Του Αλέξη Ελευθερόπουλου
Γεννήθηκα στην Αθήνα.
Πολύ σύντομα η ζωή τα έφερε έτσι ώστε να γνωρίσω τον κόσμο στην Αμερική.
Δύσκολο για ένα νέο ζευγάρι να ξεκινήσει από το μηδέν σε έναν ξένο τόπο, πόσο μάλλον όταν ο ένας από τους δύο γονείς είναι έγχρωμος, σε μια κατεξοχήν ρατσιστική χώρα όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες, δε στειτς όπως συνηθίζουν να λένε εδώ οι ντοπιοαμερικανοι.
Μεγαλώνοντας, και καθώς άρχισα να αντιλαμβάνομαι τα εξωτερικά ερεθίσματα, ένιωθα τον φόβο, την απόρριψη πολύ συχνά, και τέλος την περιθωριοποίηση , ως αποτέλεσμα αυτής της αρρώστιας που λέγεται ρατσισμός.
Πηγαίνοντας σε ελληνικό σχολείο, πίστεψα πως εδώ θα είναι όλα αλλιώς. Είχα ακούσει τόσα για την Ελλάδα, για τον αξεπέραστο πολιτισμό της, για τις ιδέες που πρόσφερε σε όλο τον κόσμο και γίνανε πανανθρώπινες αξίες. Στο ελληνικό σχολείο λοιπόν, ήμουν ο μόνος έγχρωμος.
Λίγοι φίλοι αλλά καλοί. Δεσμοί ζωής στηριγμένοι σε ανθρώπινα συναισθήματα, σε αληθινή αγάπη μακριά από τον καρκίνο του μίσους για το διαφορετικό.
Μεγάλωσα και έπρεπε να κάνω αυτό το ταξίδι που είχε εντωμεταξύ μετατραπεί σε όνειρο ζωής.
Να γυρίσω στην Αθήνα. Στα 17-18 μου λοιπόν, παίρνω το εισιτήριο στα χέρια μου και το φυλαγα σαν κάποιο πολύτιμο φυλαχτό, σαν κειμήλιο.
Έφτασα λοιπόν, περπάτησα στους δρόμους του κέντρου της Αθήνα , ένιωσα τον παλμό και την πνοή της πόλης, γνώρισα ανθρώπους ξεχωριστούς, φίλους που μείναμε κοντά από τότε κι ας χωρίζουν κάμποσες χιλιάδες χιλιόμετρα.
Κι εδώ όμως, ο ρατσισμός με ακολουθούσε σχεδόν σε κάθε μου βήμα. Ειδικά όταν άνοιγα το στόμα μου και βγαίνανε από αυτό άπταιστα ελληνικά.
Ο μαύρος Έλληνας. Σοκ για τον εθνικιστή, ανεξήγητο, απαράδεκτο. Ντροπή για την αυθεντικότητα της φυλής, για τον φαινοτυπο της.
Τα συναισθήματα συγκεχυμένα μετά από 15 σχεδόν χρόνια που πρωτοταξιδεψα στην Ελλάδα. Δεν αγαπάω κανέναν τόπο, αγαπάω και λατρεύω τους ανθρώπους του εκάστοτε τόπου που η συμπαντική τυχαιότητα μου ελαχε να βρεθώ.
Αυτή η τυχαιότητα που για κάποιους αποτελεί λογο να προσβάλλεις, να μισεις, να υποβαθμίζεις, να επιτίθεσαι ή και να μαχαιρώνεις τον διαφορετικό σου.
Να μην είστε ρατσιστές. Όλοι οι άνθρωποι γεννήθηκαν ιδιοι, με διαφορετικά “ρούχα” απλά. Όταν βγάζουμε τα ρούχα μια καρδιά μένει και δύο χέρια να αγκαλιάζουμε τον κόσμο.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.