Locomondo: Είμαστε με τη μουσική του «εμείς» και όχι του «εγώ»

Photos: Ηλέκτρα – Ήλια Χατζηκάλφα

Πολύ σύντομα από τη στιγμή που σχηματίστηκαν το 2003, οι Locomondo κατάφεραν να γίνουν ένα ευρέως αγαπητό συγκρότημα που ταυτίστηκε με ξέφρενους χορούς και εικόνες από ασφυκτικά γεμάτους συναυλιακούς χώρους με κοινό όλων των ηλικιών. Παντρεύοντας τις ρεμπέτικες αρχές, όπως ο απλός και «ντόμπρος» στίχος, με τον ρέγκε ήχο κατάφεραν να ακουστούν τα τραγούδια τους από εκατομμύρια κόσμο και να ξεπεράσουν τα 800 live σε Ελλάδα και εξωτερικό.

Φέτος συμπληρώνουν 15 χρόνια παρουσίας και το σχήμα των Locomondo, ως το.. ένα από τα τελευταία  των μπαντών που παραμένουν στο προσκήνιο, επιχειρεί να διατηρήσει ζωντανή τη σχέση του κόσμου με τη μουσική όπως ήταν κάποτε. Τότε που ο κόσμος προτιμούσε να ακούει τραγούδια από συγκροτήματα και όχι περσόνες από ριάλιτι, τότε που τα τραγούδια γράφονταν για το «εμείς» και όχι για το «εγώ».

Στο πλαίσιο αυτό, δέχτηκαν με χαρά να συμμετάσχουν στην εκδήλωση του Vinyl is Back, που θα διεξαχθεί 16 με 18 Μαρτίου και να ηχογραφήσει συναυλία τους που θα κυκλοφορήσει μετέπειτα σε βινύλιο. Με αφορμή τη συμμετοχή τους, αλλά και τη συμπλήρωση 15 χρόνων από τη δημιουργία τους, συναντήσαμε τους Μάρκο Κούμαρη και Γιάννη Βαρνάβα, ιδρυτικά μέλη της μπάντας στα Εξάρχεια και στο πλέον κατάλληλο μαγαζί, τον «Μικρό Ερωτικό». Ένα μαγαζάκι γεμάτο από παλιά παιχνίδια και δίσκους που η αύρα και τα αντικείμενά του σε ταξιδεύουν στο χρόνο.

Ο Σπύρος, ιδιοκτήτης του καταστήματος, καλόκαρδος και φιλόξενος μας υποδέχτηκε με ζεστασιά από την πρώτη στιγμή, έτρεξε για να προσφέρει ρακή από το «Λεμονάκι» απέναντι παντοπωλείο στην Οδό Καλλιδρομίου και ακολούθησε μια κουβέντα περίπου τριών τετάρτων. «Η νοσταλγία για τα παλιά είναι απάγκιο», είναι μία από τις αρκετές φράσεις που κρατάμε.

Πώς σας φαίνεται η συμμετοχή σας στο Vinyl is Back;

Μάρκος Κούμαρης: Μας τιμάει ιδιαίτερα η πρόσκληση. Ξέρεις, όταν κάποιος σε καλεί να παίξεις και να ηχογραφήσεις κάτι live, πάει να πει ότι έχει εμπιστοσύνη πως το live παίξιμό σου είναι σε ένα τέτοιο επίπεδο, που αξίζει να μπει και να ηχογραφηθεί. Εμείς είμαστε μια live μπάντα που φέτος κλείνει 15 χρόνια και έχουμε 15 χρόνια live συναυλιών στην πλάτη μας. Οι περισσότεροι στο συγκρότημα, με λίγες εξαιρέσεις, ξεκινήσαμε ερασιτέχνες, αλλά μέσα από την τριβή μας με το live παίξιμο έχουμε φτάσει στο σημείο αφενός το συγκρότημα να έχει χαρακτηριστικό ήχο, αφετέρου ο ήχος μας να βρίσκεται σε ένα επίπεδο που σήμερα μας καλούν στην εκδήλωση του Vinyl is Back να ηχογραφήσουμε. Είναι πάρα πολύ τιμητική η πρόσκληση και χαιρόμαστε πολύ γι’ αυτό το compilation που θα βγει, καθώς θα περιλαμβάνει άλλου τύπου εκτελέσεις και κομμάτια που δεν έχουν παιχτεί ποτέ.

