Αυτό που μου τραβάει την προσοχή στο σήμερα –πέρα από τον ταξικό βιασμό και από την οργή που όλοι νιώθουμε, καθώς μας βιάζουν- είναι το κωμικοτραγικό στοιχείο.
Ποιος να το πίστευε ότι η Ελλάδα θα καταντούσε έτσι; Ποιος να το πίστευε, όταν τα «χρυσά χρόνια» του καπιταλισμού οι γονείς μας έτρωγαν με χρυσά –ή έστω επίχρυσα- κουτάλια, όταν σήμερα μας λείπει το ίδιο το φαγητό…
Δεν είχαν ούτε τα μέσα, ούτε τη διάθεση να το πουν. Γιατί και τότε αρκετά τμήματα της εργατικής τάξης δεν είχαν. Κάποιοι λένε ότι ο έρωτας τυφλώνει. Το ίδιο και η καλοπέραση. Κάποιοι λίγο πιο «διορατικοί» είχαν καταλάβει τι μέλει γενέσθαι, αλλά δεν είχαν πειστεί, ελλείψει δυναμικού πολιτικού αντιπαραδείγματος, για την πολιτική που οι «χρυσές κυβερνήσεις» ακολουθούσαν. Η κατάσταση φαινόταν καλή, αλλά δεν ήταν.
Χιλιάδες αναλύσεις επί αναλύσεων έχουν γίνει για το πώς φτάσαμε ως εδώ. Μια λιγότερη δεν θα ήταν πρόβλημα, φαντάζομαι. Το ζήτημα είναι ότι φτάσαμε και πώς θα ξεφύγουμε. Οι λύσεις δεν είναι ζήτημα πεφωτισμένων αναλύσεων και πάλι, αλλά αποτέλεσμα των γνώσεων που αποκτήθηκαν από τα ιστορικά παθήματα και της κινητοποίησης της λαϊκής διαθεσιμότητας, προς το μοναδικό στόχο της ικανοποίησης των αναγκών της…
Αυτό που μου τραβάει την προσοχή στο σήμερα –πέρα από τον ταξικό βιασμό και από την οργή που όλοι νιώθουμε, καθώς μας βιάζουν- είναι το κωμικοτραγικό στοιχείο. Δυστυχώς, η ειρωνεία στο σήμερα δεν στηρίζεται ούτε στο τυχαίο, ούτε στην μοναδικότητα της κάθε περίστασης. Η ειρωνεία έρχεται να αποτυπωθεί στα πλαίσια της επιχειρούμενης αναδιάταξης της κοινωνίας μας, σε όλα τα επίπεδα.
Τι εννοώ… Όταν τα Everest κλείνουν συμφωνία για έκπτωση στην ΕΛ.ΑΣ. είναι σαν η κρίση να γελάει μαζί μας. Το ειρωνικό δεν είναι όμως τυχαίο και η συμφωνία δεν αποτελεί μια απλώς συμφέρουσα λύση για την αλυσίδα σφολιατοειδών, μιας και οι αστυνόμοι πίνουν πολύ καφέ και τρώνε πολλές τυρόπιτες. Αποτελεί πολλά παραπάνω.
Ίσως να ακουστεί γραφικό. Η αλήθεια όμως αυτή είναι. Το κεφάλαιο συνεργάζεται με τις δυνάμεις καταστολής για να επιτευχθεί η ιδεολογική ηγεμονία, η συναίνεση, στην πολιτική αυτή. Και η συναίνεση δεν αφορά μόνο την αλλαγή σε οικονομικά επίπεδα, αλλά και στην συνολικότερη καταπίεση των υποτελών σε όλα, μα όλα τα επίπεδα –παιδεία, υγεία, κινήματα, κοκ. Το κεφάλαιο εξαγοράζει την αστυνομία (τον μηχανισμό καταστολής), με επίγνωση της δεύτερης, για να εντείνει την καταστολή πετυχαίνοντας ακριβώς τον πολυπόθητο στόχο της προαναφερθείσας ηγεμονίας. Κάτι σαν «το ‘να χέρι νίβει τ’ άλλο…».
[Η κατάσταση αυτή αποτυπώνεται σοβαρότερα και σε πολύ πιο κρίσιμα στοιχεία, όπως για παράδειγμα στην μισαλλόδοξη ρητορική αρμόδιου υπουργείου κ.ο.κ.. Αλλά όπως προανέφερα, το θέμα συζήτησης είναι η ειρωνεία].
Η δεύτερη μεγαλύτερη ειρωνεία που εντοπίζεται στο σήμερα, η οποία ίσως και να ανησυχεί περισσότερο, είναι η φιλανθρωπία –και δεν αναφέρομαι στις φιλανθρωπίες των εχόντων, καθώς αυτές είναι λίγο-πολύ αναμενόμενες. Η φιλανθρωπία παίρνει ειρωνικό τόνο όταν συμβαίνει μεταξύ ομοιοπαθoύντων. Δυστυχώς, διόλου ασήμαντα τμήματα της τάξης σου και της τάξης μου δεν έχουν συνειδητοποιήσει τον καταλυτικό ρόλο της αλληλεγγύης για την αλλαγή της κατάστασης που ζούμε. Έτσι, ακόμη και άνθρωποι που παίρνουν μισθούς πείνας επιδίδονται σε πράξεις φιλανθρωπίας, όπως επιβεβαίωσε η παρουσία πολλών ανθρώπων σε ανάλογες δράσεις.
