Αν ήταν Αύγουστος του 1969 και βρισκόμασταν στις Η.Π.Α., θα ξέραμε ότι στο Bethel, μία μικρή πόλη στην πολιτεία της Νέας Υόρκης, το φεστιβάλ του Woodstock ξεκινά στις 15 του μηνός.
Αμφιλεγόμενο εκείνη την εποχή, το πέρασμα των χρόνων το κατέγραψε στην ιστορία της μουσικής ως μία από τις σημαντικότερες στιγμές στον 20ο αιώνα. Πολλά πήγαν στραβά σε ένα φεστιβάλ που η εκτίμηση που δόθηκε στις αρχές μιλούσε για 50 χιλιάδες κόσμου, η προπώληση έδειχνε διακόσιες και τελικά βρέθηκαν εκεί ανάμεσα σε τετρακόσιες χιλιάδες με μισό εκατομμύριο.
Μπορεί οι διοργανωτές να έκαναν μία δεκαετία να ανανήψουν οικονομικά. Μπορεί η τοπική κοινωνία να μην το έβλεπε με καλό μάτι. Μπορεί χωρίς την παροχή ιατρικής βοήθειας και προμηθειών από τον στρατό να υπήρχαν ακόμη περισσότερα προβλήματα. Ωστόσο, πολύς κόσμο θυμάται το Woodstock ως μία γιορτή ελευθερίας, ειρήνης και διαμαρτυρίας κατά του ρατσισμού και του πολέμου στο Βιετνάμ. Ανάμεσα σε αυτές τις αναμνήσεις μπορεί κανείς να ξεδιαλέξει μερικές μουσικές ιστορίες. Ιστορίες μικρές που δεν λέγονται συχνά. Ιστορίες στενά συνδεδεμένες με μουσικά κομμάτια.
Ποιος θα ανοίξει το Woodstock; – Freedom – Richie Havens
Το φεστιβάλ είχε αργήσει να ξεκινήσει γύρω στη μία ώρα. Οι διοργανωτές πάσχιζαν να βρουν καλλιτέχνη έτοιμο να βγει στη σκηνή. O Tim Hardin ήταν σε…άλλους κόσμους εκείνη την ώρα, οπότε ο Richie Havens θα έκανε το ξεκίνημα. Καθώς του ζητούσαν να παρατείνει την παρουσία του στη σκηνή, στο τέλος αναγκάστηκε να αυτοσχεδιάσει. Το “Freedom” ήταν το αποτέλεσμα.
Με πάσο τη… φωνή – Beautiful people – Melanie Safka
Ήταν ένα άσημο κορίτσι δεκαεννέα ετών. Ακόμη και η είσοδός της στα παρασκήνια ήταν επεισοδιακή, αφού είχε ξεχάσει το πάσο της. Για να καταφέρει να μπει, έπρεπε να τραγουδήσει το εν λόγω τραγούδι της στους άνδρες της ασφάλειας, ώστε τελικώς να την αφήσουν να περάσει. Το κορίτσι με τα μακριά, φαρδιά φορέματα, εκείνο το «εύθραυστο και νευρικό πλάσμα», τραγούδησε σε μία θάλασσα κόσμου και κατέβηκε από τη σκηνή το πιο διαχρονικό, ενδεχομένως, σύμβολο του Woodstock.
Χωρίς ρεύμα, τί κάνουμε; – Younger Generation – John B. Sebastian
Η ιστορία με τον John Sebastian δεν έχει να κάνει με αυτό το κομμάτι, όσο με τον τρόπο που βρέθηκε πάνω στη σκηνή.
“Στο Woodstock βρέθηκα ως μέρος του κοινού. […]Μαζί μου είχα μόνο μια αλλαξιά και μία οδοντόβουρτσα[…]Τη μέρα εκείνη είχε βρέξει πολύ και η σκηνή είχε πλημμυρίσει, ήταν αδύνατο να μπουν ηλεκτρικά όργανα. Τότε με βρίσκει ο επικεφαλής, Chip Monck, και μου λέει ‘Θέλουμε κάποιον εκεί πάνω με μία ακουστική κιθάρα[…] και αυτός είσαι εσύ’. Έτρεξα και δανείστηκα μία από τον Tim Hardin και ανέβηκα. Ήταν ένα από τα ευχάριστα ατυχήματα που πήγαν την καριέρα μου ένα βήμα παραπέρα.”
«Κάπου το έχω ξαναδεί αυτο…» – Raga Puriya-Dhanashri – Ravi Shankar
Οι περισσότεροι μουσικοί θυμούνται το Woodstock ως μία εξαιρετική εμπειρία και εκφράζουν τη χαρά τους που βρέθηκαν εκεί. Ωστόσο, υπήρξαν και οι δυσαρεστημένοι ωστόσο. Ο Iνδός Ravi Shankar το χαρακτήρισε ως μία “τρομακτική εμπειρία”. Συγκεκριμένα, είχε δηλώσει πως το κοινό, που βρισκόταν στη λάσπη που οι συνεχείς βροχοπτώσεις είχαν δημιουργήσει, του θύμισε τους νεροβούβαλους πίσω στην Ινδία. Εδώ ακούτε το κομμάτι με το οποίο άνοιξε την παρουσία του.
Ένα σοφό «όχι» – Happy trails to you- Roy Rogers
Για το κλείσιμο του φεστιβάλ, οι διοργανωτές επιστράτευσαν τον Roy Rogers. Γνωστός ως ο βασιλιάς των cowboys, του ζητήθηκε να τραγουδήσει το μουσικό θέμα από το τηλεοπτικό show στο οποίο πρωταγωνιστούσε το 50′ και το 60′. Ο μάνατζέρ του έθεσε βέτο φυσικά. Ο ίδιος παραδέχτηκε αργότερα ότι “Θα είχα αποδοκιμαστεί και διωχθεί εκτός σκηνής από τους αναθεματισμένους χίπηδες”. Μπορεί ο καθένας να κρίνει γιατί.
Απόψε αυτοσχεδιάζουμε – The star spangled banner- Jimi Hendrix
Η άρνηση του Rogers τελικά δεν κόστισε σε κανέναν. Πολύ περισσότερο δε, αφού το φεστιβάλ είχε την τύχη να κλείσει με κάποιον υπεράνω λέξεων. Στον χώρο είχαν απομείνει γύρω στους τριάντα χιλιάδες θεατές. Τότε, ο Jimi Hendrix έδωσε μία δική του εκτέλεση του εθνικού ύμνου των Η.Π.Α. που δεν είχε ακουστεί ποτέ ξανά. Για μερικούς, μία στιγμή επίδειξης σε μία κακή εμφάνιση του Hendrix. Για άλλους, η πιο εμβληματική στιγμή των sixties.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.