Φτάσαμε στις ίδιες «ονειρεμένες» στιγμές που, μετά από μια παρένθεση (φτου φτου μακριά από μας) πέντε μηνών ψυχολογικής ανάτασης και επαναστατικής γυμναστικής, είναι ξανά μαζί μας. Χαρακτηρίζουν την πολιτική ζωή του φανταστικού τόπου που ονομάζεται «Ελλάδα»: τη χώρα του υπαρκτού σουρεαλισμού.
Η κατάργηση της νομοθετικής εξουσίας επιμηκύνεται και αλίμονο σε όποιον αφελή από μας πίστεψε πως στις 26 του Γενάρη ξημέρωσε μια καινούργια μέρα. Των διθυράμβων και της ελπίδας που μας έστησε στο ραντεβού έπονται μέρες δόξης λαμπρές: τα νομοσχέδια, μεταφρασμένα από υπηρεσίες του ίντερνετ και εφαρμογές, καταλήγουν στα υπουργεία, τα στελέχη των οποίων τα βλέπουν για πρώτη φορά στην τελική τους μορφή. Κανείς δεν γνωρίζει, κανείς δεν ξέρει τι αφορούν. Τα «τέρατα» εγκαταστάθηκαν και πλέον θα ξεπετσιάσουν ο,τιδήποτε άφησαν ανέγγιχτο οι προηγούμενοι βιαστές των ανθρώπων της χώρας αυτής.
Η κυβέρνηση ουσιαστικά έχει χάσει τη δεδηλωμένη. Μεθαύριο ενδεχομένως την απολέσει και τυπικά, αν κατρακυλήσει κάτω από τους 120 ο αριθμός των βουλευτών που θα την υπερψηφίσουν. Αυτή λοιπόν η κυβέρνηση, φέρνει στη Βουλή νομοσχέδια προς ψήφιση, τα οποία δεν τα έχει συντάξει η ίδια. Αυτά καταψηφίζονται από τους βουλευτές της, όμως περνάνε από τους βουλευτές της αντιπολίτευσης, με συντριπτική μάλιστα πλειοψηφία – αυτοί είπαμε, μνημόνια δώστε τους να υπογράφουν και ούτε νερό δεν θα ζητήσουν, παράπονο δεν θα ‘χουν. Η ίδια αντιπολίτευση, το εφιαλτικό «χθες» της μπόχας των σκανδάλων και της καταστροφής δεν θα έχει πρόβλημα που τυπικά συγκυβερνά, ενώ έχει δεσμευτεί να μην κάνει πρόταση μομφής στην κυβέρνηση, δίνοντας τον λόγο της στους εξουσιαστές!
Και η όμορφη ζωή στην αποικία θα συνεχίζεται.
Τελικά συνέβη αυτό που ο ΣΥΡΙΖΑ απέδιδε ως πιθανότητα ως «μια στο εκατομμύριο»: η μαντάμ Μέρκελ αρνήθηκε και δεν ήταν μέρα μεσημέρι. Οι αυταπάτες έγιναν «σκόνη και θρύψαλα» και τώρα ήρθε η ώρα να βγάλουμε τις επαναστατικότητες μας να τις μετρήσουμε, για να δούμε ποιός την έχει πιο μεγάλη. Οι μεν (Αριστερή Πλατφόρμα, συνειδησιακοί και λοιποί δημαγωγοί) στηρίζουν την κυβέρνηση καταψηφίζοντας τα νομοσχέδια «της», οι δε (προεδρικοί) τους «απολύουν», αν και στην κουλτούρα τους δεν έχουν θέση τέτοιες πρακτικές.
