Δεν ξέρω τι συμβαίνει με τους υπόλοιπους, εγώ πάντως ανήκω στην κατηγορία των ανθρώπων που όταν πηγαίνουν σε συναυλίες θέλουν να ξέρουν τα τραγούδια και τους στίχους.
Με λίγα λόγια δεν έχω χειρότερο από το να παρουσιάζεται σε συναυλία νέος δίσκος. Οι επιφυλάξεις λοιπόν με τις οποίες πήγαινα στη συναυλία της Δευτέρας, του Θανάση Παπακωνσταντίνου, ήταν έντονες, μιας και δύο μήνες πριν, στο Θέατρο Βράχων τα νέα τραγούδια από τον δίσκο “Πρόσκληση σε δείπνο κυανίου” ήταν αρκετά.
Όπως όμως μας διαβεβαίωσε κάπου στα μισά της συναυλίας ο Θανάσης “τα νέα τραγούδια θα τα ακούσετε πρώτα από το cd και μετά θα τα τραγουδήσουμε, ώστε να δείτε ποια σας αρέσουν”. Κάπως έτσι υπό τον ρυθμό της Αγρύπνιας ξεκίνησε λίγο μετά τις 9 η συναυλία που σήμανε το κλείσιμο του καλοκαιριού και την υποδοχή του φθινοπώρου. Ο κόσμος -παρότι Δευτέρα- πλημμύρησε για ακόμα μία φορά την Τεχνόπολη, για να τραγουδήσει, να πιει, να ξεχαστεί, να χορέψει.
Μετά από έξι τραγούδια -μεταξύ των οποίων οι Μαγγανείες σε παραλλαγμένο στίχο, Σιμούν, Μάντης Τειρεσίας, San Michele- ανέβηκε στη σκηνή η μόνιμη παρτενέρ του Παπακωνσταντίνου σε live, Ματούλα Ζαμάνη, για να μας θυμίσει τραγούδια από τους πιο παλιούς δίσκους με τη Μελίνα Κανά -η οποία συμμετέχει και στο Δείπνο Κυανίου- όπως ο Στυλίτης, ο Τρυγητής, Όταν τραγουδάω.
Λίγο πριν τις 10 έκαναν την εμφάνισή τους λίγες σταγόνες βροχής, όπως όμως και την προηγούμενη εβδομάδα στον Μάλαμα, έτσι και τώρα, ο καιρός ήταν σύμμαχος της μουσικής, παρά τις προβλέψεις των μετεωρολόγων. Αν όμως έβρεχε τελικά, θα ήταν μεγάλη αδικία για το κοινό, αφού όπως “κατήγγειλε” ο Θανάσης στους διοργανωτές “Έτσι όπως είναι εδώ η οροφή της σκηνής, εμείς δεν βρεχόμαστε. Αν είναι να βραχούμε, θα πρέπει να βραχούμε όλοι”.
Και κάπως έτσι μετά από 15 περίπου τραγούδια, ήρθε η ώρα για το πρώτο “φρέσκο” τραγούδι της βραδιάς. Το όνομα αυτού “Ηλιόπετρα”, σε ποίηση Οκτάβιο Παζ. Μπορεί στη συναυλία να το τραγούδησε ο Παπακωνσταντίνου “για καλύτερες ερμηνείες όμως, στις συναυλίες του Σωκράτη Μάλαμα“. Ο οποίος, όπως φάνηκε μία εβδομάδα πριν, τα έμαθε τα λόγια του!
Η συνέχεια περιελάμβανε τον Φορτίνο Σαμάνο, τραγούδι που ο Παπακωνσταντίνου αφιέρωσε στον Παύλο Φύσσα, αλλά και “σε όλους όσους έχουν δώσει την ύπαρξή τους για να είμαστε εμείς καλύτερα“. Τα συνθήματα που ακούστηκαν -ο Παύλος ζει, τσακίστε τους ναζί- ήταν αυτονόητα και μάλλον επιβεβλημένα σε τέτοιου είδους συναυλίες, πόσω μάλλον με την “επέτειο” της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα τόσο κοντά.
Περσεφόνη, Ορυχεία, Αγία Νοσταλγία, Πεχλιβάνης -οπότε και άναψαν τα πρώτα καπνογόνα- αλλά και το Μηδεία-μα από τον καινούριο δίσκο, ανέβασαν ακόμη περισσότερο τον παλμό και ζωντάνεψαν τη διάθεση, τόσο του κοινού, όσο και του Θανάση, ο οποίος μας ξεκαθάρισε πως “αφού η γυναίκα μου λέει να μην πίνω γιατί δίνω το κακό παράδειγμα στα παιδιά, αποφάσισα ένα πράγμα. Να πίνω μόνο την ώρα της δουλειάς“.
Αφού λοιπόν “συμφωνήθηκε” να συνεχίσουμε το πιοτό, ο χορός, το κέφι και τα καπνογόνα αυξήθηκαν, και έτσι το “σιγοτραγουδάω με τον καλλιτέχνη”, έγινε “γκαρίζω τους στίχους σαν να μην υπάρχει αύριο” στο Μιλώ για σένα, στην Αμερική, στην Κοιλάδα των Τεμπών, στην Ανδρομέδα, για να έρθει η σειρά ενός ακόμα -του τρίτου συνολικά- τραγουδιού από τον νέο δίσκο, το οποίο έχει και αυτό τον δικό του συμβολισμό.
Το όνομά του “Χομαγιούν και Βακάρ“, ονόματα των δύο Πακιστανών, που πριν δύο περίπου χρόνια προσπάθησαν να σώσουν ένα ηλικιωμένο ζευγάρι των οποίων το αυτοκίνητο είχε κολλήσει σε ράγες τρένου στο Κρυονέρι και στην προσπάθειά τους παρασύρθηκαν από διερχόμενη αμαξοστοιχία, με αποτέλεσμα να βρουν τραγικό θάνατο.
Οι Διάφανες Αυλές, του Αντρέα Εμπειρίκου, αποτέλεσαν την καλύτερη εισαγωγή για τον Διάφανο, ο οποίος έδωσε τη σειρά του στο Αερικό, στις Χαραυγές Ξεχνιέμαι, στον Αποσπερίτη, για να φτάσει λίγο μετά τις 12 (οπότε και η Τεχνόπολη κατεβάζει ρολά) για να μας αποχαιρετήσει ο Θανάσης με “το καλύτερό μου τραγούδι, γραμμένο με τη μέγιστη τρυφερότητα. Τα Έρημα κορμιά“.
Έτσι λοιπόν μετά από ένα χορταστικό τρίωρο γεμάτο όμορφες μελωδίες, αλλά και ιδιοφυείς στίχους -από αυτούς που μόνο ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου γράφει- “ήρθε η ώρα να μαζέψουμε τα συκώτια και τα πνευμόνια μας, που είναι κάπου εδώ. Θα τα ξαναπούμε, αν όχι εδώ, σίγουρα κάπου αλλού“.
Υ.Γ. Ας κλείσουμε με μία ευχή. Να εκλείψει η ανοησία από αυτό τον κόσμο. Και επειδή αυτό είναι αδύνατο, ας ευχηθούμε κάτι πιο συγκεκριμένο. Ας εκλείψει η ανοησία από τις συναυλίες του Θανάση. Ας ευχηθούμε αυτά τα άτομα να σπαταλήσουν κάπου αλλού τα λεφτά του εισιτηρίου. Κάποιο μπουζούκι της παραλιακής θα ήταν μια καλή λύση. (Οι εξηγήσεις στην αρχή του βίντεο, αλλά και στο 5.27)
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.