Μεταξουργείο, μεσημέρι, ντάλα. Ο ήλιος είναι ανυπόφορος, το ίδιο και η ατμόσφαιρα. Η γειτονιά κοιμάται. Τα πόδια μου με έχουν πεθάνει, αλλά συνεχίζω σχεδόν υπνωτισμένη να περπατώ στα στενά αυτής της παλιάς γειτονιάς που σε εξιτάρει σε κάθε της τετραγωνικό.
Το Μεταξουργείο, από τις πρώτες και παλιότερες συνοικίες που δημιουργήθηκαν εκτός κέντρου, υπήρξε η γειτονιά των νυχτερινών καντάδων και της σερενάτας, των κινηματογράφων και των θεάτρων, αργότερα η περιοχή των συνεργείων εκεί που όπως τραγουδούσε η Σωτηρία Μπέλλου «το κλάμα άρχιζαν τα σιδεροπρίονα».
Σήμερα δεν θα ακούσεις κανένα σιδεροπρίονο να «κλαίει», ̇τα περισσότερα συνεργεία έχουν κλείσει προ πολλού και έχουν μετατραπεί σε όμορφα νεανικά καφενεία και εστιατόρια, σε γκαλερί, σχολές χορού, ακροβατικών κ.ά.
Κατεβαίνοντας την οδό Μεγάλου Αλεξάνδρου -έναν από τους κεντρικότερους δρόμους του Μεταξουργείου- καταλαβαίνεις πως αυτή η συνοικία αλλάζει όψη σε κάθε τετράγωνο. Στην αρχή της δεν θα συναντήσεις παρά την «έντονη οσμή» της εγκατάλειψης -ούρα, σκουπίδια, βρωμιά- γύρω γύρω κανένας δεν κυκλοφορεί και τα σπίτια φαίνονται άδεια το λιγότερο -παρατημένα εδώ και πολλές δεκαετίες. Περπατώντας παρατηρείς ότι εκεί που το γκρίζο και η παρακμή κυριάρχησαν, κάποιοι γκραφιτάδες και καλλιτέχνες την κάλυψαν με τα πινέλα και τα σπρέι τους. Μέσα στα στενά η ζωή παραμένει η ίδια με άλλες γειτονιές της Αθήνας.
Παιδιά μεταναστών παίζουν ανέμελα στους πεζόδρομους-καθέτους της Μεγάλης Αλεξάνδρου, όπως ακριβώς τα παιδιά του ’30 και του ’40.
Η είσοδος του σχολείου -δημοτικού- μυρίζει κάτουρο, αλλά οι τοίχοι του «μυρίζουν» ζωή. Μικρό, όμορφο και παλιό όπως όλα τα κτίρια στο Μεταξουργείο.
Λίγο πιο κάτω το σκηνικό αλλάζει ̇ Πλαταιών, Σαλαμίνος, Θερμοπυλών, Σφακτηρίας, εδώ ο χρόνος πέρασε αλλά δεν άγγιξε όπως φαίνεται. Τα στενά παραμένουν αναλλοίωτα, το ίδιο και τα σπίτια -χαμηλά, παλιά νεοκλασικά με εσωτερικές αυλές, ξύλινα παντζούρια και ξύλινες πόρτες.
Οι ιδιοκτήτες χαλαρώνουν στις αυλές και τα μπαλκόνια, σε χαζεύουν επίμονα λες και προσπαθούν να βρουν «ποιανού είσαι εσύ» και φωνάζουν στα εγγόνια τους «που ήσουν εσύ, στου Δημήτρη το μαγαζί;». Το μόνο που άλλαξε εδώ φαίνεται πως είναι τα σπίτια και οι αυλές, που ΄γιναν μικρά χαριτωμένα καφέ και μεζεδοπωλεία και μερικά ακόμα που εγκαταλελειμμένα αναζητούν ακόμα ιδιοκτήτη. Σε ορισμένα σημεία είναι τρομακτικά πολλά αυτά που παρατήθηκαν, κι ας είναι ό,τι πιο όμορφο έχει δει το ανθρώπινο μάτι μέσα σε μια πόλη. Αρκετά έχουν ήδη αγοραστεί από ιδιώτες και εταιρείες -προφανώς κοψοχρονιά- και τώρα ενοικιάζονται -ποιος ξέρει σε τι τιμή- περιμένοντας και την επερχόμενη και σωτήρια ανάπλαση.
Παλιά εσωτερική αυλή σπιτιού που τώρα φιλοξενεί μαγαζί
Παλιό νεοκλασικό που μετατράπηκε σε μεζεδοπωλείο στην πλατεία Δουρούτη
Άλλη μια ομορφιά ενοικιάζεται
Η συνοικία σιγά-σιγά γίνεται πάλι τόπος της τέχνης και της διασκέδασης. Το όμορφο θέατρο της Παραμυθιάς, το Μεταξουργείο, το Περοκέ και το Δελφινάριο στην κεντρική πλατεία, δεκάδες χώροι πολιτισμού, σχολές χορού -αφρικάνικου, ταγκό- σχολές yoga και ακροβατικών που αντικρίζεις φτάνοντας στα όρια του Μεταξουργείου με το Γκάζι.
Τα φώτα ανάβουν καθώς νυχτώνει και το Μεταξουργείο μεταμορφώνεται σε σκηνικό από ταινία φιλμ νουάρ -τα φώτα της κίτρινα και χαμηλά- μια ταινία που δεν ξέρεις το τέλος. Τι θα απογίνει αυτή η γειτονιά που ακροβατεί μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας -κάνοντας αδύνατο να αποφασίσεις άμα ο χρόνος φέρθηκε καλά ή κακά σε αυτή την συνοικία; Μεταξύ της απόλυτης εγκατάλειψης και της επερχόμενης δυναμικής ανάπλασής της, που σε κάποια σημεία ήδη έχει αρχίσει; Το σίγουρο είναι ότι το Μεταξουργείο δεν πρέπει να γίνει Γκάζι αλλά ούτε και Ομόνοια.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.