«Να προσέχεις κούκλε».Αυτό είπε και χάθηκε στο πλήθος της λεωφόρου. Αυτό είπε και χάθηκε στις αναμνήσεις μου. Ήταν άνοιξη του 2004. «Συναντηθήκαμε και πιο πάνω» του είχα πει. Ο Νίκος τριγυρνούσε στην Πατησίων, ψάχνοντας να γεμίσει το κενό που είχε στο στομάχι του. «Συγγνώμη, δεν είμαι σε κατάσταση…καταλαβαίνεις. Τρώω για να μη με πιάσει άσχημα.».Αυτό μου λέει, ενώ, προλαβαίνοντας την ερώτησή μου, τείνει το αριστερό του χέρι και μου δείχνει τις πληγές του. «Δεν μου αρέσει να με βλέπουν έτσι στο σπίτι. Δεν με έχουν διώξει οι γονείς μου, αλλά δεν είναι λίγα τα βράδια που κοιμάμαι έξω.». Σκληρό να αυτοεξορίζεσαι, σκέφτηκα. Χειρότερο και από διωγμό.
«Ήμουν μήνες καθαρός. Ήταν η πέμπτη φορά που έκοψα. Ξανά στα ίδια όμως.»
«Να προσέχεις κούκλε» μου είπε και μετά χάθηκε στην Πατησίων να γεμίσει άλλα κενά. Εκείνος όμως, είχε γεμίσει ένα δικό μου. Είχα δει την δική του αλήθεια. Είχα δει τον άνθρωπο πίσω από τις ουσίες.
Χειμώνας 2013. Βράδυ και ο τόπος γνώριμος. Πατησίων, από την άλλη μεριά όμως, αυτήν του κέντρου. Κατεβαίνω από την πλατεία Εξαρχείων προς Ομόνοια. Διάλεξα να απλώσω τα βήματά μου στη Σολωμού. Η συνήθης ησυχία του δρόμου είχε δώσει τη θέση της σε μια πρωτόγνωρη οχλοβοή. Περίπου εκατό άτομα, σε πηγαδάκια να φωνάζουν, να μιλούν, να αγωνιούν, να στέκονται. Απόρησα αν γινόταν κάποια συναυλία…αλλά η Σολωμού, τόσο χαμηλά, δεν έχει μουσικές σκηνές. Έχει σκηνές ωμής αλήθειας. Σκηνές όπου παίζει ο ήχος των ονείρων που χάνονται. Σκηνές όπου μένουν τα φτερά που κόβονται. Σκηνές όπου η εξάρτηση προκαλεί ασφυξία στο εγώ που χάνεται και το μόνο που μένει είναι η μάσκα της επιβίωσης.
Ακούγεται πολύ λυρικό, συμφωνώ. Πόσες φορές δεν έχει περιγραφεί το δράμα των χρηστών με αντίστοιχους όρους. Όπως και η εικόνα των χρηστών γύρω μας μάς προσπερνά τόσο συχνά, σε σημείο που την αναμένουμε και την αγνοούμε. Περνάμε δίπλα τους και είμαστε τόσο μακριά. Εκεί που ο λυρισμός της Τέχνης όμως, συναντά την γυμνή πραγματικότητα, στον ίδιο, φυσικό τόπο, οι εικόνες κερδίζουν ξανά τη διάστασή τους. Είναι τόσο κοντά, όσα βήματα μένουν μέχρι τη συγκέντρωσή τους.
Ζούμε παράλληλες ζωές και φτιάχνουμε τις φούσκες μας. Υψώνουμε τείχη. Ζουν αλλού. Ζούμε αλλού. Η απόσταση είναι κοινωνική, ψυχολογική, συναισθηματική. Η απόσταση είναι κατασκευασμένη με ανθρώπινους όρους. Το πεζοδρόμιο όμως θυμίζει πως βρισκόμαστε στον ίδιο χώρο. Επειδή διαλέγουμε να τηρήσουμε απόσταση από κάποια ζητήματα, δεν σημαίνει πως δεν είναι ακόμη εκεί. Το πεζοδρόμιο το υπενθυμίζει. Το ζήτημα είναι εκεί και έχει τον δικό του χώρο.
Ο καλλιτέχνης αποδίδει το πρόβλημα στο κράτος. Η μακριά χείρα του κατηγορείται για συνέργεια, ουσιαστικά. Οι έμποροι κυκλοφορούν ελεύθεροι και κρατούν ανοιχτό το λούκι απ’ όπου ψυχές χύνονται έξω από τον αστικό κύκλο. Όχι όμως έξω από την κοινωνία.
Επιλογή του χρήστη, θα σκεφτεί κανείς, να καθορίσει τη ζωή του. Επιλογή του μη χρήστη να μη θέλει να εμπλακεί. Είναι κοινωνικά αποκλεισμένοι, θα πει κάποιος άλλος. Στα προβλήματα βλέπουν εύκολη διαφυγή την πόρτα σε μια πλαστή πραγματικότητα. Ευαίσθητες ψυχές, θα πει ο πρώτος. Έψαχναν να κρυφτούν, δίχως να έχουν καταφύγιο. Παραιτημένοι και χωρίς αντοχές θα πει δεύτερος. Ίσως ακόμη να έψαχναν το εύκολο κέρδος και να έπεσαν στην ίδια του την παγίδα.
Η πραγματικότητα επιδέχεται πολλών ερμηνειών. Ο καθένας διαλέγει τα κριτήριά του και βγάζει τα συμπεράσματά του. Ένα πράγμα δεν μπορεί να αρνηθεί κανείς όμως. Τα ζητήματα υπάρχουν και η Τέχνη είναι εκεί , κάποιες φορές, ως ο καλύτερος τρόπος να τα ξαναπροσέξουμε.
Φωτογραφίες, από τον συντάκτη
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.