Κύριος Κ: “Δεν μας μένει τίποτα άλλο, παρά να τραγουδήσουμε”

Τον γνωρίσαμε το 2010 από τα ραδιόφωνα με το «Κορίτσι του μήνα». Τον αγαπήσαμε λίγους μήνες πριν, με το ντεμπούτο του «Εδώ είναι το σπίτι μου», ένας δίσκος που κέρδισε αμέσως τις εντυπώσεις πριν ακόμη κυκλοφορήσει. Ο Θοδωρής Κοντάκος, ή Κύριος Κ όπως είναι γνωστός, θυμίζει κάτι από τη ροκ εποχή της δεκαετίας του ’80 και ’90, αλλά ταυτόχρονα έχει κάτι ξεχωριστό και καινούριο που θες να το ανακαλύψεις. Ντροπαλός, με την πρώτη ματιά, μέχρι να ανέβει στη σκηνή και να απελευθερώσει όλα όσα κρύβονται μέσα του.

Ο Κύριος Κ, πάντα ειλικρινής και άμεσος, μας χάρισε μία συνέντευξη στην οποία μας μιλάει για την προέλευση του ονόματός του, για τον πρώτο προσωπικό του δίσκο, αλλά και για αυτόν που ετοιμάζει, για τα συναισθήματα και τις σκέψεις του πάνω στη σκηνή αλλά και μέσα στην κοινωνία, για τον έρωτα αλλά και το νεοφασισμό, για την μπάντα του και για το φίλο του Λεωνίδα Μπαλάφα. Μεταξύ άλλων εξέφρασε ακόμα την πεποίθησή του ότι η τέχνη μπορεί να αλλάξει συνειδήσεις και εμείς από την πλευρά μας δεν μπορούμε παρά να τον ευχαριστήσουμε και να ετοιμαζόμαστε ήδη για την επόμενη ζωντανή του εμφάνιση!

Οι περισσότεροι καλλιτέχνες επιλέγουν να πορευτούν με το κανονικό τους όνομα, όπως για παράδειγμα ο πολύ καλός σου φίλος, Λεωνίδας Μπαλάφας. Εσύ έχεις επιλέξει το Κύριος Κ. Πρόκειται για κάποιο παρατσούκλι, ή κρύβεται κάτι τελείως διαφορετικό πίσω από αυτό;

Ένα παρατσούκλι που είχα μέχρι και πρόσφατα ξεκινούσε από Κ. αλλά αυτό δεν ήταν παρά μια ακόμα σύμπτωση. Την ιστορία με το βιβλίο την έχω πει αρκετές φορές αλλά δεν ήταν τελικά μόνον αυτή. Σίγουρα έπαιξαν ρόλο και οι μουσικές που άκουγα, οι καλλιτέχνες που μου άρεσαν και μου αρέσουν. Καλλιτέχνες οι οποίοι είχαν επινοήσει ονόματα όπως ο Dylan ο Iggy Pop ο Bowie αλλά και άλλοι. Ο πρώτος μάλιστα, διάβαζα κάποτε, ότι είχε αλλάξει 16 «ψευδώνυμα» -την σιχαίνομαι τη λέξη, αλλά έτσι έγραφε- μέχρι να καταλήξει στο Bob Dylan. Τέλος, η γραφή του ‘κος Κ.’ έχει να κάνει με το επώνυμό μου.

Οι μελωδίες σου είναι δυναμικές και η φωνή σου ιδιαίτερη. Κατά πολλούς έχεις όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που θα μπορούσαν να σε οδηγήσουν στην απονομή του χαρακτηρισμού ενός καθαρόαιμου ροκ σταρ. Εσένα ποιος είναι όμως ο στόχος σου, ποια είναι τα όνειρα που κάνεις για κάθε σου τραγούδι και γενικότερα για κάθε σου δουλειά;

Μετά από μία τέτοια απονομή! Το χρυσό κλειδί της πόλης!

