Ένας έλεγχος που με βρήκε χωρίς εισιτήριο, ένας αρκετά οξύθυμος αστυνομικός και μερικές προκλητικές απαντήσεις στάθηκαν υπέρ-αρκετές ώστε να οδηγηθώ στο αστυνομικό τμήμα της Ομόνοιας.
Ευτυχώς για μία απλή διασταύρωση στοιχείων, γιατί διαφορετικά η παραμονή μου, θα διαρκούσε για πολλές παραπάνω ώρες. Καθηλωμένος σε μία ψυχρή καρέκλα, δίχως τη δυνατότητα να κάνεις την παραμικρή κίνηση, xωρίς την εκστόμιση μίας βρισιάς, ή μίας απειλής από την πλευρά των ένστολων. Σαφώς η συμπεριφορά αυτή δεν απευθυνόταν σε κάποιο μεγαλο-εγκληματία, αλλά σε κάθε ένα από τους πολλούς φοβισμένους μετανάστες που είχαν συλληφθεί.
Πρόσωπα σχεδόν αποστεωμένα από το φόβο. Άνθρωποι που πιθανότατα θα είχαν διαπράξει μία μικροκλοπή ή θα είχαν συλληφθεί επειδή δεν έφεραν μαζί τους μία άδεια παραμονής στη χώρα, δέχονταν επί ατελείωτες ώρες χλευασμό, εκφοβισμό και ειρωνεία. Και η συνέχεια πιθανώς θα ήταν ακόμα χειρότερη, αν δηλαδή δεν αφήνονταν ελεύθεροι.
Το κλίμα εκεί σχεδόν αποπνικτικό, δεν είναι φόβος το συναίσθημα που σε περικλείει όταν βρίσκεσαι στο χώρο τους, αλλά θυμός για την επίδραση που είχε η εξουσία στο σώμα και τον νου τους. Θυμός για τις εθνικιστικές τους αντιλήψεις, τα ρατσιστικά τους πιστεύω και τα βλέμματα γεμάτα υπεροψία και ειρωνεία, γεμάτα σχεδόν με μισανθρωπισμό. Άνθρωποι αλλοιωμένοι και ψυχροί…
Μια γυναίκα λίγες θέσεις παραδίπλα μου, δεν σταμάτησε στιγμή να κλαίει. Με μία σύντομη κουβέντα που είχα μαζί της προσπαθώντας να την ηρεμήσω, έμαθα ότι δεν είχε τα απαραίτητα χαρτιά παραμονής στη χώρα. Γι’ αυτούς ήταν μία παράνομη μετανάστρια, για μένα ήταν ένας άνθρωπος που χρειαζόταν δύο λόγια παρηγοριάς για τα δυσκολότερα που δεν θα αργούσαν να κάνουν την εμφάνισή τους. Οι διάλογοι της με τους αστυνομικούς σχεδόν πανομοιότυποι, σαν να σκέφτονταν όλοι το ίδιο. “Γιατί κλαις;” την ρωτούσαν.. “Έχω μία κόρη δύο χρονών άρρωστη στο νοσοκομείο και μου έκλεψαν τα χαρτιά” απαντούσε ξανά και ξανά. Αρκετοί γέλασαν, άλλοι την ειρωνεύτηκαν ή τη σχολίασαν με το διπλανό τους, άλλοι προσπέρασαν αλλά ένας-δύο κοντοστάθηκαν και προσπάθησαν να την βοηθήσουν, να την ανακουφίσουν από το φόβο και να της βρουν μία λύση.
Ήμουν σίγουρη ότι αν το παραμικρό πάνω μου πρόδιδε ότι είμαι μετανάστρια, λεσβία ακόμα και ταγμένη στον ακρο-αριστερό χώρο η αντιμετώπιση τους προς εμένα δεν θα ήταν ίδια. Βέβαια οι φωνές και οι ειρωνείες δεν έλειψαν από το πρόγραμμα, αλλά προσπαθούσαν να διατηρήσουν μία δόση ηρεμίας και ευγένειας, που σε καμία περίπτωση δεν υπήρχε προς τους μετανάστες που βρίσκονταν στο χώρο.
Αλήθεια, πόσο οξύμωρο είναι ακόμα και ο πιο άβγαλτος να γνωρίζει πιάτσες που διακινούνται ναρκωτικά, στενάκια που ξεπουλιέται η γυναικεία αξιοπρέπεια από νταβατζήδες, και οι αστυνομικοί βρισκόμενοι λίγα μετρά παραδίπλα να κάνουν τα στραβά μάτια; Γιατί ο μετανάστης που πουλούσε σταυρούς για να βγάλει το μεροκάματο ή το πρεζάκι που προσπαθεί με κάθε μέσο να εξασφαλίσει την επόμενη δόση, να βρίσκεται εγκλωβισμένο σε ένα αστυνομικό τμήμα και οι μεγαλέμποροι να βρίσκονται έξω στο δρόμο, έτοιμοι να σκοτώσουν σιγά-σιγά το επόμενο τους θύμα; Γιατί ακόμα και η δικαιοσύνη σε αυτή τη χώρα να είναι διαποτισμένη με ρατσισμό και εθνικιστικές αντιλήψεις;
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.