Οι φίλοι μου φεύγουν, και πολλοί από αυτούς που έχουν μείνει πίσω, θέλουν να τους ακολουθήσουν. Παίρνω μία βαθιά ανάσα… όχι, μία εγκληματική συμμορία δεν θα με σταματήσει να ονειρεύομαι.
Αυτοί που παπαγαλίζαμε μαζί την ιστορία της κατεύθυνσης, που μοιραζόμασταν μία θέση στο ξεχαρβαλωμένο καλοριφέρ στο λύκειο, αυτοί που γνώρισα στο Πανεπιστήμιο, που μου κράταγαν το χέρι σφιχτά στις πορείες όταν με το άλλο κάλυφταν το πρόσωπο τους μπας και προφυλαχθούν από τα χημικά.
«Έμαθες για το παιδί που σκότωσαν οι χρυσαυγίτες; Τον δολοφόνησαν στη μέση του δρόμου». Απορία… «Τι λες ρε; Δεν έχω ακούσει τίποτα», μου απαντάει από την άλλη μεριά του Skype στην Πορτογαλία. Όχι ότι εκεί δεν έχει κρίση, μα να, οι φασίστες δεν σκοτώνουν ανθρώπους στη μέση του δρόμου.
Ό,τι είχα να με κρατάει πίσω, τα αποτελείωσε πριν λίγες μέρες ο ναζισμός. Τι να τον κάνω τον Παρθενώνα και την «λαμπρή» και «ένδοξη» ιστορία του τόπου όταν υπάρχουν γύρω μου μισό εκατομμύριο άνθρωποι που αρνούνται να διδαχτούν από τα λάθη του παρελθόντος;
«Το πτυχίο σου παιδί μου, τελείωσε πρώτα τις σπουδές σου και μετά πήγαινε όπου θες. Πάρε και την μανούλα σου όμως μαζί. Τόσο διάβασμα τόσα χρόνια δεν κάνει να πάει χαμένο». Ναι έχω και μία σχολή να τελειώσω, αλλά έλα όμως που και αυτή σιγά-σιγά πηγαίνει κατά διαόλου–ανεξαρτήτως αν η είδηση έχει κρυφτεί πίσω από την “λάμψη” της Χρυσής Αυγής.
Ολόκληρο το Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο και το Μετσόβειο Πολυτεχνείο έβαλαν λουκέτο, πώς θα μπορούσαν να λειτουργήσουν άραγε με το μισό τους προσωπικό; «Να είστε στο πλευρό μας, φοβόμαστε ότι θα απολυθούμε», μου έλεγε πριν μήνες ένας από τους διοικητικούς υπαλλήλους της σχολής μου. Ένας από αυτούς που ήταν πάντα δίπλα μας στους «δρόμους».
Και τώρα οι μισοί συμφοιτητές μου κλαίγονται για την εξεταστική που χάθηκε, για το εξάμηνο που ίσως χαθεί, για τα μαθήματα που χρωστάνε και για το πτυχίο που δεν θα πάρουνε ποτέ. Μα αυτοί δεν καταλαβαίνουν, και ίσως ποτέ να μην καταλάβουν, πώς οι απολύσεις πλήττουν και τον ίδιο τους τον εαυτό, πλήττουν ολόκληρη την κοινωνία.
Και έπειτα είναι και αυτό το «αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι» που με τσουβαλιάζει, όχι μόνο με όσους κοιτάνε μοναχά τον εαυτούλη και το πτυχίο τους, αλλά και με τους άλλους που σιχαίνομαι να τους αποδώσω ακόμη και την ιδιότητα του δημοσιογράφου.
Εγώ πρέπει να μείνω να παλέψω μαζί τους, αυτοί όμως με κατηγοριοποιούν μόλις δύο χρόνια μετά την ενηλικίωσή μου.
Οι φίλοι μου φεύγουν, και πολλοί από αυτούς που έχουν μείνει πίσω, θέλουν να τους ακολουθήσουν. Παίρνω μία βαθιά ανάσα… όχι, μία εγκληματική συμμορία δεν θα με σταματήσει να ονειρεύομαι.
Όχι, δεν αγαπώ την Ελλάδα ούτε για τις παραλίες, ούτε για τα αξιοθέατα, ούτε για την ιστορία της. Την αγαπώ για τους ανθρώπους μου, για αυτούς που όταν έπεφταν τα δακρυγόνα τις προάλλες, δεν με άφησαν στιγμή από τα μάτια τους, για εκείνους που δεν με θεωρούν ρουφιάνο, αλλά δημοσιογράφο με όνειρα, που δεν κλαίγονται για τη χαμένη εξεταστική, που δεν θα ανεχτούν να πεθάνει ούτε ένας παραπάνω από χέρι φασίστα. Γι’ αυτούς αξίζει να μείνεις πίσω, ακόμη και αν αυτή η παραμονή διαρκέσει λίγα μονάχα χρόνια παραπάνω.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.