Ένας άνθρωπος που χρόνια τώρα ασχολείται με αυτό που αγαπάει: τη μουσική. Μακριά από τις μεγάλες δισκογραφικές και τα μεγάλα stage, ο Λεωνίδας Μαριδάκης είναι ένας άνθρωπος που επιμένει «μουσικά» και «επιβιώνει» ακόμα με την ιδιότητα του καλλιτέχνη στην Ελλάδα της κρίσης.
Μουσικά σχήματα, σόλο συναυλίες, θέατρο, μαθήματα μουσικής. Αυτά είναι μερικά από τα πράγματα που κάνει, έτσι ώστε να ασχολείται με τη μουσική που τόσο αγαπάει και να μπορεί να βιοποριστεί κιόλας από αυτό.
Λίγο πριν την πρόβα του στο Θέατρο Βικτώρια για τη θεατρική μεταφορά της γνωστής ταινίας του Φελίνι, La Strada, ξέκλεψε λίγο χρόνο και ήρθε με τη vespa του να πιούμε έναν καφέ και να μιλήσουμε για τη μουσική, το θέατρο, το πολιτικό τραγούδι και την «πρόκληση» να είναι μουσικός σήμερα στην Ελλάδα.
«Είναι κάπως προκλητικό να είσαι μουσικός στην Ελλάδα της κρίσης» μας λέει, «γιατί έχεις να αντιμετωπίσεις ριζικές επιλογές». Μας περιγράφει πώς είναι να επιλέγει να ζει από τη μουσική, τονίζοντας πως πρέπει «να το υποστηρίξεις με όλο σου τον εαυτό, να το κάνεις τρόπο ζωής», καθώς έχει να κάνει πολλά άλλα διαφορετικά πράγματα όπως η διαδικασία της παραγωγής, της προώθησης της δουλειάς του.
Και μέσα σε αυτή την καθημερινότητα, πρέπει να καταφέρνεις «να είσαι ζωντανός και καλλιτεχνικά, να παίρνεις διάφορα ερεθίσματα για να το πηγαίνεις μερικά βήματα πιο πέρα και μουσικά». «Τουλάχιστον δεν βαριέσαι, έχει σασπένς» καταλήγει, γελώντας.
Νίκος Ξυδάκης, Φοίβος Δεληβοριάς, Μάρθα Φριτζήλα, Φωτεινή Βελεσιώτου είναι μερικοί από τους καλλιτέχνες που έχει συνεργαστεί. Τους έχει γράψει τραγούδια, έχει εμφανιστεί μαζί τους επί σκηνής, ο Λεωνίδας όμως παραμένει «low profile» και με το μουσικό του σχήμα, τη Banda Me Renda παίζει swing και μεσογειακές μουσικές μαζί με τη θεατρικότητα και τη τσαχπινιά που τους ταιριάζει. Διαφορετικά, θα τον συναντήσεις σε σόλο εμφανίσεις με την κιθάρα του, παρέα πολλές φορές και με κάποιους καλεσμένους του, σε επιλογές από δικά του τραγούδια σε έντονους ρυθμούς αλλά και διασκευές τραγουδιών που εκφράζουν αυτό που θέλει να πει, όπως στις εμφανίσεις που πρόκειται να ξεκινήσει στο Ernesto Art-Café στη Νέα Φιλαδέλφεια.
Τα φεστιβάλ, όμως, είναι από τις μεγάλες του αγάπες, καθώς «έχουν την αύρα του δρόμου». «Μας ξεκουνάνε από την ιδιωτικότητα που τη βιώνουμε, στην εξτρεμιστική της πια εκδοχή, μέσα από το ιντερνέτ», όπως μας λέει. Για τον Λεωνίδα, το φεστιβάλ «έρχεται να μας ξαναθυμίσει το βλέμμα του άλλου, τη φωνή του, την εικόνα του αλλά και το πώς είναι να βρισκόμαστε σε ένα χώρο όλοι μαζί τραγουδώντας παρέα».
Από τα φεστιβάλ του δρόμου περάσαμε σε έναν άλλο δρόμο, που οδηγεί στο θέατρο Βικτώρια και το έργο La Strada που πραγματοποιεί και την πρεμιέρα του σήμερα, Τετάρτη 5 Νοεμβρίου. Ο Λεωνίδας έχει γράψει την μουσική αλλά παίζει και στην παράσταση. «Το σημαντικό είναι να μπορούμε να αλλάξουμε, να γίνουμε πιο «ανθρώπινοι» έστω και όταν όλα μοιάζουν να έχουν χαθεί», αυτό το μήνυμα θέλει να περάσει η συγκεκριμένη ιστορία. Μια ιστορία δρόμου, σε έναν κόσμο όπου οι άνθρωποι ζουν βίαια, χωρίς πραγματική αγάπη και σύμφωνα από τους σκληρούς νόμους του δρόμου. «Ένα ισχυρό αίτημα για την υπέρβαση» πάντως, υπάρχει πάντα, όπως θέλει να πιστεύει και ο ίδιος, «συχνά όμως ξεχνάμε αυτή τη δυνατότητά μας» υπογραμμίζει.
