Καθημερινά από τη στιγμή που ξυπνάμε έως το βράδυ που γυρίζουμε σπίτι μας, οι περισσότεροι από εμάς, αν όχι όλοι, συζητάμε και σκεφτόμαστε τον βίαιο τρόπο που αλλάζουν οι ζωές μας ξαφνικά.
Τα τελευταία τρία χρόνια της οικονομικής κρίσης, φαίνεται να έχει πέσει κάτι απροσδιόριστα μεγάλο στα κεφάλια μας και δεν λέει να μας αφήσει. Μπορεί να συζητάμε όλοι και να προσπαθούμε να εξηγήσουμε τις αιτίες και αυτούς που ευθύνονται για τα σοβαρά προβλήματα που αντιμετωπίζει η ελληνική κοινωνία, αλλά ας κάνουμε ένα πεντάλεπτο διάλειμμα. Καλό θα είναι αυτό το διάλειμμα να γίνει σε μία μεγάλη πλατεία που περπατάει ο κόσμος δίπλα μας σε φρενήρεις ρυθμούς. Την ώρα που σταματάμε να φάμε μία τυρόπιτα.
Πόσοι από εμάς πραγματικά έχουμε κοντοσταθεί για λίγο, χωρίς το κεφάλι κάτω και να αναρωτηθούμε για τον τρόπο που κινούνται οι αποπροσανατολισμένοι συμπολίτες μας;;;
Η παθητικότητα που παρατηρείται μοιάζει προκλητικά τεράστια. Λές και όλοι να τρέχουν να κρυφτούν στα σπίτια τους μετά από ακόμη μία μέρα συμβιμβασμού με όλους και τα πάντα. Και όλοι αυτοί που περπατάμε με το κεφάλι κάτω μόλις μπούμε στην “ασφάλεια του σπιτιού μας” αρχίζουμε την επανάσταση.
Ώρες ώρες ντρέπομαι! Και ίσως να ντρέπονται και πολλοί άλλοι.
Την ώρα, όμως, που τόσοι μα τόσοι πολλοί αναγκάστηκαν να αλλάξει τόσο η ζωή τους πρός το χειρότερο, έρχονται αντιμέτωποι με την ανάγκη κάποιοι να πρέπει να συμπαρασταθούν. Να δείξουν αλληλέγγυοι σε αυτούς που δοκιμάζονται. Εμείς που δεν περιμέναμε ποτέ ότι θα έχουμε την ανάγκη από βοήθεια, τώρα την ζητάμε.
Εδώ έρχεται, όμως, η μεγάλη ώρα της αυτοκριτικής. Τα χρόνια της ευημερίας και της υπερκατανάλωσης σε χρόνο, υλικά αγαθά και τέτοιας συντηρητικής καθημερινότητας, πόσο χώρο ειλικρινά αφήσαμε στους άλλους να δούνε μέσα μας και εμείς σε αυτούς; Δεν αντιδράσαμε ποτέ. Σε τίποτα. Μείναμε πρωταγωνιστές στις δικές μας ανάγκες, στα δικά μας θέλω και δεν σκεφτόμασταν όσο έπρεπε τους διπλανούς μας. Γιατί κρίσεις υπήρχαν πάντοτε. Απλά τότε ίσως αφορούσαν τους λίγους.
Τώρα οι λίγοι μετατράπηκαν σε εμάς τους πολλούς που ψάχνουμε να δούμε γιατί δεν κουνιέται φύλλο με όσα γίνονται. Γιατί δεν αντιστεκόμαστε και δεν βοηθάμε παράλληλα ο ένας τον άλλο όσο θα έπρεπε. Και οι αναμνήσεις τρέχουν στο παρελθόν από τότε που ήμασταν μικροί.
Όταν οι περισσότεροι γαλουχηθήκαμε με τα γνωστά λόγια της ηρωίδας μάνας ”Να προσέχεις παιδί μου, να προσέχεις… έχει ο Θεός. Εμείς να είμαστε καλά.” Ή και στο σχολείο ακόμα, οπού εκπαιδευόμασταν όλοι πως να είμαστε πλήρως ανταγωνιστικοί. Να φάμε τους άλλους. Να είμαστε πιο “πολύ” σε όλα.
Το σύστημα έφτιαχνε πάντα καλούς στρατιώτες για να υπηρετούν. Αλήθεια, πόσοι από εμάς διδαχτήκαμε ότι ίσως το πρέπον είναι να είμαστε ανταγωνιστικοί μόνο με τον εαυτό μας. Να προσπαθούμε να γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι. Και όχι με τον διπλανό μας. Λεπτομέρειες… Τώρα, όμως, θα μου πεις, δεν έφτανε ο χρόνος. Η ζωή έτρεχε και έπρεπε να τρέξουμε και εμείς. Πού ώρα για αλληλεγύη και ουσιαστικές ανάγκες. Βλέπεις οι ψεύτικες έχουν προτεραιότητα. Σε υποδουλώνουν πιό εύκολα, πιο γλυκά και με λιγότερη σκέψη. Έτσι, λοιπόν, φτάσαμε ετεροχρονισμένα να απαντήσουμε στην Ελληνίδα μάνα: “Σταμάτησε να έχει ο Θεός, σταμάτησε γιατί δεν κάναμε τίποτα για να συνεχίσει να έχει.”
Πώς να αντιδράσει ο κόσμος που ο περισσότερος μεγάλωσε μέσα στην ατομικότητα και η συλλογικότητα είναι γι’ αυτόν μία άγνωστη λέξη. Τρέχει σαν τρελός από το άδικο που του χτυπάει την καθημερινότητα, όχι όμως για να ενωθεί και να διαμαρτυρηθεί, αλλά για να κλειστεί σπίτι στην τηλεόραση, να πει “φάγαμε και σήμερα τη βγάλαμε” και να πέσει για ύπνο.
Δεν υπάρχει παιδεία για αλληλεγγύη, για αντίδραση, για σωστή ενημέρωση. Δεν υπάρχει ψυχή γιατί δεν χτίστηκε ποτέ μέσα του. Αφέθηκε στο καβούκι του. Τόσο, που ρήμαξε μέσα στην συνήθεια και σαν υποταγμένο ζόμπι κυκλοφορεί με το κεφάλι κάτω μπροστά στα τόσο προκλητικά που του συμβαίνουν. Όλοι το λένε παντού, το ακούς. Τι μας συμβαίνει; Πότε θα ζήσουμε; Αλλά μόνο το ακούς. Και αυτό, γιατί η επανάσταση γίνεται μόνο από τον καναπέ και από κανένα Facebook. Το άλλο δεν υπάρχει. Το πραγματικό.
Και αν υπάρχει, είναι τόσο πολύ λίγο και μηδαμινό που δεν ανατρέπει τίποτα. Μπροστά στο τόσο κακό, η αντίδραση να μένει ανάπηρη και μόνη. Κουράστηκα και κούρασα και ΄σας. Δεν βγαίνει νόημα, όμως, άλλο στο φτωχό μυαλό που κουβαλάω, παρά μόνο να συμπεράνω ότι η ατομική μας βόλεψη τελικά μετράει πιο πολύ. Άλλωστε το λένε οι τοίχοι της πόλης μας.
Όσο τα πρόβατα αλλάζουν οι λύκοι θα ουρλιάζουν. Έχει ο Θεός!!!
Γιώργος Γεωργιαννάκης
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.