“Το 99% των συλλήψεων και καταστροφών στις οργανώσεις μας προέρχονται από πράχτορες εσωτερικούς, που δουλεύουν από μέσα. Έτσι όταν παθαίνουμε ένα τέτοιο χτύπημα, πρέπει να βρίσκουμε τον χαφιέ”. Και είναι αλήθεια ότι στη μακρόχρονη ιστορία του, το ΚΚΕ βρήκε πολλούς τέτοιους “χαφιέδες” στο εσωτερικό του. Ακόμη και αυτόν που διατύπωσε την παραπάνω φράση, τον Νίκο Ζαχαριάδη.
Μπορεί η περίπτωση της απόλυσης του Νίκου Μπογιόπουλου από τον “Ριζοσπάστη” να δείχνει την σταλινική απαρέγκλιτη στάση του ΚΚΕ σε θέματα διαφωνίας με την κεντρική γραμμή, ωστόσο κάτι τέτοιο μόνο καινούρια τακτική δεν αποτελεί. Από τη δημιουργία του μέχρι και σήμερα, το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας έχει κατασκευάσει πολλούς “ιδανικούς εχθρούς” στο εσωτερικό του, τους οποίους έχει κατηγορήσει για χαφιεδολογία και τυχοδιωκτισμό, έχει στιγματίσει, έχει καθαιρέσει/διαγράψει, έχει στείλει εξορία.
Την παραπάνω φράση του Νίκου Ζαχαριάδη, στο 7ο συνέδριο του κόμματος, την έχει ενσωματώσει στις πρακτικές και τον τρόπο λειτουργίας του, αποδεικνύοντας σε ένα βαθμό ότι η “μέθοδος” αυτή, συντηρεί στην ουσία και το ίδιο το κόμμα, το οποίο δεν χάνει ευκαιρία να κατασκευάσει τον επόμενο “Μιζέρια”.
Άρης Βελουχιώτης
Ο ιστορικός αρχηγός του ΕΛΑΣ ήταν ο μόνος -από τα προβεβλημένα μέλη του ΚΚΕ στην αντίσταση- που διαφώνησε ανοιχτά με τη συνθηκολόγηση στη Βάρκιζα. Ενώ αρχικά είχε υπογράψει μαζί με τον στρατιωτικό αρχηγό του ΕΛΑΣ, Στέφανο Σαράφη, την παράδοση των όπλων του ΕΛΑΣ, στη συνέχεια επιτέθηκε εναντίον της ηγεσίας του ΚΚΕ, κατηγορώντας την για εσφαλμένη πολιτική – προδοσία των απλών ανταρτών, που θα οδηγούσε στην “εγκαθίδρυση των Άγγλων στην Ελλάδα και στη δίωξη των αγωνιστών του ΕΑΜ”.
Ο Νίκος Ζαχαριάδης ωστόσο, που λίγο πριν είχε δώσει εντολή για την υπογραφή στη Βάρκιζα, θεώρησε προδοτική τη στάση του Βελουχιώτη και έτσι την ημέρα του θανάτου του (στο κυνήγι συμμετείχαν και μέλη του ΚΚΕ) ο Ριζοσπάστης δημοσίευσε την απόφαση της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ για τη διαγραφή του Βελουχιώτη από το κόμμα, κατηγορώντας τον για δειλία, φόβο, απειθαρχία, τυχοδιωκτική και ύποπτη δράση. Η αποκατάσταση ήρθε μόλις στην πανελλαδική συνδιάσκεψη του 2011, κρίνοντας ότι “είχε δίκιο ως προς την εκτίμηση που έκανε για τη Συμφωνία της Βάρκιζας”. Η κομματική του ιδιότητα ωστόσο δεν αποκαταστάθηκε ποτέ.
