Η κυρία στεκόταν όρθια έξω από έναν μεγάλο φούρνο στην Κηφισιά. Ήταν ντυμένη απλά αλλά καλόγουστα και φαινόταν σαν να περίμενε κάποιον. Προσπερνώντας, την άκουσα να μου ψιθυρίζει: «Συγγνώμη, πεινάμε». Σταμάτησα κατάπληκτη, βέβαιη πως δεν είχα ακούσει καλά. Όμως η κυρία, με χαμηλωμένο βλέμμα, επανέλαβε τη φράση. Μπήκα βιαστικά στον φούρνο, αγόρασα, έκανα ψιλά και φεύγοντας, της έβαλα στο χέρι ένα μικρό χαρτονόμισμα. Δεν μου πήγε να δώσω κέρμα.
Πρόσεξα το χέρι. Ήταν περιποιημένο. Το ψιθυριστό «ευχαριστώ» της σχεδόν δεν ακούστηκε. Το συναπάντημα μου μαζί της ήρθε σαν γροθιά που εκτοξεύτηκε στο στομάχι μου. Σίγουρα κάθε φτώχεια είναι οδυνηρή, αλλά η φτώχεια του νεόπτωχου αξιοπρεπούς αστού είναι πιο σκληρή. Δεν έχει μάθει την ένδεια, ζούσε μια καλή ζωή και ξαφνικά τα έχασε έχασε όλα. Ο άλλος, που ζει χρόνια στη φτώχεια, έχει επινοήσει μια ζωή τώρα στρατηγικές και άμυνες τις οποίες ο νεόπτωχος δεν υποψιάζεται καν.
Ξαφνικά ο νους μου πήγε πολλά χρόνια πίσω. Στο τέλος της φοιτητικής μου ζωής, όπου σαν εργαζόμενη φοιτήτρια είχα συνεργαστεί σε μια διαφήμιση και είχα κερδίσει κάποια λεφτά ικανά να μου επιτρέψουν να αγοράσω μεταξύ άλλων κι ένα καμηλό παλτό. Τη χρονιά εκείνη ο πατέρας είχε μια ατυχία και λίγο αργότερα όλη η οικογένεια βρέθηκε μέσα σε μία οικονομική δυσπραγία, με αποτέλεσμα να πρέπει πάραυτα να κερδίσω τα προς το ζειν. Όχι μόνο για μένα αλλά και για να βοηθήσω κάπως και τους δικούς μου.
Πέρασα δύσκολα εκείνο τον χειμώνα κρυώναμε τα βράδια θυμάμαι και συχνά κοιμόμασταν σχεδόν νηστικοί. Χτυπούσα παντού πόρτες για δουλειά. Έκανα τα πάντα για να επιζήσω: μεταφράσεις, μαθήματα, κείμενα, αλληλογραφία, δακτυλογραφήσεις. Θυμάμαι τι ζημιά μου είχε κάνει το καμηλό παλτό. «Μα, τί ανάγκη έχεις εσύ;» ο ένας. «Α, θα παίρνεις ακριβά!» ο άλλος. «Για να φοράς καμηλό παλτό δεν έχεις ανάγκη εσύ από δουλειά» ο πάρα πέρα.
Μέχρι που το χειμώνα εκείνο τρίφτηκε το παλτό, πάλιωσε από τα πολλά τα πήγαινε-έλα, κι ησύχασα! Μαζί με όσα ξεπουλήσαμε τότε -χαλιά, σερβίτσια, κοσμήματα- έφυγε κι αυτό! Λες κι ήταν κατάρα επάνω μου. Στην επόμενη συνέντευξη έσκασα μύτη με το φοιτητικό μου ημίπαλτο. Μια βδομάδα αργότερα έπιασα την πρώτη μου δουλειά . Επελέχθησαν 12 ανάμεσα σε 120. Πριν ίσως και να έφταιγε το καμηλό παλτό!
Προσέξτε λοιπόν:
-Η νέα φτώχεια φοράει συχνά … «καμηλό παλτό». Και ξεγελάει. Αφήστε που κρύβεται γιατί ντρέπεται -δεν έχει το θάρρος της ανάγκης της.
Αναζητήστε την εκεί που δεν την περιμένετε.
Δεν ζητιανεύει στις γωνίες, ούτε επαιτεί φανερά. Ψάχνοντας όμως εύκολα θα μάθετε για την οικογένεια του απολυμένου πενηντάρη πρώην στελέχους που στερείται …που κρυώνει γιατί δεν μπορεί να πληρώσει θέρμανση, που δεν έχει για το χαράτσι και κινδυνεύει να μείνει χωρίς ρεύμα.
Κι αν μπορείτε, βοηθήστε.
Διακριτικά…
Λιακαδα ©
Το είδαμε και μας άρεσε εδώ.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.