Στο ίδιο έργο θεατές…. Ενα χρόνο περίπου μετά την ευρέως πλέον αναγνωρισμένη ως Δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου, παρακολουθούμε το ίδιο απογοητευτικό και συνάμα ενδιαφέρον ως προς την ερμηνεία του σκηνικό. Το σίγουρο είναι ένα. Ο κόσμος δεν ξεχνά ανεξαρτήτως του στρατοπέδου που έχει επιλέξει, ενώ δεν ξεχνά ούτε αυτό το μέρος του, που επιλέγει την καλόβολη ουδετερότητα.
Για την περυσινή εξέγερση -κατά τη γνώμη μου- και αυτό διότι πολύ απλά δεν μπορείς να χαρακτηρίσεις στιγμιότυπο εξέγερσης, το ξεσηκωμό όλων των κοινωνικών στρωμάτων και της ισχυρότερης αντίδρασης τους επί του πρακτέου από την μεταπολίτευση και μετά, υφίστανται πολλές ερμηνείες. Αλλες είναι θετικά διακείμενες προς αυτή, άλλες την απαξιώνουν, άλλες την αποδοκιμάζουν, άλλες δεν την αναγνωρίζουν, αλλές συνδυάζουν αρκετά από τα προαναφερθέντα.
Πολύς λόγος σε όλες εξ αυτών και ενδεχομένως όχι άδικα, έγινε για τα φαινόμενα βίας, τα οποία είδαμε άλλοι απευθείας και άλλοι μέσω των τηλεοπτικών μας δεκτών. Οι συζητήσεις και οι υποθέσεις για τα κίνητρα των διαδηλωτών και της βίας που άσκησαν ορισμένοι εξ αυτών έδιναν και έπαιρναν στα Μ.Μ.Ε, τα οποία δεν απέφυγαν για πολλοστή φορά να ασελγήσουν πάνω στον πόνο ουκ ολίγων καταπονημένων ανθρώπων μίας κοινωνίας που ακόμα δεν έχει φτάσει στον πάτο του βαρελιού, από κάθε άποψη.
Αν πάρουμε τους καχύποπτους της ιστορίας, θα δούμε ότι η κινηματική διαδικασία του Δεκέμβρη κατηγορήθηκε ως το “άντρο” της βίας, τα Εξάρχεια αποκαλέστηκαν γκέτο και ουκ ολίγα αδέρφια μας επικεντρώθηκαν σε σπασμένες βιτρίνες. Θα ήταν όμως τραγικός λάθος να μείνει κάποιος στις υλικές ζημιές, τη στιγμή μάλιστα που είχε χαθεί μία ανθρώπινη ζωή.
Οι σπασμένες βιτρίνες και η παρακμάζουσα μορφή του κράτους μας οφείλεται όμως εν πολλοίς στους εκάστοτε κυβερνώντες και τις πρακτικές τους όσο ξύλινο και αν ακούγεται αυτό… Τη στιγμή που επεκτείνεται η μία μεγαλοεπιχείρηση μετά την άλλη και αντίστοιχα οι μικρές κλείνουν εν ριπή οφθαλμού, μας πειράζει η μαζική αντίδραση καταπιεσμένων μαζών, οι οποίες αξίζει να τονιστεί πως δεν έσπασαν βιτρίνες μικρομάγαζων, αλλά εταιρειών-κολοσσών. Σαφέστατα δεν δικαιώνω τις συγκεκριμένες ενέργειες, όπως όμως δεν δικαιώνω και τις ενέργειες καταπάτησης μεγαλοεργοδοτών, μεγαλοεταιρειών και κ.ο.κ
Ποια ήταν η αποζημίωση που χάρισε το κράτος; 10.000 ευρώ στην καλύτερη των περιπτώσεων σε επιχειρήσεις μικρού βεληνεκούς -με ζημιές δεκαπλάσιας αξίας- και 28 δισεκατομμύρια ευρώ ως οικονομική ενίσχυση στις τράπεζες, για να μην καταρρεύσει η οικονομία. Για ποια οικονομία όμως μιλάμε όταν 3.000.000 άνθρωποι στη χώρα μας βρίσκονται κάτω από το όριο της φτώχειας;
Αλλωστε κανείς δεν επέλεξε να είναι φτωχός, ή εγκληματίας ή άνεργος ή καταπιεσμένος μαθητής….
Από την άλλη βέβαια καλλιεργείται μία διαρκής παθητική στάση απέναντι σε πράγματα και καταστάσεις τα οποία μας “βαραίνουν” αλλά επιμένουμε να τα κουβαλάμε αδιαμαρτύρητα και αναντίρρητα ή με σκόρπια μουρμουρητά.
Οι πολιτικές δυνάμεις από την μεριά τους αντιμετωπίζουν με έναν ιδιαίτερο τρόπο τις υπάρχουσες συγκυρίες. Τις ενέργειες της Νέας Δημοκρατίας τις γευτήκαμε απευθείας πέρυσι, καθώς όντας κυβέρνηση δεν δίστασε να αποποιηθεί των ευθυνών της, ενώ για την ώρα αναλώνεται στο νέο δρόμο αλλαγής με τον Αντώνη Σαμαρά να διατηρεί τα ηνία. Το ΠΑΣΟΚ, κυβερνών κόμμα πλέον προχωρά σε ισχυρά μέτρα καταστολής, σκληρότερα των προκατόχων της, τα Εξάρχεια θυμίζουν κάτι από την λωρίδα της Γάζας, ενώ οι… παράπλευρες απώλειες δεν παύουν να υφίστανται (Μοχάμεντ Καμράν).
Το ΚΚΕ τηρεί σιγή ιχθύος και δεν προκαλεί έκπληξη, άλλωστε και πέρυσι επιδόθηκε σε ένα παιχνίδι αποστασιοποίησης και πολέμου στον ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς ωστόσο να μπει σε μία διαδικασία οργάνωσης του κινήματος. Οι λόγοι παραμένουν ανεξιχνίαστοι…Ο ΛΑΟΣ παραμένει επιεικώς χυδαίως, κατηγοριοποιώντας τους ανθρώπους και χωρίζοντας τους σε τάξεις ανώτερες κατώτερες. Η μήπως κάνοντα λόγο για κοκκινα φαναράκια έξω από “πολυκατοικίες” εχει τη ψευδαίσθηση ότι εξυψώνει τη θέση του;
Ο ΣΥΡΙΖΑ από την πλευρά του στάθηκε στο κίνημα, στήριξε την κοινωνική “έκρηξη”, ωστόσο οι διαρκείς εσωτερικές τριβές του τον “πρόδωσαν”. Το ίδιο πράττει και τώρα όμως τα δεδομένα έχουν αλλάξει. Σε τι μπορούμε να ελπίζουμε;
Στα πάρκινγκ που γίνονται γειτονιές, στις συνελεύσεις διάφορων περιοχών από κατοίκους με διάθεση και ενέργεια, στους μαθητές που διατηρούν το ρομαντισμό τους και στη εν δυνάμει θέληση όλων να αλλάξουν τα πράγματα προς το καλύτερο.
(14/12/2009)
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.