Οι παρεμβάσεις της τεχνολογίας θα είναι ελάχιστες στο αποτέλεσμα, όπως υπογραμμίζεται. Είναι ένα στοιχείο που σας αρέσει και σας έχει λείψει από τα χρόνια που δεν ήσασταν τόσο γνωστοί και τα πράγματα ήταν πιο χαλαρά;

Μάρκος Κούμαρης: Το βινύλιο αναβιώνει μια εποχή και είναι μία ρετρό προσέγγιση της μουσικής από μία άποψη. Όλα τα παιδιά στο γκρουπ είμαστε περίπου στην ίδια ηλικία και προερχόμαστε από εκείνη την εποχή, από την εποχή που αντιμετωπίζαμε τη μουσική με διαφορετικό τρόπο, συνεπώς για μας είναι απλά ένα ευχάριστο ταξίδι στο παρελθόν.

Η διαδικασία τότε να ακούς μουσική απαιτούσε κάποιο χρόνο, κάποια υπομονή. Αφού μάθαινες ότι έβγαινε ο δίσκος από το συγκρότημα ή τον καλλιτέχνη που παρακολουθούσες, έπρεπε να περιμένεις πότε θα έρθει στην Ελλάδα, στη συνέχεια να τον παραγγείλεις, να πας να τον πάρεις, να τον βγάλεις από τη θήκη, να τον μυρίσεις, να τον ακούσεις σπίτι σου με φίλους μαζί. Ήταν μια διαδικασία που δεν έχει σχέση με σήμερα που κλικάρεις και φεύγεις. Ήταν μια διαδικασία –  ιεροτελεστία ας πούμε. Και όλα αυτά το βινύλιο τα κουβαλάει μαζί του. Το μεγάλο Cover , τη μυρωδιά του, το βάρος του, το artwork του, ο τρόπος που ακούγεται σε σχέση με το mp3, είναι όλα πράγματα που σου θυμίζουν μια παλιά “καλή εποχή” όπου αντιμετώπιζαν τη μουσική με έναν άλλο τρόπο απ’ ό,τι την αντιμετωπίζουμε σήμερα, που όλα πρέπει να γίνουν πολύ γρήγορα, τώρα, πολύ έντονα, πολύ άμεσα, πολύ προκλητικά, με μεγάλο impact.. Το βινύλιο είναι από μια εποχή που όλα αυτά ήθελαν συγκεκριμένο χρόνο ώστε οι αισθήσεις να μπορέσουν να τα συλλάβουν, να τα απολαύσουν, να τα αφομοιώσουν και να τα αγαπήσουν.

Ο Μάρκος Κούμαρης

Για παράδειγμα άμα άκουγες τον Φρανκ Ζάπα χωρίς μία συγκεκριμένη προεργασία, δεν θα μπορούσες να τον «δεχτείς». Ήθελε τον χρόνο του. Το ίδιο ίσχυε για κάποια πειραματικά ψυχεδελικά γκρουπ εκείνης της εποχής. Ουσιαστικά τώρα όλες οι αποφάσεις για την κατεύθυνση και το ύφος που έχουν τα τραγούδια λαμβάνονται με τον τρόπο που λειτουργεί μια διαφημιστική εταιρεία.  Οι πολυεθνικές έχουν μία ομάδα που αποτελείται από ανθρώπους που δεν έχουν ακούσει πολλή μουσική παλιού τύπου και κινούνται με βάση 5-10 ακούσματα και αυτοί είναι που θα επιλέξουν τι θα ακούσει μία χώρα ή ένας πλανήτης. Το άλλο σημαντικό είναι ότι σήμερα στις υψηλότερες βαθμίδες διοίκησης της βιομηχανίας της Pop βρίσκονται stock μάνατζερς, άνθρωποι του χρηματιστηρίου, που λειτουργούν με τέτοιο τρόπο ώστε να έχουν στο τρίμηνό τους θετικό πρόσημο. Δεν τους ενδιαφέρει ούτε τι θα αφήσουν πίσω τους, ούτε να βάλουν το κοινό σε μια διαδικασία να μάθει κάτι καινούριο, να ακούσει κάτι καινούριο και διαφορετικό.

