Το συγκρότημα που άρχισε να έρχεται στην επιφάνεια από παραγωγές ηχογραφημένες στο γκαράζ του Patrick Carney επαληθεύοντας τις καταβολές της indie rock, φτάνει 13 χρόνια μετά να κάνει sold out συναυλίες ανά τον κόσμο και μάλιστα και στην Ελλάδα, φτάνοντας το κασέ μέχρι 42 ευρώ. Δηλαδή όσα θα πλήρωνες πάνω κάτω για να δεις Morrissey ή ακόμα και Patti Smith.
Το ερώτημα είναι, κατά πόσο φτάνοντας να κάνουν ισόποσα live με περσόνες της ροκ, τα Μαύρα Κλειδιά, διατηρούν ή όχι κομβικά στοιχεία του χαρακτήρα τους για τα οποία τους αγαπήσαμε.
Η αλήθεια είναι πως αρχίσαμε να τους ακούμε παταγωδώς μετά το Lonely Boy, το Ι got mine ή το Too Afraid to love you, δηλαδή κυρίως μετά την έκδοση του Attack n’ Release και του El Camino, που χρονολογούνται το 2008 και 2011 αντίστοιχα. Στο El Camino διατηρούν τον ίδιο παραγωγό, τον Danger Mouse, δηλαδή αυτόν που είχαν όταν πρωτοξεκινούσαν, πριν αρχίσουν να ανεβαίνουν στα billboards.
Το garage indie rock αρχίζει να αποκτά πιο blues και grunge στοιχεία και η αγάπη για τον «ήχο των περίεργων δωματίων με τσιμεντένιους τοίχους και πατώματα» εισέρχεται στα πιο επενδυμένα τοιχώματα των καλοπληρωμένων studios. Μάλιστα, το El Camino χάρισε στο συγκρότημα ολόκληρα $7.358.679,41 τοποθετώντας το μόλις μια θέση κάτω από το δίσκο των Maroon 5 το 2012, στο billboard.
Έχουμε δει κατά καιρούς πάμπολλα συγκροτήματα να απεμπολούν τον ήχο και το χαρακτήρα τους μόλις μυρίσουν χρήμα και ανέβουν στα charts, βλέπε Sex Pistols, Red Hot Chilli Peppers, Nickelback κ.ά. Όμως δε θα μπορούσαμε ποτέ να πούμε ότι οι Black Keys έχουν πουλήσει το περιεχόμενό τους. Αντιθέτως μάλιστα το έχουν εξελίξει αρκετά στο διάβα τους και η επιτυχία που μεταφράζεται σε κέρδος αντιστοιχεί σε ένα σοβαρό, σταθερό και ποιοτικό άλμα ενός είδους μουσικής που είχαμε ανάγκη να δούμε να ανεβαίνει σε νούμερα σε ένα χώρο που την πρωτοκαθεδρία είχε και έχει η μαζική pop μουσική.
Η στιγμή βέβαια που άρχισε το επεξεργασμένο indie rock να αποκτά έδαφος, βρήκε φως και μπήκε σε ένα κοινό που ήδη είχε αρχίσει να στρέφεται προς τα εκεί, με την άνοδο των Arctic Monkeys π.χ. To ζητούμενο είναι αν αυτό το κοινό τείνει να γίνει και εν τέλει να διαμορφώσει μια mainstream χροιά, απότοκο της pop κουλτούρας ή αν έχουμε ένα σχετικά νέο μουσικό κίνημα που λαμβάνει χώρα.
Τελικά, mainstream ή όχι, αυθεντικό ροκ ή όχι, οι Black Keys σίγουρα έχουν κάτι αξιόλογο να μας δώσουν να ακούσουμε, κάτι μοναδικό που ξεφεύγει από τη «σαπίλα» της indie σκηνής που επαφίεται στις δάφνες των μουσικών σκηνών της γειτονιάς και ζητά να γενικεύσει το είδος που σίγουρα ξέρει καλά να παίζει. Πάντως, δε θα έκανε κακό να μην ξεχνάνε που και που πως το κοινό που απευθύνονται ενδεχομένως να κρατάει τα 42 του ευρώ για συναυλίες once in a lifetime ή απλά για να περάσει μια βδομάδα…
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.