Κάποια στιγμή μια πολύ καλή φίλη πριν κάποια χρόνια έμεινε έγκυος. Ακόμα θυμάμαι την ημέρα που μας είχε καλέσει στο σπίτι της, μια παρέα παλιούς συμμαθητές που παρά τα χρόνια που πέρασαν είμαστε ακόμα δεμένοι κι αγαπημένοι, μαλώνουμε, γελάμε, κλαίμε, αλλά κυρίως μοιραζόμαστε τα καλά και τα δύσκολα, πρώτα απ’ όλα μεταξύ μας.
Θυμάμαι ότι είχαμε μαζευτεί στο σπίτι της, κάπου στα νότια προάστια, για να φάμε, αλλά εκείνη είχε αποφασίσει να μας πει το μυστικό της δεύτερης εγκυμοσύνης της. Είχα πάρει μια τούρτα πορτοκάλι για την περίσταση από ένα από τα καλύτερα ζαχαροπλαστεία της Αθήνας και πήγα.
Μόλις άκουσα το νέο, χαρούμενοι όλοι γελούσαμε ενώ ο άντρας της από τη χαρά του όταν πήγαινε να βγάλει την τούρτα από το κουτί παραλίγο να τη φέρει καπέλο στο κεφάλι του ενώ εμείς κλαίγαμε από τα γέλια, το πρώτο που σκέφτηκα ήταν να το βαφτίσω. Έχοντας πάρει αποστάσεις από θρησκείες και αντίστοιχες τελετές πολλά χρόνια πριν, ακόμα από την εφηβεία μου, αυτό ήταν ένα μεγάλο βήμα. Αλλά όχι μόνο γι αυτό.
Όταν αποφάσισα να κάνω το coming out (συγγνώμη, δεν είναι ελληνική λέξη αλλά ακόμα δεν υπάρχει δόκιμη και αποδεκτή μετάφραση γι αυτό…), μετά από κάποιο διάστημα άρνησης που το κράτησα για τον εαυτό μου, οι πρώτοι άνθρωποι που το είπα ήταν οι φίλοι μου. Είχαν περάσει μερικά χρόνια από αυτό, αν και όχι τόσο πολλά, και όλοι ήταν ενήμεροι όχι μόνο για τη σεξουαλικότητά μου, αλλά και για τον τρόπο που τη ζούσα, φανερά σε όλους, ακόμα και στο οικογενειακό μου περιβάλλον. Ακόμα τότε δεν είχα ασχοληθεί με τον ακτιβισμό, πράγμα που ήρθε σα φυσιολογική εξέλιξη κάποιο καιρό μετά.
Στο μυαλό μου τις επόμενες μέρες τριγύριζε αυτό: Αν είχα το δικαίωμα να ζητήσω από τη φίλη μου να βαφτίσω το δεύτερο παιδί της. Στο τηλέφωνο που της το είπα στην αρχή μου είπε ότι θα το σκεφτεί, αλλά μερικές μέρες μετά με πήρε η ίδια και μου είπε ότι εκείνη και ο άνδρας της δεν είχαν αντίρρηση.
Ένιωσα σα να μου έκαναν ένα μεγάλο δώρο. Τη δεκαετία του 1990 και στις αρχές του 2000, ακόμα η συνύπαρξη των γκέι ανδρών με παιδιά ήταν ένα μεγάλο ταμπού, πράγμα που ακόμα και σήμερα παραμένει. Οι γκέι άνδρες δεν έχουν τη βιολογική δυνατότητα να αποκτήσουν οι ίδιοι παιδί μέσα σε μια γκέι σχέση, ενώ με κανένα τρόπο δεν προβλέπεται η νομική δυνατότητα της παρένθετης μητέρας. Μόνος τρόπος είναι ένας λευκός γάμος με μια φίλη, ή ακόμα και εξωσωματική. Η ανάγκη να αποκτήσει κανείς παιδιά όμως είναι ίδια και παραμένει ισχυρή για κάθε άτομο, γκέι ή στρέιτ.
Για μένα το βαφτιστήρι μου, είναι ό,τι πιο κοντινό έχω στο να έχω ένα παιδί δικό μου. Τον βλέπω να μεγαλώνει κάθε φορά που συναντιόμαστε, να μου μιλάει για καινούργια θέματα, για την αγάπη του για το ποδόσφαιρο (εκεί έχουμε ένα θέμα επικοινωνίας…), για τις καινούργιες του παρέες στο σχολείο και χαίρομαι όπως αν είχα ένα δικό μου παιδί.
Ακούγοντας σήμερα το βουλευτή των ΑΝΕΛ Κατσίκη να λέει όλα αυτά τα απίστευτα ομοφοβικά, αλλά και λόγω του ότι είναι μέρα για το AIDS, που μου προκαλεί πάντα ένα μεγάλο συναισθηματισμό, θέλησα να γράψω αυτό. Να μεταφέρω δηλαδή την εμπειρία και τα συναισθήματά μου από μια προσωπική κατάσταση που για μένα είναι σημαντική και αγγίζει τον πυρήνα της ύπαρξής μου.
Ελπίζω αυτό που γράφω εγώ εδώ, αν μπορεί να βοηθήσει κάποιους που έστω αισθάνονται κάτι κοινό. Για μένα μέρος της οικογένειάς μου είναι οι κουμπάροι μου και οι φίλοι μου και το βαφτιστήρι μου. Και αυτό κανείς δε θα μου το πάρει.
Υ.Γ. Λυπάμαι που γράφω στους ανθρώπους που αγαπώ από εδώ. Δεν είναι προσωπικό μόνο, είναι κάτι ευρύτερο γι αυτό και θέλησα να το δουν περισσότεροι άνθρωποι. Άνθρωποι που είναι σαν και μένα, αλλά που φοβούνται να το πουν γιατί φοβούνται το στίγμα. Σίγουρα εγώ στο εργασιακό και κοινωνικό μου περιβάλλον μπόρεσα να εκφράσω τον εαυτό μου σε μεγάλο βαθμό. Δεν είναι παντού έτσι και το ξέρω. Όμως δεν είμαστε ένοχοι ούτε για τη σεξουαλικότητά μας, ούτε για το γεγονός ότι θέλουμε να ζήσουμε ο καθένας με τα ίδια δικαιώματα όπως όλοι οι υπόλοιποι άνθρωποι. Και σίγουρα δεν είμαστε πλέον όπως παλιά. Σήμερα μιλάμε.
*Το κείμενο δημοσιεύτηκε πρώτα στον προσωπικό λογαριασμό του Α. Σιγάλα στο Facebook.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.