Με αντίστοιχο τρόπο λειτουργούν τα talent shows που ουσιαστικά είναι μια άριστη πηγή, γρήγορης κατανάλωσης. «Μπορώ να πάρω κάτι τώρα που κάνει μπαμ και να το πετάξω αύριο, όταν λέω αύριο – εννοώ αύριο, όχι σε ένα μήνα”. Αυτό είναι εις βάρος της ποιότητας της μουσικής. To βινύλιο αντίθετα μας θυμίζει πως ήταν η μουσική πριν 30-40 χρόνια, πώς την αντιμετωπίζαμε.

Γιάννης Βαρνάβας: Η τεχνολογία και το ίντερνετ έχουν κάνει τα πράγματα πολύ γρήγορα, συνεπώς είναι αναπόφευκτο πλέον ότι από τη στιγμή που η αγαπημένη σου μπάντα μπει στο στούντιο να «γράψει» να το μάθεις την ίδια στιγμή με ένα ποστ στο facebook ή στο intagram.

Παλιά υπήρχε η πληροφορία, διαδιδόταν πιο αργά, που είχε ως θετικό ότι γινόταν ένα φιλτράρισμα του τι θα φτάσει σε σένα. Ας πούμε, η δισκογραφική ίσως να κουβαλά ως έννοια και το αρνητικό φορτίο του μεγάλου αφεντικού, που ελέγχει τι θα βγει προς τα έξω, αλλά ήταν ένα πρώτο φίλτρο για τη μεγάλη σαβούρα. Αυτή τη στιγμή βάζεις ένα hashtag «rock» ας πούμε και έχεις μερικά… εκατομμύρια αναρτήσεις από τα οποία μπορείς να «διαλέξεις» αυτό που σου αρέσει. Αν και η ελευθερία να μπορείς πλέον να βγάζεις τη μουσική σου χωρίς τον ενδιάμεσο είναι πολύ σημαντική, είναι τόσο μεγάλος ο όγκος της πληροφορίας, που ένα μέρος της μαγείας της αναλογικής μουσικής, αυτής που παίζεται με όργανα, έχει χαθεί. Γιατί πλέον, δεν χρησιμοποιούνται αυτά τα υπέροχα studios τα οποία σε βοηθάνε να πετύχεις το αποτέλεσμά σου, αλλά μπορείς να το κάνεις σπίτι σου χωρίς τυπικές γνώσεις, χωρίς μία πολύ καλή λαμπάτη προενίσχυση, ας πούμε… Αυτό έχει άμεσο αποτέλεσμα και στην ποιότητα, αλλά και στον όγκο της μουσικής που φτάνει στον τελικό αποδέκτη.

Ο Γιάννης Βαρνάβας

Πώς επηρεάζει αυτή η αλλαγή μια μπάντα του 2003, όπως οι Locomondo;

Μάρκος Κούμαρης: Ουσιαστικά η τέχνη που έχουμε μάθει όλα αυτά τα χρόνια, πριν τους Locomondo και αφού δημιουργήθηκαν (η μπάντα σχηματίστηκε όταν ήμασταν σχετικά ‘μεγάλοι σε ηλικία’), είναι πώς να χειριστείς ένα συγκρότημα.

Εγώ ήμουν πάντα σε συγκροτήματα. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ήμουν μέλος συγκροτημάτων. Συνήθως δεν ήμουν frontman, καθώς πάντα μ’ ενδιέφερε το Rhythm section: μπάσο, ντραμς, ο ρυθμός, η γκρούβα και η αίσθηση της μπάντας, ότι είναι 4 άτομα πάνω στη σκηνή που παλεύουν να καταφέρουν κάτι μαζί που ξέρουν ότι δεν μπορούν να το καταφέρουν μόνοι τους.

Ίσως η τέχνη που έχουμε μάθει να μην είναι πια επίκαιρη. Ο κόσμος να μην τη χρειάζεται πια. Μου περνάει αυτή η σκέψη πολλές φορές από το μυαλό. Εμείς μεγαλώσαμε στην εποχή των μπαντών. Τα μεγάλα ονόματα, οι παγκόσμιοι Superstar των περασμένων δεκαετιών, ήταν ως επί το πλείστον μπάντες, οι Beatles, οι Rolling Stones, αργότερα οι Deep Purple, οι Led Zepelin, οι Doors,  οι Ramones, οι Sex Pistols, οι Clash, οι U2, οι Pink Floyd, οι Cure, οι Queen, οι Duran Duran, οι UB40, οι Iron Maiden, οι Metallica το ίδιο. Ακόμα και οι σόλο καλλιτέχνες έδιναν μεγάλη σημασία στον ήχο του σχήματος που τους συνόδευε πχ.  Bob Marley and the Wailers, Bruce Springsteen and the E-Street Band.

