Ο Κώστας Λεμονίδης -με τέσσερις δισκογραφικές δουλειές στις αποσκευές του- και οι Lemon Pies δίνουν συνέχεια στις πρόσφατες ζωντανές εμφανίσεις τους ανεβαίνοντας στη σκηνή του “Cabaret Voltaire” την Παρασκευή, 23 Μαρτίου, στις 9.30 μ.μ.
Μια ξεχωριστή μουσική συνάντηση που συνδυάζει την αισθαντικότητα και τη soft rock διάθεση του Κώστα Λεμονίδη με τον δυναμισμό των Lemon Pies. Στο πρόγραμμα που μας έχουν ετοιμάσει, ακούγονται τραγούδια από το καινούριο album “Πάραλος” του Κώστα Λεμονίδη, το οποίο έχει αγκαλιάσει ήδη το κοινό, αλλά και από τα υπόλοιπα cd του που έχουν ξεχωρίσει, ενώ σημαντικό μέρος καταλαμβάνουν τραγούδια άλλων καλλιτεχνών, ελληνικά και ξένα, που έχουμε όλοι αγαπήσει. Από Beatles, P.J.Harvey και Fleetwood Mac, μέχρι Βαγγέλη Γερμανό.
Το συγκρότημα των Lemon Pies αποτελούν οι: Ρουμπίνη Ανδρεάκου (μπάσο), Δήμητρα Αποστόλου (πλήκτρα), Χρήστος Ζελελίδης (τύμπανα) και η Δέσποινα Ράπτη στα φωνητικά. Εμείς κουβεντιάσαμε εφ’ όλης της ύλης για το 3point magazine και απομαγνητοφωνήθηκαν τα παρακάτω…
Πότε ξεκίνησε η ενασχόλησή σου με τη μουσική και με ποια αφορμή;
Για να δούμε. Ξεκίνησα σε κλασσικό ωδείο, με μαθήματα πιάνου στα εννιά μου περίπου, αλλά αυτό δεν ήταν ακριβώς δική μου επιλογή και δε κράτησε πολύ. Απ’ την 3η Γυμνασίου που μπήκα σε κάποια σχολική μπάντα όμως, παίζω ανελλιπώς. Έχω παίξει σε blues, soul, funky και ροκ μπάντες για χρόνια. Νομίζω πως απ’ τη πρώτη φορά που είδα κάποιο συμμαθητή μου να παίζει ηλεκτρική κιθάρα, σκέφτηκα πως αυτό πρέπει να το κάνω οπωσδήποτε. Παράλληλα λάτρευα ν’ ακούω δίσκους, από πολύ μικρός και μέχρι σήμερα.
Κυκλοφόρησες σχετικά πρόσφατα την τελευταία σου δισκογραφική δουλειά με τίτλο “Πάραλος”. Μίλησέ μου για το υλικό του δίσκου.
Υπάρχουν 10 κομμάτια (9 τραγούδια κι ένα ορχηστρικό). Έχω γράψει τη μουσική στα εννιά κι έχω συνεργαστεί με στιχουργούς με τους οποίους δεν είχα ξαναδουλέψει, όπως η Αριάδνη Λαδά, η Ντέπη Χατζηκαμπάνη κι ο Αλέξανδρος Παβατζόγλου. Υπάρχουν δύο τραγούδια του Μιχάλη Μουλάκη ο οποίος είναι παλιός μου φίλος και παίζουμε κατά καιρούς μαζί σ’ ένα project που λέγεται «Αναπόφευκτη Συζήτηση». Έχω κάνει μια επανεκτέλεση του «Γιεζαέλ» των Ιταλών Delirium (η ελληνόφωνη εκτέλεση είναι των Daltons) και για πρώτη φορά τραγουδάνε κι άλλες φωνές μαζί μου. Η Αγγελική Τουμπανάκη, η Σοφία Νάσσιου, η Σοφία Ανδριανού και η Βάντα Πιέρρη.