Μήτσος Παρτσαλίδης
Ο Γενικός Γραμματέας του ΕΑΜ ήταν ο δεύτερος μετά τον Μάρκο Βαφειάδη (ο οποίος και αυτός είχε καταδικαστεί ως προδότης, πράκτορας του εχθρού, οπορτουνιστής από την 5η Ολομέλεια της Κ.Ε. τον Ιανουάριο του 1949) Πρωθυπουργός της κυβέρνησης βουνού και ένας από αυτούς που υπέγραψαν για λογαριασμό του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ τη συνθήκη της Βάρκιζας. Το 1949 όμως γίνονται έντονες διεργασίες στην ηγεσία του ΚΚΕ σχετικά με την ήττα του 1945. Ο Παρτσαλίδης κατηγορεί τον Ζαχαριάδη υποστηρίζοντας ουσιαστικά τις θέσεις του Βαφειάδη και επιπλέον τον κατηγορεί ότι δεν ακολούθησε την πολιτική και τις οδηγίες της ΕΣΣΔ (και ο Στάλιν παραδέχτηκε ότι η Βάρκιζα ήταν λάθος).
Συγκαλείται η 3η Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ για να εξετάσει τις συνθήκες της ήττας, όπου ο Ζαχαριάδης τον κατηγορεί σαν μικροαστό, οπορτουνιστή, εγωκεντρικό, φραξιονιστή. Φτάνει μάλιστα στο σημείο να πει ότι “ο Παρτσαλίδης στο κόμμα μας – αυτό δε θέλει να το πει γιατί ντρέπεται – είναι γνωστός με το ψευδώνυμο Μόας, που πάει να πει Μήτσος ο αδιόρθωτος”! Αποδιοπομπαίοι τράγοι ο Βαφειάδης, ο Παρτσαλίδης, ο Καραγιώργης, η Χατζηβασιλείου. Η πλήρης διαγραφή του Παρτσαλίδη ήρθε το 1952. Η καθαίρεση ωστόσο του Ζαχαριάδη και η αλλαγή ηγεσίας στο ΚΚΣΕ του έδωσαν το περιθώριο να επιστρέψει το 1956, αλλά να αποχωρήσει κάποια χρόνια αργότερα, για να ιδρύσει μαζί με άλλους αποχωρίσαντες, το ΚΚΕ εσωτερικού.
Νίκος Πλουμπίδης
Ακόμη ένα παράδειγμα δογματικής “τύφλωσης” της ηγεσίας του ΚΚΕ (και πάλι υπό τον Νίκο Ζαχαριάδη). Πάντα τα δύο μέλη του ΚΚΕ (Πλουμπίδης-Ζαχαριάδης) είχαν ανοιχτές διαφωνίες, ωστόσο ο Πλουμπίδης πειθαρχούσε στις κομματικές προσταγές. Η μεγαλύτερη ένταση και ρήξη στις μεταξύ τους σχέσεις ήρθε με αφορμή τις εκλογές του 1950-51. Ο Ζαχαριάδης κατηγορούσε τον Πλουμπίδη με την (πάντοτε βολική) κατηγορία πως “διαστρέβλωνε την γραμμή”, όμως οι διαφοροποιήσεις του Πλουμπίδη στέφθηκαν τελικά με επιτυχία, κάτι που φάνηκε και στην κάλπη, με την εκλογή εξόριστων.
Η “παροιμιώδης” εκδικητικότητα, με “μνήμη ελέφαντα” του Ζαχαριάδη, δείχνει πως είχε τον Πλουμπίδη στο στόχαστρο ακόμα από πριν από τον πόλεμο και πήρε την εκδίκησή του το 1952 (λίγο πριν τη σύλληψή του) με τα “20 σημεία” εναντίον του, στα οποία τον κατηγορούσε ως “χαφιέ, πράκτορα, προβοκάτορα, βαμμένο εχθρό του κόμματος και του λαού”.
