Όταν η αλήθεια συναντάει τη ζωή τότε το θέατρο αποκτά αυτόματα νόημα και ουσία, μια ιστορία τόσο γνώριμη και τόσο οικεία. Όλοι σίγουρα κάποια στιγμή της ζωής μας γνωρίσαμε ή και νιώσαμε όπως εκείνη, όπως η «Αντριάνα». Όλη η ζωή μας κλεισμένη γύρω από «πρέπει» και κοινωνικές συμβάσεις που είτε μας τις επιβάλει ο κοινωνικός ιστός είτε απλά εμείς οι ίδιοι στους εαυτούς μας, γιατί όπως λέει και η πρωταγωνίστρια «έτσι μας μάθανε».
Πιο συγκεκριμένα η Μαρία Αντουλινάκη είναι η «Αντριάνα» στο έργο που έγραψε ο Θανάσης Παπαγεωργίου και φιλοξενείται στο Θέατρο Αλκμήνη. Είχαμε την χαρά να το απολαύσουμε από κοντά και να μπούμε στον κόσμο της ηρωίδας. Έναν κόσμο γεμάτο σκιές και πόνο για τις διαδρομές που ήθελε να περπατήσει αλλά η «κατανόηση» δεν της άφησε το περιθώριο, έμαθε να στέκεται σαν κυρία παρά τις έντονες φωνές που την κατέκλυζαν μέσα της.
Η Αντριάνα λοιπόν, μέσα από ακόμη μια οικογενειακή κρίση, που όπως πάντα ο ρόλος της είναι να λύσει, έρχεται ξαφνικά αντιμέτωπη με τη χαμένη της ζωή, χαμένη μέσα στα θέλω και τις επιταγές των άλλων. Η επαφή της με τους άλλους είναι μέσα από ένα τηλέφωνο, η ζωή της είναι η ζωή των άλλων. Μέσα από διαδοχικά τηλεφωνήματα ξετυλίγεται όλο το νήμα της ζωής της και στο τέλος έρχεται η λύτρωση, που συνοδεύεται από μια αναπάντεχη αποκάλυψη. Πίσω από τη στιβαρή της προσωπικότητα κρύβεται ένα δράμα, το δράμα της ίδιας της ζωής της που ξεδιπλώνεται μέσα από καθημερινές, άλλοτε κωμικές άλλοτε τραγικές, καταστάσεις.
Πασχίζει όλη της τη ζωή να μην πικράνει τους άλλους και κυρίως να κρύψει την πληγή που της δημιούργησε η αδερφή της, καταδικάζοντας τον εαυτό της σε ισόβια μοναξιά και ένα αιώνιο «γιατί». Οικογενειακοί διαπληκτισμοί και προβλήματα που λύνονται μέσα από ατέλειωτους καβγάδες και έντονες συζητήσεις, χαρακτηριστικό μιας τυπικής ελληνικής οικογένειας. Μέσα από διαδοχικά τηλεφωνήματα ξετυλίγεται όλο το νήμα της ζωής της και στο τέλος έρχεται μια αποκάλυψη που ρίχνει φως στις σκιές που κρύβει καλά μέσα της.
Μια οικεία φυσιογνωμία μιας γυναίκας που η Μαρία Αντουλινάκη ερμηνεύει μοναδικά ως «Αντριάνα». Την ρωτήσαμε κάποια πράγματα για να μπούμε λίγο καλύτερα στον κόσμο της πρωταγωνίστριας αλλά και της ίδιας της ηθοποιού.
Πείτε μας δύο λόγια για τον ρόλο της «Αντριάνας» στο έργο που πρωταγωνιστείτε.
Η «Αντριάνα» είναι μια γυναίκα που ζει μόνη της, βλέπουμε να επικοινωνεί μέσω τηλεφώνου με κάποια πολύ κοντινά της πρόσωπα όπου μέσα από αυτά τα τηλεφωνήματα εξελίσσεται ένα παλιό οικογενειακό δράμα, που μάλλον δεν έχει σβήσει ποτέ.
