Πέμπτη μεσημέρι. Λίγες μέρες μετά τις παρατεταμένες μαθητικές καταλήψεις και τις καταλήψεις σχολών όπως η Νομική και το Χημικό , το κανονισμένο από καιρό Πανεκπαιδευτικό Συλλαλητήριο ξεκινά.
Φτάνοντας στα Προπύλαια ο κόσμος δεν ήταν ικανοποιητικός. Η αρχική απογοήτευση έγινε ορατή. Όπως χαρακτηριστικά δηλώνει στο 3pointmagazine μια φοιτήτρια του ΑΠΘ: « Είναι δυνατόν, να μπαίνει στα πανεπιστήμια ο Οργανισμός που κλείνει μέσα του τις διαγραφές φοιτητών, τις ιδιωτικοποιήσεις , την εντατικοποίηση των σπουδών και ρυθμίσεις μεταξύ των οποίων την υποτίμηση των πτυχίων μας και την εισαγωγή εταιριών στον ακαδημαϊκό χώρο και να μην αντιδρά κανείς»;
Όχι μόνο δεν αντιδρά, αλλά υπάρχουν και σχολές που δε βγαίνουν Γενικές Συνελεύσεις και οι Φοιτητικοί Σύλλογοι δε λειτουργούν καν. Όπως μας λέει και ένας φοιτητής του Παντείου : «Με τον σύλλογο ανενεργό, ουσιαστικά οι φοιτητές δεν έχουν λόγο στα προβλήματα του πανεπιστημίου, τόσο στα άμεσα, όσο και στα πιο κεντρικά. Το πανεπιστήμιο έχει καταλήξει να αποτελεί πρωινή στάση για μάθημα πριν τον καφέ κάπου αλλού».
Δεν πρόκειται λοιπόν μόνο για ένα φαινόμενο που τροφοδοτείται διαρκώς από τη ΔΑΠ- ΝΔΦΚ την δεξιά παράταξη της Κυβέρνησης μέσα στις σχολές, αλλά για μία διαρκή κατάσταση αποπολιτικοποίησης και αποχής που όχι μόνο οφείλεται στην ελλιπή ενημέρωση των φοιτητών για τα νέα νομοσχέδια, αλλά και στην ελλιπή θέληση για ενημέρωση. Πολλοί εργαζόμενοι ειδικά φοιτητές, θεωρούν το συνδικαλισμό και την ενασχόληση με την πολιτική ως μία πολυτέλεια.
Ο κυβερνητικός μηχανισμός προσπαθεί από πλευράς του παρατεταμένα να επαληθεύσει στο μυαλό όσων διστάζουν ότι ο συνδικαλισμός δεν είναι μόνο πολυτέλεια αλλά και κίνδυνος.
Κίνδυνος γιατί, θα επέμβει μέσω των ΜΑΤ σε κάθε πρωτοβουλία των φοιτητών να καταστήσουν σαφές στον Πρύτανη Φορτσάκη, ότι οι διαγραφές δεν θα περάσουν. Ακόμη και αν οι οργανωμένοι φοιτητικοί σύλλογοι δε χρησιμοποιούν τη βία, αλλά την απόπειρα διαλόγου, βρίσκουν κάθε φορά απέναντί τους τα ΜΑΤ. Πόσο φόβο μπορεί να προκαλεί αυτό από μόνο του σε κάποιον που αν εμπλακεί μπορεί να συλληφθεί για πλάκα, όπως οι γονείς των μαθητών των σχολείων που τελούν υπό κατάληψη;
Η κυβέρνηση μάλιστα δε δίστασε μόνο να ρίξει – με τη συνεργασία της Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος- το site του συντονιστικού καταλήψεων, που αριθμούσε πολλούς χιλιάδες μαθητές που προσπαθούσαν να οργανωθούν, όχι μόνο απείλησε μέσω του κυβερνητικού της εκπροσώπου Άδωνι Γεωργιάδη ότι: « Κάθε μέρα κατάληψης θα μετράμε τις απουσίες. Μόλις συμπληρωθεί ο αριθμός , περάστε το επόμενο έτος».
Αλλά τόλμησε χωρίς δεύτερη σκέψη να εισβάλλει με ομάδες Δίας στο 1ο Γενικό Λύκειο Χολαργού, χτυπώντας ανελέητα ανήλικους . Ένας μαθητής του ίδιου λυκείου, εκπροσωπώντας τους συμμαθητές του μας είπε ξεκάθαρα : «Συνειδητοποιούμε τα αιτήματά μας πλήρως, ότι κάθε μέρα μας γκρεμίζουν τα όνειρα και μας σωφρονίζουν .Φαντάζομαι γνωρίζετε τα γεγονότα στο Χολαργό, που μας επιτέθηκαν ομάδες Δίας και Δέλτα. Καταγγέλλουμε αυτά τα συμβάντα και δε δεχόμαστε από κανένα δικαστή του Αρείου Πάγου να απαγορεύει ενέργειες που είναι μέσα πάλης για τα δικαιώματά μας».
Γίνεται λοιπόν παραπάνω από κατανοητό ότι η δικαιολογία του τύπου : «Οι μαθητές παλεύουν για το αν η τυρόπιτα είναι στρογγυλή ή τετράγωνη προκειμένου να χάσουν μάθημα» έχει γίνει πιο παρωχημένη κι’ από το « δεν ψηφίζω γιατί δε θα αλλάξω τίποτα».
Το γεγονός ότι είναι παιδιά 15 και 16 χρονών δε σημαίνει επ’ ουδενί ότι δε συνειδητοποιούν την κατάσταση και δε μπορούν να δράσουν για να την αλλάξουν. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε πόσο το μαθητικό κίνημα ήταν αναπόσπαστο κομμάτι από το Δεκέμβρη του ’08.
Προχωρώντας η πορεία, -χωρίς την ΚΝΕ που ως γνωστόν διαμαρτυρήθηκε μόνη της μία ώρα πριν αλλά και έστειλε κάποιους μαθητές στην Ομόνοια ενώ το σημείο συνάντησης ήταν τα Προπύλαια- αριθμούσαμε πια 5- 6.000 κόσμο. Παρατεταγμένοι σε αλυσίδες απέναντι από τη βουλή φωνάξαμε δυνατά : « Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία, η χούντα δεν τελείωσε το ‘73». Παρόλο που κάποια παιδιά άρχισαν να πετούν λεμόνια στους Ματατζίδες , αυτοί κρυμμένοι πίσω από τα δέντρα δεν έριξαν ούτε στάλα δακρυγόνου. Η απουσία τους καθ’ όλη τη διάρκεια της πορείας μόνο ανησυχητική μπορεί να είναι.
Μας αφήνουν τάχα να διαμαρτυρόμαστε στους δρόμους αλλά όταν η διαμαρτυρία προσπαθεί να πάρει μορφή στους κοινωνικούς μας χώρους, την απονομιμοποιούν με βία και καταστολή.
Ενάντια στο γενικότερο πλαίσιο που θέλει να εξισώνει τη νεολαία με την αδυναμία, ένας τρόπος υπάρχει για να αποδεικνύουμε το αντίθετο. Να στεκόμαστε ο ένας στο πλάι του άλλου, με όλες τις διαφορές μας διεκδικώντας τα κοινά μας αιτήματα. Όπως έγινε αργότερα στο συντονιστικό καταλήψεων μαθητών και φοιτητών στη Νομική, όπως κρατιόμασταν όλοι μαζί σε αλυσίδες…
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.