Στην εποχή του «τσουβαλιάσματος» και του εύκολου χαρακτηρισμού, οι ταμπέλες πάνε και έρχονται δίχως πολλή σκέψη.
Απολιτίκ, πολύ εύκολα, μπορεί να χαρακτηριστεί αυτός που δεν ανήκει σε κάποιο κόμμα, ακόμα και αν έχει περάσει ολόκληρους μήνες διαβάζοντας βιβλία πολιτικής θεωρίας, έχει πολιτική άποψη και επιχειρήματα και συμμετέχει στις δράσεις που τον εκφράζουν. Αλλά αν αυτός έχει επιλέξει συνειδητά να είναι «ακομματίκ»;
Για παράδειγμα ,ο ΔΑΠίτης Γιώργος μπαίνει στην παράταξη στο πρώτο έτος της φοίτησής του αφού έχει εντυπωσιαστεί από το μεγάλο μπούστο και τα ψηλά τακούνια της Δέσποινας, που τον πλησίασε κατά τη διάρκεια της εγγραφής του. Οι βασικοί του στόχοι είναι δύο, αφ’ ενός να «ρίξει» τη Δέσποινα και αφετέρου να έχει τη μεγαλύτερη δυνατή έκπτωση στα μπουζούκια που τραγουδάει ο Κιάμος, ο αγαπημένος του «καλλιτέχνης».
Η Βουλγαρία δεν του πολύ-αρέσει αλλά θα πάει «για την παρέα», η Μύκονος από την άλλη τον ενθουσιάζει. Δύο χρόνια τώρα τρώει χυλόπιτα από τη Δέσποινα, αλλά ξέρει ότι πάντα το νησί των «Ανέμων» έχει πολλές «Δέσποινες» με μεγάλο μπούστο και ψηλοτάκουνα για να πνίξει τον πόνο της απόρριψης.
Στις συνελεύσεις θα κατέβει μοναχά όταν η παράταξή του επιθυμεί για κάποιο λόγο την επίτευξη της απαρτίας. Μία φορά σε μία μάλιστα, είχε φάει και ένα μπαγιάτικο κουλούρι στο κεφάλι. Καταλάθος βέβαια, αυτός σπάνια εκφέρει λόγο και άποψη.
Αν, από περιέργεια, τον ρωτήσεις γιατί ανήκει στη ΔΑΠ θα μουγκρίσει κάποια επιχειρήματα που ποτέ δεν θα καταφέρεις να αποκωδικοποιήσεις. Ο Γιώργος λοιπόν αποτελεί ένα «λαμπρό» παράδειγμα ενός νέου που μπορεί μεν να ανήκει σε μία φοιτητική παράταξη ή κόμμα, αλλά απέχει μίλια από το να τον χαρακτηρίσεις ως πολιτικοποιημένο.
Από την άλλη έρχεται η Μαρία, η οποία δεν ανήκει σε κάποια φοιτητική παράταξη, ούτε σε κάποιο κόμμα. Ο καλλονός Πασπίτης που την προσέγγισε τρυφερά στο πρώτο έτος δεν κατάφερε να την πείσει να ενταχθεί στην παράταξη του, όπως δεν κατάφερε και ο αντίστοιχος , όχι τόσο καλλονός, ΕΑΑΚιτης.
Τασσόταν υπέρ της συλλογικής δράσης και αντίδρασης, αλλά ποτέ της δεν κατάλαβε το λόγο ύπαρξης των φοιτητικών παρατάξεων στα Πανεπιστήμια . Στις πορείες κατέβαινε πάντα, αλλά με τα μπλοκ που δεν ήταν κομματικά στιγματισμένα. Συμμετείχε με χαρά σε πολιτικές συζητήσεις και σχεδόν πάντα είχε κάτι να πει. Δεν φορούσε παρωπίδες και όποτε της φαινόταν «σωστό» ψήφιζε τα πλαίσια κάποια φοιτητικής παράταξης στις συνελεύσεις. Μία φορά μάλιστα είχε κατεβάσει και δικό της, ανεξάρτητο, πλαίσιο. Δυστυχώς πάτωσε, βλέπετε η Μαρία τα έχανε λίγο όταν έπρεπε να μιλήσει σε πολύ κόσμο.
Η πολιτικοποίηση και η κομματοποίηση είναι δύο ξεχωριστά κεφάλαια. Κάποιες φορές η μία συνοδεύει την άλλη, και πολλές φορές την προσπερνάει αδιάφορα. Η συμμετοχή ή η μη συμμετοχή σε κάποιο κόμμα δεν αρκεί για να φέρει την πολιτικοποιήση του κάθε Γιώργου και της κάθε Μαρίας, του κάθε ΔΑΠίτη και του κάθε «ανεξάρτητου».
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.