Οι καλλιτέχνες μας απαντούν πάνω σε στίχους τους. Μοιράζονται την ιστορία που κρύβεται από πίσω, το μήνυμα που θέλουν να μεταφέρουν.

MAGIC DE SPELL

Ένα τραγούδι τους έχει τίτλο «Τα παπούτσια σου έχουν κάτι απ’ το πρόσωπό σου». Ο ντράμερ των Magic de Spell Θοδωρής Βλαχάκης εξηγεί ότι ο στίχος θέλει να «πει» πως ο καθένας μας είναι η πορεία του. Έτσι και οι Magic de Spell είναι η πορεία τους, οι λέξεις και οι νότες τους.

Η πορεία των Magic de Spell κρατά για περισσότερο από τρεις δεκαετίες και έχει πολλούς σημαντικούς σταθμούς, που αποτελούν συνάμα και σημαντικούς σταθμούς για την ελληνική ροκ σκηνή.

Το Video Clip του “Valse”, τραγουδιού που δημιούργησαν στην πρώτη τους αγγλόφωνη περίοδο, ήταν το πρώτο ελληνικό new wave κομμάτι που προβλήθηκε στο τότε σχεδόν νεοσύστατο MTV, το 1985. Είναι παράλληλα ένα μουσικό έργο μαύρου ρομαντισμού που στο φινάλε, δείχνει να χορεύουν βαλς αντίθετοι ρόλοι, όπως ο ματατζής με τον διαδηλωτή.

Στις αρχές του ’90 κι ενώ ο Jean-Jacques Burnel από τους Stranglers τους έχει ωθήσει στον ελληνόφωνο στίχο, οι Magic de Spell έβγαλαν δύο δίσκους που ανήκουν στους κορυφαίους της εποχής τους. “Διακοπές στο Sarajevo” (1993) και “Νίψον Ανομήματα Μη Μόναν Όψιν” (1995). Λίγο αργότερα, στο “Τραμπάλα στις Ταράτσες Ετοιμόρροπων Σπιτιών” (1998) περιλαμβάνουν το μελοποιημένο ποίημα “Εμένα οι φίλοι μου” και η Κατερίνα Γώγου τραγουδήθηκε όσο ποτέ.

H τελευταία τους συνεισφορά σε άλμπουμ έγινε το 2014 και τιτλοφορήθηκε «Πρόγονε Πίθηκε Εσύ Τι Λες;». Σε μια εποχή που τα πάντα κατεδαφίζονται, το συγκρότημα προτρέπει τον κόσμο να μη μένει θεατής. Ο δίσκος ήταν μια ακόμη σημαντική προσθήκη στη ματιά που έχουν οι “Magic” πάνω στα κοινωνικά και πολιτικά πράγματα.

Καθώς η πορεία των Magic de Spell συνεχίζεται, πριν λίγες μέρες έκαναν μια μικρή στάση στη “Locomotiva” των Εξαρχείων. Εκεί συναντηθήκαμε με το ιδρυτικό μέλος της μπάντας Θοδωρή Βλαχάκη (ντραμς) και τους συνοδοιπόρους Δημήτρη Μποτή (πλήκτρα), Γιώργο Λαγγουρέτο (φωνή) και Γιώργο Αρχοντάκη (μπάσο). Συζητήσαμε για την ιστορία των τραγουδιών τους και απάντησαν πάνω σε ερωτήσεις που αφορούν τους στίχους τους.

Οι “στιχομυθίες” έδειξαν ξανά, ότι με ένα μουσικό κομμάτι συμβαίνει ό,τι και μ’ ένα πίνακα. Ο καθένας μπορεί να δώσει για το έργο τη δική του ερμηνεία.

