Πέρασαν σχεδόν 2 μήνες που έχω σταματήσει να σχολιάζω την καθημερινότητα, την επικαιρότητα, να γράφω θέματα για ανθρώπους που περνάνε δύσκολα, απογοητεύονται, δοκιμάζονται, υποφέρουν…
Ένα διάστημα 2 μηνών σιωπής, που τα αυτιά μου απέρριπταν τα αρνητικά ακούσματα, τα μάτια μου έκλειναν ερμητικά μπροστά στη δυστυχία, την απέφευγαν επίτηδες, τα δάχτυλά μου αρνούνταν πεισματικά να πληκτρολογήσουν για άλλη μια φορά γράμματα που σχημάτιζαν λέξεις απόγνωσης και απελπισίας.
Δεν είχα πια την ψυχική δύναμη, το κουράγιο, να αποστασιοποιηθώ από καταστάσεις και γεγονότα και να μπορέσω να αποτυπώσω την καθημερινότητα ως παρατηρητής. Τα πάντα γύρω μου με επηρέαζαν, με βύθιζαν, τόσο πολύ που οτιδήποτε αρνητικό με τσάκιζε… Ένα άστεγος, ένας ζητιάνος, φτωχά παιδάκια, μετανάστες συνήθως στο δρόμο, με κλόνιζαν τόσο πολύ, που απέστρεφα το βλέμμα, γιατί απλώς δεν άντεχα.
Οι άμυνές μου είχαν εξαφανισθεί, είχαν διαλυθεί εντελώς. Δεν ήταν μόνο ακραίες περιπτώσεις που με διέλυαν… Η θλίψη και η απόγνωση στα μάτια ανθρώπων που περπατούσαν καθημερινά στον δρόμο, ήταν δυσβάσταχτη. Νέοι άνθρωποι άνεργοι, ανήμποροι να οικοδομήσουν το μέλλον τους σ’ αυτή τη χώρα, απολυμένοι με τη μαυρίλα και την κατάθλιψη ζωγραφισμένη για τα καλά στο πρόσωπό τους, ηλικιωμένοι, αβοήθητοι, μόνοι, συχνά με δάκρυα στα μάτια, αδυνατώντας να καταλάβουν πως έγιναν έτσι τα πράγματα.
Και μέσα σ’ όλα αυτά εγώ, ανίκανη να τους βοηθήσω άμεσα, στα τρέχοντα προβλήματά τους, μικρή να τους σηκώσω στην πλάτη μου και να τους πάω κάπου καλύτερα. Το να μην μπορώ να βοηθήσω τους γύρω μου, που πονούσαν, να μην μπορώ να τους βγάλω από το αδιέξοδο, με τσάκιζε.
Προσπαθούσα, δε λέω, συμμετέχοντας σε συλλογικότητες, λιώνοντας τα παπούτσια μου σε κάθε λογής πορείες, πιάνοντάς τους την κουβέντα στις στάσεις λεωφορείων, σε παγκάκια, στο δρόμο, σε μια προσπάθεια να απαλύνω κάπως τον πόνο τους και τον πόνο μου. Γιατί εν τέλει κατάλαβα ότι όλοι οι πόνοι, ανεξάρτητα από το που πηγάζουν, είναι άρρηκτα συνδεδεμένοι μεταξύ τους.
Πάντα προσπαθούσα με όλη μου την ψυχή, να κοροϊδεύω τον εαυτό μου, μη κοιτώντας βαθιά μέσα μου και λέγοντας ότι υπάρχουν και χειρότερα. Δεν με ενδιέφεραν καθόλου τα προβλήματά μου, αυτό που με ανακούφιζε ήταν να βοηθάω άλλους, να τους κάνω να χαμογελάνε. Αυτή ήταν η υπέρτατη ικανοποίηση.
Όταν όμως, τα προβλήματά μου μια μέρα, εκεί που τα είχα καλά κρυμμένα, βγήκαν βίαια στην επιφάνεια, δεν μπορούσα με τίποτα να τα καταλαγιάσω. Με παρέσυραν σε μία δύνη θλίψης, απογοήτευσης και ένα αίσθημα ανικανότητας με πάγωσε. Όχι μόνο δεν ένιωθα ικανή να βοηθήσω τους άλλους, αλλά ούτε τον ίδιο μου τον εαυτό.
Όλα τότε βυθίστηκαν στη μαυρίλα, την απαισιοδοξία… Αυτό που καιρό προσπαθούσα να αποφύγω με χτύπησε με μανία στο πρόσωπο. «Ξύπνα» μου ούρλιαξε, δεν μπορείς να κάνεις κάτι, είσαι έρμαιο του εαυτό σου. Πώς να βοηθήσεις τους άλλους, όταν δεν μπορείς να βοηθήσεις εσένα;
Η δύναμη που προσπαθούσα να χτίσω τόσα χρόνια, η αισιοδοξία, η ικανοποίησή μου να δίνω χαρά στους άλλους δεν με γέμιζα πια.
Μία οργή, ξεπηδούσε από μέσα μου, να τα ισοπεδώσω όλα, να μην αφήσω τίποτα όρθιο. Οι λέξεις πια είχαν χάσει το νόημά τους, μόνο στις πράξεις μπορούσα να βρω ηρεμία. Βαρέθηκα να ακούω αναλύσεις επί των αναλύσεων για την κρίση, τις συνέπειές της, τις αυτοκτονίες, την κατεστραμμένη χώρα μας, τους τσακισμένους ανθρώπους. Θεωρητικές συζητήσεις από ανθρώπους που έχουν τα προς το ζην και μιλάνε εκ του ασφαλούς, με αηδίαζαν. Κόμματα, πρωτοβουλίες, κινήσεις πολιτών, δίκτυα, κοινότητες που προσπαθούσαν να αλλάξουν κάπως τα πράγματα, με άφηναν παγερά αδιάφορη. «Μόνο πράξεις θέλω», έλεγα και ξαναέλεγα μέσα μου, «Μόνο δράση».
Δεν είχα βαρεθεί μόνο να γράφω, αλλά και να μιλάω. Μόνο μια ειρωνεία και ένα μειδίαμα ήταν μόνιμα ζωγραφισμένα στο πρόσωπό μου, για ανθρώπους που αναλύουν και δεν κάνουν τίποτα. Δεν έβγαζα τον εαυτό μου απ’ έξω. Μ’ αυτόν ήμουν πιο πολύ εκνευρισμένη απ’ ότι με τους άλλους. Γιατί αν δεν ξεκινήσουμε την αλλαγή εμείς, δεν πρέπει να την απαιτούμε απ’ τους άλλους.
Και τώρα τί; Προσπαθώ, με όλες μου τις δυνάμεις, να με σηκώσω απ’ το πάτωμα και να με ανοικοδομήσω. Να μαζέψω ένα ένα τα συντρίμμια, να τα κολλήσω και να κάνω restart. Γιατί στην παρούσα φάση είχα φτάσει στο τέρμα.
Όμως, αν τα καταφέρω και ξαναπιστέψω στον εαυτό μου, θα ξαναβοηθήσω και τους δικούς μου ανθρώπους και τους ξένους. Και τότε θα ανασάνω ξανά και θα χαμογελάσω πάλι…
Nefeli
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.