Συνάντησα τον μικρό Μανώλη πέρυσι τον Σεπτέμβριο. Ήταν αφοσιωμένος στο σχέδιό του, στον «ανελκυστήρα του», όπως είπε. Όταν μου απηύθυνε το λόγο, με βλέμμα ενθουσιώδες και με τα μεγάλα γαλάζια μάτια του, οι ερωτήσεις που μου έθεσε, ήταν πόσους ορόφους έχει η πολυκατοικία που μένω, σε ποιον όροφο μένω εγώ και αν χρησιμοποιώ το ασανσέρ. Η λεπτομέρεια στο σχεδιασμό συστημάτων ανελκυστήρων με άφησε έκπληκτη.
Ο Τάσος, μαθητής Λυκείου, κάθε βδομάδα ξεκινά από το χωριό του στα ορεινά της Δράμας για το σχολείο του στο Πανόραμα Θεσσαλονίκης. Έξι ώρες δρόμο κάθε εβδομάδα. Τίποτα όμως δεν τον σταματά από το να βοηθά τον πατέρα του τα σαββατοκύριακα στις βαριές κτηνοτροφικές εργασίες.
Μαθήτρια δημοτικού η Ελίνα με πολλή όρεξη για ζωγραφική. Λατρεύει να βρίσκεται στο βιβλιοπωλείο της γειτονιάς απ’ όπου αγοράζει κηρομπογιές και λαδοπαστέλ. Συχνά τη συναντώ στην επιστροφή για το σπίτι της και με ενθουσιασμό μου εξηγεί τα υλικά που αγόρασε. Είναι έτοιμη να τα απλώσει στο χαρτί. Η ζωγραφική είναι το πάθος της.
Η δημιουργικότητα κρύβεται πίσω από καθέναν από τους τρεις μαθητές. Μα είναι καιρός να βγει στην επιφάνεια. Ο Μανώλης, ο Τάσος και η Ελίνα μαθητές διαγνωσμένοι με σύνδρομο Asperger, βαρηκοΐα και μειωμένη όραση αντίστοιχα είναι ίσοι και συνάμα τόσο διαφορετικοί. Ο καθένας με τις δικές του κλίσεις και ιδιοσυγκρασίες. Αποτελούν λαμπρά δείγματα του πόσο παραγωγικοί μπορεί να είναι όχι μόνο στα πλαίσια του σχολείου αλλά και εκτός.
Γιατί, όμως, οι μαθητές με ή χωρίς αναπηρία να είναι δέκτες των φραγμών που τίθενται από την εκάστοτε πολιτική, που ασκείται από την εκάστοτε κυβέρνηση; Το δυαδικό εκπαιδευτικό σύστημα που έχει πια εδραιωθεί ορίζει από τη μία τα «κανονικά» και από την άλλη τα «ειδικά σχολεία».
Η πολιτική που ασκείται όχι μόνο δε συμβάλλει στην ένταξη, αλλά ενισχύει τον διαχωρισμό ανάμεσα σε «φυσιολογικά» και «μη φυσιολογικά» παιδιά. Η περιθωριοποίηση, αμέσως επόμενο. Η αδυναμία αναγνώρισης ίσων ευκαιριών στους μαθητές, φυσικό επακόλουθο.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι η ανάπτυξη της προσωπικότητας ολοκληρώνεται μέσα από την κοινή ζωή και μάθηση ανθρώπων με και χωρίς αναπηρία.
Και εδώ είναι που εντοπίζεται ένα μελανό σημείο του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος. Η ένταξη επιβάλλει ριζική αλλαγή πολιτικής και εμείς οφείλουμε να γίνουμε οι φορείς της. Οι εκπαιδευτικοί, βέβαια, αποτελούν την εναρκτήριο δύναμη για την ορθή εφαρμογή και συνέχισή της.
Ας αναγνωρίσουμε ότι οι «ειδικές ανάγκες» δεν είναι ειδικές και έτσι δεν χρήζουν ειδικής μεταχείρισης, αλλά χαρίσματα που όλοι οι άνθρωποι διαθέτουμε και μας κάνουν ξεχωριστούς. Ίσους μα τόσο διαφορετικούς…
Δέσποινα Μουρατίδου, εκπαιδευτικός
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.