Υπάρχει ένα τραγούδι στη δουλειά αυτή που μάλλον ξαφνιάζει, δεν είναι… “Λεμονίδης”. (γέλια). Ένα τραγούδι καρπός της συνεργασίας σου με τη νέα αλλά σημαντική στιχουργό Ντέπη Χατζηκαμπάνη με τη φωνή της Αγγελικής Τουμπανάκη (άλλη έκπληξη εδώ).
Κι όμως το «Ταξίδι μ’ απαγορευτικό» είναι απ’ τις παλιότερες συνθέσεις μου. Απλά δεν είχα βρει τον τρόπο να την ολοκληρώσω. Κατά κάποιο τρόπο οι στίχοι της Ντέπης έκατσαν ακριβώς επάνω. Απλά περίμενα λίγο καιρό να πείσω τον εαυτό μου, ότι η μουσική με την κατάλληλη ενορχήστρωση, φτιάχνει το κατάλληλο τοπίο για τους στίχους που είχα στα χέρια μου. Κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων άρχισα να σκέφτομαι πως θέλω κάτι παραπάνω απ’ ό,τι μια καλή φωνή για να το πει. Είχα την τύχη να δεχθεί η Αγγελική Τουμπανάκη. Στο στούντιο υπάρχουν ακόμα 2-3 αμιξάριστες εκδοχές, διαφορετικές αλλά πολύ ενδιαφέρουσες.
Έχεις ήδη τέσσερις δισκογραφικές δουλειές στο ενεργητικό σου. Ποια η σύνδεση μεταξύ τους, τι είναι αυτό που τις ενώνει, ποιες οι αισθητές διαφορές τους;
Η σύνδεση μεταξύ τους, πρέπει να είναι μάλλον η κιθάρα μου κι εγώ. Δυσκολεύομαι να πάρω απόσταση απ’ αυτό που φτιάχνω. Συνήθως γράφω με τη λογική «θα μου άρεσε να το παίζω αυτό;». Οπότε είναι το ίδιο καλούπι που απλά πάλιωσε. Οι αισθητές διαφορές μεταξύ τους είναι ότι πλέον δεν υπάρχουν τραγούδια με δικούς μου στίχους. Στις δυο πρώτες δουλειές μου ήταν κυρίως δικοί μου οι στίχοι. Σίγουρα νιώθω πιο άνετα στο στούντιο απ’ ότι όταν ξεκίναγα. Στο «Κάπως Αμήχανα..» είναι λίγο χύμα η παραγωγή ενώ στο «Σταθμός 2ος» είναι ψυχαναγκαστικά τακτοποιημένη. Μετά μάλλον βρήκα τη χρυσή τομή ανάμεσα στα δύο.
Υπάρχει κάποιο τραγούδι σου με το οποίο να έχεις δεθεί περισσότερο;
Το «Είμαι εδώ» απ’ το «Σταθμός 2ος» είναι το πιο «δικό μου» τραγούδι.
Τι μουσική ακούς; Ποιο cd έχεις πάντα μαζί σου στο αμάξι;
Γενικά ακούω πολλή μουσική και πολλά πράγματα. Λατρεύω τα βινύλια μου. Μεγάλωσα με κλασσική ροκ, την άφησα για χρόνια και ξανάρχισα ν’ ακούω λόγω του γιου μου. Μ’ αρέσει πολύ η Jazz και η κλασσική μουσική. Στο αυτοκίνητο μου υπάρχουν από AC/DC μέχρι Miles Davis κι από το 2ο Κονσέρτο Ραχμάνινοφ με την Martha Argerich μέχρι συλλογή του Ravi Shankar.
Είσαι ένας αρκετά «αθόρυβος» καλλιτέχνης, κρατάς χαμηλό προφίλ χωρίς να είσαι εσωστρεφής όμως και με παρουσία στη δισκογραφία. Συνήθως στην Ελλάδα επιδιώκουμε το αντίθετο (γέλια).
Μάλλον έτσι είμαι από χαρακτήρα. Η μουσική μου δεν έχει ωφεληθεί απ’ αυτό πάντως. Είμαι μάλλον ο χειρότερος «πωλητής» του εαυτού μου –απ’ τη στιγμή που οι δίσκοι είναι προϊόν. Εδώ είμαι πάντως για όποιον έχει διάθεση να κοιτάξει.
