνο, πρέπει να αντιμετωπίζω τους δαίμονές μου.
Μοιραία, το εφιαλτικό-πρωινό-των-λογαριασμών έφτασε και πάλι πριν λίγες μέρες. Πάλεψα, αλλά έχασα την άνιση μάχη με τα επτά ξυπνητήρια. Ανασύνταξα τις δυνάμεις μου μετά από ένα καλό ελληνικό πρωινό (υπέρδιπλος φραπές, τρία τσιγάρα, βιαστικός έλεγχος e–mail). Οπλίστηκα με θάρρος, υπομονή, και το κράνος του ποδηλάτου μου, και ξεκίνησα για τη ΔΕΗ Νέας Ιωνίας, η οποία παραδόξως δεν βρίσκεται στη Νέα Ιωνία αλλά στα Άνω Πατήσια. Παρεμπιπτόντως, πρέπει κάποια στιγμή να θυμηθώ να τους γράψω μία επιστολή για το θέμα. Σε αυτούς δηλαδή θα άρεσε να έχω δηλώσει διεύθυνση αποστολής λογαριασμού στη Ριζούπολη αλλά να μένω στο Ουισκόνσιν;
Αναρωτιόμουν αν η ΔΕΗ στο Ουισκόνσιν είναι ανοιχτή μετά τις 14.00, όταν έστριψα στην Ορφανίδου και αντιλήφθηκα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Καθώς κλείδωνα το ποδήλατο, συνειδητοποίησα ότι δεν υπήρχε η γνωστή ουρά, που βγαίνει από το κτίριοκαι φέρνει βόλτα το τετράγωνο. «Ύποπτο», σκέφτηκα. «Πολύ ύποπτο». Κρατώντας σφιχτά στα χέρια μου το λογαριασμό και τα πενηντάευρα που αναπόφευκτα θα αποχωριζόμουν, μπήκα διστακτικά στο απειλητικό γκρι κτίριο.
Στην ουρά δεν περίμεναν παρά καμιά δεκαριά δύστυχοι σαν εμένα. Περιέργως, ήταν όλοι ήρεμοι. Αφύσικα ήρεμοι. Η εξυπηρέτηση γινόταν σε ανησυχητικά γρήγορους ρυθμούς. Υπήρχε βέβαια ένας τύπος που μάλλον βιαζόταν λίγο παραπάνω, γιατί κάθε φορά που άδειαζε ένα ταμείο φρόντιζε να συμβουλεύει τον πρώτο της ουράς: «Στο 2! Το 2 άδειο είναι! Πηγαίνετε και στο 2!», λες και το 2 βρισκόταν κρυμμένο πίσω από κάποια δυσδιάκριτη μυστική πόρτα και όχι ανάμεσα στο 1 και το 3. Κατά τα άλλα, τίποτα δεν θύμιζε την ύψιστη Τραγωδία, την ανείπωτη Κατάρα, τον μέγα Τρόμο.
Ήμουν σίγουρος ότι όλη αυτή η ψευδαίσθηση πολιτισμένης αναμονής θα διαλυόταν όταν θα έφτανε η σειρά ενός μετανάστη -πιθανότατα Πακιστανού- που περίμενε στην ουρά λίγες θέσεις μπροστά μου. Αναμφίβολα, το αιμοβόρο κτήνος πίσω από το 3 ή αυτή η μανιακή στο 2, που το έπαιζαν ήρεμοι και ευγενικοί, θα αποκάλυπταν το πραγματικό τους πρόσωπο και θα τον κατασπάραζαν, γιατί δεν έφτανε που είχε έρθει να πληρώσει τη ΔΕΗ, ήταν και ξένος από πάνω.
Τελικά, ο μετανάστης έφτασε μπροστά στον φαλακρό παράφρονα του 1 και του έδωσε το λογαριασμό και τα χρήματα. Προετοιμάστηκα για το χειρότερο. Ο παράφρονας χαμογέλασε. «Δεν είστε ιδιοκτήτης, έτσι δεν είναι;», ρώτησε τον μετανάστη που -ήταν σαφές- δεν είχε συναίσθηση του κινδύνου. «Αφού δεν είστε ιδιοκτήτης, δεν χρειάζεται να πληρώσετε το χαράτσι». Ο μετανάστης δεν καταλάβαινε. Ούτε εγώ καταλάβαινα. Ο φαλακρός παράφρονας ήθελε να βοηθήσει; Γιατί; Κανένας παράφρονας σε γκισέ δεν βοηθάει ποτέ κανέναν δύστυχο πελάτη – πόσο μάλλον έναν Πακιστανό. «Αυτά, εδώ, ρεύμα, πληρώνεις εσύ. Αυτά, δικά σου, πληρώνει ο ιδιοκτήτης», προσπάθησε να εξηγήσει ο υπάλληλος δίνοντας πίσω τα περισσότερα χρήματα.
Μετά, όλα έγιναν πολύ γρήγορα. Ο μετανάστης έφυγε πανευτυχής κι εγώ πρέπει να τα κατάφερα επίσης, αφού έχω το λογαριασμό με τη σφραγίδα εξόφλησης. Θυμάμαι μόνο ότι αργότερα, στην ΕΥΔΑΠ, είδα μία υπάλληλο να δίνει χαρτιά και μαρκαδόρους σε μία πιτσιρίκα για να ζωγραφίσει, όσο εξυπηρετούνταν η μητέρα της.
Κάτι έχει αλλάξει…
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.