Έχετε σκεφτεί ποτέ πώς θα ήταν τα πράγματα γύρω μας αν ήταν πάντα καλοκαίρι, αν όλοι ήμασταν ένα μέρος από έναν πίνακα του Πικάσο, σχήματα ακανόνιστα σε έναν πίνακα που έχει πολλές ιστορίες να διηγηθεί, ακανόνιστες που συνθέτουν όλα τα χρώματα της παλέτας. Έτσι κάπως ακανόνιστα, αβίαστα, φυσικά ήρθε και αυτό το καλοκαίρι, κάπως έτσι βρεθήκαμε στο Κουκάκι για μια συνέντευξη που ήθελα πολύ να κάνω με μια νέα ποιήτρια που θα μπορούσε άνετα να αποτελεί κομμάτι ενός παζλ που μας ενώνει όλους.
Συνομιλήσαμε με την Monique για την πρώτη της ποιητική συλλογή “Λοίσθια” που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις “Οσελότος”. Η γραφή της Monique είναι σαν την ζωή, κάθε λέξη χτυπάει κάθε κύτταρο, κάθε παλμό του σώματος, κάθε νευρώνα του εγκεφάλου, κάθε κυκλοφορία της καρδιάς. Μιλήσαμε για πολλά θέματα, για την ελευθερία, για την κοινωνία, για τα στερεότυπα, για το ρατσισμό, για την ποίηση, για όλο τον καμβά που συνθέτει την πραγματικότητα από μέσα προς τα έξω.
Είμαστε όλοι παράξενα λουλούδια με λέξεις που συγκροτούν ένα ποίημα.
Πότε έγραψες το πρώτο σου ποίημα;
Η πρωταρχική ανάγκη μου για μοίρασμα ήρθε μαζί με την ανάγκη μου για λευτεριά. Ίσως να μιλάμε για περισσότερα από 20 και πλέον χρόνια πίσω. Το πρώτο ποίημα αλλά και τα περισσότερα που ακολούθησαν έχουν απολεσθεί. Δεν μπορείς να αποζητάς την λευτεριά και να φυλακίζεσαι στης μελάνης το ακράγκαθο. Αν το πράξεις αυτό πάνω στο μούδιασμα σου και ελαφρά τη καρδία, τότε απλά δημιουργείς άλλη μια φυλακή.
Η γραφή για να καταγραφεί στα κιτάπια σου και να μπορεί να λευτερώνει, χρειάζεται χρόνια ωρίμανσης.
Από πού αντλείς την έμπνευσή σου;
Το κουλάδι μου είναι το μέσον για να εκφράσω το βάθεμά μου. Οσο σκορπάει κάνεις ανασες, χρέος του είναι ο συνεχής αγώνας για μάθηση. Μάθηση του εαυτού του. Δία βίου μάθηση, λοιπόν.
Ευτυχής είναι αυτός που έως το τέλος του βίου του, δεν κατάφερε ποτέ να μάθει ποιος πραγματικά είναι.
Αυτή πρέπει να είναι και η Ιθάκη του καθενός μας. Ο προσωπικός του αγώνας για εύρεση ορίων μέσα στο ταξίδι της ζωής ακόμη κι αν αυτό του στερήσει μια σφαλιστή ζωή.
Σίγουρα, έμπνευση μού δίνει αυτό ακριβώς το ξεστράτημα και η άρνηση του ανθρώπου να βιώσει την Ιθάκη του. Να αγγίξει το θεϊκό, να οσφρηστεί τα όμορφα στο πέρασμά του.
Τι σημαίνει για σένα διαφορετικότητα;
Διαφορετικότητα είναι η μαγεία της φύσης. Ειναι ότι η φύση θέλει να κάνει την ζωή μας ομορφότερη. Είναι η προίκα της φύσης για να μην πλήττουμε.
Εδώ έρχεται το στε-νου-μα μας να θέσει κανόνες, να ορίσει το άγνωστο, να χαθεί στους λαβύρινθους του και να ερμηνεύει συνεχώς την αξία της φύσης, της ζωής δηλαδή. Μα οι ανάσες δεν χωρούν ερμηνεία, το ατόπημα αυτής της ερμηνείας είναι η άρνησή μας για προσωπική αποδοχή και αποδοχής του τέλους.
Ενός τέλους που είναι το άδειασμα του γιόματος στο κουφάρι μας. Αν σε αυτό το άδειασμα φτάσουμε άδειοι μάλλον δεν ζήσαμε ποτέ. Πασχίζαμε πάντα να ερμηνεύσουμε το διαφορετικό και δεν προφτάσαμε να ζήσουμε.
Το να είσαι συγγραφέας δεν είναι ένας μοναχικός δρόμος, η ποίηση δεν είναι ένας μοναχικός οδοιπόρος;
Μόνος του είναι ο καθείς μας. Μόνοι μας ερχόμαστε και ακόμα πιο μόνοι μας φεύγουμε.