Πολλοί υποστηρίζουν ότι έχεις βγάλει τον καλύτερο αμιγώς ροκ δίσκο του 2011. Πιστεύεις ότι έπρεπε πράγματι να κυκλοφορήσει μία τέτοια περίοδο ή ίσως γεννήθηκες σε λάθος «εποχή» ή σε λάθος χώρα;

Ευχαριστώ πολύ για όλα αυτά τα καλά λόγια, χαίρομαι πολύ που υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω που εκτιμούν τα τραγούδια μου. Στην πόρτα του δωματίου μου, του νυν Studio Νήπιο, υπάρχει εδώ και χρόνια ένα γνωμικό του Μπέκετ με ένα σκίτσο με κώλους έξω, που λέει: «όταν είμαστε μες τα σκατά ως το λαιμό, δεν μένει παρά να τραγουδήσουμε». Αυτή η εποχή μας πέτυχε, αυτή η χώρα μας έτυχε, ε, πρέπει να την παλέψουμε.

Θα δοκίμαζες ποτέ ξένο στίχο; Τι είναι αυτό που σε έκανε να επιλέξεις τον ελληνικό;

Ναι, θα δοκίμαζα. Με ρωτούν πολύ συχνά γιατί ελληνικό στίχο. Διάβαζα σε συνεντεύξεις, επί Σιδηρόπουλου, -ετεροχρονισμένα μιας και δεν υπήρχα τότε- μια παρόμοια S.O.S. ερώτηση. Αν, δηλαδή, Ροκ & Ελληνικά πάνε μαζί. Από τότε μου φαινόταν παράξενη και αν και πέρασαν δεκαετίες από την εποχή εκείνης της ερώτησης συνειδητοποιώ ότι μεταλλάχτηκε στο απίθανο ‘Γιατί ελληνικό στίχο’. Με σοκάρει ειδικά, όταν συνοδεύεται από μία αίσθηση πραγματικής απορίας! Όχι τόσο πια σε μία συνέντευξη, όσο στο δρόμο, στην κουβέντα. «γιατί ελληνικό στίχο;» «πως και στα Ελληνικά;» .Στην Ελλάδα; Όπου απ’ όσο θυμάμαι όλοι σκέφτονται και μιλούν τα ελληνικά. Εύχομαι να μην έχει χαθεί και να μην χαθεί ποτέ η ανάγκη του όποιου «φιλόμουσου ακροατηρίου» να ακούει μουσικές με λόγια στη γλώσσα του. Το θέμα ήταν πάντα τι έχεις να πεις. Αν έχεις να πεις κάτι, πες το και Κορακίστικα. Θα το καταλάβω.   

Τα τραγούδια σου εκτός από δυνατή μουσική έχουν και δυνατούς στίχους, π.χ. στο «Ανοιχτά βρήκα», στο οποίο μπορεί κανείς να πει ότι σκιαγραφείται ο απολιτίκ – κολλημένος με την μπάλα – λίγο «πρόβατο» Έλληνας. Καταρχάς αν αυτό ισχύει (αν όντως είναι αυτό το νόημα) και εν συνεχεία είναι κάτι που σε έχει απασχολήσει / εξοργίσει και γι’ αυτό το έκανες τραγούδι ή ήταν μια απλή καταγραφή της καθημερινότητας;

Έτσι είναι. Παρόλα αυτά, κάθε φορά, ακόμα και όταν πρόκειται για αυτόν τον νεοφασίστα που περιγράφει το κομμάτι, προσπαθώ να βάζω τον εαυτό μου απέναντι πριν πυροβολήσω. Πράγματα δηλαδή που έχω ζήσει. Έχω πάει στο γήπεδο, έχω δει, δεν είμαι ο πιο σχετικός αλλά μ’ αρέσει να είμαι ΑΕΚ ας πούμε. Βέβαια, υπάρχουν και σημεία όπως π.χ. η κατακλείδα φράση «με πόρτες ανοιχτές και σκυλιά δεμένα τι άλλο περίμενες από μένα;» ή η αρχή του «είμαι απλά ένας κηφήνας παραπάνω μέσα στου κόσμου το πελώριο μελίσσι» που νιώθω ότι δεν αφορούν μόνο τον χαρακτήρα που περιγράφει το κομμάτι.