Όλοι δίνουν το παλιό τους ρουχαλάκι, το παλιό τους παιχνιδάκι, μια κονσέρβα και πιστεύουν ότι το πρόβλημα λύνεται. Η χαρά στα πρόσωπα εντείνει το (κωμικο)τραγικό σκηνικό. Το θέμα είναι ότι σε λίγους μήνες δεν θα ‘χουμε 2 ευρώ ούτε για κονσέρβα στο σπίτι μας. Και τότε η φιλανθρωπία θα εκλείψει έτσι κι αλλιώς. Θέλω ακόμη όμως να ελπίζω ότι θα ανακαλύψουμε την αλληλεγγύη.
Και να ‘ταν μόνο αυτές οι ειρωνείες… Παιχνίδι της ειρωνείας είναι και ότι έχουμε ακόμη σύνδεση στο internet, αλλά όχι λεφτά για εισιτήριο στο μετρό…
Μίνα Κωστοπούλου
Ένα από τα πιο ειρωνικά και υποκριτικά στοιχεία αυτής της κρίσης είναι η κλάψα. Η κλάψα για το ότι δεν έχουμε, για το ότι μας αδικούν, για το ότι δεν θα αντέξουμε. Αλλά, παρ’ όλη την κλάψα, οι παλιές κακές σπάταλες συνήθειες συνεχίζουν να υπάρχουν. Και τίποτα δεν αλλάζει.
Είναι ειρωνεία να μαζεύονται για πρώτη φορά χιλιάδες κόσμου στο Σύνταγμα, όχι επειδή υπήρξε αφύπνιση, αλλά επειδή τους έκοψαν τους μισθούς. Είναι ειρωνεία όλες οι εφημερίδες να επικεντρώνονται πλέον στα πολιτικά και το πολιτικό κουτσομπολιό, ως ένα άλλο είδος κιτρινισμού, γιατί το λαιφσταιλ πλέον πέθανε και το πολιτικό κουτσομπολιό πήρε τη θέση του στην καρδιά του κόσμου –που κατά τ΄άλλα έχει αλλάξει γούστα. Είναι ειρωνεία να παραπονιούνται όλοι και να ζητούν βοήθεια, ενώ εκείνοι δε βοηθούν κανένα. Είναι ειρωνεία να το παίζουν κάποιοι πως κάτι έχει αλλάξει, ενώ δεν έχει αλλάξει τίποτα στο κεφάλι τους, μόνο στον τραπεζικό τους λογαριασμό.
Μια κοινωνία βράζει. Μια κοινωνία βίαια διαχωρίζεται σε φτωχούς και πλούσιους. Και όμως, λίγοι παίρνουν πραγματικά χαμπάρι. Οι εφημερίδες, που περιέχουν τόσα αφιερώματα, τόσα ρεπορτάζ, τόσο όγκο καλής πληροφορίας, πουλούν στην καλύτερη 100.000 φύλλα η κάθε μία και αυτά την Κυριακή. Ας μη μιλήσουμε για τις καθημερινές. Αυτό είναι το επίπεδο της ενημέρωσης. Φυσικά, ως πηγή ενημέρωσης υπάρχει και το ίντερνετ, αλλά εκεί θα βρει κανείς μόνο στεγνές πληροφορίες, όχι τις αναλύσεις, τα ρεπορτάζ και τις συνεντεύξεις των εφημερίδων. Η πλειονότητα, λοιπόν, λαμβάνει ελλειπή ή καθόλου ενημέρωση. Αλλά όλοι έχουν μια γνώμη, όλοι έχουν παράπονα, όλοι ζητούν, χωρίς να είναι έτοιμοι να δώσουν.
Και από την άλλη μεριά, η καταστολή αυξάνεται και οι κυβερνήσεις γίνονται όλο και πιο ερειστικές.
Τα ΜΑΤ εμφανίζονται ανά πάσα στιγμή, ακόμα και σε συγκεντρώσεις με λίγο κόσμο και ειρηνικές. Ειρωνικό να ανταποκρίνεται τόσο άμεσα η Αστυνομία, να είναι πανταχού παρών και τα πάντα καταστέλων σε αυτές τις περιπτώσεις και σε άλλες να καθυστερεί και να είναι αντιπαραγωγικό το έργο της. Ειρωνικό και το να λογομαχούν οι πολιτικοί τόσο έντονα στη Βουλή, να γίνεται τόσο εμφανές πολιτικό παιχνίδι στα ΜΜΕ, αλλά να σιωπούν όταν χρειάζεται να απαντήσουν σε σοβαρά ερωτήματα. Ειρωνικό είναι να μπαίνουν οι νεοναζί Γερμανοί από τη μπροστά πόρτα στη Βουλή.
Η κρίση είναι γεμάτη ειρωνείες και αντιφάσεις. Και η μεγαλύτερη ειρωνεία απ’ όλες είναι ότι ο κόσμος γύρω καίγεται και όλοι ζουν στο ροζ συννεφάκι τους. Σε μια εποχή που η λύση είναι η πρωτοβουλία, η αυτοοργάνωση, η κινητοποίηση, λίγες μόνο δράσεις γίνονται αναλογικά με το τι χρειάζεται. Η μεγαλύτερη ειρωνεία είναι, λοιπόν, να κατηγορούν όλοι τους πολιτικούς, να ξέρουν πως αυτή η στρατηγική εδώ και δεκαετίες δεν αποδίδει και να δειλιάζουν να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους. Η ψήφος δεν είναι δύναμη. Δεν είναι ενέργεια. Η ψήφος είναι απλά ένα δικαίωμα.
Μαρία Δελαγραμμάτικα
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.