Η συγγραφή και κατ’ επέκταση η ποίηση είναι ένα ατέρμονο ταίρι. Άρα, ετούτη η μοναξιά, η μοναξιά της γραφής δεν με τρομάζει. Με τρομάζει η αδυναμία του απέναντι όταν η γραφή μου φτάσει στα μάτια ή τα αυτιά του και παρόλα αυτά συνεχίζει να γέρνει στην μοναξιά του.
Πότε νιώθεις πραγματικά ελεύθερη;
Ελεύθερη! …
Κάθε που αφήνω ανάσες νοιώθω λεύτερη ακόμη κι αν έχω κληθεί να βρίσκομαι στην χειρότερη φυλακή, της μη συμβατότητας της ψυχής μου και του φαίνεσθαι.
Πες μας λίγα λόγια για την πρώτη σου ποιητική συλλογή με την ονομασία Λοίσθια που κυκλοφόρησες πρόσφατα.
Το βιβλίο μου έχει να κάνει με αυτοέκδοση μέσω των εκδόσεων “Οσελότος”. Μπορεί να το βρει κανείς στον βιβλιοχώρο του “Οσελότου”, σε κεντρικά βιβλιοπωλεία, αλλά και να το παραγγείλει στον βιβλιοπώλη της γειτονιάς του. Ο τίτλος του βιβλίου μου έχει παρθεί από ένα ποίημά μου, αλλά εκφράζει παράλληλα και την καταχώρησή μου κοινωνικά, λόγω της ταυτότητας φύλου μου.
Δυστυχώς αν και ζω σε έναν τόπο που δίδαξε τον πολιτισμό, οι νέοι κάτοικοι αυτού του τόπου δεν μπορούν να τον προάγουν στις ανάγκες των ημερών μας και να τον κάνουν παγκόσμια διδαχή. Δεν σας κρύβω πως ντρέπομαι για την μικροψυχία του κόσμου. Θα μπορούσε ετούτος ο λαός να καυχιέται για σύγχρονες αξιακές κατακτήσεις και οι οποίες θα ήταν φάρος της ανθρωπότητας.
Δεν εθελοτυφλώ όμως, ο σύγχρονος Έλληνας έχει απώλεια μνήμης, επίσης αρέσκεται στην κοπαδοποίηση. Σκυφτός και άνοχικος, κυνηγός κοντόφθαλμος, διδάχτηκε τα εφήμερα. Όλοι στο τίποτα σε τούτο τον τόπο κι ο καθένας στη φυλακή του. Πώς να τους πείσεις πως η ζωή είναι αγώνας και όχι βόλεμα.
Έκανες κι άλλη μία σημαντική συνεργασία με την Ερασμία Μάνου και αυτό “γέννησε” το δίσκο “Τι να σου μοιάσει”.
Αρχικά θα έλεγα πως πρόκειται για μια καρμική συνάντηση. Αυτή η δισκογραφική δουλειά είναι η πρώτη ολοκληρωμένη της Ερασμίας. Ο δίσκος περιλαμβάνει 10 τραγούδια, όπου σε όλα την μουσική έχει γράψει η Ερασμία.
Ειναι μια δουλειά ψυχής. Όταν λέμε “ψυχής” εννοούμε πως η γραφή μου κρύβει ψυχή, αυτή η ψυχή λοιπόν αντάμωσε με την ψυχή της Ερασμίας. Μέσα από αυτό το αντάμωμα, η Ερασμία εμπνεύστηκε και συνέθεσε 10 υπέροχα τραγούδια τα οποία συνοδεύει με την μοναδική χροιά της φωνής της.
Η Ερασμία φέρει μια ιδιαίτερη ψυχή και ένα μοναδικό ταλέντο. Είναι ένα κράμα σπάνιο, που αξίζει μια ξεχωριστή θέση στην ελληνική δισκογραφία. Η ίδια γράφει στίχο, μουσική και ερμηνεύει με έναν τρόπο που σε καθηλώνει. Ελπίζω ο κόσμος να αγκαλιάσει την δουλειά της γιατί το αξίζει.
Την νέα δισκογραφική δουλειά της Ερασμίας μπορεί ο κόσμος να την βρει στην σελίδα της Ερασμίας στο facebook (Ερασμία Μάνου / Erasmia Manou) αλλά και στα καταστήματα IANOS σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.
Πώς είναι η ζωή σου από τη στιγμή που επέλεξες να είσαι η Monique στη σύγχρονη Ελλάδα;
Η Monique δεν είναι επιλογή. Η Monique είμαι εγώ, ειμαι μια πτυχή της διαφορετικότητας της φύσης που προείπαμε. Η απόφαση του να αποδεχθώ την φύση μου, δηλαδή την αλήθεια μου, είναι κάτι άλλο, σίγουρα όμως δεν είναι επιλογή.