Ως νέος άνθρωπος αλλά και καλλιτέχνης ποιος θεωρείς ότι πρέπει να είναι ο ρόλος των τεχνών γενικότερα (και της μουσικής) σε αυτή την κατάσταση που βιώνουμε ως κοινωνία; Να δίνει αισιοδοξία, να είναι αποστασιοποιημένος, να προσπαθεί να ξεσηκώσει τον κόσμο; Τι;

Είμαι από τους πολύ ρομαντικούς, πιστεύω ότι η τέχνη μπορεί ν’ αλλάξει τον κόσμο. Ή έστω να τον διαμορφώσει, να τον πάει ένα βήμα πιο πέρα. Αν δεν μπορεί να το κάνει η τέχνη, ποιος θα το κάνει; Η πολιτική; Ο κάθε καλλιτέχνης να κάνει αυτό που πιστεύει, να μην είναι έρμαιο του χειροκροτήματος και όσο μπορεί να μην αποσπάται απ’ τους καιροσκόπους. Αποστασιοποιημένοι, αισιόδοξοι, τρυφεροί ή και ωμοί οι καλλιτέχνες είχαν ανέκαθεν δύσκολο δρόμο. Τώρα έχουμε όλοι δύσκολο δρόμο. Ας ελπίσουμε να γεμίσουμε καλλιτέχνες.

Πότε και ποιο είναι το πιο δυνατό και ιδιαίτερο ταυτόχρονα συναίσθημα που έχεις νιώσει τόσο σε ένα live σου, αλλά και σε ένα τραγούδι σου;

Κάθε live είναι ξεχωριστό στην καρδιά μου. Είναι και αραιά το ένα live με το επόμενο και δεν φθείρεται αυτή η προσμονή που έχω κάθε φορά πριν ανέβω στο stage. Είναι μία συνολική αίσθηση, ότι αυτό δεν θα το ξαναζήσω, μπορεί να είναι το τελευταίο.

Σου αρέσει να εκφράζεις κάποια στάση σου σε κάποια θέματα μέσω του πώς θα παρουσιαστείς, από άποψη ενδυμασίας, σε μία ζωντανή σου εμφάνιση; Αν ναι, υπάρχει κάτι συγκεκριμένο που θέλεις να μεταφέρεις στον κόσμο; 

Όχι, τουλάχιστον όπως το τοποθετείς. Σίγουρα μου αρέσει να παίζω σε ένα ωραίο περιβάλλον, σε μία σκηνή που έχω διαμορφώσει εγώ με πράγματα δικά μου ή φίλων μου. Αυτό ναι, το κάνω και έχει να κάνει κυρίως με την διάθεσή μου και με το τι θεωρώ ότι μπορεί να είναι καλαίσθητο και τι όχι.

Ο πρώτος σου δίσκος είναι γεγονός. Ποιος ήταν ο λόγος που χρειάστηκε περίπου πέντε χρόνια ούτως ώστε να τον ολοκληρώσεις;

Μετά από ένα σημείο ήταν κυρίως οικονομικοί λόγοι. Στην αρχή δυσκολευόμουν να βάλω μία τελεία και να πω, αυτό είναι. Όλον αυτό τον καιρό, ο δίσκος γραφόταν και ξαναγραφόταν, παιζόταν live, ξαναγραφόταν, έφτιαχνα νέα κομμάτια, ύστερα δεν ήθελα να ακυρώσω τα παλαιότερα. Ήταν σαν ένας ζωντανός οργανισμός. Είχε ζωή πριν καν κυκλοφορήσει και το κουβαλάει αυτό και μ’ αρέσει. Για καλό άργησε, για καλό.

