“Κάτω από τα τσιμέντα υπάρχει ο ήχος της πόλης”. Το σλόγκαν του Urban Athens Festival στην Τεχνόπολη αποδείχτηκε εύστοχο. Οι καλλιτέχνες που πέρασαν από τη σκηνή έφεραν τον ήχο στην επιφάνεια. Τον ήχο των ανθρώπων της πόλης. Τον ήχο των σκέψεων, της απογοήτευσης, των προσδοκιών. Τον ήχο που πνίγει η ρουτίνα, αλλά δεν μπορεί να τον σβήσει. Τον ήχο που όταν ακούγεται δυνατά, αναζωογονεί. Λίγες ώρες live με ταβάνι τον ουρανό αρκούν, ώστε να γίνει πάλι η αρχή.
Ο χαρακτήρας του φεστιβάλ ταίριαζε απόλυτα στον Βέβηλο. Καλλιτέχνης, διαχρονικά ενάντια σε ό,τι περιορίζει, έφερε ξανά στην επιφάνεια την ανάγκη να αισθανθεί ο κόσμος ελεύθερος. Τραγούδησε για την λευτεριά όχι μόνο όσων ζουν φυλακισμένοι, αλλά και όσων το αισθάνονται. “Τα σίδερα δεν είναι τίποτα. Πολλοί είναι φυλακισμένοι στο ίδιο τους το μυαλό”, είπε και χτύπησε το μικρόφωνο στην καρδιά του.
Το έκανε πολλές φορές. Γιατί ήταν μία δύσκολη βραδιά. Ο Μίλτος (Παράφρων) ήταν αναγκαστικά απών, καθώς είχε ατύχημα νωρίτερα της συναυλίας. Τη δυσκολία όμως της περίστασης, ο “Β” τη μετέτρεψε σε χειροκρότημα για τον σταθερό του συνεργάτη. Το εισέπραξε πολλές φορές ακόμη για τη δική του παρουσία. Οι στίχοι του μας έφεραν πάλι ένα βήμα πιο κοντά να συναισθανθούμε τον άλλο. Να κοιτάξουμε λίγο πιο βαθιά στον εαυτό μας.
“Να γεμίζετε τη ζωή σας με τέτοιες νύχτες χωρίς σιωπές”, ήταν η παρότρυνση του Βέβηλου προς το κλείσιμο του live
Οι στίχοι του μιλούν, για πιο ειδικές συνθήκες, όπως τα ναρκωτικά και το περιθώριο. Αλλά και για τις απανταχού καταπιεσμένες και καταπιεσμένους. Για τους φυλακισμένους και τις φυλακισμένες.
Συνδέονται με παλιότερους εκφραστές ενός κόσμου, που είχε κοινά αδιέξοδα με τα δικά μας. Η Πατησίων της Γώγου δεν απέχει πολύ από τη σημερινή Πατησίων. Η εξαθλίωση φωλιάζει ακόμη σε πεζοδρόμια και σε στενά. Στους ίδιους δρόμους πηγαινοέρχονται πάνω-κάτω οι απελπισμένοι. Το σύστημα, εξακολουθεί σταθερά, να στοχεύει στο νου και όχι στα πόδια. Αλλά και η διαπίστωση του Παύλου, “πρέζες υπάρχουν πολλές, δεν είναι μόνο η ηρωίνη, αλλά η ηρωίνη σκοτώνει”, παραμένει επίκαιρη.
“Βελονιάζω το σώμα μου ακόμα με στιγμές…”
Οι στίχοι του Βέβηλου μιλούν ακόμη γι’ αυτό που μας πληγώνει σήμερα. Για τη δολοφονία του Ζακ. Για την απάθεια των περαστικών. Πριν πει το τραγούδι που έγραψε για εκείνον, αναρωτήθηκε: “Ποιοι είναι χειρότεροι, αυτοί που σκότωναν ή αυτοί που κοιτούσαν; Για τον Ζαχαρία…”
Ο κόσμος ανταποκρινόταν ζωηρά. Ήξερε τους στίχους και κουνούσε ψηλά και ρυθμικά τα χέρια, όταν ο Βέβηλος έδινε το έναυσμα. Στα πιο δυναμικά κομμάτια, οι πιτσιρικάδες σπρώχνονταν στην καρδιά του πλήθους. Και βέβαια δεν έλειπαν τα πολιτικά συνθήματα. “Το πάθος για την λευτεριά είναι δυνατότερο απ’ όλα τα κελιά”. “Αυτό το σύνθημα πρέπει να ταξιδεύει παντού”, σχολίασε ο “Β”.” Λευτεριά στα παιδιά που ζουν φυλακισμένα στο σώμα τους”, πρόσθεσε.
Αν και η παρουσία του στη σκηνή δεν κράτησε πολύ, ήταν πολλά εκείνα που είχε να κρατήσει κάποιος ακούγοντάς τον. Έστω και μέσα σε μια ώρα. Γιατί οι στίχοι του Βέβηλου χτυπούν στην καρδιά μας, όπως το μικρόφωνο στη δική του. Κι εκείνο που κρατάμε περισσότερο είναι ένα μήνυμά του για το μέλλον: “Μη γονατίσετε ρε. Κρατάτε δύναμη για τα δύσκολα που έρχονται.”
**Κείμενο: Κώστας Παπαντωνίου, Μελίνα Βελιμέζη
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.