Κατηφορίζοντας την Αριστοτέλους είχα την αίσθηση πως αυτό που θα έβλεπα θα ήταν μια μεγαλειώδης διαμαρτυρία. Οι διάσπαρτες πράσινες και μπλε στολές τριγύρω με βοήθησαν να καταλήξω ακόμη πιο εύκολα στο συμπέρασμα αυτό. Παρ’ όλα αυτά, φτάνοντας στο σημείο συνάντησης για το συλλαλητήριο εναντίον της σφαγής στη Γάζα εξεπλάγην δυσάρεστα από τη χαμηλή προσέλευση του κόσμου. Ευτυχώς αργότερα διαψεύστηκα. Πέμπτη εξάλλου και πολλοί δουλεύουν μέχρι τις εννέα, ενώ το κάλεσμα υποδήλωνε ώρα έναρξης στις οκτώ.
Παρ’ όλα αυτά κάτι μου έλεγε πως η αποψινή (σ.σ. χθεσινή) διαμαρτυρία θα είχε τα μελανά της σημεία, στα οποία και θα επικεντρωθεί αυτό το κείμενο, αφού σημειωθεί πρώτιστα ότι ο κόσμος της Θεσσαλονίκης και όχι μόνο (μέχρι και τουρίστες εθεάθησαν στην πορεία, με σακίδια στην πλάτη και παλαιστινιακές σημαίες στα χέρια) έδειξε με δυναμικό τρόπο τη στήριξη του στο λαό της Παλαιστίνης. Μέχρι και ο δήμαρχος, Γιάννης Μπουτάρης, μέσω επιστολής του, τάχθηκε στο πλευρό των αγωνιστών, όπως και οι περισσότεροι φορείς και συλλογικότητες της πόλης, με «αιχμή του δόρατος» φυσικά την Παλαιστινιακή παροικία Θεσσαλονίκης. Όταν ο πρόεδρος της παροικίας, Ασσόκη Σόντκι, πήρε το λόγο, είπε χαρακτηριστικά πως οι Παλαιστίνιοι της Γάζας είναι έτοιμοι να δώσουν ό,τι έχουν για την ελευθερία τους. Μάλιστα, στο χώρο μπορούσε κανείς να διακρίνει πολλούς Παλαιστίνιους, αλλά και διάφορων άλλων εθνικοτήτων μετανάστες. Αυτό που δεν μπορούσε να διακρίνει ήταν έναν αριθμό ανθρώπων επαρκή για να… ταρακουνήσει τα νερά.
Μερικές χιλιάδες κόσμου, ή τουλάχιστον τόσοι φαίνονταν, δεν είναι αρκετές όταν στη μέση υπάρχουν περισσότεροι από 500 νεκροί, εκ των οποίων τουλάχιστον 150 γυναίκες, παιδιά και άμαχοι. Πόσο μάλλον όταν οι «βολτάζοντες» στην πλατεία Αριστοτέλους κοιτούσαν απαξιωτικά, ή και καθόλου, προς την πλευρά της συγκέντρωσης.
Καθώς επέλεξα η γωνιά μου να είναι λίγο μακριά από το κέντρο του συλλαλητηρίου, ώστε να έχω καλύτερη οπτική, είχα επαφή και με τους εν λόγω «βολτάζοντες», ευτυχώς σημειώνω, διαφορετικά θα ήταν πράγματι ένα απλό ρεπορτάζ.
Πρώτο… πλήγμα η ηλικιωμένη που μάταια προσπαθούσε να συνεννοηθεί με έναν Κούρδο, από ότι κατάλαβα, μετανάστη, της ηλικίας της περίπου, ο οποίος δεν ήξερε ελληνικά. Αφού η ερώτηση της ήταν αρχικά αν υπάρχει πορεία και μετέπειτα αν την κάνουν οι κομμουνιστές πήρε ως απάντηση πως «δεν καταλαβαίνω ελληνικά», έφυγε μουρμουρίζοντας κάτι για τον Παπαδόπουλο, της επταετίας φυσικά, το οποίο μάλλον δεν ήταν εναντίον του.
Την εποχή του Παπαδόπουλου μπορεί να μην την έζησαν, η συζήτηση τους όμως φανερώνει πως τη λησμονούν, δυο νέοι το πολύ 25 ετών, οι οποίοι σχολίασαν τη συγκέντρωση, φωναχτά αρχικά: «Κομμουνιστές ρε μαλάκα!» και χαμηλόφωνα εν συνεχεία, αφού διαπίστωσαν πως ήταν μόνο οι δυο τους και έπρεπε να κληθούν να περάσουν μέσα από τους «κομμουνιστές». Παρ’ όλα αυτά, δεν ήταν αυτοί οι χαρακτηριστικοί ελληνάρες. Ήταν ο μεσήλικας που αρνήθηκε το flyer που μοίραζαν οι συμμετέχοντες γιατί «στ’ αρχίδια μου». Από το χώρο πέρασε και ένας αριθμός ιερέων, με την πλειοψηφία τους απλώς να προσπερνά προσπαθώντας να μην κοιτάξει καν, ενώ ένας δεν συγκρατήθηκε: «Ναι, όλους θα τους στηρίξουμε!» και έσκασε ένα κουτοπόνηρο χαμόγελο.
Διαβάζοντας το κάλεσμα στο συλλαλητήριο και τους φορείς που συμμετέχουν, για ένα πράγμα ήμουν σίγουρος και φοβόμουν. Τις σημαίες και τα πανό. Όχι τις παλαιστινιακές σημαίες, ούτε τα πανό αλληλεγγύης. Αλλά τις σημαίες των κομματικών παρατάξεων, και τα πανό που αντί να ενώνουν τον κόσμο μπαίνουν ανάμεσα τους σαν διαχωριστικά. Η αιώνια ελληνική κατάρα, με τον καθένα να προσπαθεί να πείσει πως αυτός είναι ο καλύτερος αγωνιστής, ενώ όλοι παλεύουν στην ίδια πλευρά και για τον ίδιο σκοπό. Ο σκοπός της συγκέντρωσης αυτής έδειξε για ακόμη μια φορά πως οι πολιτικές ταμπέλες υπάρχουν αποκλειστικά για να υπηρετούν πολιτικά συμφέροντα. Γιατί οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ να είναι διαχωρισμένοι από αυτούς του ΚΚΕ ή, ακόμη χειρότερα, γιατί μια ομάδα πολιτών να είναι διαχωρισμένη από την άλλη; Η ελευθερία είναι μία και επιτυγχάνεται με έναν τρόπο. Τη συσπείρωση και τον αγώνα.
Το πλάνο που είχα στο μυαλό μου για το κείμενο άλλαξε τελείως μέχρι να καταλήξω να γράφω αυτές τις γραμμές. Αυτό που δεν αλλάζει είναι πως ο παλαιστινιακός λαός υποφέρει και χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια για να υπερνικηθούν τα συμφέροντα που ταλαιπωρούν τη λωρίδα της Γάζας και την ευρύτερη περιοχή. Προσπάθεια και έμπρακτη στήριξη όπως η χθεσινή είναι ιδιαίτερα σημαντικές και μπορούν να γίνουν πολύ πιο σημαντικές αν σταματήσουμε να ζούμε με μότο το «μακριά απ’ τον κώλο μας κι ας είναι δέκα μέτρα», γιατί τα δέκα μπορούν σε δευτερόλεπτα να γίνουν δύο.
*Η φωτογραφία είναι από τη χθεσινή συγκέντρωση και ανήκει στον Mino.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.