Ο Θοδωρής Βλαχάκης

Μελοποιήσατε τον λόγο ποιητών όπως του Καρυωτάκη (Gala) και της Γώγου. Σας προβλημάτισε ποτέ, μήπως δυσκολευτούν να βρουν τη δική τους αυτονομία οι στίχοι κι η δική σας ματιά πάνω στα πράγματα;

Γιώργος Λαγγουρέτος: Έχουμε μελοποιήσει επίσης, Γιώργο Χρονά, Roque Dalton, Ελευθερία Αναγνωστάκη Τζαβάρα, Πάμπο Φιλίππου, Δημήτρη Ποντίκα. Αλλά είμαστε ένα συγκρότημα που διαθέτει και διαφορετικές ματιές πάνω στα πράγματα και πάνω στην έννοια τραγούδι και μουσική. Δεν τραγουδάμε μόνο ποιητές. Έχουμε περάσει από διάφορες φάσεις. Για παράδειγμα υπάρχει ο «Μαθητής» του Ζαμπέτα, υπάρχει το «Τέρμα το Διάλειμμα», υπάρχουν τα «Μπιζέλια». Απλά και λιτά τραγούδια που απευθύνονται στον καθένα. Όπως υπάρχουν και τα πιο σύνθετα. Πιο πολιτικοποιημένα. Όλο αυτό, είναι όπως εμείς οι άνθρωποι. Απλοί καθημερινοί, αλλά και σκεπτόμενοι με τα χέρια υψωμένα και την καρδιά ανοικτή στα ερεθίσματα των ποιητών.

Θοδωρής Βλαχάκης: Υπάρχουν και τραγούδια με δικούς μας στίχους που αναγνωρίζονται από τον κόσμο, στο ύψος των μελοποιήσεων που έχουμε κάνει. Υπάρχουν βέβαια και λιγότερο επιτυχημένες προσπάθειες. Όλα είναι μέσα στο παιχνίδι. Νομίζω ότι η ματιά μας έχει αποτυπωθεί σε κομμάτια όπως το “Sarajevo” ή το “Νίψον Ανομήματα”.

Δημήτρης Μποτής: Όταν έχεις να αναμετρηθείς με μεγάλα κεφάλια μπορεί να σου φαίνεται ανεπαρκής ο δικός σου στίχος. Από την άλλη μεριά μπορεί να είναι και λίγο απελευθερωτικός. Στον τελευταίο μας δίσκο μελοποιήσαμε ένα ποίημα “Στο Όνομα Εκείνων” του Roque Dalton, γνωστού ποιητή και επαναστάτη στη Λατινική Αμερική. Φυλακίστηκε για τις ιδέες του. Γι’ αυτόν τον άνθρωπο που στήριξε με τη ζωή του τους αγώνες του, το να πει «κατηγορώ την ατομική ιδιοκτησία που μας στέρησε τα πάντα», είχε κάποιο νόημα. Για εμάς, ίσως να ήταν πολύ βαρύγδουπο να το πούμε μόνοι μας.

Γιώργος Αρχοντάκης: Η απόφαση να μελοποιήσεις, είναι δύσκολη. Βρίσκεις απέναντι τον εαυτό σου και λες “θα τα καταφέρω”! Παρόλα αυτά όταν πάρεις την απόφαση, γίνεσαι το όχημα που περνά ο λόγος στον κόσμο. Τελικά, δε νομίζω ότι μπαίνει ιδιαίτερος προβληματισμός αν θα καταφέρεις να σταθείς στο ύψος του λόγου του ποιητή, αν τον έχεις “γνωρίσει” επί της ουσίας.

Ο Δημήτρης Μπότης

Πώς προσεγγίζετε ένα ποίημα; Ποια είναι η διαδικασία για να δημιουργήσετε τη μουσική του;

Θοδωρής Βλαχάκης: Κάθε ποίημα έχει το ρυθμό του. Κρυφό ή φανερό. Μένει να τον ανακαλύψεις. Να δεις ποια είναι για σένα η κρυμμένη μελωδία. Αν καταλήξεις στα δύο αυτά συμπεράσματα, νομίζω μετά είναι πιο εύκολο.

“Εμένα οι φίλοι μου”. Γιατί το επιλέξατε; Τί σας άγγιξε;

Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά
που κάνουν τραμπάλα στις ταράτσες ετοιμόρροπων σπιτιών
Εξάρχεια, Πατήσια, Μεταξουργείο, Μετς
Κάνουν ό,τι λάχει
Πλασιέ τσελεμεντέδων κι εγκυκλοπαιδειών
Φτιάχνουν δρόμους κι ενώνουν ερήμους
Διερμηνείς σε καμπαρέ της Ζήνωνος
Επαγγελματίες επαναστάτες
Παλιά τους στρίμωξαν και τα κατέβασαν
Τώρα παίρνουν χάπια και οινόπνευμα να κοιμηθούν
αλλά βλέπουν όνειρα και δεν κοιμούνται