Απ’ την άλλη βέβαια, για να τα λέμε όλα, ποιός αρνείται ότι ο Τσίπρας διάβασε με λάθος τρόπο το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος; Πως μπορεί να αμφιβάλλει κανείς ότι το 61,3% όσων ψήφισαν «ΟΧΙ» στο δημοψήφισμα, πράγματι ΔΕΝ έδωσαν εντολή ρήξης, με ό,τι κι αν αυτή συνεπάγεται; Πως στο διάβολο προκύπτει σήμερα, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, ότι το 70% τάσσεται με το ευρώ απορρίπτοντας τη δραχμή, όταν πλέον είναι πιο εύγλωττο από ποτέ το τι σημαίνει το καθετί; Μάλλον, για να ‘μαστε πιο ακριβείς, όταν πλέον είναι ξεκάθαρο τουλάχιστον τι σημαίνει το ευρώ;
Ο κόσμος είναι με τη θέση «ευρώ με κάθε κόστος», γιατί δεν ξέρει τι σημαίνει το «άλλο». Δεν γνωρίζει, γιατί κανείς δεν τον προετοίμασε γι’ αυτό. Ο ΣΥΡΙΖΑ συντήρησε τις αυταπάτες και τις δημαγωγικές απάτες μέχρι τέλους, προετοιμάζοντας έναν λαό έτοιμο να ανεχτεί τη συνέχιση των μνημονίων, «πονώντας» λίγο ή πολύ. Αυτό αγνοούταν ενδεχομένως μέχρι τελευταία στιγμή, ο βαθμός δηλαδή του πόνου. Τελικά, με σφραγίδα και βουλοκέρι, θα είναι μεγάλος. Εξ ου και οι καταγγελίες του ΣΥΡΙΖΑ για τους άτεγκτους Ευρωπαίους και τη αναλγησία τους, την οποία οι μωρές παρθένες μήτε γνώριζαν, μήτε υποπτευόντουσαν και εν πάση περιπτώσει διόλου εκτιμούσαν.
Για όποιον έχει αντιρρήσεις, υπενθυμίζω πως η κύρια κριτική που ασκούνταν στον ΣΥΡΙΖΑ μέχρι τον Ιούνιο είναι πως υποχώρησε σε πολλά σημεία. Μέχρι το δημοψήφισμα, αυτά του καταλόγιζαν οι αντίπαλοι του. Μέχρι να λάμψει η «φλόγα» της αντίστασης στις 5 Ιουλίου και να έρθει ο πρωθυπουργός να τους πει πως με το ΟΧΙ υπογράφουμε το τέλος της λιτότητας. Αλίμονο, ξανά, σε όποιον αφελή από μας τους πίστεψε.
Εκλογές έγιναν και θα ξαναγίνουν, πιθανότατα πολύ σύντομα. Εκεί ο καθένας θα αναλάβει το καινούργιο του πόστο, αυτό που τον κάνει να αισθάνεται βολικά. Ο Λαφαζάνης, ο Στρατούλης και οι λοιποί θα επιστρέψουν στα βολικά καθίσματα της αντιπολίτευσης, μακριά από υποχρεώσεις που δεν μπορούν να φέρουν εις πέρας και απαλλαγμένοι από την «υποχρέωση» τους να επιδεικνύουν επαναστατικά αντανακλαστικά άνευ σημασίας. Ο Τσίπρας και ο υπόλοιπος ΣΥΡΙΖΑ, τον οποίο μέχρι σήμερα στηρίζει η πλειοψηφία του κόσμου, θα κυβερνήσει ως γνήσια ξεπουλημένη σοσιαλδημοκρατία, πετυχαίνοντας με τις πλάτες των «συμμάχων» Αμερικανών μια ελάφρυνση χρέους που θα προβληθεί σαν κάτι πολύ σημαντικό μέσα στα ερείπια που θα αφήσει το τρίτο μνημόνιο σωτηρίας, απ’ αυτά τα οποία αποστρεφόταν πριν, ζητώντας επιτακτικά από τους συντάκτες του να «σταματήσουν να μας σώζουν». Θα χρησιμοποιεί καταχρηστικά λέξεις που μόνο στην Αριστερά αρμόζουν, όμως τέτοια θα έχει πια – οριστικά – πάψει να είναι.
Είναι άσχημο να εξυμνούν τον «ρεαλισμό» σου και την «ωρίμανση» σου, όσοι πριν σε εγκαλούσαν για ανεύθυνο. Μόνο ελαφρυντικό, που όσο περνάει ο καιρός ξεφτίζει, είναι πως η κυβερνώσα Αριστερά έχει δικαιολογίες και δεν πρέπει να της «ρίχνουμε ξύλο» ανελέητα. Με εκφραστές όμως τον Πανούση και τον Σταθάκη, αυτή η Αριστερά θα είναι παρελθόν, επί της ουσίας, πολύ σύντομα.
Οι εκλογές του Γενάρη μοιάζουν πια πολύ μακρινές. Τελικά, «κι ο άγιος μνημόνιο θέλει».
Μπόνους, το τι θα φέρει την υπογραφή της Αριστεράς στο εξής:
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.