“Επί 12 μήνες είμαι προφυλακισμένος και εγώ και η γυναίκα μου και η κόρη μου, είναι άδικο, υπάρχει κρατική βία εναντίον μας“, είπε ο Άκης Τσοχατζόπουλος ενώπιον του Τριμελούς Εφετείου Κακουργημάτων. Η δήλωση μπορεί να φαίνεται αστεία, αλλά δεν θα έπρεπε να εκπλήσσει.
Ειδικά τους τελευταίους μήνες, έχει ξεχειλώσει τόσο πολύ η έννοια της βίας, που ακόμη και ένας πρώην υπουργός, εμπλεκόμενος σε σκάνδαλα εκατομμυρίων, μπορεί να χαρακτηρίσει την προφυλάκισή του “κρατική βία”.
Ο κ. Τσοχατζόπουλος έχει υποστεί πραγματική βία, αλλά όχι τους τελευταίους 12 μήνες. Ήμουν παρών, όταν πριν δέκα περίπου χρόνια, ο πανίσχυρος τότε υπουργός του ΠΑΣΟΚ επισκέφτηκε το Πανεπιστήμιο Μακεδονίας για να μιλήσει σε μία εκδήλωση της ΠΑΣΠ. Ήταν η εποχή του πολέμου στο Ιράκ, όταν ακόμη και στο συντηρητικό και “κυριλέ” Πα.Μακ. τα αίματα έβραζαν. Οι “πράσινοι” νεολαίοι είχαν σχηματίσει έναν διάδρομο ασφαλείας, από την είσοδο του πανεπιστημίου μέχρι το αμφιθέατρο όπου θα πραγματοποιούνταν η εκδήλωση, για να περάσει ο ομιλητής. Παρόλα αυτά, ένας φοιτητής της -προσκείμενης στο ΚΚΕ- ΠΚΣ, κατάφερε να σπάσει τον κλοιό και επιτέθηκε στον Άκη Τσοχατζόπουλο. Σε δευτερόλεπτα έπεσαν πάνω στον νεαρό 5-6 ΠΑΣΠίτες και τον πέταξαν έξω κυριολεκτικά με τις κλωτσιές, την ώρα που ο υπουργός έμπαινε χαμογελαστός και δήθεν ατάραχος στο αμφιθέατρο, προσποιούμενος ότι δε συνέβη τίποτα.
Το περιστατικό δεν ήταν κάτι το συνταρακτικό για τα ελληνικά δεδομένα, αφού αντίστοιχα “μικροεπεισόδια” συμβαίνουν στα πανεπιστήμια σχεδόν καθημερινά. Ωστόσο προσφέρει ένα εξαιρετικό παράδειγμα για το πώς ο όρος “βία” γίνεται λάστιχο για να προσαρμοστεί στις επιδιώξεις του καθενός που τον χρησιμοποιεί.
Ο ίδιος ο Άκης Τσοχατζόπουλος θα μπορούσε να υποστηρίξει ότι ήταν θύμα απρόκλητης επίθεσης. Όσο βαθιές κι αν είναι οι ιδεολογικές διαφορές – θα σκεφτόταν ο υπουργός – τίποτα δε νομιμοποιεί τη χρήση βίας, πόσο μάλλον σωματικής.
Ωστόσο, ο θερμόαιμος νεαρός κομμουνιστής, για να δικαιολογήσει την πράξη του, θα μπορούσε κάλλιστα να επικαλεστεί τη “συστημική βία”: τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο των Η.Π.Α. εναντίον του Ιράκ. Επειδή η επίθεση των Αμερικανών είχε τη στήριξη της Ελλάδας, και ο κ. Τσοχατζόπουλος ήταν υπουργός της ελληνικής κυβέρνησης, ο προπηλακισμός του μπορούσε να δικαιολογηθεί. Τί είναι – θα έλεγε ο φοιτητής – δυο “συμβολικές” φάπες στον υπουργό, μπροστά στην δολοφονική επίθεση των ιμπεριαλιστών, που στοιχίζει τη ζωή σε χιλιάδες αθώους πολίτες;
Με τη σειρά τους, οι ΠΑΣΠίτες – αυτόκλητοι μπράβοι του Άκη, ήταν βέβαιοι ότι το να πλακώσουν στο ξύλο τον δράστη θα μπορούσε να θεωρηθεί “νόμιμη άμυνα”: αφού δεν υπήρχε κανείς άλλος να προστατεύσει τον υπουργό από τη βίαιη επίθεση του φοιτητή, έπρεπε να το κάνουν αυτοί.