Θοδωρής Βλαχάκης: Μιλάει για μια γενιά που προδόθηκε ή που δεν μπόρεσε ή δεν τα κατάφερε και αλλοτριώθηκε. Σήμερα, ίσως ταιριάζει περισσότερο στην εποχή, παρά τότε που γράφτηκε. Από εκεί και πέρα, από τη στιγμή που σκεφτήκαμε ποιες θα είναι οι κεντρικές φράσεις, «Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά, εμένα οι φίλες μου είναι σύρματα τεντωμένα», διαπιστώσαμε ότι από μόνες τους παρότι το ποίημα είναι μαύρο και απαισιόδοξο, δίνουν και αισιοδοξία και συσπείρωση και πάρα πολλά συναισθήματα. Η ιδέα να ενώσουμε τις δύο αυτές φράσεις του ποιήματος και να τις κάνουμε κεντρικές, ήταν μια κινητήριος δύναμη για το πού θα πάμε και πώς θα προχωρήσουμε. Κι επίσης φάνηκε εκ των υστέρων, αφού κυκλοφόρησε και αφού ολοκληρώθηκε όλη αυτή η πορεία του τραγουδιού, πώς ο κόσμος ενώνεται μέσα από αυτό και παράγει έννοιες ο ίδιος, που δεν είναι του τραγουδιού. Βλέπουμε συχνά κόσμο αγκαλιασμένο στις συναυλίες να τραγουδάει “εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά”, εννοώντας “εμείς τα φιλαράκια – όλοι μαζί”. Είναι σημαντικό να βγαίνουν και παράλληλα νοήματα από ένα ποίημα.

Στο τραγούδι “Τα Παπούτσια Σου Έχουν Κάτι Απ’ Το Πρόσωπό Σου” υπάρχει ένα δίστιχο που λέει “Όμως άμα τα ξεχάσεις με κάποιου άλλου πόδια – ένα είναι σίγουρο θα τρέξουνε ξανά”. Ο “άλλος” συμβολίζει τον ξεχασμένο – ελεύθερο – εαυτό;

Θοδωρής Βλαχάκης: Και αυτό είναι μελοποίηση. Είναι ποίημα του κύπριου φίλου Πάμπου Φιλίππου. Έχουμε μελοποιήσει 5 ποιήματά του στο σύνολο. Ουσιαστικά θα έπρεπε να ρωτήσουμε τον ίδιο τον Πάμπο τι συμβολίζει. Αυτό το νόημα που δίνεις εσύ, είναι πολύ γοητευτικό και είναι η πρώτη φορά που μας το λέει κάποιος. Δεν είχε πάει εκεί το μυαλό μου. Εμένα το μυαλό μου πάντα πήγαινε στο ότι “είσαι η πορεία σου”. Γι’ αυτό λέει “τα παπούτσια σου έχουν κάτι απ’ το πρόσωπό σου”. Και αν εσύ σταματήσεις να πορεύεσαι, θα υπάρξει κάποιος άλλος που θα συνεχίσει αντί για σένα. Το είδα σε ελεύθερη μεταφορά, ότι το κίνημα προχωράει, άσχετα αν κάποιος πηγαίνει σπίτι του ή όχι. Είναι οπωσδήποτε αυθαίρετες οι ερμηνείες μας. Που έχουμε όμως το δικαίωμα να τις κάνουμε.

Σε άλλο τραγούδι λέτε “Δεν υπάρχω για αυτούς μα για μένα και για σένα – και τη χάρη δεν τους κάνω να τα δουν όλα καμένα”. Η βία στη βία της εξουσίας δεν μπορεί να γεννήσει νέες καταστάσεις; Κι αν όχι, να αποτελέσει τουλάχιστον ανάχωμα στην ορμή της εξουσίας;

Δημήτρης Μποτής: Δεν καταδικάζουμε τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται! (γέλια)

Θοδωρής Βλαχάκης: Θα συμφωνήσω με τον Μήτσο πάντως, δεν θέλουμε να καταδικάσουμε σώνει και καλά την αντίσταση, γιατί αν κάποιος σου ασκήσει βία, πρέπει να απαντήσεις. Το νόημα που θέλουμε εμείς να δώσουμε σε αυτό το στίχο είναι ότι δεν θα τους αφήσουμε να τα ισοπεδώσουν όλα. Δηλαδή, να καθόμαστε εμείς να κοιτάμε ενώ ισοπεδώνουν με τη βία τις ζωές μας και τα όνειρά μας. Δεν θα είμαστε ανύπαρκτοι όταν εσύ καταστρέφεις.