Το σύγχρονο, το αντιλαμβάνομαι ως κάτι ανατρεπτικό, θλίβομαι μα κάτι τέτοιο δεν το βλέπω στην σημερινή Ελλάδα. Σε μια Ελλάδα που ανατροπή είναι η τρικλοποδιά σε κάθε τι νέο.
Για να μπορούσα από την σκοπιά μου να μιλήσω για μια σύγχρονη Ελλάδα, μια Ελλάδα διδαχή που θα ήθελε να ξαναγράψει ιστορία ως σύγχρονη κοιτίδα του πολιτισμού και που θα έδινε για ακόμη μια φορά τα φώτα της στην ανθρωπότητα.
Αν μιλάμε για μια τέτοια σύγχρονη Ελλάδα και αντιλαμβανόμαστε και οι δύο μας, με την ίδια έννοια, τον όρο Σύγχρονο. Τότε απλά, αυτή σας η ερώτηση θα έπρεπε να απουσιάζει από την κουβέντα μας και τότε ναι, θα μπορούσαμε να μιλάγαμε για μια Σύγχρονη Ελλάδα.
Ποιο είναι το μεγαλύτερο σου όνειρο που δεν έχει εκπληρωθεί ακόμα;
Οσο υπάρχω ονειρεύομαι.
Όσο υπάρχω έχω ελπίδα.
Όσο υπάρχω σκαρωνω όνειρα.
Πάνω σε αυτά εναποθέτω τις ανάσες μου.
Κάθε που καρπώνω ένα όνειρο.
Το αφήνω λεύτερο.
Είναι από μόνο του κάτι όμορφο.
Είναι το μοίρασμά μου για ζωή.
Είναι σπουδαίο να πασχίζεις για ένα όνειρο.
Κι ας είναι η προσμονή του να σε τελειώσει.
Άρα όλα τα όνειρα είναι σπουδαία, αρκεί να μην είναι λαθραία.
Ο ρατσισμός είναι φόβος για το άγνωστο ή αντίδραση στο δικαίωμα;
Όποιος ρατσίζει, έχω πειστεί πως φοβάται ακόμα και τον ίσκιο του. Αν δεχθώ πως είναι αντίδραση στο δικαίωμα του άλλου, τούτο μόνο έχω να πω. Πως κι εγώ κι εκείνος μπορεί να βρισκόμαστε στην ίδια φυλακή, όμως εκείνος βρίσκεται στην απομόνωση ενώ εγώ προαυλίζομαι.
Τι θεωρείς στερεότυπο;
Δεν πιστεύω σε αυτή την έκφραση. Ανατριχιάζω μόνο στην ιδέα του να πίστευα σε στερεότυπα. Κανείς μας δεν βγαίνει από την ίδια μήτρα, αλλά ακόμα και αν βγαίνει, η μοναδικότητα του καθενός μας, φέρει την πιστοποίηση της φύσης.
Πιστεύω πως υπάρχουν άνθρωποι που ομαδοποιούνται, που έχουν έναν ξύλινο και άχαρο λόγο ύπαρξης. Ένα είδος Αμνών εν μέσω λύκων. Δεν υιοθέτησα ποτέ μου έναν από αυτούς τους δύο ρόλους και οι δύο αυτοί ρόλοι ξορκίζουν μήτε το συναίσθημα, μήτε τη λογική μας στα χνάρια της στερεοτυπίας.
Ο Μητροπολίτης Μόρφου είπε πως οι γυναίκες που απολαμβάνουν τον πρωκτικό έρωτα γεννούν ομοφυλόφιλα παιδιά, ποια είναι η άποψή σου;
“Του ορθού όλες οι χάρες”
Τυχάρπαστες οι προσευχές σαν εύχονται για σένα
Της πίστης της ορθόδοξης τα ράσα μπαλωμένα
Η φοβισιά ο λόγος τους και το βαθύ νυστέρι
Λοβοτομή ο όρκος τους κι ορίζουν το λημέρι
Προφήτες, Κόλακες ντροπής, της φύσης αγιογδύτες
του ονείρου σου του πιο αγνού στημένοι λωποδύτες
ματώνουν πάλι τον σταυρό και χρίζοντ’ αγκωνάρι
Ανάθεμας λεηλασία σε θύτουνε ντροπιάρη
Το είπαν τα Μορφόματα τα μαύρο φορεμένα
Πως σώματος αγνότητα ποθούνε τα καμμένα
Ανεμογκάστρι ο Χριστός κι εμείς παρεισακτία
Της μάνας μας αμάρτημα εις την πρωκτολαγνεία
Το είπανε χρυσοί σταυροί πως φέρω την ασθένεια
Κι ο λόγος τους η πέτρα τους, στου δήμιου την αμέλεια
Κι εγώ βλάσφημη τώρα κι αφελής θα ανάψω δύο λαμπάδες
Να χέζω πα στους τάφους τους, του ορθού μου όλες τις χάρες.
Monique
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.