Το παράδειγμα αναδεικνύει ένα πρόβλημα που φαίνεται να μη γίνεται κατανοητό από πολλούς, όταν συζητείται το θέμα της βίας. Δεν μπορεί κάποιος να αποδοκιμάζει π.χ. τον ξυλοδαρμό του “δράστη” από τα μέλη της ΠΑΣΠ, αλλά να δικαιολογεί την σωματική επίθεση στον υπουργό. Κι όμως, κάποιοι είπαν “καλά του έκανε του πουλημένου” αλλά ταυτόχρονα καταδίκασαν την “άνανδρη επίθεση στον συναγωνιστή από τραμπούκους ΠΑΣΠίτες”.
Ναι, δεν είναι ίδιες όλες οι μορφές βίας. Ο θυμωμένος Κνίτης ήταν σίγουρα λιγότερο επικίνδυνος από τους 5-6 ΠΑΣΠίτες – και άρα τις έφαγε δυσανάλογα. Και όλοι αυτοί μαζί ελάχιστη ζημιά μπορούν να κάνουν συγκριτικά με τις αμερικάνικες βόμβες. Αντίστοιχα, σήμερα, δεν μπορούμε να συγκρίνουμε π.χ. την ομηρία του προέδρου και των καθηγητών του ΤΕΙ Πάτρας από μερικούς θερμόαιμους φοιτητές με τη δολοφονική επίθεση των επιστατών εναντίον των μεταναστών στη Μανωλάδα., με την αστυνομική καταστολή στις Σκουριές κλπ. Αλλά η απάντηση στην κριτική ενάντια στη συγκεκριμένη ομάδα φοιτητών δεν μπορεί να είναι: “αφήστε τα αυτά, η πραγματική βία ασκείται ενάντια στους μετανάστες και στους διαδηλωτές”. Με ποια λογική το να γρονθοκοπείς κάποιον (υπουργό ή απλό πολίτη, δεν παίζει ρόλο) ή το να κρατάς ανθρώπους σε ομηρία επί ώρες δεν συνιστούν βία, επειδή κάποιο “άλλο στρατόπεδο” ασκεί μεγαλύτερη βία αλλού;
Όλα αυτά βέβαια ισχύουν σε περίπτωση που δεχόμαστε ότι συζητάμε στα πλαίσια του κοινοβουλευτικού πολιτεύματος. Δεν έχω να πω τίποτα εναντίον όσων συνειδητά και ανοιχτά αποκηρύσσουν τη δημοκρατία και υιοθετούν ένοπλες μορφές δράσης. Μπορεί να διαφωνώ κάθετα μαζί τους, αλλά τουλάχιστον δεν είναι υποκριτές: στη δική τους κοσμοθεωρία η βία είναι όχι μόνο φυσική, αλλά και θεμιτή.
Οι υπόλοιποι, όμως, πρέπει να συμφωνήσουμε κάποια στιγμή σε στοιχειώδεις ορισμούς. Γιατί τόσο καιρό που ο καθένας ονομάζει βία ό,τι τον βολεύει και μόνο, είδατε που φτάσαμε. Σου λέει κι ο Άκης, για να το λένε οι νεαροί σύντροφοι κάτι θα ξέρουν: αν δεν ήταν βία η μπουνιά του Κνίτη, θα είναι σίγουρα η προφυλάκιση…
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.