Τί είχε να πει ένα ελληνικό new wave “Valse” σε όλο τον κόσμο όταν προβαλλόταν τότε από το MTV;

Θοδωρής Βλαχάκης: Αυτό το video clip έγινε το 1985. Νομίζω ότι είναι το πρώτο Video Clip που έγινε στην Ελλάδα. Πρώτα είχαμε πάρει μέρος στο φεστιβάλ του Montreaux, εκεί πήρε μια καλή θέση και έτσι έφτασε στο MTV. Αργότερα είχαμε κι άλλο κομμάτι στο MTV, τον «Mαθητή», που όμως εκεί η πορεία ήταν αντίστροφη. Πρώτα πήγε το clip στο MTV μέσω του Jean-Jacques Burnel που ήταν ο παραγωγός στον δίσκο “Διακοπές στο Sarajevo” και μετά, στον πανευρωπαϊκό διαγωνισμό στη Γαλλία, όπου βγήκε πρώτο στην κατηγορία low budget.

Τώρα για να επιστρέψουμε στην ερώτηση. Βγήκε προς τα έξω ένα τραγούδι δικό μας, που έμοιαζε σε στυλ με τα τραγούδια που γίνονταν τότε στην Ευρώπη. Δε βγήκε κατόπιν εορτής, 10 χρόνια μετά. Αισθανόμασταν ότι δείχναμε ότι κι εμείς εδώ ήμασταν σύγχρονοι και σε αντιστοιχία με το ευρωπαϊκό ρεύμα του dark wave.

Οι στίχοι του “Valse” γράφτηκαν από τον Γιώργο Σκαρλάτο και ήταν εμπνευσμένοι από μαύρη ποίηση. Το story του video ήταν πως εσύ ο ίδιος πολεμάς μια άλλη πτυχή του εαυτού σου. Θυμάμαι τους ρόλους: Ο τραγουδιστής μας ήταν τότε ο καπουτσίνος καλόγερος που έκαιγε μια μάγισσα, εγώ ήμουν ταυτόχρονα θύμα και θύτης, δηλαδή ο ψυχοπαθής που κλείστηκε στο ψυχιατρείο, αλλά και ο γιατρός του. Ο Γιώργος ο μπασίστας, διαδηλωτής που τρώει ξύλο από τα ΜΑΤ, αλλά ταυτόχρονα ο ματατζής που τον δέρνει. Στο φινάλε ο καθένας χόρευε βαλς με το αντίθετό του. Με την αντίθετή του προσωπικότητα. Το αντίθετο ιδεολογικά υποκείμενο.

Γιατί επιλέξατε τον ελληνικό στίχο;

Θοδωρής Βλαχάκης: Όταν φτιαχτήκαμε, δεν είχαμε καμία αναστολή, Όλοι θέλαμε να κάνουμε αγγλόφωνα τραγούδια. Θέλαμε να μοιάζουμε με τις μπάντες που γουστάραμε και τραγουδούσαν στα αγγλικά (βρετανικό πανκ). Όταν πια, σιγά – σιγά, κάποιοι αρχίσαμε να πιστεύουμε ότι δεν είναι δυνατόν να μην εκφραζόμαστε στη γλώσσα μας, να μην μιλάμε άμεσα, κάποιοι άλλοι μέσα στο γκρουπ, είχαν παραμείνει στη φόρμα. Για να μη σκοτωθούμε μεταξύ μας, σκεφτήκαμε να κάνουμε ένα δίσκο που από τη μία πλευρά θα ήταν αγγλόφωνος και από την άλλη ελληνόφωνος. Ευτυχώς αυτό δεν συνέβη, γιατί θα ήταν καταδικαστικό. Αν μη τι άλλο, κιτς.