Πού κατατάσσεις αυτό που κάνεις, σε ποιο είδος μουσικής; Σε ποια κατηγορία εντάσσουν τη δουλειά σου τα δισκοπωλεία;
Δεν έχω ιδέα. Μου φαίνεται κάπως περιοριστικό να βάλω ταμπέλα σ’ αυτό που κάνω. Ροκ δεν είναι μάλλον, ίσως ούτε ποπ. Κάτι ενδιάμεσο.Τα δισκοπωλεία δεν μ’ εντάσσουν καν. Δεν βρίσκω τους δίσκους μου. Στο itunes λέει πως είμαι ροκ, αλλά αυτό μάλλον εξαρτάται απ’ τα κέφια του ανθρώπου που ανέβασε τα κομμάτια μου. Συνήθως λέω «μουσική με κιθάρες».
Επιμένεις να βγάζεις άλμπουμ σε φυσική μορφή. Δεδομένου και της κρίσης που υπάρχει στις δισκογραφικές (και όχι στη δισκογραφία μιας και κυκλοφορούν ευτυχώς αρκετά άλμπουμ), τα δισκοπωλεία να εξαφανίζονται και με το διαδίκτυο να καλπάζει έχει νόημα να υποστηρίζουμε το φυσικό προϊόν πλέον;
Το αντιμετώπιζα ως δυνητικός αγοραστής. Μου αρέσει να βλέπω το artwork, να διαβάζω στίχους, συντελεστές κλπ. Η πραγματικότητα όμως λέει πως πλέον είναι σπατάλη χρημάτων και πρώτης ύλης. Απ’ την άλλη η μουσική στον υπολογιστή δεν έχει την ίδια ποιότητα και δε συγκρίνεται ακόμα και με το πιο μέτριο ηχητικό σύστημα.
Πού μπορεί να σε βρει κάποιος στο διαδίκτυο;
Υπάρχει η ιστοσελίδα μου www.costaslemonidis.gr, έχω σελίδα μουσικού στα Facebook, Youtube και Soundcloud.
Την Παρασκευή 23 Μαρτίου μαζί με τους Lemon Pies θα ανέβεις στη σκηνή του «Cabaret Voltaire». Πες δυο λόγια για αυτή τη βραδιά.
Οι Lemon Pies είναι η μπάντα που έστησα για να παίζω τη μουσική μου. Και επειδή μ’ αρέσει περισσότερο να είμαι μέλος μπάντας παρά frontman ξεγελάω τον εαυτό μου έτσι. Οι LPs είναι λοιπόν η Δέσποινα Ράπτη (φωνή), η Ρουμπίνη Ανδρεάκου (μπάσο), η Δήμητρα Αποστόλου (πλήκτρα), ο Χρήστος Ζελελίδης (ντραμς) κι εγώ κιθάρα. Θα παίξουμε επιλογές απ’ όλες τις δουλειές μου όπως κι αρκετές διασκευές, από Beatles μέχρι Βαγγέλη Γερμανό κι από Fleetwood Mac μέχρι Poll. Nα έρθετε, είμαστε καλοί!
Τα επόμενα σχέδια σου;
Δε κάνω πλάνα. Θέλω να παίζω όσο περισσότερο είναι εφικτό κι αυτό επιδιώκω.
Και για το τέλος με ποιον τραγουδοποιό ή μουσικό θα ήθελες να βρεθείς μαζί του επί σκηνής;
Για το Σαββόπουλο θα έπαιζα ακόμα και ντέφι (αν και είμαι λίγο άχρονος). Θα μου άρεσε να έπαιζα με τον Πορτοκάλογλου ή το Φάμελλο.
Παρασκευή 23 Μαρτίου 2018
Προσέλευση: 21:30
Γενική Είσοδος: 10€ με μπύρα ή κρασί
Φωτογραφίες: Χρήστος Διαμαντής
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.