Ακόμη και όταν ο Πλουμπίδης έστειλε επιστολή προς τον Τύπο, στην οποία έπαιρνε ο ίδιος το βάρος της ευθύνης για την παράνομη δράση του ΚΚΕ, προκειμένου να αθωωθεί ο Μπελογιάννης, ο Ζαχαριάδης αμφισβήτησε τη γνησιότητα της επιστολής, χαρακτηρίζοντάς τον χαφιέ της Ασφάλειας. Ακόμη κι όταν ο Πλουμπίδης εκτελέστηκε στο Δαφνί το 1954, ο Ζαχαριάδης και πάλι αμφισβήτησε την εκτέλεση αυτή, ισχυριζόμενος ότι φυγαδεύτηκε από την Ασφάλεια στο εξωτερικό, όπου έτρωγε τα αργύρια της προδοσίας του.
Νίκος Ζαχαριάδης
Ο ορισμός του σταλινικού ηγέτη, που από θύτης έγινε θύμα. Θύμα των όσων ο ίδιος εφάρμοσε και τήρησε τα χρόνια που βρισκόταν στο τιμόνι του Κομμουνιστικού Κόμματος. Το γεγονός ότι εκδιώχθηκε το 1956 από την 6η Πλατιά Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ στην Ρουμανία και ο χαρακτηρισμός του χαφιέ, αποτελεί απλώς τη “συνέπεια” του κόμματος και τη “συνέχεια” της πολιτικής που ο ίδιος εφάρμοσε.
Μετά τον θάνατο του Στάλιν το 1953 η νέα σοβιετική ηγεσία φάνηκε ότι προχωρούσε στην “αποσταλινοποίηση” και την αποκατάσταση των σχέσεων με τη Γιουγκοσλαβία του Τίτο, που ο Ζαχαριάδης είχε κατηγορήσει ως υπονομευτή του αγώνα του ΔΣΕ. Στο 20ό συνέδριο του ΚΚΣΕ δεν επιτράπηκε στον Ζαχαριάδη να πάρει τον λόγο, ενώ στη διάρκεια της 7ης Πλατιάς Ολομέλειας του ΚΚΕ αποφασίζεται η καθαίρεση του Ν. Ζαχαριάδη από την ηγεσία του κόμματος και τον χαρακτηρισμό του “σεχταριστή”, “αντιδιεθνιστή” και του “ύποπτου προδοσίας”.
Τα επόμενα 17 χρόνια τα περνά στην εξορία και συγκεκριμένα σε διαφορετικά μέρη της Σοβιετικής Ένωσης, όπου καταδικάστηκε σε καταναγκαστικά έργα. Παρά τις τρεις απεργίες πείνας και πολλές συναντήσεις και επιστολές προς τους πολιτικούς πρόσφυγες της Τασκένδης, την ηγεσία του ΚΚΣΕ και του ΚΚΕ, την κυβέρνηση Παπανδρέου, την ελληνική πρεσβεία της Μόσχας, αλλά και παλιούς του συντρόφους, οι προσπάθειες απέβησαν άκαρπες και έτσι ο Ζαχαριάδης παρέμεινε εξόριστος στο Σουργκούτ της Σιβηρίας, όπου και πέθανε το 1973.
Οι εκδοχές γύρω από τον θάνατό του είναι δύο: δολοφονία ή αυτοκτονία. Και στις δύο περιπτώσεις όμως, ο θάνατος θα μπορούσε να αποφευχθεί, εάν το επιθυμούσε το ΚΚΣΕ. Η αποκατάσταση του ονόματός του ήρθε -και αυτή- το 2011 οπότε και ο ιστορικός γραμματέας του ΚΚΕ αποκαθίσταται πολιτικά, όχι όμως και κομματικά.
Υ.Γ. Με βάση τη μέχρι τώρα τακτική του ΚΚΕ, μπορεί σε 50 ίσως χρόνια να αποκατασταθεί και το όνομα του Νίκου Μπογιόπουλου και να επαναπροσληφθεί στον “Ριζοσπάστη”.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.