Δεν θα το κάνω. Θα μπορούσα να το κάνω στο μέλλον, αλλά όχι στο δίσκο που έρχεται. Φλερτάρω καιρό με το νέο υλικό μου και νιώθω καλά μ’ αυτό. Τα lost takes τα παίζω στα live έτσι κι αλλιώς και είναι σαν να είναι και αυτά μαζί μας. Αγαπημένο μου είναι πάλι το ομότιτλο αυτή την εβδομάδα.

Ο επόμενος δίσκος θα χρειαστεί πέντε χρόνια ή να τον περιμένουμε πιο σύντομα;

Θα πάρει όσο χρόνο του χρειάζεται. Δεν βιάζομαι. Έχω παρόλα αυτά μια πληροφορία ότι θα βγει πριν την καταστροφή του κόσμου!

Στούντιο ή συναυλίες? Τι θα διάλεγες, πού περνάς ωραιότερα;

Πάντα δυσκολεύομαι να απαντήσω. Είμαι παιδί του στούντιο, με την έννοια ότι με ενδιαφέρει και ασχολούμαι με την μουσική τεχνολογία -και όχι με την τεχνολογία εν γένει- αλλά μάλλον τείνω στο ότι ένα καλό live κερδίζει στα σημεία. Πιθανόν επειδή είμαι και επηρεασμένος από το live της Παρασκευής στο BAR2, όπου διασκευάσαμε τον δίσκο παρέα με τον Αλέκο τον Βουλγαράκη και δύο νέους μουσικούς, τον Αλέκο τον Κούρτη και τον Στέφανο Δανηιλίδη. Ήταν υπέροχα.

Το «Κορίτσι του μήνα» φαίνεται πως είναι το κομμάτι που έχει αγαπήσει περισσότερο ο κόσμος. Περίμενες ότι θα είχε αυτή την ανταπόκριση; Εσύ προσωπικά, «συμπαθείς» το συγκεκριμένο τραγούδι περισσότερο από τα υπόλοιπα ή μήπως είναι κάποιο άλλο αυτό που σου έχει «κλέψει» την καρδιά;

Η αλήθεια είναι πως είναι το μόνο κομμάτι που έπαιξε το ραδιόφωνο. Πάντα εύχεσαι να αρέσει και σε άλλους αυτό που δημιουργείς. Ήθελα να συμβεί, όπως θέλω για όλα μου τα κομμάτια. Κάποια θέλουν χρόνο. Κάτι που συνειδητοποίησα ολοκληρώνοντας το E.P. και μετέπειτα το δίσκο, ήταν πως δεν κοίταξα κάποιο κομμάτι με «μισό μάτι» ή υποδεέστερα από κάποιο άλλο. Νιώθω ότι όλα είναι εκεί για κάποιο λόγο και αυτό είναι κάτι που θα ήθελα να συνεχίσει να μου συμβαίνει κάθε φορά που θα τελειώνω μία επόμενη δουλειά.

Με τη μπάντα σου πόσο καιρό συνεργάζεσαι; Πιστεύεις ότι αν δεν υπήρχαν τα συγκεκριμένα άτομα, ο δίσκος και τα live δε θα είχαν τον ίδιο χαρακτήρα;