Η ενασχόλησή του με το θέατρο δεν είναι πρόσκαιρη, «Γράφω χρόνια μουσική για θεατρικές παραστάσεις, για ομάδες, ξεκίνησα από όταν ζούσα ακόμη στα Χανιά» μας λέει, ενώ η συμμετοχή του στην θεατρική ομάδα «Σημείο μηδέν», εδώ και τρία χρόνια, και το συγκλονιστικό, κατεξοχήν πολιτικό έργο «Ντοκουμέντο» σίγουρα του έδωσαν μια μεγαλύτερη ώθηση.
Πέρυσι έγραψε μουσική για οκτώ παραστάσεις, από αυτές στο Θέατρο Τέχνης μέχρι την «Σωφρονιστική Αποικία» που ανέβηκε το καλοκαίρι στα πλαίσια του Φεστιβάλ Αθηνών. «Ήταν ένα μεγάλο στοίχημα για μένα, να ανταποκριθώ σε αυτή την κλίμακα» αναφέρει. «Το πιο δημιουργικό κομμάτι δεν είναι να γράψεις τη μουσική, αλλά το να αφουγκραστείς την πρόβα και τους ηθοποιούς, να συζητήσεις με το σκηνοθέτη, να δεις τι έχει μέσα στο κεφάλι του και να φανταστείς το ρόλο της μουσικής μέσα σε όλο αυτό» παραδέχεται.
Η άλλη παράσταση, φέτος, για την οποία έχει γράψει τη μουσική είναι «Ο Δικηγόρος Ντάροου» που παίζεται στο Θέατρο Δημήτρης Χορν και αποτελεί ένα εξαιρετικά επίκαιρο πολιτικό έργο που εξιστορεί τη ζωή ενός δικηγόρου που αγωνίζεται για την προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Η πολιτική φαίνεται πως βρίσκεται στο επίκεντρο, παρατηρώ, και τον ρωτάω εάν πιστεύει ότι υπάρχει πολιτικό τραγούδι στην Ελλάδα σήμερα. Μου απαντάει «Παύλος Φύσσας», θέλοντας να μου πει ότι η δολοφονία του αντιφασίστα ράπερ από μέλος της Χρυσής Αυγής έβγαλε στο φως ένα ρεύμα νέου πολιτικού τραγουδιού, χωρίς όμως την έκταση και τα χαρακτηριστικά που είχε παλαιότερα. «Η εποχή που ζούμε μας δίνει πολλά ερεθίσματα και θα περίμενε κανείς να υπάρχει μεγάλη παραγωγή πολιτικού τραγουδιού», κάτι το οποίο δεν συμβαίνει, καθώς στην ουσία μεσολάβησαν «40 χρόνια αποπολιτικοποίησης» που δύσκολα προσπερνιούνται.
«Και μόνο η ύπαρξη της τέχνης και της δημιουργικότητας μπορεί να μας πάει παρακάτω» πιστεύει, ενώ το να κρατήσει κάποιος «το στοιχείο της υπέρβασης μέσα σε ένα σύστημα που θέλει την τέχνη μόνο ως ένα εμπορικό προϊόν, που η φήμη είναι πιο ισχυρή από την ουσία του» δεν είναι πάντα εύκολο, μας λέει.
«Ο μουσικός σίγουρα πρέπει να προσαρμόζεται στις συνθήκες», όπως αυτή της οικονομικής κρίσης. Κι αυτό γιατί αν δεν το κάνει θα πρέπει «να καταπιαστεί με κάτι άλλο και έτσι ίσως να ζήσει μία ζωή άλλη από αυτή που έχει ονειρευτεί» καταλήγει.
*Ο Λεωνίδας Μαριδάκης θα τραγουδάει από 11/11 και κάθε Τρίτη στο Ernesto Art Cafe. Προύσης 9, Νέα Φιλαδέλφεια.
*«La Strada» Θέατρο Βικτώρια (Μαγνησίας 5 & 3ης Σεπτεμβρίου 119, τηλ. 210 8233.125). Πρεμιέρα: Τετάρτη 5 Νοεμβρίου 2014. Παραστάσεις: Τετάρτη (19.30), Πέμπτη – Σάββατο (21.00) & Κυριακή (20.00).
Εισιτήρια: 18 – 12 – 10 – 5 ευρώ.
Φωτογραφίες: Παναγιώτης Ίσαρης και S&G Face2Face Photography
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.