Ενώ τώρα προτάσσονται πιο ατομικές προσπάθειες;

Μάρκος Κούμαρης: Φυσικά γιατί ουσιαστικά ζούμε στην εποχή του hip hop που έχει προσφέρει πάρα πολλά στη μουσική από τη μία, από την άλλη όμως είναι μια μουσική που μιλάει «για τον εαυτό σου». Η βασική θεματολογία του hip hop είναι το “εγώ”. «Πόσο έχω ταλαιπωρηθεί εγώ», «πόσο μάγκας είμαι εγώ», «πόσο βλάκας είσαι σε σχέση με μένα», «γιατί εγώ είμαι αυτός». Είναι μία κουλτούρα το «εγώ», ενώ το Rock και πιο παλιά οι χίπηδες ήταν μια κουλτούρα του «εμείς». Για παράδειγμα ο ύμνος των Queen που λέει «We will rock you» έχει το “We” μέσα, δηλαδή το «εμείς».

Αντίστοιχη είναι η προσέγγιση της μουσικής στα talent shows, βλέπεις έναν τύπο να τραγουδάει και δεν σ’ ενδιαφέρει ούτε η μπάντα αν γκρουβάρει ή δεν γκρουβάρει, αν ο άλλος παίζει μπάσο, αν παίζει ωραίο σόλο στα πλήκτρα ή στις κιθάρες, είναι “εγώ”. Οπότε σε αυτή την εποχή, η τέχνη που έχουμε μάθει εμείς, δηλαδή πώς κάνουμε μία μπάντα να ηχήσει καλά, πώς δεν φλαμάρουμε, πώς πέφτουμε μαζί, πώς επιταχύνουμε και επιβραδύνουμε, αυτά τα πράγματα που έχουμε μάθει επί χρόνια, δεν χρειάζονται πια.

Και πώς νιώθετε γι αυτό;

(Γέλια).

Μάρκος Κούμαρης: Να σου πω κάτι είναι μέρος μιας εξέλιξης. Όπως έχει γράψει και ο Bob Dylan “you better start swimmin’ or you’ll sink like a stone”. Αν δεν θέλεις να βουλιάξεις πρέπει να αρχίσεις να κολυμπάς.

Στην Ελλάδα δεν υπάρχει διαφορά σε σχέση με αλλού;

Μάρκος Κούμαρης: Η Ελλάδα είναι μια ρετρό χώρα, δηλαδή στην Ελλάδα οι καλλιτέχνες που γεμίζουν τις συναυλίες, είναι άνθρωποι που παίζουν όργανα, κάθονται σε καρέκλες και τραγουδάνε. Οι ήρωες μας, ακόμη στην Ελλάδα, είναι άνθρωποι που παίζουν μουσική. Άμα πας στο Βέλγιο θα δεις μία τελείως άλλη προσέγγιση. Είμαστε πάντα 10 χρόνια πίσω…

Όλα έχουν να κάνουν με το τι έχεις συνηθίσει. Επειδή εμείς είχαμε τη ψευδαίσθηση ότι το Ροκ εν ρολ «will never die», δεν σημαίνει ότι δεν θα πεθάνει… Για μένα μάλλον έχει τελειώσει αυτή η μορφή του αυθεντικού Rock ‘n’ Roll που ξέραμε που ξεκίνησε με τον Elvis Presley και τελείωσε χονδρικά με τους Nirvana. Στο Mainstream συναντούσες μεν τα στερεότυπα του Rock, εμφάνιση, τατουάζ, μούσια, συμπεριφορά αλλά δεν υπήρχε πια η ουσία, η απόγνωση, η αυθεντικότητα που περιέβαλε αυτό το είδος, κάτι σαν το τσόφλι χωρίς το αυγό. Η ψηφιοποίηση του ήχου και με αυτό οι ραγδαίες αλλαγές στον τρόπο ηχογράφησης σήμανε την αρχή μιας άλλης εποχής. Πέρυσι ήταν η πρώτη χρονιά που το Hip Hop ξεπέρασε το Rock σε πωλήσεις και εμπορική αξία.

