Η Μάγδα Φύσσα δεν βγάζει το πένθος από πάνω της. Το κουβαλάει επάνω στο πετσί της. Εκεί που ακουμπούν τα μαύρα της ρούχα. Είναι τα ίδια που φόρεσε πρώτη φορά στο δικαστήριο. Τα ίδια με τα οποία χαϊδεύει κάθε 18 του Σεπτέμβρη το σκαλισμένο πρόσωπο του γιου της για να μη τον ξεχάσουμε. Είναι τα ίδια με τα οποία περπατά αγέρωχα μπροστά από τα πανό του Αντιφασιστικού Σεπτέμβρη, με τη διαγραμμένη σβάστικα, τα χρόνια που συμπληρώνονται από τη δολοφονία και το μήνυμα ενάντια στον φασισμό, όπου κι αν αυτός εμφανίζεται.
Έτσι και την Πέμπτη. Με τα ίδια μαύρα ρούχα, ένα χρόνο μετά την καταδίκη της Χρυσής Αυγής, εμφανίστηκε στο Εφετείο. Εκεί που καταγράφηκε μια μεγαλειώδης νίκη. Εκεί που σήκωσε τα χέρια της ψηλά και τα μανίκια κατέβηκαν λίγο χαμηλότερα, αφαιρώντας κάποιο απ’ το βάρος. «Παύλο τα κατάφερες. Τα κατάφερες! Τα κατάφερες γιε μου», φώναξε κοιτάζοντας ψηλά.
Την Πέμπτη το απόγευμα έζησε ξανά εκείνη τη στιγμή. Η πορεία των χιλιάδων ανθρώπων σταμάτησε ξαφνικά στο ύψος περίπου των Σταδίου και Βουκουρεστίου. Η ντουντούκα που βρισκόταν μπροστά από το πρώτο πανό κι έστελνε το αντιφασιστικό της μήνυμα από άκρη σ’ άκρη στο κέντρο, συνδέθηκε μ’ ένα κινητό. Απ’ το μεγάλο λευκό χωνί ακουγόταν πλέον εκείνη η ιστορική βουή έξω από το Εφετείο. Οι πανηγυρισμοί για την ανακοίνωση πως καταδικάστηκε η Χρυσή Αυγή. Κι όλα έμοιαζαν ίδια. Ο κόσμος ήταν πάλι πυκνός πίσω από τα πανό. Αποφασισμένος. Κι ένα σκαλοπάτι ψηλότερος. Υπήρχε όμως μια διαφορά, είχαν τη Μάγδα κοντά τους.
Στην υπενθύμιση του γεγονότος, η μεγαλύτερη αντιφασίστρια της εποχής μας συγκινήθηκε. Κι οι άνθρωποι γύρω της την αγκάλιασαν. Κάποια απ’ τα δάκρυα στέγνωσαν και στα δικά τους ρούχα. Έρχονταν ο ένας μετά τον άλλον, την έπιαναν από τους αγκώνες και την κοιτούσαν στα μάτια, αναγνωρίζοντας όχι μόνο τον πόνο, αλλά και τον μεγάλο αγώνα που έχει δώσει για ν’ απαλλαγεί η κοινωνία από τον φασισμό. Για τη συγκρότηση που έδειξε μιλώντας δημόσια, την ευρηματικότητα στις εκδηλώσεις που διεξάγονται κάθε χρόνο τον Σεπτέμβρη, τον οποίο εδραίωσε ως αντιφασιστικό, για τη θέληση να μη σταματήσει ποτέ.
Τα μανίκια της είχαν χαμηλώσει ξανά. Ένα κομμάτι του βάρους είχε πετάξει στην ατμόσφαιρα όπως συνέβη με το καπνογόνο μπροστά. «Παύλο ψυχάρα άναψε φωτιά και κάψε τους φασίστες σε κάθε γειτονιά». Ναι, δεν θ’ ακουστεί ξανά το κλειδί του αγοριού της να μπαίνει στην πόρτα. Ποιο σπίτι όμως δεν έχει ακούσει τ’ όνομα του; 8 χρόνια μετά, η μάνα ξέρει πως το παιδί της πλέον αγαπιέται από πολλούς περισσότερους, απ’ όλο τον τόπο. Είναι το παράδειγμα για το παιδί που ψάχνει θάρρος. Ο στίχος του Ρίτσου που ξορκίζει τον φόβο. «Μην τους φοβάσαι, στον φόβο σου ποντάρουν». Ναι, δεν θ’ ακουστεί ξανά το κλειδί του αγοριού της να μπαίνει στην πόρτα. Τα μανίκια της όμως, μπορούν να μείνουν στη θέση τους.
*Το κείμενο δημοσιεύτηκε πρώτα στην εφημερίδα Αυγή
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.