Κοντά στα τρεισήμισι χρόνια. Με τον Αλέκο τον Βουλγαράκη λίγο παραπάνω. Ο κάθε μουσικός κουβαλάει πάντα τον χαρακτήρα του και τα χαρακτηριστικά του, τα οποία με έναν μαγικό τρόπο καθρεφτίζονται στο όργανό και στον τρόπο που παίζει. Και όχι μόνο σε αυτόν. Αυτό είναι και το ζητούμενο άλλωστε. Είναι αυτονόητο πως με άλλους ανθρώπους κάποια πράγματα θα ήταν διαφορετικά. Στο μυαλό μου είχα απ’ τα γεννοφάσκια του δίσκου το που περίπου ήθελα να πάει ηχητικά, στο σύνολο δεν νομίζω να είχε αποκλίσεις. Πειραματίστηκα πολύ για να βρω αυτό που επιθυμούσα πριν αλλά και κατά τη διάρκεια του δίσκου. Αλλού βρήκα περισσότερα και αλλού λιγότερα απ’ όσα περίμενα. Με μπροστάρη τον Αλέκο, ξεκλειδώθηκαν πολλά στον τρόπο που σκέφτομαι και πράττω μουσικά. Το να παίζεις με τόσο καλούς μουσικούς μόνο μπροστά μπορεί να σε πάει. Με μια λέξη «Κορδέλα!».

Ετοιμάζεις κάποιες ζωντανές εμφανίσεις; Με τον Λεωνίδα τελικά θα κάνετε μία συναυλία οι δυο σας;

Όλες οι ημερομηνίες για το 2012 θα ανέβουν στην ανανεωμένη σελίδα μου www.kyriosk.gr , η οποία θα αποτελεί και επίσημα το ψηφιακό μου σπίτι. Με τον Λεωνίδα κάνουμε τόσα πράγματα μαζί, που κάποια στιγμή θα γίνει κι αυτό. Είναι κάτι που το θέλουμε και θα έρθει.

Κάποιοι υποστηρίζουν ότι η φωνή σου και ο τρόπος που τραγουδάς θυμίζουν τον Θάνο Ανεστόπουλο από τα Διάφανα Κρίνα. Τι τους απαντάς;

Το έχω ξαναπεί πως η οποιαδήποτε σύγκριση με ανθρώπους που θαυμάζω, μόνο με τιμά.

Την Παρασκευή που σε είδαμε στο Bar2 είπες ότι έχεις δυσκολία στην επικοινωνία με τον κόσμο, καθώς ευχαριστούσες όλους όσους ήρθαν για να σε ακούσουν. Ισχύει πράγματι αυτό ή απλά για σένα η μουσική είναι ο τρόπος έκφρασης και επικοινωνίας; Όσοι σε παρακολουθούν, εξάλλου, έχουν διαπιστώσει ότι πάνω στη σκηνή βγάζεις μία φοβερή δυναμικότητα και ενέργεια.

Σας ευχαριστώ. Τα συναισθήματα πάνω σε μία σκηνή είναι πολύ έντονα. Για μένα τουλάχιστον. Είναι όντως σαν μια απίστευτη ενέργεια, συσσωρευμένη κάπου, που θέλει να την απελευθερώσεις. Δεν το καταφέρνεις πάντα αυτό το τελευταίο, αλλά είναι και μέρος της γοητείας μιας συναυλίας. Όλες αυτές τις εύθραυστες στιγμές λοιπόν, μιλάς σε κόσμο, μέσα από τα τραγούδια, μέσα από πράγματα που είδες, φαντάστηκες ή έζησες και έρχεται η στιγμή που το τραγούδι τελειώνει κι εσύ είσαι ακόμα εκεί και χρειάζεται να πεις δυο λόγια παραπάνω. Τι να πεις;;; Πολλές φορές είναι σαν να διακόπηκε μία σχεδόν σαμανική διαδικασία. Όπως και να ‘χει συνολικά ένα live μπορεί να είναι από ιερό μέχρι σκιερό. Αυτό από μόνο του μπορεί να δημιουργήσει και στιγμές αμηχανίας.

Συνέντευξη: Μαρία Πακτίτη, Κώστας Παπαντωνίου, Ηλέκτρα Χατζηκάλφα
26 Δεκεμβρίου 2011