Οι επισκέψεις στο σπίτι των, ούτως ή άλλως δυσάρεστων, συγγενών μου φέτος έκρυβαν μία ακόμη δυσάρεστη έκπληξη. Τους «από κάτω».
Μία φθαρμένη πενταόροφη πολυκατοικία στα Κάτω Πατήσια, με περιποιημένο κήπο και εξώπορτα ασφαλείας είναι το μέρος που θα επισκεφτούμε κάθε χρόνο, σχεδόν πάντα την ίδια μέρα. Ένα μπολάκι με φαγητό και άλλο ένα με φρέσκο νερό για τα αδέσποτα δείχνουν την ευαισθησία των ενοίκων της. Ήσυχοι άνθρωποι κατά γενική ομολογία, σχεδόν «νεκροί». Όσες φορές έτυχε να επισκεφτώ τους συγγενείς μου ποτέ δεν είχα συναντήσει κανέναν από αυτούς να «μπαινοβγαίνει» στην εξώπορτα.
Τα κουτσομπολιά των θείων μου τους ήθελαν ηλικιωμένους, είτε γεροντοκόρες και χήρες, είτε ηλικιωμένα ζευγάρια, είτε χήρους που έχασαν τη γυναίκα τους και μαράζωσαν νωρίς. Μόνο στο από κάτω διαμέρισμα μένει μία οικογένεια. Η παρουσία παιδιών εξάλλου είναι εμφανής από μακριά κιόλας, ένας στρουμπουλός Άι-Βασίλης με κόκκινα μάγουλα «χαιρετάει» τους περαστικούς από το μπαλκόνι τους.
Οι «από κάτω» μάλιστα πολλές φορές δειπνούν με τους «από πάνω», δηλαδή τους συγγενείς μου. Καμία φορά η θεία μου προσέχει και τα παιδιά τους, όταν αυτοί λείπουν για δουλειές. Δύο αγοράκια, «πανέμορφα αλλά ζωηρά, οκτώ και δέκα χρονών αντίστοιχα», έτσι μου τα περιγράφει. Από μέσα μου ανακουφίζομαι που δεν είναι μεγαλύτερα και δεν ήθελε να μου τα προξενέψει.
Η ώρα είναι έξι, έχουμε καταβροχθίσει το κοτόπουλο στο φούρνο και καθόμαστε στο σαλόνι. Η συζήτηση μετατοπίζεται από την πολιτική και την ανεργία, στον Κωστόπουλο και τον Αρναούτογλου. Η μητέρα μου ίσα-ίσα που προλαβαίνει να ολοκληρώσει το επιχείρημα του «πόσο μαλάκας είναι ο Κωστόπουλος» μπροστά από τα λάγνα, γεμάτα θαυμασμό μάτια της θείας μου ώσπου ακούγονται φωνές και τσιρίδες από τους «από κάτω». Παιδικά ουρλιαχτά που ολοένα και δυναμώνουν.
Ουρλιαχτά που διαταράσσουν την κατά τα άλλα αποπνικτική σιωπή της πολυκατοικίας. Κανείς δεν αντιδράει όμως, στο σαλόνι επικρατεί μοναχά σιωπή. Καμία πόρτα δεν ακούγεται να τρίζει και να ανοίγει από τα έξω διαμερίσματα. Είναι η πρώτη φορά που σκέφτομαι τόσο έντονα ότι οι ένοικοι της πολυκατοικίας είναι κυριολεκτικά νεκροί.
Ρωτάω τη θεία μου τι συμβαίνει. «Ο από κάτω, πάλι μέθυσε και βαράει τα παιδιά του», μου απαντάει ατάραχη. Νιώθω το στομάχι μου βαρύ και σίγουρα το πλούσιο δείπνο που προηγήθηκε δεν έχει καμία σχέση με αυτή την αίσθηση.
«Θα καλέσουμε την αστυνομία και θα τους καταγγείλουμε», απαντάω προσπαθώντας να μιμηθώ την ατάραχη έκφραση της θείας μου. Συνάμα κατευθύνομαι προς το τηλέφωνο.
«Μα τι λες παιδάκι μου, είναι καλοί άνθρωποι, απλά αυτός ο ανεπρόκοπος πίνει λίγο παραπάνω στις γιορτές. Θα του περάσει. Εξάλλου εμείς τι δουλειά έχουμε;»
Η σιωπή τους είναι συνενοχή. Κάθε μελανιά των παιδιών των «από κάτω», είναι και μελανιά από τα δικά τους, τάχα ατάραχα χέρια.
Αν γίνετε ποτέ μάρτυρας παιδικής βίας, ποτέ μην σκεφτείτε τι σχέση έχετε εσείς με τα παιδιά μίας ξένης οικογένειας. Ποτέ μην σκεφτείτε ότι βάζετε τον εαυτό σας σε μπελάδες. Καταγγείλετε το περιστατικό όσο πιο γρήγορα μπορείτε.
*Καλέστε το 1056, την εθνική τηλεφωνική γραμμή για τα παιδιά από το Χαμόγελο του Παιδιού.
Το 115 25, γραμμή «Μαζί για το Παιδί».
Το 800 11 88 881, γραμμή κατά της Οικογενειακής Βίας “ΔΙΠΛΑ ΣΟΥ”
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.