Τότε, κι ενώ είχαμε ετοιμάσει ένα demo με ελληνόφωνα κομμάτια, συναντήσαμε τον Jean-Jacques Burnel. Παίζανε οι Stranglers στο “Ρόδον”. Σκεφτήκαμε: “τί θα χάσουμε αν του προτείνουμε να κάνει την παραγωγή στον επόμενο δίσκο μας;”. Εγώ προσωπικά, δεν έδινα καμία πιθανότητα να συμβεί αυτό. Οι υπόλοιποι είχαν κάποιες ελπίδες, γιατί είχε κάνει ήδη παραγωγή σε ένα γαλλικό και σε ένα γιαπωνέζικο συγκρότημα. Τελικά είπε πως θα ακούσει το demo με μία προϋπόθεση: “να είναι στη γλώσσα σας, όπως κι εγώ με τους Stranglers, στη γλώσσα μας γράφουμε τους στίχους. Θεωρώ το ροκ άμεση μορφή τέχνης και θέλω σε όποιο συγκρότημα κάνω την παραγωγή, να τραγουδάει στη γλώσσα του”.

Αυτό χαροποίησε πολύ όσους από εμάς είχαμε επιλέξει τον ελληνικό στίχο. Και απογοήτευσε τους άλλους. Όλοι μας όμως θέλαμε ένα δίσκο με Βρετανό παραγωγό. Ο J.J. Burnel άκουσε τελικά το demo μας και απάντησε “ναι”. Το πρόβλημα ήταν πλέον ποιος θα τον φέρει στην Ελλάδα, με ποια χρήματα και ποιες θα είναι τελικά οι απαιτήσεις του. Έπρεπε να υπογράψουμε σε μεγάλη δισκογραφική εταιρεία, για να μπορεί να καλύψει τα έξοδα της συνεργασίας. Για καλή μας τύχη βρεθήκαμε στη Warner. Όταν τους είπαμε δειλά ότι θέλουμε να φέρουμε τον J.J. Burnel για παραγωγό, αντί να πουν “σιγά μην τον φέρουμε αυτός θα κοστίζει πάρα πολλά”, λένε “σιγά μη δεχτεί”. Λέμε εμείς, θα ‘ρθει! Τους πήρε τηλέφωνο, τους τα είπε ο ίδιος και ξεκίνησε η ιστορία μας με τον ελληνικό στίχο.

Να πούμε επίσης ότι σ’ ένα παγκόσμιο μουσικό είδος όπως το rock, είναι ταυτόχρονα και αντιπαγκοσμιοποιητική η κίνηση του να εκφράζεσαι στη γλώσσα σου. Κι αυτό έχει μεγάλη σημασία στις μέρες μας.

Γιώργος Αρχοντάκης: Πώς γίνεται, το βράδυ που κοιμάσαι να ονειρεύεσαι στη γλώσσα σου και το πρωί που σηκώνεσαι να γράφεις τους στίχους σου σε μια άλλη; Ένα ποίημα σε ποια γλώσσα θα το γράψεις; Η γνώμη μου είναι να εκφράζεσαι στη γλώσσα σου, για να μπορείς να πεις αυτό που πραγματικά θες να πεις!

Θοδωρής Βλαχακης: Σε κάθε περίπτωση αυτή είναι η άποψή μας, αλλά δε μπορούμε εμείς να βάλουμε όρια στο τι θα κάνει ο καθένας. Η Τέχνη είναι από μόνη της ανατρεπτική. Ο καθένας κάνει αυτό που νομίζει και κάνει τη δική του ανατροπή με τον τρόπο που νομίζει. Κι εμείς δοκιμάσαμε πριν λίγο καιρό τη διασκευή ενός γνωστού πορτογαλέζικου τραγουδιού χωρίς να μεταφράσουμε το στίχο.

Ο Γιώργος Αρχοντάκης

Το 1993 ακούμε το “Sarajevo”. Γράφετε για εκείνους που βλέπουν στις ειδήσεις τα γεγονότα και τρώνε απαθείς. Τί είναι αυτό που καθηλώνει τον κόσμο στην απάθεια; Σήμερα που έχουμε ένα πόλεμο πάλι κοντά μας, βλέπετε να συμβαίνει το ίδιο;

ΦΩΝΑΞΕ
η ζωή μας χάνεται πάει
ΔΙΑΛΥΣΕ
τη σκόνη που σκεπάζει το φως
Ο ΘΑΝΑΤΟΣ
διακοπές στο Σαράγιεβο πάει
ΞΥΠΝΗΣΕ
στις ειδήσεις τα βλέπεις και τρως .