Επίσης η μουσική των 70s και των 80s κουβαλούσε επάνω της τις ανησυχίες μιας γενιάς νέων για έναν καλύτερο κόσμο, πιο δίκαιο και ειρηνικό. Ο Τζον Λένον έλεγε, «if it isn’t for peace, it shouldn’t be at all». Αντίθετα σήμερα ένα μεγάλο κομμάτι του αμερικάνικου Hip Hop κουβαλάει μια αισθητική του δίκαιου του ισχυρότερου, της έπαρσης, του εξευτελισμού των αντιπάλων, ότι “κοίταξε τα φράγκα που έβγαλα”, “κοίταξε τις γυναίκες που έχω εγώ και δεν έχεις εσύ”, “κοίταξε το αμάξι που οδηγώ και εσύ είσαι με το Lada”. Υπάρχει μία έπαρση που ήταν αδιανόητη στην εποχή μας ως ηθικό υπόβαθρο. Ακόμα και το πανκ που ήταν μηδενιστικό είχε από πίσω μία κοσμοθεωρία που είχε να κάνει με ομαδικότητα, εξέφραζε μια δίκαιη οργή και έθετε κοινωνικά ερωτήματα, κάτι που ενώ το έβλεπες στις αρχικές μορφές του Rap και του Hip Hop πλέον δεν το βλέπεις σχεδόν καθόλου. Πλέον το message είναι ότι «εγώ επιβίωσα επειδή ήμουν ισχυρότερος, τώρα ζω στη βίλα μου κι εσύ τράβα και κουρέψου».

Πώς καταφέρνετε να διαφοροποιήστε;

Μάρκος Κούμαρης: Εμείς και κάποια άλλα λίγα σχήματα είμαστε μία εξαίρεση, από την άποψη ότι είμαστε μπάντα το 2018 που βιοπορίζεται. Αυτό είναι από μόνο του κάτι το ιδιαίτερο. Έχουμε παιδιά που ζουν από αυτό, είναι η δουλειά τους. Πες μου ένα συγκρότημα που να έχει ξεκινήσει τα τελευταία 2-3 χρόνια και να βιοπορίζεται… Δεν γίνεται γιατί η αισθητική του κόσμου προσανατολίζεται στο να ακούσει τον… τάδε καλλιτέχνη.

Πρόκειται για ένα από τα πιο σημαντικά μας κατορθώματα, καθώς ουσιαστικά έχεις μια συλλογική προσπάθεια που κατάφερε να αντέξει τόσο πολύ καιρό. Να «αντέξει» εννοώ να πηγαίνει επί 15 χρόνια περιοδεία παντού, να έχει κοντά 800-900 live και να ζει από αυτό. Για μένα είναι αδιανόητο. Πιστεύω αν ξεκινούσαμε τώρα δεν θα ξαναγινόταν λόγω των καταστάσεων.

Μέσα από τα τραγούδια σας προσπαθείτε να περάστε αυτή τη συλλογική κουλτούρα;

Μάρκος Κούμαρης: Τα περισσότερα τραγούδια μας είναι για το “εμείς” αλλά και ιστορίες άλλων. Τα τραγούδια μας έχουν ρίζες στον τρόπο που αντιμετώπιζαν οι ρεμπέτες τη μουσική, ανεξάρτητα αν τα δικά μας μπορεί να μην είναι ρεμπέτικα, προσπαθούν να έχουν αυτή την αθωότητα και απλότητα. Πρόκειται για μια επιτηδευμένη απλότητα όχι απλοϊκότητα, είναι δηλαδή επίτηδες απλά δομημένα.

Εσείς τι θαυμάζετε;

Μάρκος Κούμαρης: Τα τραγούδια των τελευταίων 4-5 χρόνων είναι γεμάτα από ιστορίες ανθρώπων που μας συγκίνησαν ή που πιστεύαμε ότι τις ιστορίες τους υπήρχε κάποιος λόγος να τις διηγηθεί κάποιος.

Νοσταλγείτε συνεπώς το παρελθόν;

Γιάννης Βαρνάβας: Δεν είμαστε παρελθοντολάγνοι. Υπάρχουν πράγματα που μας αρέσουν, μπορούμε και τα κάνουμε ακόμα και είμαστε χαρούμενοι γι’ αυτό.