Πόσο σύγχρονο είναι αυτό το έργο στην εποχή μας;
Πολύ, είναι και από μόνο του σύγχρονο διότι γράφτηκε πριν από δύο – τρία χρόνια το πολύ. Έχει ξαναπαιχτεί στο θέατρο Στοά από την Εύα Καμινάρη σε σκηνοθεσία του ίδιου του συγγραφέα, του Θανάση Παπαγεωργίου. Εκεί κάπου το είδε ο σκηνοθέτης μας, του άρεσε, το είχε βάλει στο μυαλό του κάποια στιγμή να το κάνει και το έκανε.
Αυτό που εγώ ένιωσα σήμερα από την «Αντριάνα» είναι ένα άτομο κλεισμένο μέσα σε ένα σπίτι, εγκλωβισμένη μέσα σε αυτό το σπίτι που δεν υπάρχει ζωή.
Υπάρχει ζωή, ακόμα και αυτή η ζωή που ζει μέσα από τις ζωές των άλλων, της αδερφής της, της φίλης της. Αυτή είναι η δική της πραγματικότητα, αυτή είναι η ζωή για εκείνη. Δεν λες λοιπόν πως δεν ζει, απλά ζει τη ζωή της διαφορετικά, πιο μοναχικά.
Άρα όχι δύσκολα;
Δύσκολα είναι όλα και αυτοί που δεν ζουν μόνοι τους αλλά παρέα με κάποιον και πάλι δύσκολα ζούνε, όπως μόνη της και η «Αντριάνα» μέσα από το τηλέφωνο και τις σχέσεις που αναπτύσσει μέσα από αυτό με τους ανθρώπους, βιώνει και εκείνη τη δική της μοναξιά.
Πώς είναι να παίζεις έναν μονόλογο πάνω στο σανίδι και να είσαι μόνη σου;
Ναι αυτό έχει μια δυσκολία, το να είσαι μόνος σου, ήταν η πρώτη μεγάλη μου δυσκολία σε αυτό το έργο, ότι θα είμαι μόνη μου. Αλλά μετά βρήκα παρέα την Θεανώ, την Κορίνα, τους ανθρώπους που μιλάει στο τηλέφωνο και νιώθω έτσι ότι είμαι και με άλλους επάνω στη σκηνή. Είναι πολύ άγριο πράγμα ο μονόλογος, εκτίθεσαι διακόσες φορές παραπάνω από το να ήσουν με κάποιο άλλο θίασο. Την έξαρση που νιώθει κάθε ηθοποιός που ανεβαίνει επάνω στην σκηνή φαντάσου σε ένα μονόλογο πόσο πιο έντονα είναι αυτά τα συναισθήματα, διπλασιάζονται μέσα σου.
Αν δεν κάνω λάθος παίζετε σε μια σειρά στην τηλεόραση αυτή την περίοδο;
Ναι, είναι μια σειρά που ξεκίνησε πριν λίγες μέρες στον ALPHA. Παίζεται κάθε Τρίτη και λέγεται «Μην με σκας». Είναι με τον Πέτρο Φιλιππίδη και τον Γιάννη Μπέζο στους βασικούς ρόλους, εγώ είμαι η οικονόμος τους που ζω μαζί τους. Το έχει γράψει ο Ρίσβας και η Σακαλή, δύο ηθοποιοί πολύ ταλαντούχοι και στην συγγραφή και στο υποκριτικό τους παίξιμο ως ηθοποιοί. Και είναι μια χαρούμενη ατμόσφαιρα, μια όμορφη κωμωδία.
O σκηνοθέτης Κυριάκος Χατζημιχαηλίδης για την παράσταση «Αντριάνα»: Η «Αντριάνα» του Θανάση Παπαγεωργίου με κέρδισε από την πρώτη στιγμή. Όταν είχα πρωτοδεί το έργο στο θέατρο Ροές, με γοήτευσε αυτή η ιστορία και σκεφτόμουν ότι κάποια στιγμή θα το ανέβαζα αυτό το έργο. Από τότε σκεφτόμουν ότι το πιο κατάλληλο άτομο για το ρόλο της «Αντριάνας» ήταν η Μαρία Αντουλινάκη.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.