Θοδωρής Βλαχάκης: Ξέρετε πόσες φορές έχω πιάσει τον εαυτό μου, να βλέπει ειδήσεις και να τρώει; Νομίζω ότι αυτό που γεννά την απάθεια είναι η επανάληψη του τραγικού γεγονότος. Αποκτάς την ηττοπαθή άποψη, ότι δεν γίνεται τίποτα και δεν υπάρχει εναλλακτική. Διακρίνουμε απάθεια, απέναντι στους σύγχρονους πολέμους, ακόμη και σε σύγκριση με αυτούς του πρόσφατου παρελθόντος, όπως αυτό στη Γιουγκοσλαβία. Θυμάμαι να παίζουμε σε αντιπολεμική συναυλία στο Σύνταγμα και να συμμετέχουν 250.000 άνθρωποι. Θυμάμαι να παίζουμε σε ανάλογη συναυλία στη Θεσσαλονίκη και να υπάρχουν 70.000 ευαισθητοποιημένοι άνθρωποι. Σήμερα δεν μπορείς ούτε να τα διανοηθείς αυτά. Άσε που δεν βλέπω να γίνονται πια αντιπολεμικές κινήσεις…

Ναι αλλά γιατί; Θα περίμενε κανείς μεγαλύτερη αντίδραση λόγω της μεγαλύτερης προβολής.

Γιώργος Λαγγουρέτος: Είναι ολόκληρη επιστήμη, το πως προβάλλεται μια είδηση. Σου προκαλούν φόβο. Δημιουργείται μια κοινωνία στηριγμένη πάνω στον φόβο, χωρίς δυνατότητα ή θέληση για αντίδραση. Είναι επιστήμη αυτό. Συνειδητή πολιτική επιλογή σε βάρος των λαών.

Θοδωρής Βλαχάκης: Ένας φίλος μας, ο φωτογράφος Σπύρος Τσακίρης, πολεμικός ανταποκριτής στον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας, επέστρεψε συγκλονισμένος ο ίδιος, αλλά και με φωτογραφικό υλικό που τσάκιζε κόκαλα. Σκεφτόντουσαν με συνεργάτες του, να κάνουν μία έκθεση φωτογραφίας μέσα στο club “Ρόδον”, για να αφυπνίσουν τον κόσμο. Θυμάμαι τις συζητήσεις τους. Έλεγαν ότι δεν θα μπορέσει κανείς ν’ αντέξει τόσο φριχτό θεάμα και πως θα έπρεπε πρώτα να κλειδώσουν τις πόρτες και μετά να προβάλλουν τις φωτογραφίες. Για να μην υπάρχει δυνατότητα αποχώρησης των θεατών. Αυτές οι φωτογραφίες δεν ήταν πιο φρικιαστικές από τις σκηνές που βλέπουμε σήμερα στην τηλεόραση. Όμως κανείς δεν θέλει να φύγει… Και τα μικρά παιδιά βλέπουν. Συνηθίσαμε…

Γιώργος Αρχοντάκης: Πιο παλιά, η εικόνα σου προκαλούσε δέος. Τώρα οι ειδήσεις είναι ένα splatter. Οπότε συνηθίζεις και σχεδόν δεν σου προξενεί ενδιαφέρον.

Ο Γιώργος Λαγγουρέτος

Πώς μπορεί η παρουσία εκείνου που Κοιτάει Ψηλά να βάλει “φωτιά στην παγωνιά”;

Θοδωρής Βλαχάκης: Αν μπορείς να κάνεις την υπέρβαση, να υπερβείς αυτό που σε καθηλώνει με τη μούρη στο χώμα και σε πληγώνει, μπορείς να πυροδοτήσεις καταστάσεις…

Δημήτρης Μποτής: Πρέπει να έχεις όραμα, αν θες να λειτουργήσεις με τρόπο ανατρεπτικό. Δεν μπορεί να σκέφτεσαι μόνο πώς θα τη βγάλεις αύριο…

Γιώργος Λαγγουρέτος: Την προτροπή “Κοίτα Ψηλά”, θα μπορούσε κανείς να την αναγάγει και ετυμολογικά στην λέξη άνθρωπος. Άνω – θρώσκω. Αυτός που κοιτάει ψηλά, μπορεί να βάλει φωτιά στην παγωνιά. Αν βέβαια έχει την εσωτερική δύναμη και τα μέσα να το κάνει.