Μάρκος Κούμαρης: Με την νοσταλγία τι γίνεται, όσο μεγαλώνει κανείς, οι εμπειρίες των παιδικών χρόνων αμβλύνονται και τις βλέπεις όλες θετικές και ας μην ήταν. Ουσιαστικά είναι ένα απάγκιο για να πάρεις ένα σημείο αναφοράς. Εμάς τα παιδικά μας χρόνια ήταν εκεί, δεκαετία του ’80 και γι’ αυτό γράψαμε και το κομμάτι 80’s, αλλά δεν είναι ουσιαστικά μία προσπάθεια να πεις “τι ωραία που ήταν τότε” και “τι χάλια που είναι τώρα”. Αυτό είναι υποκειμενικό. Τα χρόνια που είσαι παιδί είναι ωραία και τα παιδιά του τώρα θα μιλάνε για το 2018 και θα νοσταλγούν.

Και γι’ αυτό τα τραγούδια σας μιλούν περισσότερο για το τώρα…

Μάρκος Κούμαρης: Πιστεύω ότι πολλά τραγούδια είναι ένας ύμνος στο τώρα, τώρα είναι η στιγμή που ζεις ούτε αύριο ούτε χτες. Ας πούμε το «Δεν κάνει κρύο στην Ελλάδα», όσο απλοϊκό και μετεωρολογικό να φαίνεται το ρεφρέν, άμα δεις όλο το τραγούδι και πως το κουπλέ χρωματίζει το ρεφρέν που ακολουθεί, ουσιαστικά αποτελεί κριτική αρχικά στο πώς είναι τα πράγματα. Μετά το πρώτο κουπλέ το ρεφρέν μοιάζει ειρωνικό, μετά το δεύτερο κουπλέ το τραγούδι σου λέει πως υπάρχει τρόπος να είναι διαφορετικά τα πράγματα και στο τρίτο κουπλέ σου δίνει μία αίσθηση πώς θα ήταν τα πράγματα αν τολμήσεις να αλλάξεις.

Όταν 7-8.000 χοροπηδάνε, χορεύουν και  τραγουδούν το ρεφρέν εν χορώ, είναι σα να δίνουμε εκείνη τη στιγμή μαζί μία υπόσχεση η μπάντα και ο κόσμος, ότι θα ζήσουμε το τώρα, δεν θα σπαταλήσουμε τη ζωή μας. Αυτή πιστεύω είναι η κεντρική ιδέα του κομματιού που το έχει κάνει και τόσο δημοφιλές. Δεν έχει να κάνει με το αν κάνει κρύο ή ζέστη στην Ελλάδα αλλά  με το γεγονός ότι «είσαι τώρα εδώ» και τώρα αυτή τη στιγμή που τραγουδάμε, δεσμευόμαστε ότι «θα ζήσουμε το τώρα, δεν θα αφήσουμε τη ζωή μας να περάσει έτσι».

Τώρα που συμπληρώνετε 15 χρόνια, κοιτάζοντας προς τα πίσω, τι γεύση σας αφήνουν; Τα επόμενα 15 πού θα θέλατε να σας βρουν;

Μάρκος Κούμαρης: Ωχ, το χοντραίνεις!

Γιάννης Βαρνάβας: Νομίζω ότι για όλους μας στην μπάντα ήταν 15 χρόνια γεμάτα εμπειρίες που αλλιώς δεν θα είχαμε ζήσει και σίγουρα μας έχουν σημαδέψει και σαν ανθρώπους και σαν μουσικούς και ως παρέα αυτή καθαυτή, ανεξάρτητα από το ό,τι έχει γίνει από άποψη αναγνωρισιμότητας. Τα επόμενα 15 χρόνια κανείς δεν ξέρει τι θα γίνει, έτσι κι αλλιώς τα πράγματα είναι τόσο ρευστά σε παγκόσμιο επίπεδο, που τα προγνωστικά είναι πολύ δύσκολα.

Μάρκος Κούμαρης: Στη δεκαετία πάνω είπαμε «τι κάνουμε τώρα; Μήπως έχει κλείσει ένας κύκλος;» Καθίσαμε τα βάλαμε κάτω και συνεχίσαμε. Όταν με κάποιους ανθρώπους ζεις και παίζεις επί τόσα χρόνια μαζί, γίνονται σαν οικογένειά σου δεύτερη, δύσκολα την αποχωρίζεσαι. Ζεις πολύ έντονες εμπειρίες, καθώς πέρα από το live, την πείνα, το κρύο και τις αρρώστιες που τραβάτε μαζί, βιώνεις πολύ σημαντικά γεγονότα, ενώ βρίσκεστε μαζί στο δρόμο. Γεννιούνται τα παιδιά σου και είσαι στο πούλμαν, πεθαίνουν οι γονείς σου και είσαι στο πούλμαν, μπαίνει κάποιος στο νοσοκομείο είσαι στο πούλμαν. Όλα αυτά σε δένουν, οπότε ξέρεις τώρα δυσκολευόμαστε να πούμε ότι “φτάνει”.

Άρα σε 15 χρόνια θα θέλετε να συνεχίσετε να είστε στο πούλμαν;

Μάρκος Κούμαρης: Είναι πάρα πολλά, αλλά σίγουρα σε 15 χρόνια θα νοσταλγούμε την εποχή του πούλμαν.

Ποιες συνεργασίες «κρατάτε» παραπάνω;

Μάρκος Κούμαρης: Πολύ ωραία ήταν η συνεργασία με τον Τονίνο Καροτόνε που έγινε το 2017. Μια πολύ αυθεντικού τύπου συνεργασία από την άποψη ότι πρώτα γνωριστήκαμε, γίναμε φίλοι, διασκεδάσαμε και μετά αβίαστα και χαλαρά γράψαμε τραγούδια. Δεν ήταν όπως συμβαίνει με εταιρείες που προτείνουν να πας να βρεις τον τάδε καλλιτέχνη και να συνεργαστείτε. Ήταν organic.

Εννοείται δεν ξεχνάμε τη συνεργασία με τον Βιν Γκόρντον που ήταν ο τρομπονίστας του Bob Marley και μας είχε καλέσει στην Τζαμάικα το 2015. Ήμασταν οι πρώτοι Έλληνες που πήγαν στην Τζαμάικα και ηχογραφήσαμε ρέγκε, με βοηθό τον Αλμπορόζι που είναι τώρα ο νούμερο ένα ρέγκε σταρ σε όλο τον κόσμο μαζί με τον Damian Marley. Επίσης με τον Μάνου Τσάο έχουμε γνωριστεί και μοιραστεί το stage, ενώ τις προάλλες τραγουδήσαμε μαζί με τον τραγουδιστή των Alphaville. Όσο είσαι στη γύρα γίνονται διάφορα ωραία.

Θέλετε να μας πείτε και για τον δίσκο που έχεις πίσω σου Μάρκο, «Ζωντανοί στο Κύτταρο»;

Μάρκος Κούμαρης: Λοιπόν στο Κύτταρο είναι εκεί που ξεκίνησε η μπάντα να έχει πιο μεγάλο κοινό και ουσιαστικά αυτή η εποχή που απεικονίζει ο δίσκος είναι “η ένδοξη” εποχή του Κυττάρου που έκλεισε και ξανάνοιξε. Ελπίζουμε να παίξαμε και εμείς το ρόλο μας στην αναβίωση του Κυττάρου καθώς είναι και για μας ένα μαγαζί που σημαίνει πάρα πολλά. Εκεί έγιναν από τα πιο ωραία μας πάρτυ και γλέντια.

Και όσον αφορά το μέλλον, τι περιμένουμε;

Μάρκος Κούμαρης: Παράλληλα είμαστε στο στούντιο και ηχογραφούμε ένα άλμπουμ που έχει την ιδιαιτερότητα ότι γράφεται live. Ηχογραφούνται όλα τα όργανα εκείνη την ώρα, με τον παλιό τρόπο και πιστεύω πως θα είναι ο πιο ρέγκε δίσκος που έχουμε γράψει, πιο πολύ και από εκείνον που γράψαμε στην Τζαμάικα. Δεν βλέπω να έχει βλέψεις για μεγάλη εμπορική επιτυχία αλλά αυτό που θέλουμε να καταγραφεί είναι η φάση που βρισκόμαστε τώρα και ο τρόπος που παίζουμε.

Γιάννης Βαρνάβας: Ουσιαστικά έτσι ξεκινήσαμε, όντας όμως άπειροι στουντιακά σα μουσικοί. Συνεπώς πρόκειται για μια επιστροφή στον παλιό τρόπο γραψίματος, αλλά με πάνω από μια 10ετία εμπειρία, οπότε μας ικανοποιεί πάρα πολύ αυτό που γίνεται.

Info Point

Site: Locomondo.gr

Facebook: facebook.com/Locomondo.official/

Instagram: instagram.com/locomondo.official/

Youtube: youtube.com/user/locomondo