Δεχτήκατε ποτέ πίεση από δισκογραφική εταιρεία ή αντιληφθήκατε ότι αποκλείστηκαν τραγούδια σας από ραδιοφωνικές λίστες για το περιεχόμενων των τραγουδιών;

Θοδωρής Βλαχάκης: Κατά τη γνώμη μας αυτή η ιστορία με την πίεση των εταιρειών προς τα συγκροτήματα, μάλλον δεν υφίσταται. Είναι μύθος. Λίγοι άνθρωποι των εταιρειών είχαν κριτήριο. Οι περισσότεροι άκουγαν τα συγκροτήματα και δε μπορούσαν να κατανοήσουν τη μουσική τους…

Αυτό που θυμάμαι είναι ότι το 2000 στο δίσκο “Κόκκινο”, που είχαμε διασκευάσει το “Βιετνάμ” του Σαββόπουλου, υπήρξε η σκέψη να είναι αυτό το πρώτο τραγούδι που θα δοθεί στα ραδιόφωνα. Δόθηκε λοιπόν, όμως δεν παίχτηκε. Πολλοί παραγωγοί είπαν: “όχι άλλο αντιπολεμικό”. Βέβαια το δικό μας ερώτημα ήταν: “γιατί; τελειώσαν οι πόλεμοι;”. Μάλλον είχε αρχίσει να μην είναι “τρέντυ” αυτή η θεματολογία. Ή να μη συμφέρει να υπάρχει… Ευτυχώς, το τραγούδι βρήκε την αγάπη και την αναγνώριση, ανάμεσα στους ακροατές.

Δημήτρης Μποτής: Δεν υπάρχει πλέον περίπτωση να ακουστεί στο ραδιόφωνο ένα τραγουδι, μόνο και μόνο επειδή αρέσει στο μουσικό παραγωγό. Αν του αρέσει πράγματι, θα το ακούσει στο σπίτι του. Για να παιχτεί στον αέρα, πρέπει να υπάρχει άλλος λόγος. Π.χ. χρηματική ή ανταλλακτική συμφωνία. Η γοητεία του ραδιοφώνου σκοτώθηκε από τους ίδιους τους ανθρώπους του…

Θοδωρής Βλαχάκης: Τα δισκοπωλεία πλέον, ειναι περίπου 80 σε ολόκληρη την Ελλάδα, ενώ το 1995, ήταν 3.500 μόνο στην Αττική. Δε μπορεί λοιπόν καμιά εταιρεία ή φορέας να κερδίσει χρήματα κάνοντας γνωστό ένα τραγούδι, γιατί δεν υπάρχουν οι πωλήσεις. Σήμερα, τα τραγούδια που προβάλλονται εξυπηρετούν άλλες σκοπιμότητες, συχνά πιο επικίνδυνες. Καθορίζουν το ύφος και το ήθος που θέλουν κάποιοι να έχει η τέχνη στη χώρα μας, ανάλογα και με τις πολιτικές συγκυρίες… Εξυπηρετούν το συμφέρον του κάθε νυχτερινού μαγαζιού που ξεκινάει πρόγραμμα και άλλα τέτοια.

*Οι Magic de Spell μας είπαν πως πιθανότατα οι επόμενες δουλειές τους θα είναι σε singles, κάτι που δεν τους είναι ανοίκειο, καθώς έτσι είχαν ξεκινήσει τη μακρά πορεία τους το 1981, με το single “Nightmare”. Για το άμεσο μέλλον, δεν ετοιμάζουν κάποιο LP. Δυστυχώς τα LP δεν έχουν τη χρηστική αξία που είχαν παλιότερα. Πολύ λίγοι ακούν σήμερα έναν ολόκληρο καινούργιο δίσκο.

Magic de Spell line up:
Θοδωρής Βλαχάκης, ντραμς
Δημήτρης Μποτής, πλήκτρα
Γιώργος Αρχοντάκης, μπάσο
Βαγγέλης Θεοδωράκης, κιθάρα
Γιώργος Λαγγουρέτος, φωνή
Δημήτρης Δημητριάδης, φωνή

*Οι φωτογραφίες είναι του Παναγιώτη Μπιζούτη